[BTS] OS Halloween (NamjoonxSeokjin ft.Jungkook)

ข้อมูลเบื้องต้น

[OS] Halloween (NamjoonxSeokjin ft.Jungkook)

Title :  Halloween
Author :  Barmyoice
Pairing : NamjoonxSeokjin ft.Jungkook
 Rate:  PG

“วันฮาโลวีน เป็นงานฉลองในคืนวันที่ 31 ตุลาคม ประเทศทางตะวันตก เด็กๆ จะแต่งกายเป็นภูตผีปีศาจพากันชักชวนเพื่อนฝูงออกไปงานฉลอง มีการประดับประดาแสงไฟ

มีประวัติความเป็นมาจากชาว เคลต์ (Celt) ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองเผ่าหนึ่งในไอร์แลนด์ ถือกันว่า วันที่ 31 ต.ค. เป็นวันที่เป็นวันสิ้นสุดของฤดูร้อน และวันต่อมา คือ วันที่ 1 พ.ย. เป็นวันขึ้นปีใหม่ ซึ่งในวันที่ 31 ต.ค. นี่เองที่ชาวเคลต์เชื่อว่า เป็นวันที่มิติคนตาย และคนเป็นจะถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน และวิญญาณของผู้ที่เสียชีวิตในปีที่ผ่านมาจะเที่ยวหาร่างของคนเป็นเพื่อสิงสู่ เพื่อที่จะได้มีชีวิตขึ้นอีกครั้งหนึ่ง….

แต่มีตำนานเล่าว่า หากปีใดมีวันพระจันทร์เต็มดวงก่อนวันฮาโลวีน ในปีนั้นดวงวิญญาณบางดวงจะถูกปลดปล่อยก่อนคืนวันฮาโลวีน...”**

“ทำอะไรกันอยู่น่ะสองคนนี้?”

คิมนัมจุนถามพลางปรายตามองพี่ใหญ่กับมักเน่ของวงที่กำลังสุมหัวกันอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุคบนพื้นที่ว่างห้องนั่งเล่นรวมทันทีที่เดินเช็ดผมออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวเตรียมพร้อมที่จะนอน

“กำลังอ่านประวัติความเป็นมาของฮาโลวีน แล้วก็ดูรูปคนแต่งคอสเพลย์เป็นผี ดูน่ากลัวทั้งนั้นเลย แต่อย่างพี่นัมจุนเวลาไม่แต่งหน้าก็น่ากลัวสูสีกับรูปพวกนี้แล้วผมว่านะ” เจอคำตอบยียวนกวนบาทาจากมักเน่ยักษ์ตากลมแบบนี้ มีหรือคิมนัมจุนจะไม่ยื่นเท้าเข้าไปตั้งท่าจะเตะชายโครงให้สักทีสองทีแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไหวตัวทัน กลิ้งตัวหลบไปได้อย่างหวุดหวิดก่อนจะหัวเราะชอบใจ

“อย่าเข้ามานะ ผมรู้นะว่าพี่จะเตะผม กลับห้องไปนอนดีกว่า” ว่าแล้วก็ตั้งท่าจะเผ่นกลับห้องนอนจริงๆ ถ้าไม่ติดที่มีมือของใครอีกคนดึงชายเสื้อไว้แน่นอย่างไม่ยอมปล่อย พอหันไปมองก็พบว่าคนที่รั้งตัวเขาไว้คือพี่ชายไหล่กว้างกำลังนั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่ข้างๆ

 “อ้าว? พี่จิน มาดึงเสื้อผมไว้แน่นแบบนี้ล่ะ ผมจะกลับห้องไปนอนแล้วนะ มีเรื่องอะไรก็คุยกับพี่นัมจุนเองละกัน ผมไม่เกี่ยว” น้องคนเล็กว่าพลางแกะมือพี่ใหญ่ออกจากเสื้อของตัวเองแล้วเผ่นแผล็วเข้าห้องนอนไป

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” นัมจุนยืนกอดอกมองพี่ใหญ่ที่ยังนั่งนิ่งทำหน้าตาเหมือนอมยาขม และดูเหมือนจะเหงื่อตกเล็กๆเมื่อเห็นสายตาของหัวหน้าวงที่ส่งมาให้

“เอ่อ..พี่จะชวนให้ไปมินิมาร์ทด้วยกันหน่อย” คิมซอกจินส่งเสียงออกจากลำคอมาอย่างยากเย็น ลำคอเหมือนจะแห้งและตีบตันกว่าจะกลั่นกรองคำพูดออกมาได้เพราะกลัวความผิด

“ไปทำไม ดึกป่านนี้แล้ว วันนี้ก็ทำงานเหนื่อยกันมาทั้งวัน พรุ่งนี้ก็มีซ้อมเต้นอีก เมื่อกี้พี่เมเนฯก็เพิ่งแวะให้ก่อนเข้ามาส่งที่หอนี่นา”

“พี่...พี่ลืมซื้อซุปก้อนสำหรับทำอาหารพรุ่งนี้เช้าอะ ถ้าไม่มีพรุ่งนี้ทำกับข้าวเช้าไม่อร่อย แล้วเมื่อกี้เจ้ากุกก็ดันเปิดรูปผีให้ดูซะเยอะแยะพี่ไม่กล้าเดินออกไปคนเดียว” คิมซอกจินพูดเสียงอ่อยพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนไปให้คนทำหน้าดุที่ยังคงปั้นหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า

“พี่นี่น๊า...มันน่านัก ทำไมถึงได้ขี้หลงขี้ลืมแบบนี้ล่ะ แล้วไหนเคยบอกว่าไม่กลัวผี แต่ดูท่าทางตอนนี้สิ เห็นแล้วก็ขำคนทำเป็นเก๊ก ไปๆเดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนเอง” ถึงจะวางท่าและทำหน้าตาดุใส่คนพี่เพราะถือว่าตัวเองมีตำแหน่งหัวหน้าวงที่ต้องเอาใจใส่และควบคุมทุกคนในวงไม่เว้นแม้แต่คนอายุมากกว่าที่ชอบทำตัวเป็นเด็กน้อยตรงหน้าคนนี้ แต่ลีดเดอร์อย่างนัมจุนก็มีน้ำใจให้พี่ใหญ่ของวงเสมอ

เขาคว้าเสื้อโค้ทตัวหนาติดมือมาพร้อมกับออกเดินนำ พอเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่ยิ้มหน้าบานจนแก้มเต่งแถมยังเข้ามาเกาะแขนอย่างเอาใจด้วยแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วส่งยิ้มให้

“ว้า! มินิมาร์ทตรงนี้ปิดแล้วล่ะทำไงดี? ต้องเดินไปอีก2ช่วงตึกถึงจะเจออีกร้านที่เปิด 24 ชั่วโมง” ซอกจินทำหน้ามุ่ย เมื่อเดินมาถึงร้านแล้วพบว่าตัวเองมาช้าไป

“เดินไปก็ได้ แค่นี้เอง หรือจะตื่นลงมาซื้อร้านนี้ตอนเช้าพรุ่งนี้?” นัมจุนเลิกคิ้วถาม

“ไหนๆก็เดินมาแล้ว เดินต่ออีกหน่อยก็ได้ แต่นายจะเดินด้วยกันต่อไปใช่มั้ยล่ะ?” คนเป็นพี่ถามกลับ

“เอ่อ... ที่จริงก็ไม่อยากเดินให้เหนื่อยหรอกนะ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วไปก็ไป ว่าแต่พี่จะเดินไหวรึเปล่า? หนาวมั้ย?”

“โหย..สบายอยู่แล้ว เดินแค่นี้จิ๊บๆ เสื้อโค้ทนี่ก็กันหนาวได้อยู่ แต่ว่าถนนมันมืดจัง ยิ่งดึกทำไมเขาถึงได้เปิดไฟน้อยขนาดนี้ล่ะ ฉันกลัวความมืด” พูดเสียงอ่อยโดยเฉพาะประโยคสุดท้ายพลางขยับตัวเบียดเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

“สรุปว่าทั้งกลัวผีและกลัวความมืดสินะ จะบอกให้นะว่าผีน่ะมันไม่มีในโลกหรอก แล้วนี่พี่อยู่กับใคร แร็พมอนสเตอร์คนเก่งทั้งคนอยู่ตรงนี้ แต่ถ้ากลัวก็เดินจับมือผมไว้ก็แล้วกัน” เขาพูดพลางส่งมือไปให้อีกฝ่ายที่รีบคว้าหมับเข้าให้อย่างไม่ลังเลก่อนจะส่งยิ้มเขินอายมาให้

“คืนนี้พระจันทร์สวยดีจังเลยนะ” คิมซอกจินชวนคุยทำลายความเงียบระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน เขาแหงนหน้ามองพระจันทร์ที่เปล่งแสงสุกสว่างอย่างไม่กลัวสะดุดล้มเพราะมีมือของอีกคนคอยนำทาง

“อืมม สวยจริงๆด้วย แต่ชั้นว่า ตอนนี้ผมเห็นอะไรที่สวยกว่าพระจันทร์ล่ะ...” นัมจุนชะลอฝีเท้าลงจนหยุดนิ่งก่อนจะดึงตัวของอีกฝ่ายเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู

“ก็พี่ยังไงล่ะ ที่สวย สดใส สว่างกว่าพระจันทร์ และที่สำคัญผมสัมผัสได้ด้วย”

-END-

** อ้างอิงจาก http://th.wikipedia.org/wiki/

TALK: ฟิคอันนี้เป็นฟิคแปลงจากวงหนึ่งที่เคยแต่งไว้นานมากแล้ว เพื่อให้เข้ากับวันฮาโลวีน(ที่ใกล้จะหมดวันแล้ว>_<) ก็เลยเอามาลงซะหน่อย หวังว่าจะชอบกันนะ อ่านเล่นๆเพลินๆไป มีอะไรติชมแนะนำได้ค่ะ หรือเมนชั่นไปทักทายได้ที่ https://twitter.com/Barmyoice