Teach Me, Teacher #ปราบเด็กนรก [Singto x Krist]

ลำดับตอนที่ #1 : บทเรียน.01 - 4/4

วันนี้เป็นวันที่อากาศสดใส แสงแดดยามเช้าสาดส่องไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไป 

.. ผมก้าวเดินไปตามทางอย่างไม่รีบร้อนเพราะมาถึงก่อนเวลามากอยู่

ไม่ใช่เพราะเป็นคนที่มีวินัย หรือเจ้าระเบียบอะไรนักหรอกถ้าพูดตามจริงแล้ว

ผมก็เด็กมหาลัยวัยรุ่นทั่วไป .. แต่หน้าที่มันค้ำคอ

คงไม่ดีหรอกครับถ้าจะมาสายตั้งแต่วันแรก

ตอนนี้หน้าที่ของผม .. สอนหนังสือ

มือจับกระชับเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดให้อยู่ในกางเกงเรียบร้อย

อยู่มหาวิทยาลัยจะเป็นแบบไหนก็ช่าง

แต่ตอนนี้ ผมต้องสวมบทบาทใหม่

ชีวิตเริ่มต้นของ 'นักศึกษาฝึกสอน' อย่างผม 

มันควรต้องไร้ที่ติตั้งแต่เริ่มต้น วันต่อๆไปจะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายใจหน่อย 

ตึง ตึง ตึง

เสียงฝีเท้านักเรียนกลุ่มหนึ่งวิ่งตัดหน้าผมไป ขณะที่กำลังเดินรับลมชมวิวอย่างเชื่องช้าในตอนที่ใกล้จะถึงประตูใหญ่หน้าโรงเรียน

เห็นภาพเด็กนักเรียนก็ได้แต่ยิ้มตามยามคิดไปถึงสมัยวัยเด็ก

ไม่มีภาระหน้าที่อะไรมากมายไปกว่าการเรียนหนังสือและสนุกสนานกับเพื่อนไปวันๆ

ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ อีกร่วมยี่สิบนาทีได้กว่าจะแปดโมง เวลาที่นักเรียนจะต้องเข้าแถวเคารพธงชาติ

เด็กพวกนี้มาเร็วชะมัด .. ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะแยะ ไม่แย่นี่หว่า ก็ไม่แย่

ฟุ่บ

ยังไม่ทันได้ชื่นชมจนจบคำ เด็กที่รั้งท้ายอีกคนก็วิ่งโฉบมาจนเกือบเหยียบตีนผม

..ผิดๆ เหยียบเท้าน่ะ หมายถึงเหยียบเท้า

ดีแค่ไหนที่ชักเท้าหลบทัน .. แม่ง ทางเดินก็ตั้งกว้างขวาง ตัวเขาก็ไม่ใช่เล็กๆถึงจะทำเป็นไม่เห็นกันขนาดนี้

อย่างน้อยก็ช่วยเกรงใจทรงผมที่อุตส่าห์เซ็ตให้เรียบร้อยกับเสื้อผ้านักศึกษาที่ตื่นเช้ามารีดให้เรียบก็ยังดี

“ไอ่สัสสส ไอ้เชี่ยคริส เอามา บัตรเติมเกมส์กูแพงนะเว้ย”

“เรื่องเด้ ตามตกลง เมื่อกี๊มึงแพ้นะ”

.. ทันทีที่ตั้งสติได้ มองไปยังไอ้เด็กกลุ่มที่วิ่งไปก่อนหน้า .. 

ผมก็พบความจริงว่า เด็กที่ผมบอกว่ามาเร็วนักเร็วหนา มันยังไม่มีใครเข้าไปในโรงเรียนเลยซักคน 

วิ่งเลยประตูโรงเรียนกันไปโน่นแล้วครับ

เสื้อผ้าหลุดลุ่ยทั้งที่ยังไม่เริ่มวิชาแรกของวันด้วยซ้ำ

แต่ก็เอาเถอะ จะทำเป็นมองข้ามๆไป .. 

มันอาจจะเป็นเรื่องปกติของเด็กมัธยมวัยแก่นเซี้ยว

มันยังไม่ถือเป็นเวลาเรียนนี่ จะโทษพวกเด็กก็ไม่ได้หรอก

ไม่ได้หรอก ... 

ก่อนเข้าโรงเรียนน่ะว่าไม่ได้ แต่พอมาเจอสภาพในตอนนี้แล้ว

“มึง อาจารย์มาว่ะ วิ่งดิวิ่ง!!”

ตึง ตึง ตึง ตึง 

เหงื่อเม็ดเป้งเริ่มผุดขึ้นพร้อมกับอาการปวดขมับตุบๆ ระหว่างทางที่กำลังเดินไปห้องพักครู เสียงโหวกเหวกโวยวายและเสียงวิ่งยังคงดังตลอดทางเดินในอาคารเรียน

..สาบานเถอะว่านี่โรงเรียน..

‘นี่ลิงหรืออะไรฟระเนี่ย’

มองรอบตัวได้แต่ถอนใจ .. รีบก้าวเดินให้ไวขึ้น กลัวว่าจะไม่ใช่แค่เท้าเท่านั้นที่จะโดนไอ้เด็กพวกนี้มันเหยียบ

ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ไม่ยกมือไหว้หรือสนใจด้วยซ้ำ

.. แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ได้แต่คิดในแง่ดี อาจเพราะว่าเด็กมันยังไม่รู้ว่าเขาจะมาสอนในฐานะอาจารย์ฝึกสอน ถึงได้.. วิ่งกันไม่เกรงใจ เหยียบหัวได้นี่คงเหยียบไปแล้ว

อย่านะ ผมแค่เปรียบเปรย

ดูๆไปก็น่ากลัวจริงๆแล้ว

รีบจ้ำเท้าเดินอย่างรวดเร็วมุ่งตรงไปห้องพักครูที่ระหว่างทางมีสภาพเหมือนฝ่าสมรภูมิรบ 

ก่อนจะเข้ามาที่นี่ ผมก็คิดนะ ..

ว่าการได้มาฝึกสอนในโรงเรียนมัธยมที่ไม่ไกลจากที่พักมาก ไม่เหนื่อยเดินทาง

แถมยังเป็นโรงเรียนชื่อดังอันดับต้นๆ มันโคตรจะน่าพึงใจ

จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก

เหมือนผู้ชนะได้ขุมสมบัติครับ การที่หลายคนแย่งกันมาแล้วเราทำสำเร็จเพียงผู้เดียว

มันน่าภูมิใจออกไม่ใช่เหรอ

เมื่อเช้าก่อนก้าวเข้าประตูโรงเรียนเป็นนักศึกษาฝึกสอนเต็มตัว 

ในวันแรก ของระยะเวลาตลอดหนึ่งเทอมต่อจากนี้

ขอให้ชีวิตในฐานะนักศึกษาฝึกสอน มีแต่เรื่องดีๆเถอะ

นั่นคือสิ่งที่ผมอวยพรให้กับตัวเอง

สมพรปากจริงๆไอ้สิงโตครับ

ขอให้มีแต่เรื่องดีๆ ดีไปหมดแล้วน่ะสิ!!!

สงสัยจะเลือกโรงเรียนฝึกสอนผิด

..ผมค้นพบความผิดพลาดอย่างมหันต์ที่เลือกสอนโรงเรียนในระดับชั้นมัธยม แทนที่จะเป็นประถม แถมยังเป็นชายล้วนอีก คิดไว้ว่าจะคุยกันได้รู้เรื่อง ง่ายๆสบายๆซะหน่อย

แต่ความเป็นจริงต่างจากสิ่งที่คิด .. ไม่ใช่แค่ง่ายๆสบายๆ

.. มันเกินคำว่าสบายไปไกลแล้ว ..

กว่าจะเดินมาถึงหน้าห้องพักครูได้ ผมเกาหัวแกร่ก ข่มอารมณ์และความปวดมึนในสมอง ตั้งสติเปิดประตูเข้าไปในห้องพักครูที่เงียบสงบ ..

แอร์เย็นฉ่ำ ผมเดินไปหาครูคนหนึ่งเพื่อแจ้งเรื่องการมาเป็นนักศึกษาฝึกสอน

ครูดูภูมิฐานมีอายุท่านหนึ่งบอกให้ผมนั่งรอ ก่อนเดินไปหยิบเอกสารจากตู้ด้านข้าง ขณะรอสายตาผมก็เหลือบมองนอกกระจกห้อง ขณะจิตใจว้าวุ่นสับสนเริ่มผ่อนคลายลงจากความเงียบและบรรยากาศของห้องพักครูอันแสนเงียบขรึมเคล้าเสียงแอร์

ผมเห็นภาพไอ้พวกเด็กแสบก็ยังวิ่งกันโครมคราม 

.. นี่ออดเรียนดังแล้วไม่ใช่เรอะไงฟระ ..

“คุณปราชญา เรืองโรจน์ นักศึกษาฝึกสอนใช่ไหม ..”

“ครับ”

ผมละสายตาหันกลับมาหาคุณครูคนเดิม หน้าเรียบตึงดูดุโหดจนนักศึกษาฝึกสอนอย่างผมยังร้อนๆหนาวๆ ในใจก็ได้แต่นึกสงสัย ทำไมไอ้เด็กพวกนี้มันถึงไม่รู้สึกอะไรกันบ้างเลยนะ

ครูหน้าดุขยับแว่นทรงกลมใส เหมือนเวลาแม่ผมใช้ยามมองตัวหนังสือไม่ค่อยเห็น

จดจ้องมองมายังผมด้วยดวงตาคมกริบ มองนิ่งๆ

"ปกติที่นี่รับนักศึกษาฝึกสอนมาตลอดทุกเทอมอยู่แล้ว พวกเด็กๆอาจจะคุ้นเคยกับพวกคุณดี คงไม่ต้องปรับตัวมากนัก เด็กที่นี่เคยชินเรียกนักศึกษาที่มาฝึกสอนที่นี่ว่าอาจารย์, ครูฝึกสอน หรืออะไรก็ตามแต่อย่างไรก็ไม่อนุญาตให้คุณใช้สรรพนามคำหยาบพูดคุยแทนตัวกับพวกเด็กนะ ถึงจะเป็นโรงเรียนชายล้วนก็ตาม ส่วนการสอนหนังสือ สอนได้ตามปกติ ที่นี่มีเนื้อหาที่เป็นหลักอยู่ แต่หากอยากเพิ่มอะไรก็สามารถเพิ่มเติมได้ มีกิจกรรม มีงานประกอบบทเรียน ที่นี่ไม่มีกฎเกณฑ์นอกเหนืออะไรจากโรงเรียนทั่วไป .. ทำตัวเป็นตัวอย่างที่นี่ให้เด็ก อยู่ในลู่ทาง มีวินัย คิดว่าเรื่องพวกนี้คุณก็คงรู้อยู่แล้ว คุณปราชญา" 

"ครับ"

ผมนั่งฟังคุณครูพูดรัวเร็ว พยักหน้ารับคำอย่างสุภาพ ด้วยรู้ดีว่ากฎเกณฑ์ของการมาเป็นนักศึกษาฝึกสอนมีอะไรบ้าง ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องที่ถูกปลูกฝังในห้องเรียนมาแล้วทั้งนั้น

"การจะลงโทษนักเรียนที่ทำผิดสามารถทำได้ แต่ควรอยู่ในขอบเขต ห้ามใช้กำลัง ใช้เหตุผลเป็นหลัก"

"ครับ"

“ก่อนอื่นเธอเลือกห้องสอนก่อนเลย .. แล้วเริ่มสอนวันนี้เลยนะ”

"ครับ .. "

เอ๊ะ .. เดี๋ยวดิ เริ่มเลยเหรอ

ผมพูดรับคำ แต่แล้วชะงักไป สีหน้าเหวอๆคงแสดงออกจนคุณครูขยับแว่นจดจ้องมา

“เอ่อ คุณครูครับ แต่ว่า..แล้วแผนการสอน..”

ผมยังไม่ได้เตรียมแผนการสอนมาเลยน่ะสิ .. 

แถมก็ยังไม่ได้ศึกษาเลยว่าที่นี่สอนเรื่องอะไรไปในแนวทางไหนบ้าง

.. คำที่ว่า วัยรุ่นใจร้อน ท่าจะใช้ไม่ได้กับที่นี่ซะแล้วมั้ง .. 

ไม่ใช่วัยรุ่น ก็ใจร้อนเหมือนกันแฮะ

“ไม่ต้องใช้แผนการสอน คาบแรกเธอก็แนะนำตัว ทำความรู้จักเด็ก”

เหมือนโดนดุเล็กๆ เออว่ะ โง่อีกที่ถาม ไอ้สิงโต

ผมได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้

ท่านไม่ได้ว่าอะไรอีก เพียงแต่เอ่ยต่อ ไม่ได้ใส่ใจสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผม มาวันแรกให้ลุยเลยเหรอ ใจตุ้มๆต่อมๆอยู่เลย 

“ตอนนี้มีให้คุณเลือกสอนระหว่างชั้น ม.1 กับ ม.4”

“...งั้น ม.4 แล้วกันครับ”

จะเถียงอะไรได้ก็ต้องเลือกล่ะ

ในใจตอนนี้คิดอะไรไม่ออก เวลาให้คิดมีไม่มากนัก เท่าที่คิดออกตอนนี้คือ

เด็กไป น่าจะสอนยาก

ม.4 เถอะ มอปลายแล้วกันวะ ดูโตแล้ว คุยกันรู้เรื่อง

และนั่นเป็นเรื่องที่ผมพลาดอีกครั้ง

ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วในวันนี้

“จานนนนฝึกสอนว่ะมึง”

“สบายล่ะเว้ย rov ซักตามะ”

“โอ้ยยโชคดีจริงๆ รู้งี้คาบนี้ กูโดดดีกว่า”

... ขอให้เป็นวันที่ดี..

เลือกผิดอีกแล้วสินะ ไอ้สิงโตเอ๊ย

ได้แต่สบถด่าตัวเองในใจ

เมื่อก้าวเดินเข้ามาในห้อง ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจของเด็กที่ทยอยกันเข้าห้อง 

แต่ละอย่างที่ได้ยินนั้น .. ทำเอาอยากออกจากห้องตอนนี้เลย

ไอ้เด็กพวกนี้นี่!

ผมกวาดตาเร็วๆมองพวกเด็กที่ส่งเสียงดังฮือฮาแค่เห็นผมเดินเข้ามา ไม่ใช่ฮือฮาเพราะตื่นเต้นกับการมีอาจารย์ฝึกสอน แต่.. ฮือฮาเพราะดีใจ..

คิดผิดแล้ว .. ที่คิดว่าผมจะใจดี

ไอ้พวกนี้มันต้องเจอให้หนัก

กะว่าจะมองดุๆให้ทุกคนสงบปากสงบคำที่บอกจะเล่นเกมส์ในคาบเรียนที่ผมสอน อย่าหวัง .. แต่ก็ทำไม่ได้ดั่งใจ พูดให้ถูกคือไม่มีใครเลยที่จะเหลือบตามามองสบสายตาผม ทุกคนยังคงคุยกันเรื่อยเปื่อย ..

พูดก็พูดเถอะนะ

.. ครูที่สอนประจำคาบนี้ ที่ผมจะมาช่วยสอนระดับชั้นนี้แทนเขาในเทอมนี้ มายืนอยู่หน้าห้องตั้งนานแล้วไอ้เด็กพวกนี้มันยังไม่สนใจเลย

ขนาดครูที่อยู่มานาน..

แล้วนับประสาอะไรกับอาจารย์ฝึกสอนวันแรกอย่างเขา

กูจะบ้าาา งานหินแล้ว

ได้แต่กรีดร้องในใจ .. ไม่ ครูเขาไม่ให้ขึ้นมึงกูกับเด็ก

ปวดหัว ปวดหัวเว้ย

 

ม.4/4 ..

ขอตั้งชื่อเป็นเกียรติให้เลยว่า

ศูนย์รวมเด็กนรก!!

ผมถอนหายใจสะกดอารมณ์ร้อยพันล้านแปดที่ก่นด่าออกไปในใจ 

พยายามทำตามที่เคยเรียนมา.. เราควรจะทำให้เด็กเชื่อถือในตัวเราก่อน ทำความรู้จัก จะได้คุ้นเคยกัน

“นักเรียน เทอมนี้จะมีอาจารย์ฝึกสอนมาสอนพวกเธอ ขอให้ตั้งใจเรียนด้วย”

ครูแก่ๆหน้าชั้นพูดเสียงโมโนโทน .. ผมมองนักเรียน ไม่มีใครสนใจฟัง .. 

เขาเดินมาตบบ่าผมแปะๆ ยิ้มให้ แล้วเดินออกจากห้องไป

เดี๋ยว!! ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ

ไม่รู้จะทำไงต่อ มองเด็กในห้องที่นั่งลงกับที่หมดแล้ว เหลือแต่เพียงผมกับเด็กทั้งห้อง

พวกเด็กห้องสี่เริ่มหันมามองหน้าชั้นเรียนแล้ว ดูสงบขึ้น

ค่อยสบายใจหน่อย..

สบายใจบ้าอะไรล่ะ..!!!

จะใช้คำว่าสบายใจได้ยังไง ในเมื่อเด็กมันนั่งที่แล้ว แต่สายตาดันไปปะทะสบกับไอ้เด็กที่นั่งหน้าห้อง ตำแหน่งตรงกับที่ผมยืนอยู่พอดีเป๊ะ

ไอ้เด็กนั่นมันนั่งด้วยท่าทีพิสดารสุดๆ

มันคิดว่ามันเป็นใคร กำลังทำอะไร .. 

ที่นี่มันโรงเรียนแต่เด็กนั่นกำลังนั่งคร่อมเก้าอี้แบบกลับด้าน

หันหน้ามาหน้าห้องก็จริง 

แต่ค้ำแขนสองข้างกับพนักพิง

กวนตีน ไร้มารยาท

ทฤษฎีไหนว่าเด็กหน้าห้องตั้งใจเรียน 

ผมรู้สึกสติขาดผึงขึ้นมาทันที

ก่อนจะนึกทบทวนอะไรทันว่าควรทำอะไรและทำยังไง ขาก็พาร่างก้าวเดินอาดๆตรงไปที่เด็กกวนประสาทกับเก้าอี้เจ้าปัญหา

 

..ลืมตัวไปหมดสิ้นว่ายังไม่ได้แนะนำตัว หรือที่ตั้งใจจะเป็นอาจารย์ฝึกสอนที่แสนดีในคาบแรก ลืมหมดทุกสิ่ง

“นี่.. ใครสอนนายให้นั่งเรียนแบบนี้ นี่มันห้องเรียน เคารพสถานที่บ้าง”

ผมส่งเสียงดุๆในขณะที่เดินไปหยุดยืนตรงหน้าไอ้เด็กที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาแอบกดมือถืออยู่ใต้โต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตา

ดวงตากลมโตแต่ดูกวนตีน ถ้าไม่นับรอยยิ้มมุมปากน่าถีบ 

.. ก็จัดว่าหน้าตาดีทีเดียว ..

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

“จารย์ว่าไรนะ ไม่ได้ฟังว่ะ”

ถ้าไม่นับปากหมาๆนี่ด้วย

เสียงกวนตีนๆที่ส่งมา มันสมควรเหรอที่จะใช้กับคนเป็นอาจารย์ ถึงจะเป็นนักศึกษาฝึกสอนก็เถอะนะ

ผมเผลอกำมือเล็กน้อย ก่อนจะคลายออก จ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ

ใจเย็น สิงโต ใจเย็นเว้ย ท่องไว้ นี่วันแรก

วันแรก วันแรก วันแรก วันแรก

โว้ยยย

“นั่งดีๆ นี่มันห้องเรียน”

โชคดีจริงๆที่ไม่หลุดสบถคำหยาบด่าไอ้เด็กนี่ออกไป ..

ดวงตาคู่นั้นไม่ได้หลบตาทั้งที่ผมกำลังดุสั่งสอนอยู่ .. 

เขากลับส่งสายตาแพรวพราวดูสนุกสนาน ทั้งยังยกยิ้มน้อยๆ

โคตรกวนประสาท

“ผมนั่งแบบไหน แล้วจารย์มีไรมะ .. หื้มม อายุก็ยังไม่แก่หนิ ทำไมขี้บ่นจังวะ 

ผมใช้สมองเรียน นั่งแบบไหนแล้วมันไมอะ” 

ยัง มันจะยังไม่หยุดกวนตีนใช่ไหม

มาคาบแรกก็มาเจออะไรแบบนี้ อยากจะหนีกลับมหาลัยไปเปลี่ยนโรงเรียน ก็ทำไม่ได้ 

.. มีแต่ต้องแก้ปัญหาให้ได้เท่านั้น ..

ได้! ช่างมัน ปล่อยไปก่อน .. 

ผมตัดสินใจไม่ตอบโต้อะไร เดินกลับไปหน้าห้อง

“สวัสดีครับ นักเรียนห้อง ม.4/4 ผมจะมาสอนพวกคุณในฐานะอาจารย์ฝึกสอนตลอดหนึ่งเทอมนี้ ผมชื่อ สิงโต ปราชญา”

เสียงเซ็งแซ่ฟังไม่ได้ศัพท์ไม่รู้นินทาเขาหรือคุยเรื่องอื่นกันอยู่ 

.. เด็กพวกนี้ไม่เคยมีใครดัดนิสัยเลยรึไงนะ ..

ผมกำลังจะเอ่ยปากบอกว่า มีใครสงสัยอะไรก็ให้ถามมา

แต่ยังไม่ทันจะได้พูด

ไอ้เด็กเก้าอี้หน้าห้องมันก็ยกมือขึ้น .. เพื่ออะไรไม่รู้

สงสัยเหรอ? หึ ค่อยดีหน่อย

มันก็มีมารยาทรู้นี่หว่า ว่าก่อนจะพูดต้องทำไง..

“ว่าไง นายมีอะไรสงสัยรึเปล่า”

แทนคำตอบ ไอ้เด็กนั่นเลิกคิ้วกวนๆกลับมา

“มีอะไร?! สิงโตหมายถึงผมเหรอ เปล่านี่ เมื่อยเฉยๆ”

แล้วมันก็ทำท่ายกมือโบกไปมา

ไอ้พวกเด็กในห้องที่เหลือก็พากันหัวเราะ

เริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ

!!

แล้วมันเรียกเขาว่าอะไรนะเมื่อกี๊

“อาจารย์สิงโต”

ผมกดเสียงต่ำพูดใส่ไมค์ .. 

เรียกกูอย่างกับเพื่อนเลยนะ อยากลองดีใช่ไหม

ไอ้เด็กนรกกกกกกกกกกกกกกก

---- TBC

#ปราบเด็กนรก

มาตอนแรกกันแบบเบาๆก่อน (?!)

ใจเย็นๆเนอะอาจารย์สิง เอ้าฮึบ พุทโธๆ 55555  <3

B
E
R
L
I
N
❀