MUICHIRO | Demonsayer

ว่ากันว่า 

คนตายแล้วถ้าทำดี จะได้ไปยังสรวงสวรรค์เพื่อกลับไปหาพระผู้เป็นเจ้าและคนที่รอคอยอยู่บนนั้น

ส่วนคนชั่วจะถูกส่งกลับนรกเพื่อชดใช้บาปทั้งหมดที่ก่อขึ้นมาครั้งที่ยังมีชีวิต 

แต่เหมือนนรกจะไม่ต้อนรับผมนะ 

พระผู้เป็นเจ้าก็เช่นกัน 

ผมลืมตาตื่นขึ้นมา พลางมองเพดานห้องผู้ป่วยแสนคุ้นเคยของคฤหาสน์โคโจ ทั้งที่เมื่อกี้พึ่งตายเพราะถูกโคคุชิโบ อสูรจันทราข้างขึ้นลำดับที่หนึ่งตัดร่างกายของผมออกจนเป็นสองส่วนแล้วแท้ ๆ 

มันยังชวนให้ผมเป็นอสูรเพื่อรับใช้ คิบุตสึจิ มุซันอยู่เลย 

คิดแล้วก็รู้สึกรังเกียจสายเลือดตัวเองไม่ใช่น้อย

“ ตื่นแล้วหรอคะ ? ” เสียงคุ้นหูเอ่ยพูดขึ้น มาพร้อมการปรากฏตัวของหญิงสาวผู้สวมฮาโอริลายผีเสื้อและใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลาอันเป็นเอกลักษณ์ 

อ่าว !? นี่ไม่ใช่แค่ความทรงจำหรอกหรอ ? 

นึกว่าพระเจ้าจะสงสารที่นรกไม่รับจนต้องได้มานอนสำนึกผิดกับเรื่องราวทั้งหมดซะอีก 

“ คุณชิโนบุ ? ” 

“ ใช่ค่ะ อย่าพึ่งขยับตัวนะ เดี๋ยวแผลจะฉีกเอาได้ ” ชิโนบุพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะลุกขึ้นมา 

แผลอะไร ? อย่าบอกนะว่าต่อร่างกายผมจนกลับมาใช้งานได้..ล้ำเลิศจริง ๆ ทักษะทางการแพทย์ของคุณเขา

“ ไม่คิดไม่ฝันเลยนะคะ ว่าคนอย่างคุณโทคิโทคุงจะโดนทำร้ายจนเป็นแผลเหวอะหวะได้ขนาดนี้ ” คนโตกว่าบ่นพึมพำ

“ ผมโดนอะไรนะครับ ” เขาถามอย่างคาดหวัง ขอให้เป็นอย่างที่คิด 

“ ก็ภารกิจกำจัดอสูรที่ป่า...น่ะสิคะ โชคดีที่มันไม่โดนอวัยวะสำคัญส่วนไหนของร่างกาย ” 

นั่นสินะ จะไปเป็นได้ยังไงกัน ต่อตัวของคนที่ขาดครึ่งไปแล้วให้มีชีวิตกลับมาได้...

แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันเหนือความคาดหมายไปเยอะเลยไม่ใช่หรือไงกัน

นั่นมันภารกิจที่ผมเคยทำก่อนจะรู้จักทันจิโร่อีกไม่ใช่หรอ ?

“ ทำไมสีหน้าดูตกใจแบบนั้นล่ะคะ ” ชิโนบุเลิกคิ้วขึ้นสูง คงไม่ใช่ว่าเขาสูญเสียความทรงจำหรอกใช่ไหม 

“ เปล่าครับ แค่หน้าอสูรตัวนั้นมันโง่ติดตาเฉย ๆ ” เขาตอบเหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ 

ในอดีตเขาไม่เคยโดนอสูรกระจอกแบบนั้นจ้วงท้องแบบนี้สักครั้ง ทำไมคราวนี้ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้ 

“ งั้นพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ ราตรีสวัสดิ์ ” 

เด็กหนุ่มดันตัวขึ้นนั่งอย่างเจ็บปวดเมื่อมั่นใจว่าเจ้าของคฤหาสน์ผีเสื้อออกไปแล้ว 

ทีแรกก็อยากจะคิดว่าทั้งหมดมันเป็นภาพลวงตาอยู่หรอกนะ แต่แผลนี่มันไม่เจ็บเกินไปหน่อยหรอ ? 

เขาคิดพลางมองแสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างที่ไม่ได้ปิดม่านเอาไว้  นัยน์ตาสีฟ้าทะเลจ้องมองบุหลันเต็มดวงด้วยสาตาที่มิได้ว่างเปล่าเหมือนแต่ก่อน 

“ ใจร้ายไม่สมกับชื่อพระผู้เป็นเจ้าแห่งสรวงสวรรค์เลย ” 

มุอิจิโร่พูดพึมพำกับตัวเองราวกับน้อยใจในชีวิต หากแต่แววตากลับดูสนุกสนานและยินดีมากกว่าจะเป็นเช่นนั้น 

“ แต่หากท่านให้โอกาสมาแบบนี้ ผมคงไม่อาจที่จะปฎิเสธท่านได้ ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าเด็กหนุ่มรูปงาม เขายกมือสางเรือนผมสีดำยาวไล่ปลายสีฟ้าอันเป็นเอกลักษณ์ไปข้างหลัง 

รู้สึกขอบคุณไม่น้อยที่ได้โอกาสที่ใคร ๆ ก็ต่างต้องการไขว่คว้าแบบนี้ แม้เวลาที่เขาต้องการอยากจะเริ่มกลับไปแก้ไขมันนานกว่านี้อีกสามสี่ปีก็ตาม 

อยากย้อนกลับไป เมื่อตอนที่ครอบครัวยังมีชีวิตอยู่…
 

ใครกันเล่าจะอยากปฏิเสธพรที่ได้มาเช่นนี้ 

เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องมาเสียใจกับเรื่องอะไรอีกแล้ว

น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่คนประเภทที่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือแล้วทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ ให้มันจบเหมือนเดิม 

ขอบคุณบทเรียนทุกอย่างในชาติที่แล้วที่หล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้ 

ทิ้งมุอิจิโร่คนเก่าที่ดูเหม่อลอยไปเถอะครับ มาเริ่มใหม่กับผมคนนี้ดีกว่านะ