[TWICE] SF: มนต์รักกิมจิ #มิแชงเธียเตอร์

มนต์รักกิมจิ

แชยอง x มินะ

ภาพยนตร์ที่เป็นแรงบันดาลใจ

ส่ม ภัค เสี่ยน

อารัมภบท

นี่เหรอที่พูดว่าจะรักกันจนตาย...

ซนแชยองนั่งมองการ์ดแต่งงานด้วยหัวใจที่แตกสลายอยู่ริมคันนา เมื่อ ฮิราอิ โมโมะ ผู้หญิงอันเป็นที่รักของชีวิตกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับไอ้ลูกเจ้าของโรงงานทำเต้าหู้ส่งออกจากโซล คิม ดาฮยอน

ไหนว่าไปเรียนต่อ 2 ปีแล้วจะกลับมาอยู่ด้วยกันไง

ทำไมพาผัวใหม่กลับมาแต่งงานที่นี่ด้วยวะ!

“แชยอง เอื้อยขอโทษเด้อ” สีหน้าที่รู้สึกผิดของอดีตแฟนสาวชาวญี่ปุ่นไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

“ถึงเราจะบ่ได้เป็นอิหยังกันแล้ว แต่เอื้อยก็อยากให้แชยองมาแสดงความยินดีกับเฮานำ”

โอ้โห! บ้าไปแล้วเหรอเธอ

เห็นแต่ในละครที่ว่าแฟนเก่ามาเชิญไปงานแต่งงานอยู่หลายเรื่อง ไม่คิดว่าจะมาเจอด้วยตัวเองแบบนี้ มันเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจจริง ๆ เลยเชียว

“อย่าเงียบจังซี่สิแชยอง เอื้อยฮู้แล้วว่าเอื้อยผิด เอื้อยขอโทษเด้”

คนตัวเล็กหันหน้าไปมองอดีตแฟนเก่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย พยายามเก็บอาการอย่างสุดขีด ถ้าด่าได้ก็คงจะด่าไปแล้วแถมยังจะเดินไปต่อยไปไอ้ตี๋หน้าขาวที่ยืนรออยู่ห่าง ๆ นั่นด้วย หน้าตาจืดสมกับกิจการที่มันทำเลย

“บ่อยากให้ข้อยเงียบ สิให้ข้อยเว้าอิหยังล่ะเอื้อยโมโมะ”

“สิให้ข้อยยิ้มดีใจ ร้องว้าวกับงานกินดองเอื้อยบ่” คนได้ยินหลบสายตาทันทีที่ได้ยินประโยคนี้

นั่นสินะ... คนเพิ่งอกหักจะให้มายิ้มดีใจกับตนได้อย่างไรล่ะ

“ถ้าพี่โมโมะบ่มีอิหยังแล้ว ข้อยไปก่อนเด้อ” ไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว กลัวความรู้สึกที่เก็บกดไว้จะไหลออกมาจากสองตาเสียก่อน

แชยองเดินผ่านโมโมะไปอย่างเร็ว แต่ก็ถูกคนที่อยู่ด้านหลังคว้าข้อมือไว้แล้วสวมกอดในทันที

“แชยองอา เอื้อยขอโทษอีหลี เอื้อย...”

“ปล่อยข้อยเถอะเอื้อย เดี๋ยวสิมีปัญหากับแฟนใหม่เสียเปล่า ๆ” สาวผมสั้นผละตัวเองออกจากอ้อมแขนแล้วรีบเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันเก่า ๆ ของตัวเองทันที ดาฮยอนที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ก็ปรี่เข้าไปหาว่าที่เจ้าสาวของตัวเองอย่างไว

เห็นแล้วหมั่นไส้ อยากให้หน้าขาว ๆ ของไอ้เต้าหู้นั่นมันขึ้นสีก่อนงานแต่งจังเลยว่ะ

แต่อย่าเลย เดี๋ยวมันส่งคนมากระทืบจะซวยเสียเปล่า ๆ

แชยองสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์แล้วเร่งเครื่องออกจากคันนาทันที หนีภาพบาดตาบาดใจที่สะท้อนร่างของคู่ข้าวใหม่ปลามันกำลังยืนกอดกันกลมอยู่ในกระจกมองข้าง พลันความรู้สึกต่าง ๆ ที่กดไว้ก็ไหลทะลักออกมาจากทั้งสองตาราวกับเขื่อนแตก ตั้งแต่ครอบครัวของโมโมะย้ายมาเปิดคลีนิคเล็ก ๆ ในแถบภาคตะวันออกเฉียงเหนือเกาหลีเมื่อ 5 ปีก่อน แชยองก็ตกหลุมรักโมโมะเข้าเต็มเปา พยายามตามจีบทุกวิธีทางจนได้สาวทรงโตมาเป็นแฟนจนคบกันมาได้ 3 ปี

แต่เป็นความรัก 3 ปีที่ห่วยแตกที่สุดเลย

“คุณดาฮยอน คุณกลับบ้านไปก่อนนะคะ ฉันต้องไปทำธุระต่อ” โมโมะพูดและจับแก้มดาฮยอนอย่างน่ารัก

“ธุระอะไรเหรอคะโมโมะริง ทีแรกคุณบอกว่าจะมาหาคนนั้นอย่างเดียวนี่นา”

“ว่าจะชวนแก๊งเพื่อนสาวไปดูของจุกจิกเล็กน้อยน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปเอง คุณเอารถกลับไปได้เลยนะคะ”

พูดจบโมโมะก็เดินออกไปในทันที ที่จริงโมโมะไม่ได้ไปหาเพื่อนอย่างที่บอกหรอก แต่เธอสังเกตเห็นแววตาอันเจ็บปวดของแชยองตอนที่คุยกัน และรู้สึกว่าควรเข้าไปคุยกับแชยองตามลำพังเท่านั้น

โมโมะรู้ดีว่าตอนนี้แชยองอยู่ที่ไหน

ที่ศาลาริมน้ำ แชยองที่เนื้อตัวเปียกปอนกำลังนอนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ปล่อยให้สายน้ำเย็น ๆ ไหลผ่านร่างกายไปเพื่อชโลมจิตใจที่แตกสลายไม่เป็นชิ้นดี

อาการอกหักมันเป็นแบบนี่เองนะ...

ถึงขั้นเคยไปสาบานที่วัดโบราณแถว ๆ บ้านว่าจะรักกันตลอดไป แล้วทำไมถึงต้องมาผิดคำสาบานกันแบบนี้ด้วยล่ะ

ไปเรียนในเมืองหลวงแค่ 2 ปี ทำให้จิตใจคนมันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ

คิดไว้ไม่ผิด! โมโมะเห็นมอเตอร์ไซค์ของแชยองจอดไว้ที่ศาลาริมน้ำจึงรีบเดินไปหาทันที เห็นสภาพของแชยองตอนนี้แล้วก็ทำให้หัวใจของสาวญี่ปุ่นหัวใจหล่นวูบอยู่ไม่น้อย บอกตรง ๆ ว่าน่าสงสารเหลือเกิน ถึงจะไม่อยากให้เขาเจ็บปวด แต่ทุกอย่างมันมาไกลเกินกว่าจะกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว

“แชยอง!”

คนนอนจมกองน้ำตาลุกพรวดกวักน้ำมาล้างหน้าตาของตัวเองและหันไปมองเจ้าของเสียงในทันที

“มาเฮ็ดหยังอีก” คนตัวเล็กตอบห้วน ๆ

“เอื้อยว่าเฮามีเรื่องต้องคุยกัน” พูดจบก็เดินไปยังบันไดริมน้ำด้วยความเป็นห่วง

“เฮาบ่มีอิหยังต้องคุยกันแล้ว” คนพูดเบนหน้าไปที่อื่น เพราะไม่อยากให้หล่อนต้องมาเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

“สิด่า สิว่าเอื้อยอิหยังก็ได้ เอื้อยฮู้ว่าเอื้อยผิดหลาย เอื้อยขอโทษ ขอโทษได้บ่แชง”

“คำขอโทษมันเปลี่ยนให้เอื้อยกลับมาหาข้อยบ่ได้!!!” แชยองตะคอกใส่เพราะเบื่อจะฟังคำขอโทษแล้ว ก่อนจะหันกลับมาด้วยน้ำตานองหน้า

“ไปเรียนในเมืองหลวงกินถ่านเป็นอาหารหลักบ่ เป็นหยังคือใจดำอีหลี”

“กินอิ่มแล้วยังบ่พอยังมาขี้ใส่ใจข้อยอีก ที่โซลบ่มีส้วมบ่ห้ะ!”

“... แชยอง เอื้อยก็เสียใจนำเจ้าคือกัน”

เหอะ!

เสียใจงั้นเหรอ?

มันก็แค่คำอ้างของคนที่ทิ้งกันเท่านั้นแหละ

“คุณดาฮยอนเขาเป็นคนดี เขาดูแลเอื้อยมาตลอดตั้งแต่เอื้อยไปเรียนต่อที่นั่น”

“อ๋อ... ฮักแท้แพ้ใกล้ชิด” คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจแบบกวน ๆ

“พูดจบแล้วบ่ ถ้าพูดจบก็ฟ่าวไปโลด บ่ต้องมายืนหัวโด่หม่องนี้อีก” แชยองมองด้วยหางตาและพูดอย่างไม่ใยดี

“อืม ไปก็ได้ ดูแลตัวเองดี ๆ เอื้อยเป็นห่วง หวังว่าเจ้าสิไปงานเอื้อยเด้อ”

“บ่ฮักก็บ่ต้องหลูโตน บ่ต้องเป็นห่วง”

แชยองล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ภาพความทรงจำเก่า ๆ ปรากฏขึ้นมาราวกับมันกำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า ทั้งความสุข รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะที่ต่างคนต่างมีให้กันทำให้คนตัวเล็กหลุดยิ้มอยู่นิดหนึ่ง โมโมะเป็นแฟนที่ดีของเธอมาตลอด แต่วันนี้... คนดีคนนั้นได้จากแชยองไปเสียแล้ว เสือร้ายที่เคยทะนงตัวเองมาตลอดว่าเก่งตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมา ไม่ใช่หมาธรรมดาแต่เป็นหมาหัวเน่าอีกด้วย 

จากนี้ถ้าไปจะผ่าตัดคงไม่ต้องใช้ยาสลบ

เพราะแค่โมโมะบอกลา... ก็ทำเอาแชยองชาไปทั้งตัวและหัวใจแล้ว

---------

ไม่เคยเขียนในเว็บเด็กดีเลย งงอ่ะ 555+

สวัสดีทุกคนค่ะ ฟิคนี้เป็นฟิคเรื่องแรกที่เราเขียน

สาเหตุเกิดจากอยู่ดี ๆ ก็อยากเขียนค่ะ

แล้วเห็นบ้านมิแชงมีกิจกรรมเขียนฟิคพอดีก็เลยอยากลองดู

เอาจริง ๆ ไม่หวังเรื่องรางวัลค่ะ เขียนเอามัน สนองความต้องการตัวเอง

ด้วยความที่เป็นติ่งเกาหลีที่ฟังเพลงลูกทุ่ง หมอลำ

ก็เลยอยากลองเขียนฟิคแนวนี้ดู ปกฟิคยังไม่มานะคะ รอก่อน

สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ 555+