Boss&Me มื้อนี้มีรัก

ตอนที่ 1 : บทที่ 1

เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากที่เซวียซานซานทำโอทีติดต่อกันเป็นวันที่ห้า

ทั้งๆ ที่เป็นวันฉลองวันชาติแท้ๆ แต่เพราะต้องสรุปบัญชีประจำเดือน ฝ่ายการเงินทุกคนจึงต้องทำโอที โดยเฉพาะน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานอย่างเซวียซานซานด้วยแล้ว ยิ่งถูกโยนงานให้ทำกองใหญ่เสียจนหน้ามืดตาลายไปหมด กว่าที่หัวหน้าแผนกจะประกาศปิดจ๊อบงานสรุปบัญชีรายเดือนในเย็นวันที่สาม ซานซานก็พาตัวเองกลับห้องไป โผเข้าใส่เตียงอย่างพร้อมจะนอนสลบไปในทันที

ทว่าในระหว่างที่เธอกำลังสะลึมสะลืออยู่นั้นก็คล้ายจะได้ยินเสียงมือถือดัง ซานซานจึงยื่นมือออกไปคลำหามือถือที่อยู่บนเตียงทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ก่อนกดปุ่มรับสายโดยอาศัยสัญชาตญาณล้วนๆ และพูดเสียงอู้อี้ว่า “ฮัลโหล”

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่คุณเซวียซานซานหรือเปล่าคะ”

“อืม ใช่ค่ะ”

“นี่โทร.จากโรงพยาบาล XXX นะคะ ขอความกรุณาคุณช่วยมาที่แผนกสูตินรีเวชที่โรงพยาบาล XXX ด่วนเลยนะคะ”

“อืม...ได้ค่ะ”

อีกฝ่ายยังคงพูดเสียงงึมงำอะไรต่อไปอีก แต่ก็ไม่ได้เข้าไปในหัวสมองของซานซานเลยสักนิด เธอได้แต่ตอบรับเสียงอือออไปเรื่อย จนในที่สุดเมื่ออีกฝ่ายวางสายลงไปแล้ว และโลกกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ซานซานถึงได้ม้วนตัวกลับเข้าไปหลับในผ้าห่มอีกครา

ผ่านไปสองสามนาที เซวียซานซานก็กระเด้งตัวจากเตียงขึ้นมานั่งทันควัน

เมื่อกี้เธอได้ยินว่ายังไงนะ โรงพยาบาลเหรอ

!!!!!!

คงไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่ที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกใช่ไหม

ซานซานรีบใส่รองเท้าและพุ่งตัวออกนอกประตูเพื่อเรียกรถ เร่งให้คนขับเหยียบไปส่งที่โรงพยาบาล XXX อย่างรวดเร็ว แต่แล้วจู่ๆ เธอก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ไม่ใช่สิ ตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ ไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว แล้วญาติผู้ใหญ่ของเธอจะมาอยู่ที่โรงพยาบาลในเซี่ยงไฮ้ได้ยังไง แถมเมื่อกี้อีกฝ่ายยังเหมือนจะบอกเธอว่าเป็น...แผนกสูติฯด้วย?

และเรื่องราวต่อจากนี้ สำหรับบุคคลชนชั้นกรรมาชีพอย่างซานซานแล้วเรียกได้ว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ราวกับหนังสือนิยายก็ไม่ปาน

เริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่เธอลงรถที่หน้าประตูโรงพยาบาล ยังไม่ทันที่ซานซานจะได้หายปวดใจกับค่ารถราคาห้าสิบกว่าหยวน ก็มีผู้ชายใส่แว่นตาดำ ตัวใหญ่ล่ำบึ๊ก ที่ดูท่าจะมาคอยอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาลได้พักใหญ่แล้ว เดินเข้ามาหา อย่างรู้จักท่าทางของเธอดี

“คุณซานซานครับ เชิญตามพวกเรามาด้วย”

จากนั้น ซานซานที่กำลังช็อกว่าตัวเองมาเจอเข้ากับแก๊งมาเฟียอะไรเข้าหรือเปล่า ก็มีอันถูกพาตัวมาอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดของแผนกสูติฯ แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่มีเหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้าโผเข้ามาจับมือเธอเอาไว้แน่น

“คุณเซวียซานซาน ได้โปรดช่วยภรรยาของผมด้วย”

เขาจับซานซานแกว่งไปแกว่งมาจนหัวหมุนไปหมด “เอ่อ เรื่องนั้น...”

ใครก็ได้บอกเธอทีว่าตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น...ยังมีอีก คุณพี่คะ มือของดิฉันจะถูกคุณบิดหักอยู่รอมร่อแล้วนะคะ...

“เหยียนชิง ปล่อยมือ”

คำสั่งที่แผ่วเบาทว่าทรงพลังอย่างมากทำให้ผู้ชายคนที่ชื่อเหยียนชิงคนนั้นปล่อยมือจากเธอทันที

ซานซานจึงอดหันไปมองทางต้นเสียงไม่ได้ สายตาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่เพียงลำพังนั้น ทว่านัยน์ตาของเธอก็คล้ายจะถูกตรึงเอาไว้ที่ร่างสูงสง่าทราวกับเปล่งรัศมีออกมา เขาดูเหมือนจะเพิ่งออกมาจากงานเลี้ยง สวมชุดสูทสีดำอย่างเป็นทางการ แม้จะมีร่องรอยเหนื่อยล้าบนใบหน้า แต่ก็ดูสูงส่งจนไม่อาจล่วงล้ำ และมีท่าทีคุ้นชินกับการออกคำสั่งอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่า  ชายหนุ่มปัดชายเสื้อเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นยืนและเดินก้าวเข้ามาหาเซวียซานซานด้วยท่าทีเย่อหยิ่งทะนงตน

“เซวียซานซาน?”

ซานซานพยักหน้าอย่างทึ่มทื่อ

“เลือดกรุ๊ปเอบี อาร์เอช เนกาทีฟ?”

ซานซานพยักหน้าอีก

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้ยังมีท่าทีอวดหยิ่งไม่หาย แต่สายตาของเขากลับฉายแววโล่งใจออกมาจางๆ

“น้องสาวของผมมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคุณ เธอเพิ่งถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัดเตรียมคลอด แต่คลังเลือดขาดเลือดกรุ๊ปนี้ขึ้นมาชั่วคราว ดังนั้นจึงต้องขอให้คุณอยู่ที่นี่ด้วย เผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ซานซานเข้าใจได้ในนาทีนั้น เพราะตอนตรวจร่างกายสมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยนั้น เธอก็รู้แล้วว่ากรุ๊ปเลือดของตัวเองหายากมาก ดังนั้นทุกครั้งที่ต้องข้ามถนน เธอจะระมัดระวังมากเป็นพิเศษ เนื่องจากกลัวว่าถ้าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ตัวเองอาจมีสิทธิ์เสียเลือดตายได้

“ไม่มีปัญหาค่ะ ไม่มีปัญหา” ซานซานพลันรู้สึกเห็นใจว่าที่คุณแม่ที่อยู่ในห้องเตรียมคลอดซึ่งเป็นคนกรุ๊ปเลือดหายากเหมือนเธอ จึงตอบรับไปอย่างไม่มีลังเล แต่ว่า...

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเก้อๆ ว่า “คือ...ฉันขอถามปัญหาข้อหนึ่งได้ไหมคะ”

“เชิญ” ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือ แต่ชายหนุ่มกลับแสดงท่าทีแบบผู้ที่อยู่เหนือกว่า ซ้ำคนที่อยู่รอบตัวเขาก็เหมือนจะยอมรับการแสดงออกของเขาเช่นนี้กันโดยดุษณี และนั่นทำให้ซานซานชักเริ่มรู้สึกว่ามันทะแม่งๆ

“เอ่อ...พวกคุณเป็นใครเหรอคะ” แล้วพวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอมีกรุ๊ปเลือดอะไร

ผู้ชายคนนั้นมองเซวียซานซานด้วยสายตาประหลาดอยู่หลายวินาที ก่อนจะตอบช้าๆ “ผม...เฟิงเถิงครับ”

ซานซานคิดอยู่นานก่อนถามขึ้นอย่างเกรงใจอีกครั้ง “แล้ว...ฉันรู้จักคุณด้วยเหรอคะ”

เหยียนชิงยกมือขึ้นปาดเหงื่อ “คุณเซวียครับ คุณเป็นพนักงานของบริษัทเฟิงเถิงไม่ใช่เหรอ หรือว่าตอนที่อบรม คุณไม่ได้เรียนเรื่องประวัติของผู้ก่อตั้ง หรือไม่เคยเข้าเว็บไซต์ของบริษัทเลย”

ซานซานอ้าปากค้างเป็นรูปตัวโอ แล้วก็เปลี่ยนเป็นร้องครางออกมา เออใช่ เธอนึกขึ้นได้แล้ว...

เฟิง[1]เถิง...เฟิง[2]เถิง...

งะ...งั้น...นี่ก็...บอสใหญ่ล่ะสิ

ซานซานนั่งสงบเสงี่ยมรอบริจาคเลือดอยู่ที่หน้าห้องคลอด และในระหว่างนั้นบอสใหญ่ก็เรียกเธอให้ไปตรวจเลือดเพื่อยืนยันความสมบูรณ์แข็งแรงทางด้านสุขภาพ และความเข้ากันของเลือด

และแล้วภายในห้องคลอดก็เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นดังคาด ซานซานจึงถูกถ่ายเลือดออกไป ๓๐๐ ซีซี เพื่อช่วยกอบกู้สถานการณ์วิกฤตให้กลับมาสงบได้อีกครั้ง หลังได้รับคำขอบคุณนับร้อยนับพันรอบจากเหยียนชิงแล้ว ซานซานก็เดินออกจากโรงพยาบาล แต่เดินไปได้พักหนึ่ง เธอก็หยุดเท้าและแหงนหน้าขึ้นมองดวงจันทร์พลางถอนหายใจยาว

“พวกนายทุนนี่สูบเลือดสูบเนื้อกันจริงๆ แถมยังไม่มีน้ำใจ ไร้มนุษยธรรมกันอีกต่างหาก”

ซานซานที่มัวแต่ส่ายหน้าปลงอนิจจังอยู่ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ห่างออกไปเล็กน้อยที่ด้านหลัง มีรถหรูคันยาวสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ พอได้ยินคำรำพันของเธอแล้ว ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่ด้านหลังก็กระตุกมุมปากนิดหนึ่งก่อนเลื่อนปิดกระจกที่เพิ่งแง้มลง

“ออกรถ”

“ท่านครับ ไหนท่านบอกว่าจะไปส่งคุณเซวียก่อนไม่ใช่หรือครับ”

“ไม่ต้องแล้ว” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ยี่หระ “พวกนายทุนมักแล้งน้ำใจกันไม่ใช่หรือไง”

---

[1] 风 แปลว่า ลมซึ่งเป็นตัวอักษรที่ใช้เป็นชื่อบริษัทเฟิงเถิง ซึ่งพ้องเสียงกับชื่อแซ่ของเฟิงเถิง

                [2] 封 เป็นชื่อแซ่