คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BREAKING DOWN : II [RE WRITE]
BREAKING DOWN (II)
-------------------------------------------------------------------------------------------
- CE'DRIC STUDENT COUNCIL -
“ จีซองอ่าา ถึงหรือยัง ? ”
ตามโถงทางเดินเชื่อมอาคารปรากฎร่างของคนสามคนที่กำลังเดินจูงมือกันในขณะที่มืออีกข้างที่ว่างของจีซองทำหน้าที่เพื่อนที่ดีในการอาสาลากกระเป๋าเดินทางของจีฮุนไปห้องสภาเซดริกในเวลาเลิกเรียนนี้ ตามคำบอกเล่าของเด็กน้อยนามว่าอูจิน คำบอกเล่าหรอ ? บังคับล่ะสิ พอนึกถึงบทสนทนาสุดท้ายที่ว่า
“ ห้องเซนยังว่างนะครับ ”
พาให้แก้มร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ ยิ่งในความคิดกำลังปรากฎภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูดีเอามากๆ ในชุดสูทสีดำล้วนนั่น
“ จี้มึงเป็นไรเนี่ย ทำไมหน้าแดงเงี่ย ” แฮวีหันมาถามด้วยความสงสัยเพราะเพื่อนตัวเล็กจู่ๆ ก็เงียบไปทั้งที่เมื่อกี้มันยังโอดครวญว่าเมื่อไหร่จะถึงห้องสภาอยู่เลย
“ เออ… เปล่าๆ ถึงละหรอ ? ” พอตั้งสติกลับมาได้ สายตาสวยเหลือบมองตึกหลังใหญ่ๆ กับรอบๆ เป็นสวนที่ถูกตกแต่งอย่างดียังไม่รู้เลยว่าข้างในจะขนาดไหน
“ ถึงนานละ แต่มึงน่ะ มัวแต่ยืนหน้าแดงเป็นมะเขือเทศอยู่นั่นแหละ ” จีซองส่ายหน้าอย่างระอา เพลียจิตกับการดูแลจีฮุนมันมาก ดีนะที่หลังเลิกคลาสเมื่อกี้ไม่ปล่อยให้เพื่อนตัวเล็กมาคนเดียว ไม่งั้นชาตินี้คงได้เดินหลงวนไปแน่ๆ
“ ซองมึงเข้าไปเป็นเพื่อนไอ่จี้มันนะ เดี๋ยวกูนั่งรอข้างนอก ” แดฮวีหันไปพูดกับจีซองถึงจุดประสงค์ก่อนจีซองจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
กลัวเจอคนข้างในสินะ…
“ ซองทำไมหวีไม่เข้ามาด้วยอ่ะ ” คนตาหวานหันไปถามจีซองด้วยความสงสัยเมื่อสัมผัสได้ถึงความอึมครึมของแดฮวีเมื่อครู่นี้
“ มันไม่ชอบอากาศข้างในน่ะ ” คือไม่ได้ไม่อยากบอกจี้มันนะ แต่ว่าเรื่องแบบนี้ให้หวีมันเล่าให้จีฮุนฟังเองน่าจะดีกว่านะ
มือขาวเอื้อมไปเปิดประตูกระจกเข้ามาด้านในสิ่งที่เข้ามาทักทายเป็นอันดับแรกคือความเย็นฉ่ำของแอร์คอนดิชั่น อืม ข้างนอกว่าตกแต่งดูดีแล้วนะพอมาเห็นข้างในทำอึ้งไปเลยอ่ะ จีฮุนจินตนาการว่าถ้าห้องเรียนของจีฮุนตกแต่งแบบนี้นะ จีฮุนคงมีกำลังใจนั่งเรียนทั้งวันไม่มีเบื่อเป็นแน่
ด้านในถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นโทนสีดำขาว ด้านขวาเป็นมุมรับแขกมีโซฟาสีดำตัวเขื่อง พร้อมกับชั้นหนังสือขนาดใหญ่ มีจอแอลซีดีชุดโฮมเทียร์เตอร์ อีกด้านหนึ่งจะเป็นห้องกระจกเรียงกันหลายๆ ห้อง ส่วนภายในห้องจะเป็นเหมือนออฟฟิศขนาดย่อมแถมยังมีโต๊ะที่สำหรับใช้ประชุมอีกด้วย
“ มาแล้วหรอครับพี่คนสวย ” เด็กคนนี้ชอบมาแบบทำให้ตกใจตลอดเลยสินะ พาใครที่ไหนมาด้วยอีกล่ะเนี่ย
“ อย่าถือสาเลยอูจินมันก็เป็นงี้แหละ เพื่อนมึงหรอวะจีซอง ”
“ ถูกต้องครับเพื่อนอง นี่พัคจีฮุน ” จีซองตอบรับเพื่อนต่างห้องพร้อมกับเอามือมาจับไหล่ของเพื่อนตัวเล็กเพื่อดันออกมาด้านหน้าเล็กน้อย
“ หวัดดี ” คนน่ารักยิ้มหวานพร้อมกับโบกมือทักทายเพื่อนของจีซอง
“ ฉันชื่อ องซองอู ทำหน้าที่เป็นเลขานุการสภาเซดิกของคนบ้าอำนาจทั้งสามคนนั้นน่ะ คงเจอพวกมันมาแล้วใช่มั้ย ” เจ้าของรูปร่างสูงโปร่งที่มากับอูจินแนะนำตัวอย่างเรียบร้อย
“ เซนกับออสตินสองคนนั่นไง ที่เจอเมื่อตอนพักกลางวันน่ะ ” จีซองหันมาป้องปากกระซิบเสียงเบาให้เพื่อนตาหวานฟัง
“ อะแฮ่ม ! ” แต่ดูเหมือนท่านเลขาจะได้ยินมันนะ
“ นี่พี่จีซอง พี่แดฮวีไม่มาด้วยหรอ ” ปกติพี่แดฮวีตัวติดกับพี่จีซองเป็นปาท่องโก๋ไปทางไหน ถ้าเจอพี่จีซองก็จะเจอพี่แดฮวี นี่ก็พึ่งจะมีพี่คนสวยเพิ่มมาอีกคน
“ มันนั่งรออยู่ข้างนอกน่ะ ” จีซองหันไปตอบอูจิน แวบแรกในความคิดสองคนนี้พึ่งเดินเข้ามาไม่ใช่หรอวะไอ่หวีมันเป็นคนนะเว้ยไม่ใช่มดมึงจะไม่เห็นมันเลยหรือไง
“ ไม่เห็นนะพี่ ถามพี่องได้ ”
“ อือ เดินผ่านเมื่อกี้ไม่เห็นนะ ” ซองอูพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเอ่ยตอบ
“ อ่าวหรอ แล้วมันไปไหนวะ ” จีซองพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางจีฮุน ซึ่งมันก็เป็นอีกครั้งหนึ่งจีซองต้องทำหน้าเอือมอะรา
“ เราไม่รู้เหมือนกันอ่ะซอง ” คือกูไม่ได้ต้องการคำตอบจากมึงเว้ยไอ่จี้ กูแค่พูดเฉยๆ
“ เออนี่คีย์การ์ดกับสมุดกฎหอ นายอยู่หอ BLACK นะ ห้อง B303 เข้าออกห้องต้องสแกนการ์ดและเข้าออกหอก็ต้องสแกนการ์ดเหมือนกัน ” ซองอูพูดอธิบายเกี่ยวกับคีย์การ์ดพอคร่าวๆ ส่วนกฎที่เหลือคงบอกใว้ในสมุดเล่มนี้
“ ผมไปส่งพี่คนสวยเอง พี่ซองไปตามหาพี่แดฮวีไปอยู่หอเดียวกันไม่ใช่หรอครับ ”
“ ไปตามหวีเถอะซองนี่ก็เย็นแล้ว เราเป็นห่วงหวีน่ะ ” คนตัวเล็กหันไปบอกกับเพื่อน ไม่รู้แดฮวีไปเดินเล่นซนอยู่ที่ไหน
“ อูจินอ่าา ฝากไปส่งเพื่อนพี่ทีนะ ” จีซองพยักหน้าให้กับจีฮุนเสร็จก็หันไปพูดกับอูจินที่อาสาจะไปส่งที่หออูจินขานตอบรับพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้ทีหนึ่ง เด็กหนอเด็ก...
“ งั้นกูไปก่อนนะจี้ ยังไงเดี๋ยวกูจะโทรหา ”
“ โอเคๆ เจอหวีแล้วรีบโทรบอกเราเลยนะ ”
ลับหลังจีซองออกไป เด็กตัวสูงก็เดินนำลิ่วผ่านหน้าไปลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของจีฮุนจนคนตัวเล็กต้องวิ่งตาม เอาตรงๆ อูจินเป็นเด็กตัวสูงขายาวมากๆ เหมือนกันนะเนี่ย สาวเท้าเดินจนจีฮุนจากที่เดินตามต้องกลายเป็นวิ่งตามเสียอย่างนั้น
“ นี่ นายเอามาเดี๋ยวถือเอง มันหนักนะ ”
“ ผมชื่อ คังอูจิน เรียกอูจินก็ได้ เป็นน้องชายของคังดาเนียลออสตินคนที่สองแห่งเซดริก ” ห้ะ!! น้องชายของออสติน… ถึงว่าซี้กับพวกนั้นเชียว
“ นี่ก็มีชื่อ ชื่อว่าพัคจีฮุน เรียกจีฮุนก็ได้ ห้ามเรียกพี่คนสวยนะเด็กบ้า ไม่ได้ๆ ห้ามเลย”
“ ฮ่าๆ พี่นี่น่ารักจริงๆ ถึงว่า… ”
“ ถึงว่าอะไร ? ” พอหันไปถามก็ได้แต่รอยยิ้มทะเล้นกลับมาเป็นเหตุให้คิ้วสวยขมวดจนยุ่ง
ในที่สุดเด็กน้อยมันก็ลากกระเป๋าหนักๆ นั่นมาส่งถึงที่หอจนได้ ไม่รู้เอาแรงมาจากไหนแล้วมันก็เลี่ยงคำตอบโดยการตัดบทไปอีกประโยคเลย ทำเนียน
“ อ่ะถึงละพี่คนสวย ผมขึ้นไปส่งไม่ได้นะเขาไม่ให้คนนอกเข้า ”
“ ขอบใจนะอูจินอ่าา ” คนตัวเล็กหันไปยิ้มหวานให้พร้อมกับเอามือลูบหัวอูจินเบาๆ เป็นการขอบคุณแถมมาด้วยกับท่าทางเขินอายของเด็กน้อยที่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน
- BLACK 303 -
หลังจากตามหาห้องเจอเป็นอันว่าต้องขอบคุณผังอาคารนะ มันคือผังที่เอาไว้บอกทางหนีเวลาไฟไหม้น่ะเรียกได้ว่าละเอียดยิบแล้วก็โชคดีคือมีลิฟท์ไม่งั้นจีฮุนคงเดินไม่ถึงห้องแน่ๆ
รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยกับภายในห้องมันถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวทั้งหมดดูอบอุ่นแตกต่างจากตัวอาคารภายนอกที่เป็นสีดำทมิฬตามชื่อของหอ ด้านในมีห้องน้ำในตัวมีมุมนั่งเล่นกับโซฟาขนาดใหญ่สีขาวมีจอแอลซีดี และที่สำคัญที่สุดเตียงนุ่มมากในสามโลก
หลังจากเจ้าของผิวกายขาวจัดของให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยเมื่อตอนเย็นจีซองได้โทรมาบอกว่าเจอแดฮวีแล้วเรียบร้อยไม่ต้องห่วง ค่อยเบาใจลงไปนิดหน่อย ส่วนตอนนี้อาบน้ำเสร็จพร้อมนอนแต่เจ้ากรรมดันนอนไม่หลับซะงั้น
สงสัยคงแปลกที่ เมื่อเป็นแบบนี้เจ้าตัวเล็กเลยเดินไปเลื่อนผ้าม่านผืนใหญ่ออกก่อนเปิดประตูบานเลื่อนเพื่อออกไปดูวิวกลางคืนที่ระเบียง ท้องฟ้าแสนสวย อากาศเย็นสบายด้วย ถ้าลงไปเดินเล่นข้างล่างก็คงจะดี นี่พึ่งห้าทุ่มเองกว่าจะถึงเวลาปิดหอตั้งเที่ยงคืน
จีฮุนอยู่ในชุดนอนสีน้ำเงินตัดกับผิวขาวอมชมพูในยามค่ำคืน เรียวขาสวยเดินเอื่อยๆ มาเรื่อยก่อนจะนั่งรับลมอยู่ตรงม้านั่งในสวน สายลมเย็นๆ กระทบผิวหน้ารู้สึกดีจนแก้มกลมดันตัวเป็นก้อนเพราะรอยยิ้มพิมพ์ใจ ดวงหน้าสวยเงยหน้ามองดวงดาวก่อนจะคิดถึงคุณแม่กับแม่นมที่อยู่ที่บ้าน ป่านี้คงจะหลับปุ๋ยไปแล้ว
แน่ล่ะสินี่ก็ดึกมากแล้ว… คงจะมีแต่จีฮุนกระมังที่ยังมานั่งเล่นไม่หลับไม่นอนเสียที
ตอนแรกนั้นจีฮุนกังวลนิดหน่อยกลัวจะเข้ากับเพื่อนใหม่ไม่ได้เพราะตัวเองพึ่งจะมาเข้าเรียนที่นี่เอาตอนนี้ แต่พอได้มาเจอได้มารู้จักจีซองกับแดฮวีสองแสบนั่นเฟรนลี่แถมยังดูแลจีฮุนดีมากๆ เสียด้วยและเวลาที่เพื่อนทั้งสองคนทำหน้าเอือม จีฮุนก็ยิ่งขำถือว่าเป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องในชีวิตเลยล่ะ
สายลมยามดึกพัดมาบาดผิวขาวจนต้องยกมือขึ้นมาลูบแขนเบาๆ ยิ่งดึกน้ำค้างก็ยิ่งลงขืนนั่งอยู่ที่นี่นานกว่านี้ พรุ่งนี้จีฮุนคงได้เป็นหวัดแน่ๆ พาลจะทำให้สองแสบนั่นเป็นห่วงอีกเพราะฉะนั้นถึงเวลาที่เจ้าของผิวกายขาวต้องพาตัวเองเข้านอนแล้วซุกกายกับผ้าห่มผืนใหญ่เสียที
พรึ่บ!!!
“ ชู่ว์ ”
จังหวะที่กำลังจะเดินเข้าหอแขนเล็กก็ถูกมือปริศนาดึงเซไปอีกทางพร้อมกับเสียงทุ้มๆ ที่ก้มลงมากระซิบข้างหู กลิ่นหอมเย็นๆ ที่จมูกรั้นคุ้นเคยแต่จำไม่ได้ว่าเคยได้กลิ่นที่ไหน
เงียบ… มันเงียบมากจนต้องกลั้นหอบหายใจทั้งที่ในอกเต้นรัวไปหมด พื้นที่หลังต้นสนสูงสามเมตรดูแคบลงไปถนัดตาเนื่องจากตอนนี้จีฮุนมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะหน้ากำลังแนบอยู่กับอกของคนคนตัวสูงที่ก้มลงกระซิบเมื่อกี้
“ ลงมาทำอะไร ”
“ คะ คือว่าเรามาเดินเล่น ” เอ่ยตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักไปเหมือนเด็กที่โดนจับได้ว่าทำความผิด ใบหน้าสวยเอาแต่ก้มไม่ยอมเงยขึ้นมามองคนถาม
“ อย่าเอาแต่ก้มหน้า ” คนตัวสูงพูดเสียงเรียบกึ่งบังคับอยู่กลายๆ ว่าให้เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาและถ้าจีฮุนยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตอนนี้คงจะเสียมารยาทจนดูไม่ดีเป็นแน่
“ เซน… ” ดวงตากลมสวยเบิกกว้างเพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นเซนแห่งเซดริกก่อนมันจะวูบไหวเบาๆ เมื่อสบเข้ากับดวงตาคม
กลิ่นหอมเย็นๆ นี่ อ๋าาา นึกออกแล้ว…
“ เดินเล่น ? ” เจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าหวาน ส่งผลให้เจ้าตัวเล็กเบี่ยงหน้าหันไปด้านข้างเพื่อหลบสายตาก่อนตอบรับเสียงอ้อมแอ้ม
“ อื้อ เดินเล่น ”
“ อย่าลงมาตากน้ำค้างนานแบบนี้อีก ” ใบหน้าสวยหันกลับมาสบตากับคนตัวสูงอีกครั้งเมื่อประโยคที่ดูคล้ายว่าเป็นห่วงดังออกจากปากอิ่มของเซนเซดริกและเหมือนเป็นหลายวินาทีที่ไม่มีใครยอมละสายตาจากกันเลย
ประโยคเมื่อกี้ยอมรับว่าเสียงโทนเดิม นุ่มทุ้ม เรียบนิ่งมันไม่ได้แฝงความดุเหมือนเมื่อก่อนๆ แต่มันฟังดูอ่อนโยน…
“ ไอ่หลินมึงอยู่ไหนเนี่ย ออกมาจัดการกับพวกแม่งก่อน กูง่วงโว้ยย!!! ”
เสียงโวยวายของใครซักคนดังขึ้นมาและมันดังพอที่จะทำให้คนตัวเล็กได้สติก่อนจะผละออกมาจากคนตัวสูงเล็กน้อยก่อนรีบหมุนตัวออกจากตรงนั้นทันที
“ เดี๋ยว ” จีฮุนหันเสี้ยวหน้าหวานกลับมาแนบอกแกร่งเช่นเดิมเมื่อแขนขาวๆ ภายใต้ชุดนอนสีน้ำเงินแขนยาวถูกมือหนาของเซนเซดริกรั้งไว้ ก่อนดวงหน้าคมจะก้มลงมากระซิบข้างหูอีกครั้งพร้องกับลมหายใจที่รดลงมาตรงซอกคอขาวหอม “ ที่บอกไว้จำได้หรือเปล่า ? ”
“ เราจำได้… จะไม่ลงมาตากน้ำค้างนานๆ แบบนี้อีก ” รางวัลของการเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายคือแขนขาวถูกปล่อยให้เป็นอิสระก่อนจะได้รับสายตาเอ็นดูจากเซนเซดริกมองตามเจ้าตัวเล็กไปจนหายลับเข้าไปในตึก
“ หึ วนิลา… ”
1 COMMENT 1 HREAT OR TAQS #แพ้แล้วหลินฮุน
ความคิดเห็น