ชาตินี้ข้าขอเลี้ยงกระต่าย

ลำดับตอนที่ #1 : ข้าคือฟางเหนียงถัว

แผ่นดินกว้างใหญ่มหาสมุทรไพศาลบนโลกใบนี้มีหนึ่งดินแดนที่ผู้คนต่างเรียกกันว่า ‘ไห่หลัว’ มีทรัพยากรมหาศาลเต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์มากมาย แบ่งการปกครองเป็น 4 แคว้นใหญ่ได้แก่ หนานอัน ไป๋ซู ต้าเหลียงและเค่ออัน

เนื่องด้วยพิษสงครามเมื่อ 100 ปีก่อนแคว้นเค่ออันสูญเสียอาณาเขตไปเกือบครึ่งให้กับแคว้นไป๋ซูโดยที่มิได้ยินยอมทุกวันนี้จึงตกอยู่ในที่นั่งลำบากราชวงศ์ไม่แข็งแรง บ้านเมืองอ่อนแอ ราชสำนักวุ่นวาย ผู้คนต่างพากันแยกย้ายถิ่นฐานออกจากแคว้นหลายพันหลายหมื่นคนต่อวันอีกทั้งยังมีการปล้นฆ่าชิงทรัพย์ระหว่างทางไม่เว้นวัน

ไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้าไปยุ่งกับปัญหาเหล่านี้

ท้องฟ้ามืดหม่นบรรยากาศเงียบสงัดเมืองหลวงของแคว้นเค่ออันที่เคยเจริญรุ่งเรืองไม่ด้อยไปกว่าอีกสามแคว้นใหญ่บัดนี้แม้กระทั่งดวงไฟสักดวงยังไม่มีให้เห็น ผู้คนต่างไม่มีใครกล้าออกมาเดินเพ่นพ่านเพราะหากโชคไม่ดีอาจจะถูกโจรจี้ปล้นเป็นได้ ประตูบ้านช่องทุกครัวเรือนปิดสนิทตามทางถนนไร้การสัญจรคล้ายกับเมืองรกร้างขึ้นทุกวัน

แต่แคว้นเค่ออันยังมีอีกเมืองหนึ่งที่แสงสว่างไสวไม่เคยดับหายไปผู้คนหันหน้าเข้าหากันอย่างเป็นมิตรพ่อค้าแม่ค้าต่างพากันเรียกหาลูกค้าเพื่อเข้าชมของในร้านของตนเองราวกับอยู่โลกคนละใบ

ท่ามกลางความมืดในยามราตรีเมืองชิงหยางที่ถูกผู้คนขนานนามว่าเป็นเมืองอันดับหนึ่งของแผ่นดินแคว้นเค่ออันผู้คนเดินเต็มถนนอย่างเนืองแน่น ชาวบ้านเรียกที่นี่ว่าเป็นเมืองปลอดภัยเหตุก็เพราะว่าในเมืองไม่เคยมีการจราจลครั้งใหญ่เกิดขึ้นเหมือนกับเมืองอื่น ๆ ที่มีกลุ่มโจรปิดล้อมบ้านจี้ปล้นฆ่ากลางวันแสก ๆ 

ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองชิงหยางล้วนแต่มีคุณภาพชีวิตที่ดี มีความสุข ทำการค้าก็ร่ำรวยขึ้นมากเรื่อย ๆ เมื่อคนข้างนอกมาเห็นก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าที่นี่คือ สวรรค์บนดิน การปกครองของเมืองชิงหยางขึ้นตรงกับสกุลขุนนางเก่าแก่มานานนับร้อยปีไม่มีเจ้าเมืองแต่งตั้งจากทางการวังหลวงหรือราชสำนักไม่มีอำนาจออกคำสั่งใด ๆ

มีประชาชนอีกหลายหมื่นคนที่พยายามอยากอพยพมาอาศัยอยู่กินที่นี่ด้วยเหตุว่าไม่มีการเรียกเก็บภาษีแพง ๆ ขูดเลือดขูดเนื้อทำนาบนหลังคนเช่นเจ้าเมืองอื่น ๆ แต่ไม่สามารถเป็นอย่างงั้นได้เพราะประชากรที่อยู่มาก่อนหน้าก็มากมายเกินจะล้นออกมานอกเมืองอยู่แล้วอีกอย่างที่นี่ยังมีการตรวจเข้มทุกการเข้าออกสม่ำเสมอผลงานชิ้นนี้เกิดขึ้นโดยสกุลเดียว

เมืองชิงหยางเปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ต้นเดียวที่หลงเหลือในขณะที่ผ่านพายุหนักมาตลอดหลายปี

หากวันใดที่ต้นไม้ต้นนี้ล้มนั้นก็ถึงคราวการล่มสลายของแคว้นเค่ออันจริง ๆ

ณ จวนขุนนางอันดับ 1 แห่งเมืองชิงหยางซึ่งเป็นที่เคารพของผู้คนทั้งเมืองค่ำคืนนี้เกิดความระส่ำระส่ายความรู้สึกของบ่าวรับใช้ทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นสืบเนื่องมาจากฮูหยินเอกท้องแก่มีอาการเจ็บท้องใกล้คลอดเต็มทีหมอตำแยจำนวนสามถึงสี่คนประจำอยู่ในห้องนอนพร้อมให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่

บ่าวรับใช้หญิงเดินเข้า ๆ ออก ๆ อย่างเร่งร้อนในมือถืออ่างน้ำขนาดพอดีด้านหน้าประตูไม้บานใหญ่มีนายท่านแห่งจวนสกุลฟางยืนรออย่างใจจดใจจ่อ เสียงแหลมจากการเบ่งคลอดของภรรยาอันเป็นที่รักดังมาเป็นระยะ ๆ ยิ่งทำให้เขาพลางเกิดความทุกข์ร้อนใจ

สกุลฟางนอกจากบทบาททางการเมืองพวกเขายังทำการค้าทั้งภายในและภายนอกจนร่ำรวยเป็นคหบดีที่มีข่าวลือหนาหูออกมาว่าความรวยนั้นสามารถซื้อแคว้นทั้งแคว้นเป็นของตนเองได้แต่ท่ามกลางความสุขยังมีความทุกข์ซ่อนอยู่เหมือนโดนคำสาปจากสวรรค์เพราะครอบครัวสกุลฟางทุกรุ่นจะมีบุตรเพียงคนเดียวเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ฟางชิงตงจึงให้ความสำคัญต่อเด็กในครรภ์ของฮูหยินเอกเป็นอย่างมาก เขาแต่งงานกับฮูหยินเอกอยู่กินร่วมกันมาเป็นสิบกว่าปีอยากมีลูกแต่ก็ไม่มีแววที่จะตั้งครรภ์เสียทีจนเขาต้องแต่งฮูหยินรองอนุภรรยารวมไปถึงอุ่นเตียงในจวนหลายสิบคนเพื่อหวังให้พวกนางตั้งครรภ์มอบทายาทแก่เขาสุดท้ายสวรรค์ก็เล็งเห็นเป็นฮูหยินเอกที่ตั้งครรภ์

ขุนนางสกุลฟางได้สร้างคุณูปการใหญ่ต่อแผ่นดินเค่ออันมากมายอีกทั้งยังได้รับความเคารพจากฮ่องเต้ทุกรัชสมัยทุกรัชกาล ‘ฟางชางติง’ ซึ่งเป็นบิดาของฟางชิงตงอดีตขุนนางที่มีชื่อเสียงและบทบาทอันสำคัญในการเจรจาทางการทูตกับ ‘จางซวนฮองไทเฮาหรือพระอัครเทวีสกุลจางแห่งแคว้นไป๋ซู’ จนพระนางยอมถอยทัพกลับเมื่อร้อยปีก่อน

เรื่องนี้จึงทำให้ราชวงศ์และราชสำนักไม่กล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายในเมืองชิงหยาง

ในเมืองชิงหยางขณะนี้ยามซวีท้องฟ้าได้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดและมีอากาศร้อนอบอ้าว

เรื่องทายาทหรือผู้สืบทอดของจวนสกุลฟางนั้นมีความสำคัญต่อชาวเมืองชิงหยางทุกคนขอเพียงสกุลขุนนางสกุลนี้ไม่ขาดทายาทผู้สืบทอดที่นี่ก็จะไม่มีวันล่มสลายตามเมืองอื่น ๆ 

ในเมืองชิงหยางบัดนี้เวลายามซวีท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดมีอากาศร้อนอบอ้าวกว่าทุกวันเสียงเบ่งคลอดของฮูหยินเอกดังระงมราวกับนางทุกข์ทรมานเหลือทนอยู่ ๆ ก็เกิดฟ้าแลบทำให้สว่างวาบไปทั่วเมืองทันทีที่แสงเหนือฟ้าหายไปฝนก็ตกลงห่าใหญ่พร้อมข่าวดีของผู้คนทั้งเมือง

“นายท่านฮูหยินคลอดแล้วเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้เปิดประตูออกและแจ้งข่าวดี

“ข ข้าขอเข้าไป” ฟางชิงตงดีใจจนทำอะไรแทบไม่ถูกเขารอคอยวันนี้มาแสนนาน

“ยินดีกับใต้เท้าได้บุตรสาวเจ้าค่ะ” หมอตำแยหวังผู้ที่ทำคลอดให้กับฮูหยินเอกครั้งนี้อุ้มเด็กทารกแรกเกิดเดินตรงไปหาฟางชิงตงก่อนจะแสดงความยินดีและบอกเพศสภาพ

“ดี ๆ ช่างดีเสียจริง ๆ ไม่คิดว่าสวรรค์จะมีเมตตาเช่นนี้” เขาพูดทั้งน้ำตาจะเป็นบุรุษหรือสตรีเขาล้วนยินดีทั้งสิ้น

“ใต้เท้าฮูหยินเอกของท่านร่างกายค่อนข้างอ่อนหลังจากคลอดคุณหนูเสร็จนางก็สลบไป”

“อะไรนะ!”

“ใต้เท้าอย่าเพิ่งวิตกไปฮูหยินเอกมิได้เป็นอะไรมาก ข้าได้เขียนใบสั่งยาให้ข้ารับใช้ออกไปซื้อแล้ว”

“ฮูหยินเอกจะต้องไม่เป็นอะไร เข้าใจหรือไม่?”

ผู้สืบทอดสายเลือดของสกุลฟางไม่ได้จำกัดเพียงแค่บุรุษเพศเท่านั้นแต่ยังรวมถึงสตรีเพศอีกด้วยครอบครัวนี้ถูกปลูกฝังให้คุณค่าทุกเพศเท่ากันสตรีที่เป็นทายาทสกุลฟางไม่ใช่ครั้งแรกเนื่องจากทุกรุ่นสามารถมีทายาทได้เพียงคนเดียวการมีสตรีเป็นผู้นำสกุลจึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่

อีกทั้งบรรพบุรุษที่เป็นสตรียังสร้างชื่อเสียงอันดีงามแก่วงศ์สกุลสืบต่อมาจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลานเป็นรากฐานอันมั่นคงที่หยั่งลึกลงแผ่นดินแคว้นเค่ออัน

“นายท่าน คุณหนูเจ้าค่ะ” ข้ารับใช้หญิงข้างกายฮูหยินเอกอุ้มคุณหนูแรกเกิดออกมาให้ผู้เป็นนายเห็นใบหน้าคร่าตา

“ชื่อของนางคืือฟางเหนียงถัว ต่อไปพวกเจ้าทุกคนต้องช่วยกันอบรมดูแลนางให้ดี”

“เจ้าค่ะ”

“รับคำสั่งพรุ่งนี้ให้เปิดคลังสกุลฟางแจกจ่ายข้าวเปลือกและเครื่องนุ่งห่มใหม่แก่ชาวเมืองทุกครอบครัว ส่วนชาวบ้านที่หนีภัยพิบัติหรืออพยพมาจากเมืองอื่น ๆ ให้ตรวจสอบประวัติเปิดประตูเมืองรับหนึ่งพันคน ผู้ที่ไม่ได้ถูกคัดเลือกให้ช่วยกันสร้างค่ายช่วยเหลือนอกเมืองรองรับคนไร้บ้าน”

“ขอรับ”

โปรดติดตามตอนต่อไป

ยามซวี *19.00-20.59

พระอัครเทวี *ตำแหน่งกุ้้ยเฟย

ฮองไทเฮา *พระมารดาของฮ่องเต้