ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 14[50 per.]
ประกาศจ้าาาา
ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา
FB PAGE: BBeatrizXX
จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><
ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา
ฉันเงียบ...เลือกที่จะใช้ความเงียบของตัวเองเป็นคำตอบที่ดีที่สุดของคำถามเขา ไม่สนใจท่าทีที่เปลี่ยนไปหลังจากฉันเงียบลงของเขาเพราะฉันถือว่ามันคือคำตอบและเขาก็ยอมรับในคำตอบของฉัน...
ไม่ใช่ไม่อยากพูดด้วย แต่ไม่คิดว่ามันแปลกหรอ?
เราอยู่ด้วยกันมาเกือบเดือน...เขาเพิ่งจะมาเปลี่ยนไปหลังจากรับรู้เรื่องอาการของฉัน คำพูดที่บอกว่าอยู่ด้วยกันสองคนเลยอยากพูดด้วยนั่นฟังไม่ขึ้นิลยซักนิด อยู่บ้านก็มีแค่ฉันกับเขาก็แค่นั้น ป้าพรกับคนอื่นๆไม่ได้ยุ่งอะไรกับเราเลย...แล้วจะมาพูดแบบนี้มันฟังไม่ขึ้นจริงๆ
แต่พอมาคิดดูดีๆแล้วเป็นเพราะวันนี้ฉันเพิ่งพูดกับเขานี่นา...
ฉันหันไปมองคนข้างๆที่ตอนนี้กอดอกทำหน้าตาเหมือนเด็กที่โดนแม่สั่งให้เงียบทั้งๆที่ไม่อยากก่อนจะพูดออกไป
"อยากถามอะไรก็ถามเลยค่ะ"
"......"
"ถ้าคุณยังอยากรู้อยู่นะ" แบบนี้แหละดีแล้ว เดี๋ยวจะเงียบใส่กันอีกเปล่าๆ
"ไม่พูดแล้ว พูดด้วยก็หาว่าพูดมาก พอฉันเงียบก็มาให้พูด แล้วก็ทำเป็นบอกตามอารมณ์ฉันไม่ทัน" เขาพูดเชิงประชดก่อนจะกอดอกแน่นกว่าเดิมแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
แบบนี้เหมือนตอนที่นิ่มงอนริวเลย...
"ก็รินไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง"
"......" เขาเงียบ...หน้าหล่อคมของเขายังหันไปมองทางอื่นอยู่
"คุณไม่คิดว่ามันแปลกหรอคะที่อยู่ๆตัวคุณเองก็พูดมากแถมยังถามนั่นนี่รินไปทุกอย่างเลยทั้งๆที่แต่ก่อนเราก็ไม่ได้คุยกัน..."
"......" เงียบแบบนี้แสดงว่ากำลังคิดอยู่แน่ๆ
"ถ้าคุณเป็นริน...คุณก็ต้องทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน" ฉันจบประโยคด้วยการสมมติขึ้นมาให้เขาได้นึกและคิดดู ตอนแรกเข้าใจว่าเขาจะเงียบเหมือนก่อนหน้า แต่ไม่...เขาตอบทันทีที่ฉันพูดจบเลย
"ก็แค่ตอบแล้วก็พูดด้วยแค่นี้ไม่ได้รึไง ทำไมต้องมีหลักการหรือเหตุผลล้านแปดมาเป็นข้ออ้างที่ไม่พูดด้วย?"
เอาแต่ใจ...
"โอเคค่ะ รินผิดอีกแล้ว" สุดท้ายฉันก็เป็นฝ่ายผิดอีกครั้งทั้งๆที่คิดยังไงฉันก็ไม่ได้ผิด... จริงๆนะ!
"ทำผิดบ่อยนะเธอ" เขาว่าก่อนจะยอมหันหน้ามาแล้วเท้าคางลงกับโต๊ะพร้อมกับมองหน้าฉันเหมือนพิจารณาบางอย่างอยู่... "มีคนมาจีบบ่อยมั๊ย?"
"ไม่ค่ะ"
"เอาความจริง"
"ไม่บ่อยค่ะ" มันคือเรื่องจริงที่เคยพูดไปก่อนหน้านั้นแล้ว เพราะฉันเป็นคนแบบนี้ไงผู้ชายเลยไม่ค่อยเข้าหา ไม่เหมือนพี่รันที่ทำตัวสดใสตลอดเวลา...
เมื่อไหร่จะสดใสได้แบบนั้นบ้างนะ?
"แล้วเคยรู้ตัวมั๊ยว่ามีผู้ชายพูดถึงบ่อยๆ?"
"คะ?" ฉันถามพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อกี้ฟังคำถามผิดรึเปล่านะ? หรือว่าเขาถามผิดกันแน่นะทำไมอยู่ๆก็มีคำถามที่ไม่คาดคิดหลุดออกมาจากปากของเขา
"ก็พวกผู้ชายพูดถึงเธอบ่อย ไอ้กลุ่มที่เดินผ่านวันนี้ก็พูดถึงทุกวัน" การที่ผู้ขายพูดถึงฉันว่าแปลกแล้วนะ แต่การที่เขาบอกว่าพูดถึงทุกวันนี้หมายความว่า... "บังเอิญได้ยิน" เขาพูดต่อสิ่งที่ฉันคิดในใจพร้อมกับหันหน้าไปมองทางตรง
ฉันเชื่อในความบังเอิญ แต่การที่เขาจะบังเอิญคำพูดพวกนั้นทุกวันมันเป็นไปได้หรอ?
"บังเอิญ...ทุกวัน?" ฉันถามออกไปพร้อมกับจับผิดเขาไปด้วย ยึกไปถึงจุดที่ผู้ชายกลุ่มนั้นนั่งวันนี้แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าจุดที่คุณธามนั่งก็อยู่ใกล้ๆกัน
อืม...บังเอิญจริงๆนั่นแหละ
"มั้ง"
"แล้วคุณมานั่งทำอะไรที่ใต้ต้นไม้คณะของรินทุกวันเลยคะ?" ได้โอกาสแล้วก็ขอถามหน่อยละกัน... ถึงแม้คำตอบที่ได้มามันจะฟังไม่ขึ้นก็เถอะ
"บังเอิญ"
Talk1
มาแล้วววว คุณธามบังเอิญบ่อยเกินไปมั้ยคะ? อ่านเสร็จเม้นด้วยน้าาาา
#รักรู้สึกได้
1 เม้น = 1 กำลังใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น