[ Fic Fairy tail ] ข้าจะรักท่านตลอดไป - Nalu -
การรอคอย...สิ่งที่คุณรัก...คุณจะรอไหม...
ผู้เข้าชมรวม
1,755
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
1.75K
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 7 พ.ค. 60 / 10:22 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
เหล่าซากุระที่ร่วงโรย...
คุณชอบมันไหม...
ผมชอบมันนะ...
ฉันก็เหมือนกันค่ะ...
ฉันน่ะชอบซากุระต้นนี้...ที่สุดเลย...
การรอคอย...รอคอยคนที่คุณรัก...ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่...คุณจะรอไหม...
ความรักของคนสองคน ไม่สิ ต้องเป็นความรักของคนกับปีศาจ จะเป็นยังไงกันนะ...รอ...อย่างเดียวงั้น
เหรอ...
ใครคือปีศาจกันนะ...
ใครจะช่วยพวกเขาสองคนกันนะ...
ซากุระ...ความรัก...หญิงสาว...หรือปีศาจ...หรือว่าชายหนุ่มกันนะที่เป็น...ปีศาจ...
...ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน...
มาเเล้วน้า~
ยามซากุระร่วงโรย...มันสวยงามใช่ไหม...
.
.
.
มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อ...บ่ายวันหนึ่ง...ณ ที่เเห่งหนึ่ง มีต้นซากุระ ออกดอกบานสะพรั่ง ราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย...
ในวันนั้นจุดเริ่มต้นคือ เขา...ผู้ชายผมสีชมพู ซึ่งเหมือนกับดอกซากุระไม่มีผิด...เขาเลือกที่จะนั่งใต้ต้นซากุระที่ฉันอยู่...ทั้งที่มีต้นอื่นที่สวยกว่าต้นนี้เเท้ๆ...
ทุกๆวันฉันอยู่บนต้นไม้ ต้นนี้เพราะฉันเป็นปีศาจ...ใช่ เข้าใจถูกเเล้วล่ะ ฉันคือ ปีศาจ เเต่ เป็นจำพวกทูตผี...
หลายๆวันมานี้ เขามานั่งใต้ต้นซากุระ ต้นนี้...ฉันอยากรู้จักเขาจัง...เเต่มนุษย์ไม่สามารถเป็นพวกข้าได้...
ข้าจึงเอื้อมเเขนของข้า ไปจับที่ใบหน้าของเขา เพราะหวังว่า เเค่นี้คงไม่เป็นไร...เเต่...
มือของเธอนุ่มจังนะ
ชายหนุ่มพูดพรางจับมือของข้าเอาไว้
เอ๊ะ!
ข้าตกใจมากจึงอุทานออกไป เพราะข้าไม่เคยเห็นมนุษย์ที่สามารถสัมผัสเเละพูดคุยกับปีศาจอย่างพวกข้าได้เลย...นอกจาก...ท่านผู้นั้น...
ขอโทษนะ คงตกใจละสิ
...ขะ...ขะ..คือ....มะ...ไม่เป็นไร...
ข้าสั่นเเละกลัว เพราะข้าไม่เคยพูดกับมนุษย์มานานมากเเล้ว
...กลัวงั้นเหรอ...
ชายหนุ่มพูดขึ้น
เอ๊ะ! มะ...ไม่..ดะ..ได้กลัวคะ...
ข้าพูดเถียงกับชายผู้นี้
ฮ่าๆ ดูสิขนาดนี้ยังจะเถียงอีก...
ชายหนุ่มพูดอย่าอารมณ์ดี
เมื่อข้ากำลังจะเถียงชายหนุ่มผู้นี้กลับ ชายหนุ่มก็จับมือของข้าเเละถามข้าว่า...
เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?
ขะ...ขะ..ข้า..เอ๊ย!...ฉัน...ฉัน...ฉันชื่อ...ชื่อ...เออ...ลู...ลู...ลูซี่ค่ะ ฉันชื่อลูซี่
งั้นเหรอฉัน นัตสึ ยินดีที่ได้รู้จัก
ชายหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดี
เราเป็นเพื่อนกันไหม?
ชายหนุ่มถามข้า
เอ๋! จะ...จะดีเหรอคะ
อือ ดีสิ ต้องดีอยู่เเล้ว
เออ...ขะ...ค่ะ
ข้าตอบชายหนุ่มไป ทั้งที่ใจของข้ายังกล้าๆกลัวๆอยู่
ขอบใจนะลูซี่ งั้นฉันกลับก่อนนะ เเล้วเจอกันนะใหม่นะ ลูซี่
อะ...อือ..เเล้วพบกันใหม่...
ข้ากับนัตสึจะมาพบกันที่ต้นซากุระต้นนี้ ในฤดูใบไม้ผลิของทุกๆปี เเละในทุกๆปีข้าก็จะอยู่บนต้นไม้ไม่เคยให้นัตสึเห็นหน้าของข้า มีเพียงเเขนข้างนึงของข้าเท่านั้นที่นัตสึได้เห็น ข้ามีความสุขมากที่ได้คุยกับเขา
นี่ลูซี่
มีอะไรเหรอ?
ฉันปลูกซากุระไว้ล่ะ ถ้ามันโตขึ้นเเบบซากุระต้นนี้ก็คงจะดีสินะ...
...ต้องได้อยู่เเล้วล่ะ
ถ้างั้น ถ้ามันโตขึ้นเเบบต้นซากุระต้นนี้ เธอต้องไปดูนะ
เเล้วถ้าเกิดฉันไม่ไปล่ะ
ฉันก็จะนั่งรอเธอ...จะกว่าเธอจะไป
ข้าอยากจะเคียงข้างเค้า ข้าอยากปกป้องเขา ข้าคงจะหลงรักเขาไปเสียเเล้ว...
เเต่...ข้าเป็น ปีศาจ มนุษย์อย่างเขาจะรักข้าอย่างนั้นเหรอ...ถ้าข้าให้เขาเห็นตัวตนของข้า...เขาจะรับได้ไหมนะ...ข้าไม่อยากจากเขาไป...ข้าอยากจะอยู่กับเขาตลอดไป...
เพราะฉะนั้น...
นัตสึ
อะไรเหรอ?
รับไว้สิ
มันคืออะไรงั้นเหรอ?
ลองเปิดดูสิ
เกร็ก
สร้อยคอ
อื้อ
ขอบใจนะ ลูซี่ จะเก็บไว้อย่างดีเลยล่ะ
เพื่อไม่ให้เสียเขาไป...ข้าจะทนอยู่เเบบนี้...
เเต่เเล้ววันหนึ่ง ในฤดูใบไม้ผลิ นัตสึไม่ได้มาหาข้า ข้าคิดว่า เขาคงจะมาช้า ข้าจึงรอ รออยู่ทั้งวันเเต่เขาก็ไม่มา...เเต่ข้าก็ยังรอ...จนวันพรุ่งนี้...มะรืนนี้...รอจนกว่าเขาจะมาหาข้า...ข้ารอ...รอ...รอ..เเละรอ
จนหลายปีต่อมา ข้าก็ยังรอเขา ข้ารอ เพราะหวังว่า...เขาจะกลับมา...เพราะที่นี่...ที่นี่...เป็นที่ที่พวกเรา..ได้มีความสุขด้วยกัน...
ข้ารอ...นานเเสนนาน..ข้าจึงตัดสินใจออกตามหาเขา...
ข้าไปทุกๆที่...ออกเดินทางไปยังที่ที่คิดว่าเขาจะไป จนพบกับ มนุษย์คนหนึ่งเขาสามารถมองเห็นข้าได้
เธอคงเป็นปีศาจสินะ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเด็กอยู่พูดกับข้า
จะ...เจ้ารู้ได้อย่างไร
ข้าตกใจมากที่เด็กสาวรู้ว่าข้าคือ ปีศาจ ข้าจึง ถามเด็กสาวไป
เธอรู้จัก เรย์โกะ ไหม?
เด็กสาวยังไม่ตอบ เเต่เธอถามข้าต่อ
เรย์โกะ หมายถึง ท่านเรย์โกะ ผู้ถือครองบันทึกปีศาจน่ะเหรอ
ใช่ ถูกต้อง เรย์โกะน่ะ คือ ย่าของฉันเองน่ะ ที่นี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าเธอคือ ปีศาจ
อะ..อือ
ข้าตอบเด็กสาวไป อย่างกล้าๆกลัวๆ
เอาล่ะ เธอไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก
เธอบอกฉันได้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
คือ...ข้ากำลังตามหาชายหนุ่มคนหนึ่งเขาเป็นเพื่อนของข้า ข้าเจอเขาครั้งเเรกที่ใต้ต้นซากุระต้นหนึ่ง ข้าเเละเขาจะมาเจอกันในฤดูใบไม้ผลิของทุกๆปี
เเต่เเล้ววันหนึ่งเขาก็หยุดมาหาข้า...ข้าจึงรอเขา...เพราะหวังว่าเขาจะกลับมาหาข้า...ข้ารออยู่หลายปี..ข้าอยากเจอเขาอีกสักครั้ง...ข้าจึงออกมาตามหาเขา...เพราะอย่างน้อยขอให้ข้าได้พบเขาอีกสักครั้ง...ก็ยังดี...
ข้าพูดพรางมีนํ้าใสๆไหลออกจากดวงตา มันไหลออกมาเยอะมาก เเละไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด
...ฉันเข้าใจ...
เด็กสาวพูดอย่างเเผ่วเบา
...ฉันชื่อ เมวิส เเล้วเธอล่ะ...
เด็กสาวถามข้า พรางยิ้มอ่อนๆเพื่อเป็นการสื่อ ว่าไม่เป็นไรนะ
ข้าชื่อ ลูซี่
ข้าพูดตอบเด็กหญิง เพื่อทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น เเทนที่จะมานั่งเสียใจเรื่องของข้า
เเลวคนที่เธอตามหาเป็นคนเเบบไหนงั้นเหรอ?
เด็กสาวถามข้า
...เขาเป็นคนอ่อนโยน...ใจดี...ร่าเริง...เป็นที่สามารถทำให้ทุกคน ยิ้มได้...ข้าน่ะชอบเขามากเลยล่ะ...
...
เเล้วเขาคนนั้นชื่ออะไรงั้นเหรอ ถ้าบอกชื่อมา ฉันอาจจะรู้จักก็ได้นะ
เด็กหญิงพูดเพื่อเป็นการให้กำลังใจฉัน
จริงเหรอ!
อือ
นัตสึ เขาชื่อ นัตสึ เธอรู้จักเขาไหม!?
*นัตสึ นัตสึงั้นเหรอ ไม่จริงน่า เราจะบอกเธอว่ายังไงดี...บอกความจริงกับเธอดีไหมนะ...
ลูซี่ ถ้างั้นพรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปหานัตสึ...
จริงเหรอ! ฮึก...ขอบคุณนะ...ขอบคุณมากจริงๆ...ฮึก...
เธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะ ฉันน่ะมันเป็นคนที่เเย่มากๆเลย ขอโทษนะ ลูซี่
เมวิสทำหน้าเศร้าลง
พูดอะไรอย่างนั้นน่ะ! เธอน่ะ ฮึก...ก็เป็นเพื่อนของฉัน...ฮึก อีกคนนึงเลยนะ ฮึก...
...ขอบคุณนะ ลูซี่
เมวิสยิ้มอ่อนๆ
งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ...
บ้านของเมวิส
คงปิดบังเธอต่อไปไม่ได้เเล้วสินะ...ขอโทษนะลูซี่...
เช้าวันต่อมา...
* ขอโทษนะนัตสึ ลูซี่
เมวิส เมวิส
มาเเล้วเหรอลูซี่...
อือ ดีใจจัง อยากจะพบจนใจจะขาด...
ลูซี่พูดพรางเอามือเตะหน้าอกข้างซ้าย
...
เมวิสทำหน้าเศร้า
* ขอโทษนะ ฮึก ลูซี่ ฉันขอโทษ
ข้าเเละเมวิสเดินทางมาด้วยกันข้าไม่ค่อยเห็นเมวิสยิ้มเลย เป็นเพราะอะไรกันนะ
การเดินทางของพวกเราสองคนนั้นยาวไกล เเต่ข้าก็จะไม่ลดความพยายามเด็ดขาด ข้าน่ะ รอคอยวันที่จะได้พบเขาอีกครั้ง...
เเละในที่สุดพวกเราก็มาถึงในที่เเห่งหนึ่ง ที่นั้นมี ต้นซากุระผลิบาน...ทำให้ข้านึกถึงเขา มันเป็นช่วงเวลาที่ข้าอยากเก็บไว้ตลอดไป...
เมวิส นัตสึล่ะ?
...
เธอยังไม่ตอบอะไรข้า อยู่ๆก็ทรุดลงเเละ ร้องไห้ ข้าเห็นดังนั้นจึงรีบเขาไปหาเธอ...
เมวิส เจ้าเป็นอะไร
ฮึก..ขอโทษนะ ลูซี่ ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮื่อ...
เมวิส เป็นอะไร เมวิสบอกฉันสิ เมวิส
ฮึก ลูซี่ ฟังฉันนะ...
จากนั้นเมวิสก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ฉัน...
มันคืออะไรเหรอเมวิส?
จดหมาย...ฮึก...ของนัตสึ..ส่งให้..เธอ...ลูซี่..ฮึก
ขอขอบคุณ เพลง Yume to Hazakura/夢と葉桜 (ความฝันกับใบซากุระ)
เปิดเพลง เพื่อที่จะให้การอ่านนิยายสนุกมากขึ้น
ถึง ลูซี่
ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้ไปหาเธอเลย เธอจะโกรธฉันก็ได้นะ ฉันน่ะมีความสุขมากเลยล่ะ ตอนที่ไปอยู่กับเธอ เธอชอบซากุระสินะ
ฉันเองก็ชอบซากุระเหมือนกัน...ถ้าถามเหตุผลก็คงเป็นเพราะ มันสวย เหมือนกับเธอ ถึงฉันจะไม่เคยเห็นหน้าเธอสักครั้งก็เถอะ...เเต่ฉันว่าเธอต้องสวยมากๆเเน่ๆ ซากุระน่ะ ผลิบานอย่างสดใส ทำให้คนรอบข้างมีความสุข เหมือนกับเธอ
ฉันชอบเธอนะลูซี่ ฉันอยากอยู่กับเธอ...ฉันรักเธอนะ
ขอโทษนะลูซี่...
ไว้เรามาดูซากุระด้วยกันอีกนะ
จาก นัตสึ
ติ๊ก ติ๊ก
ฮึก....ฮึก..อา...
ลูซี่...ฮึก...ฟังฉันนะ...นัตสึอยู่หลังซากุระ...ต้นนั้น..ฮึก....
ตึก ตึก ตึก
เเปะ เเปะ
ข้ารีบไว้ไปหาเขาเพราะนี่อาจเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย...ข้ารีบวิ่งไป โดยไม่สนใจเรื่องฝนที่กำลังจะตก....
ข้าวิ่งไป วิ่งไปจนเห็นสิ่งๆหนึ่งมันคือ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โครงกระดูกมนุษย์คนหนึ่ง ซึ่งกำลังนั่ง ที่มือถือกล่องสภาพดูเก่ามาก
ข้ามีนํ้าใสๆไหลออกจากดวงตาอย่างช้าๆ...เเละข้าก็เดินไปหาโครงกระดูกนั้น พรางหยิบกล่องออกมาเปิดดู...เเละเเล้วความทรงจำของข้า ก็ทำให้รู้...
นี่ลูซี่
มีอะไรเหรอ?
ฉันปลูกซากุระไว้ล่ะ ถ้ามันโตขึ้นเเบบซากุระต้นนี้ก็คงจะดีสินะ...
...ต้องได้อยู่เเล้วล่ะ
ถ้างั้น ถ้ามันโตขึ้นเเบบต้นซากุระต้นนี้ เธอต้องไปดูนะ
เเล้วถ้าเกิดฉันไม่ไปล่ะ
ฉันก็จะนั่งรอเธอ...จะกว่าเธอจะไป
ฮึก...ฮึก..
นัตสึ
อะไรเหรอ?
อ่ะ รับไว้สิ
มันคืออะไรงั้นเหรอ?
ลองเปิดดูสิ
สร้อยคอ
อื้อ
ขอบใจนะ ลูซี่ จะเก็บไว้อย่างดีเลยล่ะ
ฮึก...ฮึก..ฮื่ออออออ...นัตสึ....
ว่าโครงกระดูกนี้คือ นัตสึ
ฉันจะนั่งรอเธอ...จนกว่าเธอจะมา...ฉันจะเก็บสร้อยนี้ไว้...อย่างดีเลยล่ะ
ข้าทรุดลงตรงหน้าโครงกระดูกซึ่งห็คือ นัตสึ เเละร้องไห้ออกมาอย่างทีไม่เป็นมาก่อน...
ฉันรักเธอ...
นายรอข้ามาตลอด...เลยงั้นเหรอ..ฮึก..นัตสึ
ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษ..
ข้าขอโทษ!!!
ข้ากอดเขาเอาไว้ พรางตะโกนเพราะคิดว่ามันจะส่งไปถึงเขา...เเต่มันสายเกินไปเเล้ว...
ฮื่ออออ...ข้าขอโทษ
ข้าขอโทษ...ฮึก...
การร้องไห้ของข้าครั้งนั้น เป็นการร้องไห้มากที่สุด หลังจากวันนั้นข้าก็ยังร้องไห้ไม่หยุด...เเต่วันหนึ่งข้าก็ตัดสินใจ...
เป็นผู้ปกป้องของ....เมวิส
เพราะว่าเธอคือหลานสาวของท่านเรย์โกะ ท่านเรย์โกะมีบุญคุณต่อข้ามาก เเละ เมวิสก็เป็นคนช่วยข้า...
ข้าไม่อยากให้นัตสึ....ลำบากใจ..ข้าจึงตัดสินใจ...ออกเดินทาง..พร้อมเมวิส..เเละปกป้องเธอ...
ไม่ต้องห่วงข้านะ นัตสึ...ตอนนี้ข้าไม่ร้องไห้เเล้วล่ะ...
ข้ารักท่านนะ นัตสึ...ไม่ว่านานเท่าไหร่...ข้าจะรอวันที่เรา...ได้พบกันอีก...
ไว้เรามาดูซากุระ ด้วยกันอีกนะ...
END
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่าน นิยายเรื่องนี้ก็จบเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว ถ้าไรท์มีเวลาจะมาเเต่งนิยายให้ทุกท่านได้อ่านอีกนะคะ
อ่านอาจจะงงสักหน่อยขออภัยด้วยนะคะ
ส่วนภาษาถ้าผิดพลาดตรงไหน ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้ ถ้านักเขียนคนไหนสนใจ สามารถนำไปดัดเเปลงเป็นผลงานของตนเองได้นะคะ
เเต่ขอความกรุณาบอกไรท์ก่อนเเละใส่เครดิตด้วยนะคะ
ขอขอบคุณธีมสวยๆ จาก SQWEEZ THEME
ก่อนจากกัน ขอปิดท้ายด้วยเพลง
Be with you
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น