ฉันคือ มิคาเอล ไกเซอร์

ตัวเอกของเราได้ตายจากการโดนเพื่อนใช้มีดฆ่าเลยทำให้เธอได้เข้าไปอยู่ในโลกการ์ตูนหรือก็คือได้กลับชาติมาเกิดมันควรจะเป็นอย่างนั้นแต่เธอได้เข้าไปอยู่ในร่างกายของตัวละครยอดฮิตในมังงะBlue lockแต่ไม่ใช่การควบคุมร่างกายเหมือนในนิยายเรื่องอื่นแต่เป็นการเข้ามาอยู่ในร่างกายเป็นเพียงจิตใจหรือเศษเสี้ยวนึ่งในจิตใจของ

[มิคาเอลไกเซอร์]

เธอในตอนแรกก็รู้สึกตื่นเต้นที่ได้มาอยู่ในร่างกายของตัวละครที่เธอชอบแต่เวลาได้ผ่านไปเธอที่ซึ่งดูมังงะยังไม่ถึงตอนเฉลยอดีตของไกเซอร์มันก็ทำให้เธอได้เห็นถึงอดีตของตัวละครที่เธอชอบที่ในอนาคตจะเติบโตมาเก่งกาจและปากหมาในตอนแรกเธอก็รู้สึกไม่ดีในตอนที่เธอเห็นเขาโดนพ่อตัวเองทำร้ายร่างกายมือของเธออยากจะเอื้อมมือไปช่วยเขาแต่มันกลับส่งไปไม่ถึงและแล้วเวลาก็ได้ผ่านไปเธอได้เฝ้ามองเขาตลอดเวลาจนในวันหนึ่งเธอกับเขาก็ได้เจอหน้ากัน

[intro]

{เธอเป็นใครกัน}

น้ำเสียงของเด็กน้อยที่สงสัยได้ถามขึ้นมาพื้นที่รอบตัวของเด็กน้อยมันมีแต่สีขาวแต่ยกเว้นแค่จุดเดียวมันมีบุคคลนึงยืนอยู่ตรงนั้นรูปร่างที่เหมือนเขาหน้าตาที่เหมือนเขาอยู่แต่แตกต่างไปมากรวมถึงหน้าอกนั่นซึ่งเขาจำได้ว่าเขาไม่มีมันเพราะเขาเป็นผู้ชาย

{ในที่สุดเราก็ได้เจอกันนะ มิคาเอลไกเซอร์ ฉันเฝ้ามองนายมาตลอดอยากที่จะช่วยเหลือนายมาตลอดและในที่สุดวันนี้ก็มาถึง. . .ถึงนี่จะเป็นเพียงแค่ความฝันหรืออะไรก็ช่างแต่ฉันอยากจะช่วยนาย}

เสียงของบุคคลตรงหน้าได้ถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่พ่อของเขาไม่เคยมอบให้เขาในตอนนี้เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงได้มีสิ่งที่เรียกว่าน้ำตาออกมากันทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกแบบนี้ด้วยซ้ำตั้งแต่เกิดมานี่หรือเปล่านะคือสิ่งที่เขาคิดว่าสิ่งที่เรียกว่าความรัก

{หมายความว่ายังไงที่คุณจะช่วยเหลือผม. . .ผมนะในตอนนี้นะมันก็แค่ขยะไร้ค่า}

เขาได้ร้องออกมาด้วยความเสียใจต่อให้นี่จะเป็นเพียงแค่ความฝันแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ขออยู่ในความฝันนี้ตลอดไปดีกว่าต้องไปเผชิญหน้าความจริงกับโลกเบื้องหลังที่เขาอาศัยอยู่มันไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่าความรักให้เขาเลย

{อย่าดูถูกตัวเองสิต่อให้นายจะคิดว่านี่เป็นเพียงความฝันแต่ฉันที่อยู่ตรงหน้านายไม่ใช่ความฝันฉันคือนายจิตใต้สำนึกของนายเพราะงั้นถ้านายดูถูกตัวเองมันก็เหมือนกับดูถูกฉันไปด้วยไกเซอร์นายอยากจะเล่นฟุตบอลกับฉันไหม}

นี่คือคำถามที่อาจจะฟังดูธรรมดาสำหรับเด็กคนอื่นแต่สำหรับเขามันเหมือนกับเทพธิดาซึ่งยื่นมือให้เขาได้ไปเกิดใหม่แล้วทำไมเขาถึงจะต้องปฏิเสธมันด้วยล่ะถ้าโลกใบนี้ไม่ต้องการเขางั้นคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือตัวเขาเองย่อมไม่ปฏิเสธตัวเขาอยู่แล้วแต่ถึงแบบนั้นความคิดที่คนตรงหน้าอาจจะทอดทิ้งของในอนาคตมันก็ผุดขึ้นมา

{ผมน่ะตั้งแต่เกิดไม่เคยได้รับความรักเลย. . .ผมเกลียดโลกใบนี้. . .เกลียดแม่งทุกอย่าง. . .ถ้าคุณมาเพื่อช่วยผมจริง. . .ต่อให้นี้จะเป็นเพียงแค่ความฝันหรืออะไรก็ช่าง. . .แต่ผมขอร้อง. . .ช่วยมาเล่นฟุตบอลกับผมหน่อยได้ไหม. . .อย่าทอดทิ้งผม. . .ผมไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว. . .ขอร้องล่ะ!!!}

เขาได้ร้องตะโกนออกมาทั้งน้ำตานี่คือความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อนในตอนนี้มันได้ระเบิดออกมาความเศร้าความโกรธในตอนนี้เขาได้ปลดปล่อยมันออกมาทุกอย่างสมองของเขามันโล่งไปหมดในที่สุดเขาก็ได้เป็นอิสระจากอารมณ์พวกนี้แล้ว

{ได้สิ. . .ฉันตกลงเพราะฉันมีชีวิตอยู่เพื่อให้นายมีความสุข}

เธอได้เฝ้ามองเขาตลอดช่วงเวลาในตอนนั้นเธอเห็นเขาจ้องมองที่ลูกฟุตบอลและในเวลาต่อมาเขาก็ได้มีฟุตบอลเป็นเพื่อนในตอนที่เขาโดนทำร้ายเขามักจะมองไปที่ลูกฟุตบอลและเธอที่รู้อนาคตอยู่แล้วเธอก็อยากจะทำให้เขาไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปฟุตบอลจะไม่เป็นแค่เพื่อนคนเดียวของเขาอีกต่อไปแต่จะมีเธอผู้จะคอยอยู่เคียงข้างเขาเหมือนเพื่อนของเขาอีกคน