Lie man [MarkBam]

บรรยากาศเงียบเหงาในห้องนอนคอนโดหรู มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่พ่นลมออกมาเป็นระยะ 

บนเตียงมีไอดอลหนุ่มที่สติไม่เต็มร้อยและมึนงงจากฤทธิของเครื่องดื่มที่กินเข้าไป ก็ตอนดื่มใครมันจะไปคิดถึงอาการของพวกนี้กันล่ะ ให้ตายเหอะ

เมื่อมองไปที่ปลายเท้าก็เห็นร่างคนนั่งอยู่ที่โซฟาปลายเตียง เขาผงกหัวขึ้นเพื่อปรับระดับสายตาให้มองได้ชัดเจนว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ใช่คนที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนดื่มหนักขนาดนี้หรือเปล่า  

เสียงจิปาก พร้อมหัวคิ้วที่ขมวดแทบจะชนกัน บ่งบอกได้ว่าเขาปวดหัวหนักมาก  มันพะอืดพะอมไปหมด 'ไม่ไหวแล้ว' เขาคิด... อย่างน้อยคนๆ นั้นก็ยังอยู่ตรงนี้ อยู่กับเขา ไม่ได้ไปไหน และ 

"อย่าไปไหนเลยนะ" เขาพูดแค่นั้นภาพทุกอย่างก็ตัดเป็นสีดำ พร้อมสติที่พอมีเมื่อสักครู่ก็หายไปทันที

"หึ..." คนปลายเตียงได้ยินเสียงที่เขาพูดชัดทุกคำ 

'อย่าไปไหน' งั้นหรอ มุมปากที่ยกยิ้มเล็กน้อยแสดงถึงความสมเพศและจุกอกไปพร้อมกัน

แต่ก็นะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงพูดว่า

'พูดบ้าอะไรของนาย เสียสติไปแล้วหรอ'

แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลต่อความคิดและความรู้สึกของเขามากเกินไป และเขาก็เสียเปรียบเข้าไปทุกที เหมือนถือไพ่ที่มีแต้มรองกว่า ซึ่งเขาไม่ชอบ

นั่งคิดอีกสักพักเขาก็สรุปได้ว่า 'ขอมากไปนะผู้ชายคนนี้' คิดได้ดังนั้นคนที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นออกจากห้อง โดยไม่ได้หันกลับไปมองคนที่หลับใหลด้วยความมึนเมาบนเตียงอีกเลย

.

.

.

ฝากฟิคไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ❤