The (Un)believable World

Prologue 

ค.ศ. 17XX

ณ ประเทศอินจีล่า เมืองแลนโด

ที่นี่คือเมืองศูนย์กลางของสภาเวทมนตร์ทั่วโลกที่มีสมาชิกผู้ใช้เวทมนต์ที่เก่งกาจมากมายอยู่  แน่นอนว่าที่ไหนมีคนเก่งที่นั้นย่อมมีการแข่งขันสูง 

เช่นเดียวกับหญิงสาวคนนึงที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเขียนตำราเวทมนต์ของตนเอง  ภาพของหญิงสาวคนนี้อยู่ในห้องทดลองของตน 

บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียดเสริมกับอากาศที่แอดอัดและแสงที่แทบจะสอดส่องเข้ามาในห้องไม่ได้เพราะผ้าม่านหนาเนื้อดีที่มีแค่ขุนนางชั้นสูงเท่านั้นที่จะครอบครองมันได้  

มือหญิงสาวที่กำลังเขียนคาถาเวทมนต์ตามความคิดของเธออย่างบรรจงและรวดเร็ว

 ในใจเธอมักจะภาวนาไว้ว่าการทดลองของเธอจะต้องสำเร็จเพื่อเป็นผลงานของสภาเวทมนต์ เพื่อที่จะได้สร้างสิ่งใหม่ๆบนโลก และเก่งกาจให้มากขึ้นอีก 

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เธอจดจ่ออยู่กับการทดลองอยู่ 

เธอเริ่มรู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้านิดๆ  แต่จิตใจของเธอนั้นไม่ได้เหนื่อยจนอยากจะพักเลย อยู่ๆ เธอก็ถอดหายใจ “ตาของฉันตอนนี้มันล้าไปหมดแล้ว สงสัยจะต้องพักก่อนสินะ” 

เธอพึมพำกับตนเองก่อนจะลุกออกจากที่นั่งและโต๊ะทำงานไปเปิดประตู 

เสียงเปิดประตูทำให้ทหารของสภาเวทมนต์ 2 คนที่ยืนเฝ้าอยู่ตกใจ ก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาวไปว่า “เลดี้จะออกไปไหนหรือขอรับ” 

หญิงสาวพยักหน้าแล้วพูดออกไปว่า “ข้าจะออกไปพักน่ะ”  หญิงสาวคิดว่าทหาร 2 คนนี้จะต้องติดตามเธอไปด้วยแน่ๆ 

ก่อนที่ทหารเหล่านี้จะก้าวเท้าตามเธอนั้น “พวกเจ้าน่ะ! ไม่ต้องตามมานะ” คำพูดนี้ทำให้ทหารรู้สึกงงไม่น้อย เพราะนี้คือหน้าที่ของพวกเขา 

“จงพักผ่อนเสียเถิด พวกเจ้าเฝ้าข้ามาตั้งแต่เช้าตรู่แล้วไม่ใช่หรือ” เธอเเสดงความเป็นห่วงต่อทหาร  

ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “ระหว่างที่ข้าออกไป พวกท่านไปรับประทานอาหารเสีย” เธอคิดว่าทหารพวกนี้จะต้องเหนื่อยล้าเป็นเหมือนเธอแน่นอน 

ต่อให้โลกนี้มีเวทมนต์ที่สามารถเสกทุกอย่างได้ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ความหิวนี้จางหายไปได้หรอก 

“คะ..ครับ เลดี้” ทหาร 2 คนนี้ขานรับทั้งที่ในใจของพวกเขาประหลาดใจอยู่ไม่น้อย พวกเขาไม่คิดว่าเจ้านายจะมีความห่วงใยให้กับเขาถึงเพียงนี้  

ในใจพวกเขาตอนนี้คงดีใจไม่น้อย ตอนนี้พวกเขาได้เพียงแต่มองแผ่นหลังของเลดี้ที่เป็นเจ้านายที่กำลังเดินจากออกไปด้วยรอยยิ้มเท่านั้น

กริ้ง!

เสียงกระดิ่งที่กระทบประตูร้านน้ำชาในใจกลางเมืองแลนโด ‘La Cha’ เป็นร้านชื่อดังที่เหล่าลูกสาวตระกูลขุนนางและผู้คนที่ร่ำรวยให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

“ยินดีตอนรับเจ้าค่ะ เลดี้” เสียงของเมทสาวเอ่ยขึ้นหลังจากการปรากฏตัวของเธอ

“รับอะไรดีเจ้าคะ” เมทสาวถามและเดินตามหลังหญิงสาว ไปยังโต๊ะที่เธอต้องการจะนั่ง

หญิงสาวก้มลงนั่งโต๊ะที่ติดริมหน้าต่างที่ที่จะสามารถมองเห็นบรรยากาศภายนอกร้านได้ และสั่งเมนูโปรดของเธอ 

“ขอชาคาโมมายด์ และสโคนค่ะ” เมทก้มโค้งตัวแล้วเดินจากไปเพื่อที่จะได้จัดเตรียมออเดอร์ของหญิงสาว

ระหว่างรอหญิงสาวมองผ่านกระจกใสที่อยู่ข้างหน้าเธอ เธอมองดูผู้คนมากมายที่กำลังเดินผ่านหน้าร้านชาแห่งนี้ไปมามองดูรถม้าที่ไม่ได้มีม้าเป็นตัวขับเคลื่อน แต่เป็นเวทมนต์ที่ทำให้มันเคลื่อนเองด้วยล้อ  โลกมนุษย์พัฒนาไปได้ถึงเพียงแล้วหรือ แล้วเธอก็นึกถึงงานทดลองของเธอขึ้นมา ถ้าเธอทำงานนี้สำเร็จ มันจะเป็นยังไงต่อไปนะ แต่ตอนนี้เธอคงต้องหามีวิธีที่จะทำให้งานทดลองสำเร็จให้ได้

“มีเรื่องอะไรให้คิดหรือครับ เลดี้”

หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ แล้วเห็นหน้าไปต้นเสียงทันที

“ขออภัยอย่างสูงที่ผมเสียมารยาทนะครับ เลดี้” ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นดีพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาเรือนผมและนัยน์ตาของเขาเป็นสีน้ำตาลเข้ม เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นทำให้เขาดูดีเป็นอีกเท่าตัว คนนี้จะต้องเป็นขุนนางชั้นสูงแน่ๆ หญิงสาวคิด

“ค่ะ ไม่เป็นไร” หญิงสาวตอบไปตามตรง

“งั้นผมขอร่วมโต๊ะด้วยได้ไหมครับ” ชายหนุ่มถาม

“เอ่อคะ.. คือ” หญิงสาวกำลังจะพูดแต่ก็ถูกเขาขัดเสียก่อน

“ผมขอเลี้ยงคุณในมื้อนี้เพื่อเป็นการขอโทษ อย่าปฏิเสธผมเลยนะครับ” หญิงสาวทำหน้างุนงงเพราะเรื่องที่เขาทำก็ไม่ได้เสียหายอะไรแท้ๆ 

“ค่ะ”หญิงสาวตอบด้วยใบหน้านิ่งเฉย

“ออเดอร์ที่สั่งได้แล้วเจ้าค่ะ เลดี้” เมทสาวพูดขึ้นพร้อมวางออเดอร์ไว้ข้างหน้าหญิงสาว

“ผมขอออเดอร์เหมือนเลดี้ท่านนี้ครับ”ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เพื่อนั่งตรงข้ามกับหญิงสาว

“นี้คงเป็นของโปรดของคุณใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มถาม

“ค่ะ ท่านรู้ได้ยังไงคะ” หญิงสาวถามกลับพร้อมกับคิดว่าเขารู้ได้ยัง ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้เเสดงท่าที่หรือสีหน้าเหมือนหญิงสาวทั่วๆไปเวลาเห็นของที่ชอบ

“ผมมองเห็นน่ะ” ชายหนุ่มพูดจบ รอยยิ้มบางๆก็ปรากฎบนใบหน้าของเขา คำพูดของเขานั้นทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย

“ไม่มีเวทมนต์ที่สามารถอ่านใจคนอื่นได้นะคะ” พอหญิงสาวพูดจบ ชายหนุ่มก็หัวเราะในลำคอเบาๆ

“นี้แหละความวิเศษของผมแหละ” ชายหนุ่มพูดพร้อมเท้าคางลงบนโต๊ะก่อนจะจ้องมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มบางๆ รอยยิ้มบางๆที่ประทับบนใบหน้าเขาอยู่นั้น ถ้าหากหญิงสาวทั่วไปเห็นคงต้องตกหลุมรักเขาเป็นอันแน่ แต่ไม่ใช่กับหญิงสาวคนนี้ 

“เรื่องที่คุณกำลังครุ่นคิดสักครู่นี้ คุณจะทำมันสำเร็จแน่นอน” จบประโยคนี้สายตาของชายหนุ่มขุนนางคนนี้ก็เปลี่ยนสีจากสีน้ำตาลเข้มไปเป็นสีแดงเลือดที่มีประกายดุจทับทิม ความรู้สึกของหญิงสาวตอนนี้รู้สึกราวกับว่าดวงตานี้มันกำลังดึงเธอลึกลงไปในความมืด เธอเหมือนไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะ จิตใจของเธอโดนความมืดปกคลุม

“ผมสัญญา” ชายหนุ่มพูด

“สัญญา...” เธอกล่าวตามเขาขณะเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์นั้น

“ครับ สัญญา” 

“คุณชื่ออะไรนะครับ”

“อัลเลสเซีย อีวานส์”

“เลดี้อัลเลสเซีย อีวานส์ สินะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของเธอพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

“เลดี้คะ ออเดอร์ได้แล้วค่ะ” เสียงของเมททำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์อีกครั้ง ทำให้เธอต้องมองหน้าเมทสาว เมทสาวทำให้เธอตกใจ

“นี้เจ้าค่ะ ชาคาโมมายด์ และสโคนที่เลดี้สั่งเจ้าค่ะ” เมทสาววางจานเบเกอรี่ชื่อดังและชาอย่างเบามือต่อหน้าเลดี้สาว

“แล้วของท่านขุนนางล่ะคะ” หญิงสาวงุนงงกับออเดอร์ที่สั่งไป

“ท่านขุนนาง”เมทสาวเเสดงงุนงงกับคำพูดของเลดี้ตรงหน้า “แต่เลดี้มาท่าเดียวนะเจ้าคะ” เมทสาวเสริม

“งั้นหรือคะ” หญิงสาวพึมพำ

“เจ้าค่ะเลดี้” เมทสาวโค้งให้กับเลดี้ก่อนจะเดินออกไป

“แปลกจริงๆ” หญิงสาวพึมพำกับตนหลังก่อนจะมองกระจกที่เคยมองออกไปเมื่อครู่ และหันกลับมามองของโปรดที่วางอยู่ข้างหน้าตนเอง

ผลงานเรื่องเเรกฝากตัวกับนักอ่านทุกคนด้วยนะคะ 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ