ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก

เมื่อสงครามได้พรากคนที่รักของทั้งสองฝ่ายไป....

"เจียงลี่หลิน" บุตรสาวหมอเทวดาแห่งเมืองฉางที่ครอบครัวถูกพวกข้าศึกฆ่ายกครอบครัว เหลือเพียงแต่นางคนเดียว....

"เฉินจวินเซียว" ที่สูญเสียท่านลุงและอาจารย์คนแรกไปในการช่วยเหลือ "สกุลเจียง" ที่เคยมีพระคุณต่อสกุลเฉิน ในยามนั้นทั้งคู่ยังเด็ก เขา่จึงเกลียดนางและเรียกนางว่า "ปีศาจน้อย" เพราะนางไม่ต่างกับฆาตรกรที่ฆ่าคนในครอบครัวเขาไป....

“ข้าเกลียดนาง!! นางทำให้ท่านลุงต้องตาย เหตุใดต้องให้นางอยู่ที่นี่!!”

“เซียวเอ๋อร์…นางจะเป็นน้องสาวของเจ้า รักกันเอาไว้”

“ไม่!! ข้าไม่มีทางมีน้องสาว นางคือปีศาจ!!”

..............................................................................

“มาทำอะไรที่นี่ยัยปีศาจน้อย”

เขาถามนางเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเดินมาตัวคนเดียวที่ลานฝึกด้านหลังจวนซึ่งเป็นสนามขี่ม้าในจวนสกุลเฉิน

“ท่านป้าให้ข้ามาตามท่านพี่ไปกินข้าวเจ้าค่ะ”

“ใครเป็นพี่เจ้า!! ข้าไม่มีน้องสาวอย่าได้เรียกขานข้าเช่นนั้นอีกเป็นอันขาด!!”

ผ่านเวลาไปกว่า 10 ปี...

"เจียงลี่หลิน" เติบโตที่ชิงโจวเป็นสาวงามที่บุรุษใดก็ต้องการเป็นคู่ครอง....

"เฉินจวินเซียว" ถูกส่งไปที่แดนเหนือตั้งแต่เด็กเพราะเรื่องทะเลาะรุนแรงที่เกิดขึ้น เขากลับมาชิโจวพร้อมกับตำแหน่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ "แม่ทัพพิทักษ์แดนเหนือ"

เมื่อทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้ง....

“อะไรนะ ปีศาจน้อยผู้นั้นก็ถึงวัยปักปิ่นแล้วเช่นกันงั้นหรือ โตแล้วสินะ”

“ท่านแม่ทัพ ท่านหมายถึง…. คุณหนูเจียงผู้นั้นหรือขอรับ”

“เจ้าเคยได้ยินข้าเรียกผู้ใดว่าปีศาจบ้างเล่าจางเต๋อ”

“แต่ว่าเท่าที่ข้าสืบรู้มาก่อนหน้านี้ เห็นว่าคุณหนูเจียงเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่ทั้งเพียบพร้อมและงดงามด้วยมารยาท ฝีมือดีดพิณและปักลายผ้าของนางเป็นที่หนึ่งในเมืองชิงโจวจนได้รับสมญานามว่า “ธิดาบุปผาเซียน” เลยนะขอรับ”

“ต่อให้นางเป็นนางฟ้าลงมาจากแดนเซียน หรือธิดาแห่งสวรรค์แต่สำหรับข้านางก็ยังคงเป็นปีศาจน้อยอยู่ดี”

...................................................

“สิบปีแล้วปีศาจน้อย ข้าชดใช้ให้เจ้าโดยถูกส่งมาอยู่แดนไกลนานถึงสิบปีเชียวนะ จากนี้ถึงคราวข้า...แก้แค้นเจ้าบ้างแล้ว”

“นางงดงามจนได้สมญานามว่าธิดาบุปผาเซียน มีชายหนุ่มหลายคนเตรียมมอบของขวัญให้นางในวันทำพิธี…”

“ต่อให้เจ้างดงามเพียงใดเจ้าก็ยังคงเป็นปีศาจน้อยของข้าอยู่ดี ข้าปล่อยให้เจ้าเสพสุขในจวนสกุลเฉินมานานกว่าสิบปีแล้ว ได้เวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้คืนข้าบ้างแล้วปีศาจน้อย”

เหตุการณ์ที่พบเจอในวัยเด็กยังคงเป็นความแค้นที่ฝังใจสำหรับเฉินจวินเซียว

แต่เมื่อพบหน้านางอีกครั้ง ความรู้สึกเขากลับเปลี่ยนไป....

“กรี๊ด!!”

“เจ้า!!”

“ออกไปนะ เจ้าเป็นใครกันเหตุใดจึงได้เข้ามาในห้องอาบน้ำของข้า ออกไปนะ!!”

“ปีศาจน้อย นี่ข้าเอง!!”

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทราบว่าจะมีคนเข้ามาใน…. ในนี้ท่านรีบสวมชุดก่อนเถอะเจ้าค่ะข้าจะออกไปรอข้างนอก”

“เจ้าบอกว่าที่นี่…คือห้องอาบน้ำของเจ้างั้นหรือ”

“ข้า!!…. ขออภัยท่านแม่ทัพ ระ เรื่องนี้…ทะ ท่านป้าเห็นว่าข้าควรจะแยกห้องอาบน้ำส่วนตัว ก็เลย..สะ สร้างห้องอาบน้ำให้ข้าไว้ที่นี่แต่ข้าไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะเข้ามา ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะกลับไปใช้…”

“เดี๋ยว!!”

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าเป็นห้องอาบน้ำของเจ้า เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยที่เข้ามาโดยมิได้รับอนุญาต”

“มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ทะ ที่นี่เป็น.... จวนของท่านดังนั้น…”

“หือ เจ้าว่าอะไรนะข้าไม่ได้ยินเลย”

“ปีศาจน้อย นี่เจ้ากำลังยั่วยวนข้าอยู่งั้นหรือ”

แม้ว่าจะพยายามที่จะเกลียด แต่หัวใจเขากลับเรียกร้องหานางตลอดเวลา.....

อีกใจอยากจะเกลียด อีกใจหนึ่งอยากทำดีด้วย

แต่ปากกลับเอาแต่ประชดประชันเมื่อพบหน้า.....

“อย่าเจ้าค่ะ!!”

“ข้าถามเจ้าอยู่นะ เจ้ายั่วยวนบุรุษทั้งเมืองชิงโจวแล้ว ยังคิดอยากจะยั่วยวนข้าด้วยอีกคนงั้นหรือ ยัยปีศาจน้อยช่างกล้านักนะ”

“ปล่อยข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนี้ ข้าเปล่ายั่วยวนท่านนะเจ้าคะ ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

“อย่ามองนะ!! ปล่อยข้า!! ฮึก!!”

“เจ้าพรวดพราดเข้ามาในนี้เองแต่กลับกล่าวโทษข้า มาในตอนนี้ยังกล้าตะคอกข้า นี่เจ้าคิดว่าตนเองเป็นบุตรสาวสกุลเฉินไปแล้วหรืออย่างไร”

“ปล่อยนะ ข้า…. ท่านแม่ทัพหากท่านไม่ปล่อยข้าจะ….”

“หยุดนะเจ้าทำอะไร!!”

นางคว้าเครื่องประดับบนศีรษะลงมาพาดคอตัวเองและเริ่มกรีดจนเป็นรอย แม่ทัพหนุ่มถึงกับตกใจและไม่คิดว่านางจะขู่เขาด้วยวิธีนี้

“เจ้าบ้าไปแล้วงั้นหรือ”

“ได้โปรด…ปล่อยข้าไป”

“ผ่านมาสิบปีเจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ยังใช้น้ำตานั่นเรียกร้องความสงสารความเห็นใจไม่หยุด น่ารำคาญ!!”

เมื่อศัตรูหัวใจปรากฏ.....แม่ทัพหนุ่มผู้กล้าในสนามรบ เมื่อพบรักในสมรภูมิรัก เขาจะเอาชนะได้หรือไม่...

“ทำไมล่ะ ทีกับผู้อื่นเจ้ากล้าคุยด้วยได้ตามปกติแต่พบข้าทีไรเหตุใดต้องทำท่ารังเกียจถึงเพียงนี้ หรือว่าเจ้าคิดจะหลอกล่อผู้ชายอื่นในจวนของข้างั้นหรือ”

“ท่านแม่ทัพ!! เหตุใดท่านจึงได้…กล่าวหาข้ารุนแรงเช่นนี้ ข้ากับพี่เล่อหาน…”

“พี่เล่อหาน!! หึ เรียกชื่อได้เต็มปากเต็มคำ นิสัยอยากได้พี่ชายจนตัวสั่นของเจ้านี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ปีศาจน้อยเช่นเจ้ามันขาดความอบอุ่นมากเลยหรืออย่างไรถึงได้เอาแต่เรียกคนโน้นคนนี้ว่าพี่ตลอดเวลา!!”

“เจ้าร้องไห้อีกแล้ว เอะอะก็บีบน้ำตาเจ้าคิดว่าข้าจะหลงกลเจ้างั้นหรือ ข้ามิใช่เจ้าบัณฑิตหน้าอ่อนนั่น ลูกไม้เช่นนี้ไม่ต้องนำมาใช้กับข้า”

สุดท้ายความแค้นระหว่างเขากับนาง....จะจบลงเช่นไร

ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจะเอาชนะความปากแข็งของแม่ทัพหนุ่มได้หรือไม่

และลี่หลินของเราจะสามารถข้ามผ่านความหวาดกลัวในตัวเขาไปได้หรือไม่...

ติดตามต่อกันได้เลยนะคะ.....

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ชื่อคน สถานที่ เมืองและอาหาร สิ่งของ ชื่อยาล้วนเป็นสิ่งที่แต่งขึ้น เนื้อหามีความรุนแรงและฉากอีโรติกที่บรรยายละเอียด ไม่เหมาะกับเยาวชนและเด็กที่อายุไม่ถึง 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพงานค่ะ