ลิขิตรักของคุณหนูเก้า สกุลเว่ย

ตอนที่ 1

สกุลเว่ย

         ท้องฟ้ามืดครึ้มสีดำไปทั่วลานบ้าน เพราะ นายหญิงใหญ่ของสกุลเว่ยท้องแก่ใกล้คลอด ที่ปวดท้องมานานถึง 7 วันเพราะเด็กไม่ยอมกลับหัว กำลังจะมีนายน้อยเกิดขึ้นใหม่ในจวนอ๋องเว่ยเพิ่มขึ้นมาอีกคน สกุลเว่ยเริ่มก่อตั้งนั้น ไม่ได้เป็นอ๋องเว่ยมาก่อนเช่นปัจจุบัน แต่เกิดจากอ๋อง แซ่เว่ย ที่ได้พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้ เพราะเป็นผู้พิชิตด่านทางเหนือของพรมแดนเหนืออย่างยาวนาน ตั้งแต่มีกองหนุนแค่ 600-800 นาย ต่างล้มหายตายไปในสงคราม ดินแดนทางเหนือที่เป็นด่านและจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญ นับตั้งแต่อ๋องเว่ยได้รับบรรดาศักดิ์ เริ่มมีการวางผังเมือง ทำเขื่อนกั้นน้ำ ขุดคูเมืองป้องกันผู้บุกรุก สร้างกำแพงเมืองที่แข็งแกร่ง มีป้อมปราการคอยดูและตรวจสอบหน่อยโจมตี อ๋องเว่ยเป็นบันฑิตมาก่อนที่จะจับดาบ เนื่องด้วยครอบครัวเป็นพ่อค้าขายเนื้อ ในเมืองหลวงมาก่อน และมีร้านขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อและหมูมาก่อน แต่เพราะหมูเกิดล้มตาย กิจการล้ม จนพ่อแม่ต้องส่งลูกชายไปกองทัพ เพราะกลัวจะอดตายกันทั้งหมด ในลานใหญ่มีสุกลเว่ยมาพร้อมเพรียงกันที่ลานบ้าน ต่างรอการมาเกิดของนายน้อย เพราะอ๋องเว่ยมีเพียงบุตรสาว ถึง 3 คน มีลูกบุญธรรมอีก 11 คน ที่ต่างมีกำลังและประจำตามหน่วยงานต่างๆ ของกรมสำคัญๆ ของเมืองหลวง และกองกำลังเว่ยที่มักจะใช้เสื้อผ้าสีดำทั้งชุด ที่เป็นสัญลักษณ์ประจำกองทัพ สกุลเว่ยและอักษรบนผืนธงว่า " 魏 "

         ' 55555 เสียงเด็กหนุ่มผอมแห้ง สวมชุดป่านข้าวที่ตัดมาจากกระสอบข้าว เล่านิทานกลางถนน เพื่อแลกอาหาร ในชามขอทานของเขา มีเพียงเศษเหรียญเงิน 1 เหรียญ  ที่แทบไม่พอซื้อแม้กระทั้งมันเทศ 1 หัว เด็กชายกับชายแก่เฝ้าสวนขอทาน เพื่อนร่วมทาง เดินหิวผ่านผู้คนไปทางป่าเขาออกนอกเมือง เพราะต้องไปหลบและนอนที่วัดร้าง นอกหมู่บ้าน  เขาหิวมาก เมื่อผ่านทุ่งนาที่สุกจนเหลืองไปทั่วทุ่ง เขาพบกองสมบัติ ที่เจ้าของไร่ปลูกมันเทศ มะเขือเทศ แตงกวา ข้างๆเล่าไก่และเป็ด เขาค่อยๆสบตาชายแก่และยิ้มมุมปากเล็กน้อย ที่วันนี้อาจไม่ต้องหิ้วท้องหิวกลับไปที่วัดร้างอีก เขาลงมือขุดมา 3-6 หัว ซ่อนมันลงไปในแขนเสื้อ แล้วไม้ใหญ่ๆของชายวัยกลางคนก็แตะที่บ่าของเขา เขาจับเด็กชายไว้ ตะโกนบอกเด็กชายว่า  “ ไอ้เด็กขี้เกียจ คืนของและจ่ายค่าเสียหายมาด้วยนะ ไม่งั้นข้าจะตีเขาให้มือหัก “ เด็กชายแจ้งแก่ชายเฝ้าโรงนาของขุนนางว่า จะทำงานชดใช้ เพราะเขานั้นแทบไม่ได้กินอะไร และขอทานที่ตลาดในเมืองไม่ได้อะไรเลยวันนี้ ชายแก่ไม่ยอม ก็ใช้ไม้ทุบตีเขาหลายที เขาจะต้มเด็กชายเสีย ถ้าไม่คืนของมาให้เขา พรางด่าเด็กชายว่า ‘ ขี้เกียจแต่เด็ก ’ เขาวิ่งหนีชายแก่ไปทางไร่ เพื่ิอข่้ามเขาไปวัดร้าง ที่มีขอทานแก่ดูต้นทาง เขากำลังเผามันเทศรอเขาอยู่ เด็กชายได้กลิ่นมาแต่ไกล  พอวิ่งมาถึงกองถ่านที่พึ่งดับไป ชายขอทานแก่แจ้งว่า มันเทศหัวเล็กเกินไปเสียแล้ว จึงไม่มีเหลือให้เด็กชายแล้ว ที่มุมปากชายแก่มีเศษมันหวานที่พึ่งกินและเคี้ยวคำสุดท้ายก่อนที่เด็กชายจะวิ่งมาถึง เขาโกธรเพราะหิว จึงไล่ชายแก่ขอทานให้ช่วยหาอาหารเลยนะ ชายแก่พาเด็กชายมาจับปลาที่น้ำขังและช่วงน้ำลด เด็กชายเหนื่อย แต่พอเท้าโดนน้ำเขาก็ดีใจ ที่วันนี้ได้อาบน้ำเสียที่ จากที่เดินเข้าป่ามา 5-6 คืนแล้ว เด็กชายรู้สึกเหนื่อย แต่ก็ยังข่มตาหลับยากเหลือเกิน เพราะเขาจะเข้าเขตชายแดนด้านเหนือ ของท่านอ๋องเว่ยผู้ชนะศึก 100 ทัพที่เป็นนิทานเล่ากันมาหลายรุ่นต่อหลายรุ่นว่า เป็นคนโมโหร้าย ตัวสูงใหญ่ มีหนวดเครา มากด้วยภรรยา จอมกบฏต่อแคว้นอิง เพราะมีการผลัดเปลี่ยนแซ่จากสกุลไป๋ มาเป็นสกุลอิง ตั้งแต่กลียุค ‘ โจรเหมืองเกลือ’ นับแต่เกิดกบฏภาษีเกลือขึ้นมา  อ๋องอิงลู่ บุตรนอกสมรสของอ๋องอิงฟ่าน ก็ขึ้นมาเป็นผู้เปลี่ยนแผ่นดิน จากสกุลไป๋ มาเป็นสมัยของสกุลอิงอย่างถาวร ปกครองมานานเกือบ 25 ปีแล้ว นามว่า อิงลู่เจี๋ยตี้  รัชศกปีที่ 11 

          เด็กชายตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝนตกหนัก และรั่วมาโดนหน้าของเขา เขารีบปลุกชายแก่ คนเฝ้าสวนประจำสกุลเว่ยว่า ตาเฒ่าฟ่าน ฝนรั่ว ให้หลบเข้ามานอนใกล้ๆเขา  เพราะกองฟืนที่จุดไล่แมลง และความหนาวเริ่มมอดลง เขาจุดมันขึ้นอีกครั้งแต่ด้วยความชื้นของท่อนไม้ สุดท้ายมันก็ดับลงอย่างถาวร ครั้งนี้มีเสียงฝีเท้าเข้ามาในวัดร้าง 1 เสียง