Lazy Love รักนี้ของยัยขี้เกียจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"หลินตื่นได้แล้ว เช้าแล้วลูก"

"ขออีก5นาทีดิแม่" ดูสิลูกฉันเปิดเทอมวันแรกก็ขี้เกียจซะแล้ว เฮ้อ~~~

"ลูกขอแบบนี้มาจนจะแปดโมงแล้วนะ"              

ปึก!!

''โอ้ยย เจ็บ''

''เป็นไงล่ะ ตื่นเต็มตาเลยมั้ย''

''โห แม่ตื่นแล้วจ้าาา''

''จะไม่ตื่นได้ไงล่ะ หัวโขกหัวเตียงขนาดนั้น^_^''

''หลินไปอาบน้ำแล่ว'' ว่าแล้วเด็กสาวร่างบางก็คว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

''รีบๆนะลูป 07.45น.แล้ว'' คนเป็นแม่ยังไม่วายตะโกนตามไปแกล้งลูกสาว

''เดี๋ยวก็โดดเรียนสะหนิ''

''ไอ้ลูกคนนี้นี่น้าาาาา''

~~5 นาที ผ่านไป~~

''นี่แน่ใจนะว่าตัวอาบน้ำอ่ะ ไม่ใช่วิ่งผ่านน้ำ''

''ก็เค้ารีบนี่หน่าลัน เพื่อนทักมาตามแล้วด้วย'' หลินว่าพลางหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมางับไว้ในปาก

''แล้วใครใช้ให้ตัวตื่นสายล่ะ'' ดูสินี่น้องเธอแน่หรือทำตัวอย่างกับแม่คนที่2

''อย่าคิดว่เค้าไม่รู้นะว่าตัวคิดอะไรอยู่''

''เค้าไปเรียนแล้วนะ ตัวก็ไปโรงเรียนดีๆละกัน ''พอพูดเสร็จหลินก็วิ่งผ่านหน้าลันมาหยิบขนมปังปิ้งแล้วรีบวิ่งไปใส่รองเท้าและก็วิ่งออกจากบ้านไป 'ถ้าถามว่าทำไมต้องรีบขนาดนี้ 1.ไปเรียนวันแรกสายแล้ว 2.ถ้าไม่รีบยัยน้องตัวแสบได้บ่นเธอยาวแน่ๆว่าทำตัวไม่มีระเบียบเอาสะเลย'

10 นาที ต่อมา

08.01 น.

หน้าโรงเรียนxxx

"เชี่ย!! เพลงมาร์ชเริ่มแล้วเว้ยยยย" พอหลินกำลังจะก้าวข้ามประตูทางเข้าโรงเรียนไปนั้นได้มีเสียงหนึ่งเรียกเธอเอาไว้

"จะไปไหนคะ นักเรียน" หลินค่อยๆหันไปมอง'หน้าไม่คุ้นเลยแฮะ อ.ใหม่หรอวะ'

"ว่าไงคะนักเรียน จะไปไหน เธอมาสายนะแถมอีกอย่างแต่งตัวไม่เรียบร้อยผมเผ้าก็ อืมมมม เธอต้องมาอยู่ตรงนี้ก่อนนะ" ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากหมายเลขที่ท่านเรียก เมื่อปลายฝนสังเกตุได้ว่ามันเงียบแปลกเลยเงยหน้าขึ้นมาดูเด็กนักเรียนที่เธอเพิ่งเรียกมาเมื่อสักครู่ ปลายฝนจึงได้รู้ว่าเด็กน้อยกำลังเหม่ออยู่ 'เด็กคนนี้เป็นลูกครึ่งหรอเนี่ยะ ถึงว่าล่ะชาวเชียว'

"เฮ้ หวัง อี้หลิน!! นี่!!" เมื่อปลายฝนลองเรียกชื่อของคนตรงหน้าดูก็เหมือนว่าจะได้ผล เมื่ออีกคนเริ่มกระพริบตาและโฟกัสมาที่เธอแล้ว

"คะ เมื่อกี๊อาจารย์เรียกชื่อหนูหรอคะ"

''ก็ใช่น่ะสิ อยู่ด้วยกันแค่2คนจะให้อาจารย์พูดกับใครล่ะ''

''หนูว่าไม่ใช่แค่สองคนแล้วค่ะ''

''หื้ม??''

''ไอ้พีช!!!!!มึงจะรีบไปไหนมานั่งพักด้วยกันก่อนสิ'' ตอนจังหวะที่หลินกำลังหันไปคุยกับอาจารย์คนใหม่ หลินก็เห็นเพื่อนของตัวเองวิ่งมาและทำท่าจะปีนกำแพง ทั้งๆที่ใส่กระโปรงนักเรียนอยู่และอีกอย่าง 'กูจะไม่ยอมโดนหักคะแนนคนเดียวแน่ๆแหละนะ'

''มานี่เลยมึง'' ว่าแล้วหลินก็เดินไปลากเพื่อนมานั่งด้วยกัน

''พวกเธอนี่จริงๆเลยนะเปิดเทอมวันแรกแท้ๆแต่กลับหาเรื่องให้โดนหักคะแนน เฮ้อ~~''

''อ.ก็อย่าหักคะแนนพวกหนูสิคะ''

''ไม่ได้ ยังไงก็ต้องหัก''

''ไอหลินมึงช่วยกูดิ พีชเริ่มกระซิบหาตัวช่วยเพราะเริ่มไปไม่ถูกแล้ว''

''ไม่ล่ะกูคิดว่า วันนี้กูแม่งโชคดีว่ะที่มาสาย'' 'นี่ไอ้หลินเพื่อนกูเป็นอะไรกันนนนนน'

หลินเอาแต่มองการกระทำของอารย์สาวอยางใจจดใจจ่อ

ลมที่พัดเบาๆในหน้าหนาวก็ทำให้มีความรู้สึกหนาวเย็นจนขนลุกได้เหมือนกัน เช่นอาการที่เพื่อนเธอเป็นอยู่ตอนนี้

แต่มันกลับทำให้หลินอบอุ่นเพียงเพราะ ได้มองการกระทำของอาจารย์สาวสุดเนี้ยบนั่นหาของ

'สวยจัง' ลมที่พัดปลายผมให้ไปคลอเครียอยู่ตรงหน้าจนต้องจับทัดหู ทวงท่านั้นทำเอา หัวใจของเด็กผู้หญิงวัย16ปี เต้นกระส่ำกระส่ายไม่เป็นจังหวะ จนแทบจะกระเด็นออกมา

หลินต้องผินหน้าหลบทันทีเมื่อหน้าเธอเริ่มแดงอมชมพูและเพราะอาจารย์หันมามอง

''หลินกูว่ามึงแปลกๆ มึงเป็นไรวะ'' พีชที่มองเพื่อนอยู่นานเริ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย

''ไอเชี่ยพีช''

''ห้ะๆๆ มึงหยุดเขย่ากูก่อน''

''โทษทีๆ''

''ละมึงเป็นไร''

''กูว่ากู......''

''มีความรักว่ะ''

''ห้ะ!??".

.

.

.

.

หลินของเรากลายเป็นคนมีความรักแล้วเว้ยยย

5555 ฝากติดตามด้วยนะงับ