Vanilla...my friend

เนื้อเรื่อง

ยินดีต้อนรับแขกไม่ได้รับเชิญ
สู่ TaME"S DiaRy ครับผม(แต่...ครายล่ะจะมาอ่านไดอารี่สุดหวงของผม)
วัฏจักรชีวิตของนายเทมส์ไม่มีอะไรมากหรอกฮะ ตื่นเช้าไปโรงเรียน โดนกัก
แล้วก็ตั้งรกรากในห้องพยาบาล เพราะผมออนเอ็มดึก ถึงตี 3 ทุกวันฮะ

ใครจะรู้บ้างว่าชีวิตในชีวิตเน่าๆของผมจะมีอะไรดี
มีเพียงสิ่งเดียวที่อยากให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาทุกๆเช้า
สิ่งนั้นก็คือ...วนิลา...ของผม...(ถ้าเธอมาได้ยินเข้าคงตีผมหัวแตกแน่อ่ะ)

---------------------------------------------------------------------------

    เพื่อน คือ อะไรเหรอครับ
ผมไม่ค่อยเข้าใจนิยามมันเลยนะ ผมรู้เพียงแต่ผมเชื่อและทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง  เธอบอกว่าผมเป็นเพื่อน ผมก็เป็นเพื่อนกับเธอมาจนครบ 3 ปีแล้วนะ
ผมไม่รุ้ว่า เพื่อน จะสามารถเลื่อนตำแหน่งได้ตามปริมาณผลงานที่ทำรึเปล่า
แล้วถ้าทำโอที(นอกเวลา)เธอจะให้โบนัสผมบ้างมั๊ย

ผมยังจำได้ครั้งแรกที่ผมพบเธอ
เด็กหญิง หน้าตาน่ารักเหมือนเด็กญี่ปุ่นแต่ไม่เด่นสะดุดตาใคร
ผมสีช็อกโกแล็ต หยักศกประบ่า
เมื่อเวลาเธอแยกเขี้ยว(ยิ้ม)น่ะนะ.....หัวใจผมแทบหยุดเต้นแน่ะ
ผมชอบรอยยิ้มและนิสัยขี้เกรงใจของเธอที่สุดเลย

---------------------------------------------------------------------------
                                                                            
                                                                                     13 กุมภาพันธ์ 2547

      วันนี้ผมเจอวนิลาที่โรงเรียนด้วยนะครับ เธอโตเป็นสาวแล้วนะ
ตอนนี้ผมสีสวยของเธอยาวถึงกลางหลัง เธอคงโดนใจใครหลายๆคน
แต่ขอบอก!ใครกล้ามาจีบเธอล่ะก็ ข้ามศพผมไปก่อน
วันนี้ถือเป็นฤกษ์ดี เพราะเดี๋ยวนี้นานๆทีถึงจะบังเอิญเจอเธอ
ผมกับเธออยู่คนละห้องกันครับ...

แต่ว่าเราก็ยังสนิทกันที่สุดเหมือนเดิมนะ
* พรุ่งนี้ผมจะไม่ใช่ผมคนเก่าแล้ว ผมจะบอกรักเธอ...วนิลาของผม

-----------------------------------------------------------------------------

                                                                                     14 กุมภาพันธ์ 2547

        วันนี้ผมโทรไปหาวนิลาที่บ้าน นัดเธอมาเจอกันที่หลังโรงเรียนตอนเลิกเรียน
ผมเตรียมตัวเตรียมใจมานานหลายปี อึดอัดกับความรุ้สึกนี้จนอกจะแตกตาย
เธอจะได้เข้าใจผมซักที
วันนี้เข้าแถวเสร็จผมก็ไปสิงสถิตย์ที่ห้องพยาบาลตามเคย
ผมนอนรอฟังเสียงกริ่งเลิกเรียนอย่างใจจดใจจ่อ
และแล้ว ผมก็ทนไม่ไหว ยิ่งใกล้จะถึงเวลานัด ผมก็ยิ่งกระวนกระวายใจ
ผมจึงไปนอนรอเธอที่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน
ผมตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่ง....ผมยืนมองหาเธอ
แต่...ก็ไม่เห็นเธอมาสักที  ผมนั่งรอจนลุงยามมาปลุก ผมจึงต้องกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้านผมก็เห็นคู่รักมากมายในร้านไอศกรีมที่สุดแสนจะโรแมนติก
ผมมองเข้าไปพลางคิดว่าถ้าผมกับเธอมากินด้วยกัน คงจะดีมากๆเลย
แล้วสายตาผม ก็พาเท้าผมก้าวเข้าไปติดกระจกร้าน
ผมจ้องมองภาพบาดตาบาดใจนั้น
วนิลาของผมกำลังกินไอศครีมกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง...
ผมเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว...
  
   * ก็ได้ ผมจะอยู่ในที่ของผม และทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด *
ระหว่างทางกลับบ้านผมก้าวข้ามถนนทั้งที่เป็นไฟแดง
จากนั้น ผมก็มารู้สึกตัวที่โรงพยาบาล
คุณหมอบอกว่าผมป่วยหนัก...คงจะไม่สามารถไปเรียนได้อีก
ผมจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่ได้พบ ไม่ได้คุยกับเธอ ... ถึงจะเป็นได้แค่เพื่อน ก็ตาม
---------------------------------------------------------------------------------

                                                                                  13 กุมภาพันธ์ 2548

                ผมไม่เจอวนิลามา 1 ปีเต็มๆ...
ตอนนี้ทั้งวนิลาและเพื่อนๆคงจะเรียนอยู่ชั้นม.5แล้วสินะ
ผมจากเธอมา โดยยังไม่ได้บอกลา ไม่ได้บอกอะไรสักอย่าง
ป่านนี้เธอคงจะเป็นห่วงผมมากสินะ
"ผมคิดถึงเธอ ผมคิดถึงเธอ......ผมคิดถึงเธอได้ยินมั๊ย"
"วนิลา ...ชั้นรักเธอมากกกกกกนะ.... อยากพบเธอ"
ถึงผมจะตะโกนเพียงใด เธอก็คงไม่ได้ยินผม
ตอนนี้หัวใจของผมขาดอะไรที่สำคัญมากๆไปอย่างนึง
หัวใจผมมันไม่มีแรง ผมไม่อยากอยู่ต่อแล้ว
ถ้าผมยังต้องอยู่ในสภาพคนป่วยใกล้ตาย
อาการของผม รุนแรงมาก
เพราะผมไม่เคยมาพบแพทย์เพื่อตรวจสุขภาพตามที่แพทย์นัดสักครั้ง
.............พรุ่งนี้ ผมจะไปหาวนิลา..........

-----------------------------------------------------------------------------

                                                                                 14 กุมภาพันธ์ 2548

อีกหนึ่งปีสินะ ที่ผมต้องอดทนรอเพื่อบอกรักเธอ

ขาของผมก้าวเข้ามาถึงหน้าห้องเรียนด้วยสภาพร่างกายที่ผอมโซ
และซีดอย่างกับไก่ต้ม(ดูขี้โรคมากหรือเปล่าฮะ)
วนิลาเห็นผม ตอนแรกเธอกำลังจะเดินผ่านไปแต่...เธอหันกลับมา
เธอวิ่งเข้ามาสวมกอดผม
.......ผมดีใจมากที่เธอยังจำผมในสภาพเหมือนศพเดินได้ได้อยู่
เธอเอาแต่ร้องไห้เมื่อพบกับผม
เรากำลังคุยกันอยู่ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาเธอ
ผมจำได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ผมเห็นในร้านไอติมนั่น
ไอ้นั่นมันพยายามลากวนิลาไป แต่เธอจะคุยกับผม มันกำลังจะทำอะไรน่ะ...
มันง้างมือเตรียมจะตบหน้าวนิลาของผม
ผมจึงใช้มืออันอ่อนแรงปัดมือสกปรกของมันไปสุดแรง
ร่างของผมกระแทกกับฝาผนัง หมดสติไป
ลืมตาอีกทีก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลอีกแล้ว...ผมเบื่อ....
ตอนนี้ผมปวดหัวมากๆ แล้วโลกทั้งโลกก็มืดมิด แสงสว่างดับวูบลง

------------------------------------------------------------------------

เช้านี้ผมมองอะไรไม่เห็นเลย ผมร้องไห้...กับตัวเอง
ผมอ่อนแอใช่มั๊ย ผมไม่อาจปกป้องคนที่ผมรักได้แล้ว
แม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในฐานะคนที่เธอรัก
แต่ผมก็จะอยู่ในฐานะเพื่อน และคนที่รักเธอตลอดไป
ช่วงนี้ ผมเหนื่อยง่าย แค่นี้ก่อนนะ
ผมเกรงใจพี่พยาบาลที่ต้องมาเขียนให้ผมน่ะ...ก็ผมมองไม่เห็นแล้วนี่นา
ขอบคุณมากนะครับพี่พยาบาลใจดี

-------------------------------------------------------------------------
 
                                                                                  13 กุมภาพันธ์ 2549

วันนี้ผมมองเห็นแล้วนะครับ ผมเดินไปไหนก็ได้
ผมเลยเดินไปเยี่ยมวนิลาที่โรงเรียน  แต่ ทำไมเธอ....มองไม่เห็นผม
ทำไมเธอไม่ได้ยินที่ผมเรียก  
ตั้งใจฟังให้ดีนะ..."เทมส์รักวนิลามา 5 ปีแล้ว และจะรักตลอดไป" 
ผมเดินกลับมาที่โรงพยาบาลแล้วก็พบกับตัวเองนอนอยู่ในห้องไอซียู
ทำไมผมมีสองคนล่ะฮะ....
รึว่าผม....อ๊ะเดี๋ยวสิ ร่างของผมทำไมสีจางลงเรื่อยๆ ผมไม่มีแรง ...
ผมเข้าใจแล้ว...หมดเวลาแล้วเหรอ...
ลาก่อนครับทุกคน  ลาก่อนวนิลาของผม  ...

5 ปีกับคำว่าเพื่อนที่เธอมอบให้
1825 วัน ที่ได้เป็นคนที่เธอห่วงใย
43800 ชั่วโมง ที่เธอคอยเข้าใจ
2628000 นาที ที่ได้รับรอยยิ้มและความอบอุ่น
157680000 วินาที กับทุกสิ่งดีๆที่ได้เจอกับเธอ

**ผมขอตอบแทนเธอ ด้วยทั้งหมดของหัวใจ
แม้จะเป็นได้แค่เพื่อน แต่ผมจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ
ทั้งแต่ก่อนและต่อจากนี้ เธอคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดสำหรับผม
ความรักที่ผมส่งไปไม่ถึงเธอ ก็จะอยู่วนเวียนรอบตัวเธอ
เพื่อปกป้องดูแล และให้ความอบอุ่นแก่เธอตลอดไป....