Fullmoon

         เมือง วู้ด ยอร์ช เป็นมืองเล็กๆแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยป่าสนติดชายฝั่งทะเล อากาศหนาวเย็น พร้อมกับบรยากาศฝนตก อึมครึมแทบจะตลอดทั้งงปี  เป็นเมืองเล็กๆที่มีผู้คนอาศัยอยู่ไม่เยอะมาก แมนดี้สาวน้อย วัย 17 ปีหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมดำ ตาสีเทาอ่อน ปากแดงระเรื่อ อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ชานหมู่บ้านกับคุณปู่คุณย่า ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ทำงานอีกเมือง นานๆจะกลับมาเยี่ยมแมนดี้สักที 
   “ ฝนเม็ดเล็กเริ่มปรอยๆลงมา”
  คุณย่าอแมนด้า : แมนดี้หลานรัก !! หนูไปเก็บผ้าที่ย่าตากไว้หลังบ้านทีลูก 
(คุณย่าพูดพลางเก็บอุปกรณ์การเกษตรเข้าในโกงดังกับคุณตาแข่งกับเวลาที่ฝนเริ่มรินลงมาเรื่อยๆ) 
แมนดี้ : ได้ค่ะคุณย่า สักครู่นะคะ (สาวน้อยพูดพลางวางไม้กวาดในมือลงแล้วรีบลนลานหาตะกร้าผ้าในบ้าน)
      ในขณะที่สาวน้อยแมนดี้วิ่งวุ่นเก็บผ้าอยู่หลังบ้านอยู่นั้น แมนดี้รู้สึกขนลุกแปลกๆพร้อมกับใจที่สั่นเต้นรัวและมีอาการร้อนวูบวาบแปลกๆ สาวน้อยรู้สึกมีสายตาจ้องมองอยู่ตลอดเวลาสาวน้อยจึงรีบเก็บผ้าอย่างลวกๆแล้วหันหลังกลับเข้าบ้านไปทางประตูด้านหลังทันที
     ไบร์อั้น หมาป่าหนุ่มวัย 29 ปีตาสีเหลืองอ่อน จ้องมองสาวน้อยแมนดี้อย่างไม่ละวางสายตา พลางคิดในใจ “มนุษย์นี่น่าเบื่อชะมัด”  ขณะที่ไบร์อั้นกำลังจ้องมองแมนดี้อย่างไม่ละวางสายตานั้น พลันเหลือไปเห็นไบร์เด้นท์ หมาป่าน้องชาย 
วัย 25 ปี น้องชายของเขาที่ชอบหนีมาสำรวจใกล้ๆหมู่บ้านที่มีมนุษย์อาศัยอยู่ 
ไบร์อั้น : มานี่เลย ไอ้ตัวดี !! 
ไบร์เด้นท์ : แย่จัง นี่พี่ตามรอยมาถูกได้ไงนี่ย อุตสาห์เปลี่ยนทิศแล้วนะ หึ๊ !!!!!!
ไบร์อั้น : พ่อกับแม่ให้ฉันมาตามนาย เมื่อไหร่นายจะเลิก มาเล่นใกล้มนุษย์สักที นายรู้ไหมว่านายอาจะเกิดอันตราย 
ไบร์เด้นท์ : รู้แล้วหน่า !! “หมาป่าผู้เป็นน้องพูดพลางวิ่งกลับไปทางฝูงตัวเอง”
    หมาป่าหนุ่มหันหลังไปมองที่บ้านหลังเล็กๆหลังนั้นพลางเห็นสาวน้อยแมนดี้กำลังวุ่นอยู่กับการปิดหน้าต่าง พร้อมกับหันหลังวิ่งตามไบร์เด้นท์หมาป่าตัวน้อยไป
      “ในบ้านหลังเล็กๆบนโต๊ะอาหาร”

แมนดี้ : คุณย่าคะ เมื่อกี้ตอนที่หนูไปเก็บผ้าหนูรู้สึกเหมือนมีสายตามองหนูตลอดเวลาเลยค่ะ แล้วหนูก็รู้สึกใจสั่นเต้นรัวราว จะหลุดออกมาเลยค่ะ 
คุณย่าอแมนด้า : โถ่ หลานรักไม่มีอะไรต้องหรอกจ่ะ แถวนี้มีบ้านเราอยู่แค่หลังเดียวนะลูก 
  คุณปู่โจเซฟได้ยินแบบนั้นพลางรีบเข้ามาชิดตัวหลานสาวอย่างไว จนน่าตกใจพลางเอามืออังหน้าผากหลานรัก !!! 
แมนดี้ : มะมะ!!!  มีอะไรหรือเปล่าคะคุณปู่ (สาวน้อยพูดพร้อมกับตาที่เบิกโพลง)
คุณปู่โจเซฟ : วันฝนตก ตัวร้อนวูบวาบ ใจสั่นรัวราวจะหลุดออกมา “คำสาปแช่ง เกิดขึ้นแล้วมันเกิดขึ้นแล้วมันมีอยู่จริง“ (คุณปู่พูดพร้อมกับสายตาที่ดูเป็นกังวัล) 
แมนดี้ : คำสาปแช่ง (สาวน้อยพูดพลางทำหน้าสงสัย)
คุณปู่โจเซฟ : ใช่...... คำสาปแช่งเมื่อ 25 ปีที่แล้ว