ค่ำคืนที่ร้อนแรงของโอลิเวีย

“มาเถอะโอลีเวีย…ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังต้องการ….”

เอ็ดการ์ดพูดพร้อมเดินเข้ามาหาโอลีเวีย….เธอมองเขาด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา…เธอรู้สึกร้อน…ร้อนในทุกส่วนของร่างกาย ปากของเธอนั้นแห้งผาดราวกับว่าเธอนั้นหิวและกระหายน้ำ ทั้งๆ ที่เธอพึ่งจะดื่มน้ำไป มือที่สั่นเทาของโอลีเวียกำแน่นด้วยความโกรธแค้น!!!

เอ็ดการ์ด…เขาคือผู้ชายที่เธอเคยรัก!!!!

โอลีเวียรวบรวมสติที่มียกแก้วน้ำขึ้นมา…เธอไม่ได้ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แต่โอลีเวียปาแก้วน้ำนั้นลงกับพื้นอย่างแรงจนแตกกระจายไปทั่ว เธอนั่งลงก่อนจะหยิบเศษแก้วขึ้นมากำไว้ในมือเพื่อเรียกสติที่มีอยู่น้อยนิดให้กลับมา

เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นทาง…ตามรอยบาดของเศษแก้ว

เอ็ดการ์ด….ชายที่เธอเคยรักเขาได้ให้นักเวทมนตร์ดำร่ายคำสาปแก่เธอ

ทุกคืนที่พระจันทร์เต็มดวง….ร่างกายของเธอจะร้อนรุ่มราวกับมีไฟแห่งราคะกำลังแผดเผา…

ความทรมานจากการโดนคำสาปนั้นมีอันตรายถึงชีวิต…วิธีแก้หนึ่งเดียวคือเธอจะต้องร่วมรักกับบุรุษเพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อไป….

เธอมองเอ็ดการ์ดด้วยสายตาแห่งความเคียดแค้น….โอลีเวียสัญญากับตัวเองว่าเธอจะต้องหาทางแก้แค้นเขาให้จงได้!!!!

เขาทำให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างน่าอับอายและน่าอดสู!!!

“โอลีเวีย…ข้าทำไปเพราะว่ารักเจ้า หากว่าเจ้าเลือกที่จะเดินมาหาข้าในค่ำคืนนี้ ข้าสัญญาว่าจะถอนคำสาปให้เจ้า….ข้าทำเรื่องทั้งหมดนี้ลงไปก็เพราะว่าข้ารักเจ้านะ…เดินมาหาข้าเถอะที่รัก….”

ต่อให้เธอตายลงตรงนี้…ให้เธอทรมานจนขาดใจตายไปเลยยังจะดีกว่าการมอบนร่างกายของเธอให้แก่เขา!!!

“ผลัวะ!!!!”

ดวงตาสีแดงของอาม่อนมองไปที่มือของโอลีเวีย เขาจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปอุ้มเธอขึ้นมา

“บังอาจ!!!..ดยุคอีแวน!!!!”

“ข้าแค่มารับภรรยาของข้าผิดตรงไหนกัน? …ถามตัวของพระองค์เองเถิด…มายุ่งเกี่ยวกับสตรีที่มีคนรักอยู่แล้ว…มันสมควรรึไง?”

เขาอุ้มโอลีเวียก่อนจะเดินออกไปไม่สนใจเสียงกร่นด่าลับหลัง มีเสียงขาวของแตกดังขึ้นเป็นระยะๆ

“ขะ…ขอบคุณค่ะ”

“ใครใช้ให้เจ้าทำร้ายตัวเองเช่นนั้น…”

“ข้า…ไม่มีทางเลือก ข้าไม่อยาก…ตกเป็นของเขา”

อ่า..นั่นคือเหตุผลที่พอจะฟังได้ อาม่อนเร่งฝีเท้าเพื่อพาเธอไปยังรถม้า

“อดทนหน่อย…ข้ากำลังรีบไป”

“…ค่ะ”

ถึงจะตกปากรับคำแต่ทว่าความอดทนนั้นไม่ง่ายเลย…ตอนนี้จมูกของเธอกำลังสูดกลิ่นกายของอาม่อน ส่วนมือข้างที่ไม่เจ็บก็กำลังลูบไล้ไปที่หน้าอกแกร่งของเจ้า

อาม่อนกัดกรามแน่น…ทำไมรถม้าวันนี้ไปจอดไกลนักนะ!!!! อาม่อนเร่งฝีเท้าพาเธอเดินมาอีกสักพักก็ถึงรถม้าที่ประดับตราของตระกูลอีแวน

“ไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุด!!!”

เขาวางโอลีเวียลงบนรถม้าก่อนจะคว้ามือของเธอมาดูแผล อาม่อนหยิบผ้าขึ้นมาเพื่อซับเลือดให้เธออย่างแผ่วเบาเพราะว่าเขากลัวเธอเจ็บ โอลีเวียรู้สึกว่าความอดทนของเธอมันกำลังหมดลง ลมหายใจของเธอราวกับว่ากำลังจะขาดช่วง เธอหายใจไม่ออกและเธอต้องการเขาเดี๋ยวนี้!!! เธอปีนขึ้นไปบนตัวของอาม่อนก่อนจะก้มลงจูบที่ซอกคอของเขาเบาๆ

“โอลีเวีย…อ่า…อดทนอีกนิด!!”

ไม่ไหวแล้ว…เธออดทนต่อไปไม่ได้แล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างร้องขอและอ้อนวอนก่อนจะโน้มคอเขาลงมารับจูบของเธอ

อาม่อนไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสของโอลีเวียเพราะเขาเองก็ต้องการเช่นกัน….บนรถม้าแล้วอย่างไร…ช่างหัวมันเถอะ!!!

เขาถอนริมฝีปากออกก่อนจะตะโกนบอกคนขับรถม้า

“ไม่ต้องไปโรงแรมแล้ว!!…ไปหาที่จอดที่ใกล้ที่สุด!!!”

เซอร์วีมัสเหลือบมองหน้าคนขับรถม้าด้วยอาการหน้าแดง ความหมายของเจ้านายเขานั้นเขาย่อมรู้ดี….สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือจอดรถม้าแล้วรีบเดินออกไปให้ไกลเพื่อคุ้มครองเจ้านายของเขาก็พอ….