ชาตินี้ข้าขอเลี้ยงกระต่าย

ชาติก่อนเป็นไรต์เตอร์ที่กำลังรุ่งโรจน์ในแอปแต่งนิยายออนไลน์แต่เพราะเครียดจากนิยายพีเรียดจีนคิดตอนใหม่ไม่ได้ปวดหัวราวกับโดนก้อนหินกดทับหลาย ๆ ลูกจนเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมาอีกทีมีตาแก่ถือไม้เท้าเดินมาบอกว่าเจ้าตายแล้วแต่มีโอกาสให้แก้ตัวได้อีกหนึ่งครั้งเพราะใช้ชีวิตในยุคนั้นไม่คุ้มค่าด้วยความเห็นใจจึงส่งมาเกิดใหม่อีกครั้งไม่เพียงเท่านั้นยังส่งมาในสกุลขุนนางอีกด้วย เดี๋ยวนะนี่มันไม่ตรงปกนี่หน่า!!

“เจ้าบอกข้าว่าขอไม่เกิดมาลำบาก บิดามารดาร่ำรวยเป็นที่รักของครอบครัวและขออีกอย่างคือมีชื่อเสียงด้านความงาม”

“ก็ใช่ แต่ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้!”

“นังหนูเจ้าไม่ได้หมายความเช่นนี้แล้วหมายความเช่นใด เกิดในสกุลขุนนางไม่มีอะไรต้องลำบาก บิดามารดาก็ร่ำรวยชื่อเสียงด้านความงามเจ้าก็จะได้ในภายหน้าเจ้าจะเอาเช่นใดอีก”

“ข้าอยากเกิดในครอบครัวคหบดี ท่านให้ข้ามาเกิดในครอบครัวขุนนางโตขึ้นพวกเขาจะไม่บังคับให้ข้าเข้าวังเป็นสนมหรือ!”

“ข้าจะบอกให้นะนังหนูเจ้าไม่ได้แต่งเข้าวังหลังอย่างแน่นอน อืม ๆ แม้ไม่ได้เข้าวังแต่ก็ไม่ได้ขายขี้หน้าดวงชะตาเจ้าในโลกนี้ได้เคียงคู่กับแม่ทัพใหญ่”

“ห๊า! อะไรนะ”

“ฟังข้าดี ๆ นะนังหนู ดวงชะตาเจ้าได้แต่งเข้าจวนแม่ทัพ! แต่ว่ามันไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น หากง่ายจะไปสนุกอันใด ใช่ไหม”

“แล้วมันต่างกันเช่นไร ท่านเล่นตลกกับข้าใช่หรือไม่ เอาข้ากลับไปข้าไม่เกิดแล้ว!!”

“ช้าไปแล้วนังหนู มารดาเจ้ากำลังใกล้จะคลอดเจ้าแล้ว ลงไปได้”

“ไม่!!!!”

จากร่างกายมนุษย์บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นดวงไฟสีขาวบริสุทธิ์ร่วงหล่นไปยังจวนใหญ่อันแสนวุ่นวาย เสียงเบ่งท้องจากหญิงสาวมือจับผ้าแน่นราวกับเจ็บปวดแสนเข็ญหมอทำคลอดตั้งสติอย่างใจเย็นก่อนจะกล่าวกลับมารดามือใหม่ไม่กี่คำเด็กก็คลอดออกมาทันที เสียงร่ำร้องของเด็กทำให้ชายวัยกลางคนร้อนรน 

“ยินดีกับใต้เท้าท่านได้บุตรสาว”

“ดี ๆ ช่างดีเสียจริง ๆ ไม่คิดว่าสวรรค์จะมีเมตตาเช่นนี้”

*ขอแจ้งก่อนว่าเรื่องนี้จะเริ่มตั้งแต่นางเอกยังเด็ก ๆ เพราะฉะนั้นเตรียมรับน้ำทะเลได้เลย 

โปรดติดตามตอนต่อไป