ผมเป็นแค่ต้นไม้ที่รู้เรื่องชาวบ้านมากไปหน่อย

เมื่อกล่าวถึงการวนว่ายเวียนเกิด คงไม่มีใครรู้จักมันได้ดีกว่าผมอีกแล้ว ร่างทรงตำหนักไหนที่ว่าเก่งเรื่องระลึกชาติยังเทียบผมคนนี้ไม่ติด เพราะผม ดัชเชส คือคนที่ตายแล้วเกิดใหม่มาจนนับครั้งไม่ถ้วน น่าปวดหัวที่ความทรงจำในทุกชาติดันติดตัวมาด้วยอย่างกับตังเมที่ถูกทาทับด้วยกาวตาช้างและทาบด้วยกาวสองหน้าอีกที!

 และความพิลึกนั่นก็ทำให้ผมกลายเป็นตาลุงที่รู้เรื่องราวของโลกนี้ไม่ต่างอะไรจากพระเจ้า

และในชาติที่กำลังดำเนินอยู่นี่แหละที่หนักสุด ผมดันไปจำสับสนระหว่างความทรงจำที่ผ่านมากับความจริงที่เป็นอยู่ จนทำให้ความวุ่นวายใหญ่ในชีวิตเกิดขึ้น

เด็กชายหัวแดงวัยยี่สิบปีที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมถามขึ้น

"ท่านอ่านอะไรอยู่"

ผมตอบเขาโดยไม่ได้มองหน้า "หอคอยหนึ่งพันชั้น"

"มีคนอ่านนิยายปรัมปรานั่นด้วยหรือ"

"ก็ข้านี่ไงอ่าน"

มันจะพลาดได้อย่างไรเล่า ของดีของต่างโลกเลยนะเหวย มีน้อยจะตายไปคนที่มีฝีมือในการเขียนนิยายออกมาได้สมบูรณ์แบบขนากนี้ แถมมันยังไม่ถูกนิยมอีกด้วย ที่โลกนี้หนังสือนิยายมีแต่คนซื้อเพื่อเอาไปตกแต่งห้องหรือไม่ก็ให้ลูกอ่านแก้เหงาเท่านั้น

หนังสือที่ถูกนิยมมากที่สุดจะเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับเวทมนต์และกลยุทธ์มากกว่า

เลียมว่าต่อ "แต่ข้าได้ข่าวว่ามันมีเค้าโครงมาจากเรื่องจริงด้วย โดยเฉพาะพ่อมดที่ชื่อ ฮาวล์ ฮาเรส เขาเฝ้าหอคอยอยู่มาหลายพันปีเชียว"

ไม่ใช่พัน แต่เป็นหมื่นแล้วมั้ง...

"ท่านอ่านเจอชื่อเขาบ้างไหม?"

"ก็เจออยู่นะ" ผมไล่นิ้วไปตามอักษร เมื่อกี้พึ่งอ่านผ่านชื่อมาหมาดๆ "นี่ไง.."

"มันระบุรูปร่างเขาหรือเปล่า ข้าเคยได้ยินแต่ชื่อ อยากรู้ว่าพ่อมดตนนั้นจะแก่งั่กหรือยังหนุ่ม"

ผมพยักหน้า เรื่องรูปร่างเคยอ่านผ่านมาแล้วเหมือนกัน รู้สึกว่าเขาจะยังหนุ่มยังแน่น ไม่มีตีนกาแม้แต่ขีดเดียว แต่นี้ก็เป็นเพียงนิยายที่แต่งขึ้น รูปร่างที่ระบุไว้ชัดเจนไหมก็ต้องพิสูจน์กัน ไม่มีใครเคยเห็นเขาหรอก ยิ่งเป็นมนุษย์ก็ยิ่งหมดสิทธิ์เห็นรูปร่างที่แท้จริง

ผมว่าตามหนังสือ

"ฮาวล์ ฮาเรส ราอูลดิส พ่อมดแห่งหอคอยพันชั้น เขาถูกสาปและจองจำอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน ชายผู้มีรูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวละบั้นเอวสีดำขลับคล้ายนิลที่ซ่อนอยู่ในเงามืด ดวงตาสีแดงดั่งเพลิงนรกลุกโหมคล้ายอยากจะโฉบความตายจากทุกสิ่ง อืม.. เขามักใส่ชุดคลุมสีดำปกปิดตัวตน ตามเนื้อผ้าปักลายด้วยด้ายสีเงินเล็กน้อย หากพบกับคนที่มีรูปร่างคล้ายเขา ให้สังเกตที่มือ แขน คอ เพราะเขาชอบใส่เครื่องประดับนักแล"

ผมพยักหน้ากับตัวเอง ข้อมูลนี้ถูกต้องทีเดียว เว้นแต่เนื้อหาส่วนที่เขาถูกจองจำ หอคอยไม่ได้จองจำเขา แต่เขาต่างหากที่จองจำหอคอยไว้กับตัวเอง..

เขาบ้ากว่าที่คิดเชื่อสิ ผมฟังเรื่องเขามาหนาหูเลย

เลียมว่าเสียงสั่นๆ "ดัชเชส...พูดอีกทีได้ไหม"

ผมส่ายหน้า ปิดหนังสือแล้วยื่นให้เขา "เจ้าเอาไปอ่านเองเถอะ ข้าปวดกรามแล้ว"

"ดัชเชส..."

เขาไม่รับไป เอาแต่เรียกชื่อผม ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเลียมจะเรียกชื่อผมซ้ำๆ เพื่ออะไร หน้าตาก็ประหลาดคล้ายคนเจอผี

นี่ ข้าไม่กลัวหรอกนะ!

"อะไรของเจ้า ทำหน้าอย่างกับเห็นผี"

"ฮะ..ฮาเรส"

"อะไร เจ้าเจอผีฮาเรสรึ" ผมหรี่ตาดุเขาที่แกล้งผม

"จริงๆ ฮาเรสจริงๆ ... ไม่ใช่ผี"

"มันก็แค่นิยายปรัมปรานะเลียม" ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมา เขาเล่นเป็นเด็กไปได้

ฮาเรสจะโผล่มาทำไมที่นี้ เราแทบจะอยู่คนละโลกกับเขาด้วยซ้ำ เจ้าพ่อมดนั่นมันถือตัวจะตายไป ผมอยู่มาแสนปียังไม่เห็นหนังหน้าเขาเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว แต่ฟังมาจากหลายปาก เขาไม่ต่างอะไรจากคำบรรยายในหนังสือเลย

ผมกำลังจะวางหนังสือบนโต๊ะแล้วเลื่อนให้เขาเอาไปอ่าน แต่มีน้ำเสียงนึงดังขึ้นที่ข้างหูจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

มันทั้งเย็น เรียบเฉย และแฝงไปด้วยความตาย..

"เรื่องราวของข้าหาใช่นิยายปรัมปรา"

ผมไม่กล้าหันไปมอง และไม่กล้าเดาว่าคนที่อยู่ข้างหลังผมคือใคร แม้เสียงของเขาจะอยู่เพียงแค่ลมหายใจเดียวก็ตาม ไอเย็นจากเขาแผ่กระจายเหมือนรอบด้านถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

เสียงของเครื่องประดับตามตัวขยับกรุ๊งกริ๊ง เสียงกำไลกระทบกัน เสียงของสร้อยลูกปัดเส้นนึงกระทบกับอีกเส้น ผมสีดำหนึ่งช่อที่ประดับไปด้วยลูกปัดเกลี่ยโดนแก้มผมที่นั่งอยู่

ฮาเรส เขาแน่ๆ ..

แล้วมาปรากฏตัวที่นี้ได้ยังไง!

⚠️Tigger warning!!⚠️

- Abusive relationship/ความสัมพันธ์ที่มีการทำร้ายร่างกาย จิตใจ คำพูด

- Attempted murder/มีการพยายามฆ่า

- Blood/เลือด

-Negiect Abuse/การทารุณกรรมเด็ก ละเลย ทำร้าย ทอดทิ้ง

-Violence/ความรุนแรง

-Threats/การข่มขู่

-Cutting/การใช้ของมีคม

-Coercion/การใช้อำนาจเหนือกว่าเพื่อบังคับให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ

-Stalking/การสะกดรอยตาม

-Supernatural/โลกเหนือธรรมชาติ

-Suicide/การฆ่าตัวตาย

-Manipulate/การโน้มน้าวโดยไม่ใช้กำลังเพื่อให้อีกฝ่ายทำอย่างที่ตัวเองต้องการ