The last love letterจดหมายรักฉบับสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

The last love letter จดหมายรักฉบับสุดท้าย

                หิมะที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า

            ทำไมมันหว้าเหว่อย่างนี้...

            สาวน้อยที่เหม่อมองหิมะ ผมสีดำประกายม่วง นัยน์ตาสีทองที่ดูซึมเศร้าก่อนน้ำใสจะไหลพรากออกจากตา อาบสองข้างแก้มสีชมพู

            เขาหายไปแล้ว...หายไปจากใจ...หายไปจากโลกนี้...

            สาวน้อยทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ปล่อยโฮออกมากับการสูญเสียของเธอที่ยากจะกลับคืน

...................................................................................................................................................................

            เมื่อสองชั่วโมงก่อน...

            "เทซุนตายแล้ว เจฮี เธอได้ยินไหมเทซุนตายแล้ว" แม่ของเทซุนพล่ามพลางเขย่าเจฮีที่ร้องไห้อย่าง ทรมานจับใจ

            "คุณป้า หนูขอโทษ"

            เพลี้ย!!

            แม่ของเทซุนตบเธอที่แก้มนวลขึ้นเป็นรอยแดงช้ำ เจฮีหันไปตายแรงตบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแม่ของเทซุน

            "เธอมันตัวต้นเหตุ เธอทำให้เทซุนต้องตาย อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป๊"

            เจฮีถึงกับช็อคกับคำไล่ส่ง เดินออกมาจากโรงพยาบาลที่เงียบเหงา ชางเทซุนที่ต้องมาตายเพราะเธอเป็นตัวต้นเหตุ...

...................................................................................................................................................................

            สองเดือนต่อมา...

            "เจฮีจ๋า ยินดีตอนรับเข้าโรงรียนใหม่จ๊ะ"

            เสียงแหลมที่ตระโกนลงมาจากอาคารเรียน เรียกเจฮีให้แหงนหน้าขึ้นไปมอง

            โรงเรียนใหม่...และการเริ่มต้นชีวิตใหม่...

            "โบอา ลงมารับหน่อยซิ" เจฮีอ้อนวอน ยิ้มหวานให้อย่างสดใส

            "ยัยบ้า เดินขึ้นมาเองซิ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"

            โธ่!! แค่นี้เอง...

            เจฮีก็ต้องจำใจเดื่นขึ้นอาคารเรียนไป…

…………………………………………………………………………………………………………………….....

            "วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่กับพวกเราอีกหนึ่ง เข้ามาก่อน" อาจารย์ประจำชั่นหันมาเรียกเจฮีที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตู เธอสาวเท้าออกมายืนด้านหน้าห้อง ตามองเพื่อนใหม่ในห้องที่ดูถ้าจะแซบๆทั้งนั้น

            "สะ สะ สวัสดีค่ะ ชินเจฮี ยินดีที่ได้รู้จัก เป็นเพื่อนกันนะคะ""

            ปัง!!

            ผู้หญิงคนหนึ่งตบโต๊ะพลางดันตัวลุกจากเก้าอี้ก่อนจะชี้หน้าเจฮีที่ถึงกับหน้าซีด

            "ไม่มีวันยะ ให้เป็นเพื่อนกับยายเฉิ่มอย่างเธอมีหวัง เสียสถาบันหมด"

            "................................"

            "ตอบโต้ซิ"

            ".............................."

            "ยัย..."

            "พอที...ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่เธอคิดนะ ที่ทำอย่างนี้เขาเรียกว่าเจียมบอดี้ นั่งลงไปเลย ไม่งั้น..."เจฮีว่าแล้วก็ยกนิ้วประหลาดคอตัวเองก่อนจะกระแทกโต๊ะปัง ไปนั่งอกมุมหนึ่งของห้อง

            ทั้งห้องถึงกับเงียบกริบกับสาวน้อยชินเจฮี ผู้ที่ภายนอกดูเจี๋ยมเจี้ยม ไม่มีพิษสง แต่หารู้ไม่ว่า...

            คนโดนด่าก็เคยๆนั่งลงอย่างสั่นๆ

            "เอาล่ะ เป็นการทำความรู้จักที่น่ารักมาก ส่วนอาจารย์ขอตัวก่อน"

            เฮือก!!

            เจฮีถึงกับสำลักกับคำพูดของอาจารย์ที่วิ่งพรวดออกจากห้องไป

            "ไม่สอนหรอก ห้องนี้มันห้องเรียนสำหรับปีศาจ อาจารย์เขาไม่อยากสอนกัน" โบอาว่าก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้เจฮีอีกหน่อย

            "ฉันหมายถึงว่า อาจารย์เขาไม่อยากเจ็บตัวเวลาเด็กโมโห นักเรียนอารมณ์ดีเมื่อไรถึงจะสอน"

            มีงี้ด้วย

...................................................................................................................................................................

            ตรงระเบียง เจฮีที่เลิกเรียนแล้วก็ออกมาเดินตามทางระเบียงที่ไร้ผู้คน เนื่องจากพวกนักเรียนกลับกันหมดแล้ว

            ไม่อยากกลับแมนชั่นเลย...อยู่คนเดียวเหงาจะตายไป...

            "หนูชอบรุ่นพี่คะ"

            กึก!!

            เจฮีชะงักกึกกับเสียงที่ดังออกมาจากในห้องเรียน เธอแง้มประตูดู ให้เห็นผูชายตัวสูง ผมสีดำ ที่ยืนอยู่ด้านหน้าของสาวน้อยน่าตาน่ารักที่เดียว

            ซุปเปอร์สตาร์ของโรงเรียน...พระเจ้า...โดนสารภาพรัก...

            "ได้โปรดคบกันนะคะ"

            "ไม่ ฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว ไม่เหลือที่ให้ใครอีกต่อไป เสียใจด้วย"น้ำเสียงชาๆของเขาก็ทำเอาสารภาพรักถึงกับร้องไห้

            คนอะไรใจดำ...น่ารักขนาดนั้นยังไม่ชอบอีก...

            เจฮีที่ดูเหตุการณ์ก็กัดฟันกรอด (เกี่ยวอะไรกับเขานะ)

            ผู้หญิงอย่างนี้ทุกราย...

            "แต่รุ่นพี่คิมยูลซู..."

            "เธอกลับไปเถอะ" คิมยูลซูชี้ทางออกให้สาวน้อย เจฮีที่แอบดูอยู่ก็สะดุ้งโหยง

            เอาไงดี...หนีก็แล้วกัน...

            คิดแล้วเจฮีก็ออกตัว

            โครม!!

            โอ๊ย!! ใครเอาถังขยะมาว่าไว้วะ...

            "ใครนะ" เสียงยูลซูเรียกออกมาจากห้อง ก่อนประตูจะเปิดออก เจฮียิ้มแฮะๆหวังว่าคงไม่โดนด่า

            "ขอโทษค่ะรุ่นพี่ คือฉันเดินผ่านมาไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง"

            "หือ"

            "มะ มะ หมายถึงบังเอิญได้ยิน" และแล้วเจฮีก็สารภาพออกมาก่อนสาวน้อยจะเดินสวนเธอไป ปล่อยให้เหลือไว้แค่เธอกับยูลซู

            เอาไงดีล่ะ...

            "อยากให้ฉันทำโทษเธอไหม" ยูลซูยิ้มขบขันบนใบหน้าขนาดที่เจฮีเริ่มงงเพล่ง (งงแตก อ้าวซวยไม่ขำ)

            "หมายความว่าไงคะ"

            "ก็ลงโทษที่เธอได้ยินฉันพูดไง"

...................................................................................................................................................................

            อะไรของหมอนี่...บ้าเปล่า...ทำโทษอะไรไม่ทำโทษ...

            "เจฮี อาหารเย็นเสร็จหรือยัง ฉันหิวแล้ว" ยูลซูที่เดินเข้ามาในครัวก็บ่นออกมาให้เจฮีหงุดหงิด

            "ถ้ารุ่นพี่อยู่เฉยๆ ที่โต๊ะ มันก็คงจะไม่ช้า" เจฮีว่าพลางกัดฟันกรอดขนาดที่ยูซูกับยิ้มร่าอย่างสบายใจ

            คิดได้ไง...มากินข้าวที่แมนชั่นเรา...

            "เอาน่า น้องเจฮี แล้วไว้พี่จะพาไปเลี้ยงที่แมนชั่นพี่บ้าง"

            "รุ่นพี่ก็อยู่แมนชั่นด้วยเหรอค่ะ"

            "ก็ห้องข้างๆไง แมนชั่นพี่"

            "ฮะ" เจฮีตะลึงก่อนจะตักของในกระทะใส่จาก "ดีเหมือนกัน หนูจะได้มีเพื่อน" ว่าแล้วเธอก็ยัดจานใส่มือยูลซู ก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะ

            "แล้วรุ่น..."สายตาของยูลซูที่ปราดมามองก็ทำเอาเจฮีเงียบ

            "เรียกฉันว่านาย หรือไม่ก็ยูลซูเฉยๆได้ไหม" ดวงหน้าสงบของเขาก็เรียกให้เลือดอัดฉีดขึ้นสองข้างแก้ม

            "ดะ ได้ แล้วนายมาอยู่นานเท่าไรแล้ว"

            "สามเดือน"

            "มาก่อนฉันแค่เดือนเดียวเอง"

            ทำไมใจเต้นแรงอย่างนี้ เวลามองหน้าเขา เข็มแงไว้ เจฮี...

            "ง่า!! ทำไมตรงนี้เค็มจังเลยอะ"ยูลซูทำปากเบ้

            "อะไร เค็มเหรอ ตายล่ะ ไม่เคยทำกินเองด้วย"

            "เธอชิมดูซิ" ยูลซูตักอาหารใส่ช้อนก่อนจะยื่นให้เจฮีที่นั่งอยู่ข้างๆ

            "มะ มะ ไม่ดีมั่ง"

            "เถอะน่า"

            -///-

            งัม!!

            "ไม่เห็นจะเค็มเลย"เจฮีว่าพลางหันมามองยูลซูล

            ^}O///O

            จุ๊บ!!....

            ...........................

            "ขอบคุณที่ให้ป้อนนะ"

            "..............................."

            เจฮีถึงกับช็อคสนิท ว่างช้อนเคร่ง ลุกพรวด...

            "ชะ ชะ ช้านนน...ไปห้องน้ำก่อนนะ" ว่าแล้วเธอก็วิ่งพรวดเข้าไปในห้องน้ำ

……………………………………………………………………………………………………………………….

            ซู่!!

            เสียงน้ำไหลกระทบกับอ่างก่อนเจฮีจวักมันขึ้นมาล้างอย่างไว หน้าร้อนวูบ ใจเต้นโครมๆ

            พระเจ้า...เขาหอบแก้มเรา...ทำได้ไงเนี้ย...

            เจฮีเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาซับหน้า

            "เฮ้อ!!"

            เจฮีหันมาเปิดประตูห้องน้ำ เดินออกมายังโต๊ะอาหาร

            .................................................

            หายไปไหน...

            "ยูลซู นายอยู่ไหนนะ"

            ................................................

            "ยูล..." เจฮีก็ต้องเงียบปากเมื่อสายตามาสะดุดกับซองจดหมายที่ว่างอยู่ข้างๆจานอาหารของเธอ

            อะไรของหมอนี่...

            เธอหยิบมันขึ้มมาเปิดดู

                ขอบคุณสำหรับอาหารเย็น ปรารถนาจะลิ้มลองมานานแล้ว อร่อยมากๆ

       คิมยูลซู

จดหมายฉบับที่หนึ่ง...  

            ตาบ้า...เขียนจดหมายได้ปัญญาอ่อนมาก...^ ^…

……………………………………………………………………………………………………………………….

            "เจฮี...เจฮี..." เสียงยูลซที่เรียกเธอที่กำลังเดินขึ้นห้องมาแต่ไกล

            "มีอะไร" เจฮีถามยูลซูที่วิ่งมาหา

            "เปล่า! คืออีกสองสามเดือนฉันก็จบแล้ว"

            ก็ชัว...ม.ปลายปีสุดท้ายนี่...

            "ฉันอยากให้เธอเขียนเฟรนชิพให้ที" ว่าแล้วยูลซูก็ยื่นเฟรนชิพใหเจฮี เธอรับมันมา ยิ้มกว้างให้ยูลซู

            "เอาคืนเมื่อไร"

            "เออ! ตอนเลี้ยงจบรุ่นดีกว่า เพราะเล่มนี้เป็นของเธอคนเดียว เขียนให้จบเล่มนะ บะ...บาย" ว่าแล้วยูลซูก็วิ่งหายเข้าไปในฝูงนักเรียน

            บ้าหรือเปล่า...

            แต่ไม่ทันคิดอะไรก็มีเด็กม.ต้นเดินมาหาเธอ

            "ใช่รุ่นพี่เจฮีหรือเปล่าคะ" เธอถาม เจฮีก็พยักหน้ารับ

            "มีคนเขาให้เอามาให้ค่ะ พี่โชคดีมากนะค่ะ"

            ซองจดหมาสยสีชมพูก็ถูกยัดใส่มือขอเจฮี ก่อนรุ่นน้องจะเดินจากไป

                วันนี้ฉันเลี้ยงข้าว ไปเจอกันที่สวนสาธารณะ ตอนหกโมง แล้วเจอกัน

คิมยูลซู

จดหมายฉบับที่สอง..

นายนี่มันจอมลงทุนจริงๆ...(ไม่มีมือถือกันหรือไง ถึงได้เขียนแต่จดหมาย)

...................................................................................................................................................................

            เย็นที่สวนสาธารณะ

            "เมื่อไรจะมาซักที หกโมงครึ่งแล้วนะ" เจฮีที่บ่นกับตัวเองหลังจากรอยูลซูมานานถึงครึ่งชั่วโมง

            อ่านหนังสือดีกว่า...

            คิดแล้วเจฮีก็คว้ากระเป๋าหยิบหนังสือออกมา ใส่แว่นและลงมืออ่าน

            "น้องสาวมารอใครจ๊ะ ว่าวๆๆ สวยซะด้วย" เสียงหนึ่งว่า เจฮีหันไปมองกลุ่มวัยรุ่นชายที่แซวเธอ

            "แล้วนี่อ่านอะไร"ปากว่ามือก็คว้าหนังสือออกจากมือของเจฮี

            "เอาคืนมา" เจฮีทำเสียเคร่ง เขม่งมายังชายคนแย้ง

            "โอ่! ดุซะด้วย ของชอบเลย"ว่าแล้วพวกมันก็หัวเราะลั่น

            น่าตาย...

            พรึบ!!

            เจฮีดึงหนังสือกลับก่อนยัดใส่กระเป๋าพลางสระพายมันขึ้นหลัง

            "จะด่วนไปไหนน้อง ไปสนุกกันก่อนซิ" ชายคนพูดก็กระชากแขนของเจฮีจนเธอล้มเสียหลักลงไปนอนกับพื้น

            เสร็จกัน...

            เจฮีรู้ตัวว่าจะโดนรวนรามก็รีบลุกขึ้นแต่ก็สายไปแล้วเมื่อพวกมันช่วยกันจับเธอกดแนบพื้น อีกคนก็เริ่มถอดกระดุมเสื้อเธอ

            "ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย ช่วย..."

            เพลี้ย!!

            มือกระด่างก็ประทะลงที่แก้มนวลของเจฮีปรากฏเป็นรอยช้ำ เลือดกบมุมปาก

            "ยิ่งริษมากก็ยิ่งชอบ รู้ไว้ด้วย คราวก่อนกูปล้ำมึงไม่ได้ แต่คราวนี้ไม่มีคนมาปกป้องมึงแล้ว"

            "ปล่อย"เสียงกรีดร้องของเจฮีก็ดังลั่นทำเอาพวกมันชะงัก น้ำตาก็ไหลพรากเต็มหน้าสาวน้อย

            "เทซุน ฉันจะไม่ยอมอีกแล้วเทซุน ช่วยฉันที่ เทซุน กลับมาช่วยฉันที" เจฮีพล่ามพวกมันก็เริ่มปล่อยเธอ

            "เฮ้ย! ไปเถอะ ยัยนี้ถ้าจะบ้าไปแล้วหวะ คุยกับผียังรู้เรื่อง สงสัยจะบ้าตั้งแต่คราวก่อน"และพวกมันก็เดินจากไปปล่อยให้เจฮีห้องไห้โฮออกมา

            "ยูลซู นายอยู่ไหน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวนะ อย่าทิ้งฉันเหมือนเทซุนนะ"

.............................................................................................................................................................................................................................................
 

            "ยูลซู ช่วยเอาบอดร์ไปติดที่ชั้นสี่ให้อาจารย์หน่อย" อาจารย์สั่ง ยูลซูก็หันมามองอย่างเซ็งๆ

            "อาจารย์ฮะ ผมขอกลับก่อนได้ไหม ผมมีนัดฮะ ตอนนี้มันก็ทุ่มหนึ่งแล้วด้วย"ยูลซูอ้อนวอน

            "นัดเขาไว้กี่โมง"

            "หกฮะ"

            "โทรไปบอกเขาว่ารออีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม"

            "แต่..."

            "เอานี่ เบอร์เจฮี" ว่าแล้วอาจารย์ก็โยนโทรศัพท์มาให้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหาเบอร์ก่อนจะล้วงของตัวเองขึ้นมากดเบอร์

            "ตู๊ด... ตู๊ด...ตู๊ด...ยอโพเซโย"

            "เจฮีเหรอ"

            "ยูลซู...นะ...นายอยู่ไหน...ฉันรอนายอยู่นะ...นาย...ฮือ..."

            "เจฮี...เป็นอะไรไปเจฮี รอฉันนะ ฉันจะไปแล้ว"

            "ต๊ดดดดดดดดดด"

            เขาว่างสาย ก่อนจะวิ่งกระแทกประตูออกไปอย่างไว

            "เฮ้ย! ยูลซู จะด่วนไปไหน พรุ่นแกมาซ้อมประตูให้ฉันด้วนนะ"

...................................................................................................................................................................

            ทัก...ทัก...ทัก...

            ยูลซูที่วิ่งมายังสวนสาธารณะอย่างไว ก่อนจะเปลี่ยนไปหาเจฮีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

            "เจฮี...ร้องไห้ทำไม" ยูลซูถาม เจฮีกลับนั่งเงียบ เธอยกมือปราดหน้ากิอนจะส่งยิ้มให้ยูลซู

            "มาแล้วเหรอ ไปกินข้าวกันนะ^0^"

            "เจฮี"ยูลซูเสียงอ่อย จับดวงหน้าของเจฮีที่บวมไปข้างหนึ่ง เลือดออกที่มุมปาก

            "ใครทำเธอ"

            "ช่างมันเถอะน่า...ไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว"

            "ใครทำเธอ...บอกซิใครทำเธอ"

            "ฉันบอกว่าไม่มีอะไรไง...ไปกินข้าวเถอะ"

            ยูลซูก็โอบร่างเจฮีเข้าไปกอด กระชับอ้อมแขนแน่น

            "ไม่เป็นไรได้ไง ถ้าเจฮีของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะอยู่ยังไง ฉันมาผิดนัด ฉันขอโทษ"

            "ไปกินข้าวเถอะ"เจฮีแกะยูลซูออกแต่เข้ากลับกระชากเธอมาจูบ ริมฝีปากนุ่มก็ประกบเข้ากันก่อนจะถอนออก

            #=///=….

            "ฉันชอบเธอ"ยูลซูกระซิบ หน้าเจฮีก็ร้อนวูบ

            "มะ มะ ไม่จริงหรอก ฉันเพิ่งรู้จักเธอแค่สองวันเองนะ"แต่ยูลซูไม่ฟัง ลากเธอออกจากสวน...

...................................................................................................................................................................

            "โอ๊ย! เบาๆได้ไหม เดียวปากฉันก็ช้ำหมดหรอก" เจฮีบ่นออกมาขนาดที่ยูลซูเอาสำลีจิ้มมุมปากอย่างใจจดใจจ่อ

            "ก็ต้องทำความสะอาดดีๆซิ เดี๋ยวแผลอักเสบ" ยูลซูว่า พลางยิ้มแผละให้เจฮี

            "ขอบใจนะ^///^"เจฮีว่า

            ยูลซูว่างสำลีลงกิอนจะลุกขึ้นยืน

            "ฉันไปทำข้าวต้มมาให้กินนะ"

            ทำไมแสนดีอย่างนี้นะ...

            แมนชั่นยูลซูนี่น่าอยูจริงๆ...(ฮันแน่ อยากมาอยู่ด้วยล่ะซิ)

            แต่ไม่เท่าไรโรคหนังตาก็มาเยือน...

...................................................................................................................................................................

            "เจฮี...ข้าวต้ม..." ยูลซูที่เดินเข้ามายังห้องนั่งเล่นก็ต้องปิดปากเงียบ เมื่อเห็นเจฮีสลบเมือกอยู่บนโซฟา

            หลับง่ายจริงๆ

            เขาว่างถามข้าวต้มลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบผ้านวมในห้องมาห่มให้คนหลับ

            เผล้อ: "เทซุน...อย่าไปนะ ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง ที่เธอต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน ให้อภัยฉันเถอะ.........ฉันรักนาย"

            ยูลซูชะงักกับคำเผล้อสุดท้ายของเจฮี อีกทั้งยังมีน้ำตาไหลอาบแก้มอีก

            เธอมีคนรักแล้วเหรอเจฮี...

            ใครกันที่ทำให้เธอละเมอเผล้อถึงได้ขนาดนี้...

            "ฉันรักเธอเจฮี ได้ยินฉันไหม"

            "..................................................."

            ยูลซูก็หยิบกระดาษขึ้นมาเขียน

                ขอให้หายเร็วๆนะ ขอโทษที่ผิดนัด และสัญญาจะตามหาคนทำเธอเอง สัญญา ว่าจะไม่ยอมให้เธอเจ็บตัวฟรี

คิมยูลซู

จดหมายฉบับที่สาม...

...................................................................................................................................................................

            เผล้อ: "ยูลซู ฉันรักนาย อย่าแก้แค้นนะ"

            "ยูล..."

            เจฮีตระโกนสุดเสียง เหงื่อท้วมกาย ตามองไปรอบห้องที่เงียบสงบ

            ฟันไปได้...ฟันอะไรไม่ฟัน ฟันว่ายูลซูตาย...บ้าชะมัด

            เจฮีลุกจากโซฟา

            "ยูลซู...นายอยู่ไหนนะ"

            ......................................................

            "ยูลซู...ฉันจะกลับแล้วนะ"

            .......................................................

            "ยูล..."

            แต่ก็ยังเหมือนเดิม คือมีแต่ความเงียบ

            เจฮีเดินไปดูรอบๆห้อง แต่ก็ไม่พบอะไรก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

            "ข้าวต้มเย็นหมดแล้ว" เจฮีว่าก่อนจะยกมันขึ้น

            ซองจดหมายก็ตกลงบนตักของเธอ

            เขียนอะไรอีกล่ะงานนี้...

                ขอให้หายเร็วๆนะ ขอโทษที่ผิดนัด และสัญญาจะตามหาคนทำเธอเอง สัญญา ว่าจะไม่ยอมให้เธอเจ็บตัวฟรี

คิมยูลซู

จดหมายฉบับที่สาม...

            ไม่...

            ไม่เอา...ยูลซูอย่าแก้แค้น...

            "ไม่!!"เจฮีร้องลั่น วิ่งพรวดออกจากแมนชั่นทั้งน้ำตา

            ยูลซู...นายอยู่ไหน

            "ยูล..."เจฮีวิ่งลงมาชั้นล่าง เห็นแม่บ้านทำความสะอาดก็มุ่งเข้าไปหา

            "ป้าคะ ป้า" ป้าทำความสะอาดก็หันมามอง

            "ป้าเห็นคิมยูลซูที่อยู่ห้องข้างๆหนูไหมคะ"

            "ไม่เห็นจ๊ะ"

...................................................................................................................................................................

            เจฮีที่วิ่งมายังสวนสาธารณะอย่างหอบเหนื่อย หมุนตัวไปรอบๆสวนสาธารณะที่เงียบถนัด

            โรงเรียนก็ไม่มี...

            ที่นี่ยังไม่มีอีก...

            นายหายไปไหนของนาย...กลับมาเดี๋ยวนี้นะ

            "ยูลซู"เจฮีตระโกนลั่นพลางทรุดตัวนั่งกับพื้น ปล่อยโฮออกมา

            "เจฮี...มาทำอะไรตรงนี้"

            เจฮีเงยหน้ามองคนพูด ยิ้มกว้างก่อนจะกระโดดเข้ากอด

            "นายไปไหนมา"เจฮีถามพลางดันยูนซูออกดูหน้าตาเขียวเป็นจ้ำ

            "นายไปมีเรื่องกับใครมา...เหรือนายรู้จักพวกมัน"

            "ใช่...ฉันแก้แค้นให้เธอแล้ว ฉันรู้หมดแล้ว ฉันขอโทษที่เป็นแบบนี้เพราะฉันเอง สัญญษฉันจะไม่ทิ้งเธอ" ยูลซูว่าก่อนจะกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเก่า

            "ถ้าฉันตายเธอจะอยู่ยังไง"ยูลซูว่า เจฮีก็เบิกตากว้าง

            "ไม่เอาหน้า นายยังอยู่เป็นเพื่อนฉันอีกนาน"เจฮีปลอบ

            "แค่เพื่อนเหรอ...ไม่มีค่าเท่าเทซุนเหรอ"ยูลซูตัดพ้อ

            "ไม่ นายรู้..."

            "แต่ไม่เป็นไร เธอรักใคร แต่ฉันก็รักเธอ"

            "ยูลซูฉันก็เช่น..."

            ปัง!!

                        ลูกกระสุนก็ทะลุเข้ากลางตัวยูลซู เลือดอาบมาถึงคนกอด เขาทิ้งตัวลง น้ำตาของเธอก็ไหลพลาก รับร้บร่างคนโดนยิงเอาไว้

            "ยูลซู"เจฮีร้องลั่น น้ำตาก็อาบสองข้างแก้ม

            "ต๊าย คนโดนยิงเรียกรถพยาบาลเร็ว"

            "กลุ่มวัยรุ่นนั้นจะหนี ตามตำรวจเร็ว"

            เจฮีทรุดตัวลงแนบอกคนหลับสนิท เสียงหัวใจเขาก็แผ่วเบาลงทุกที

            "ไม่ ยูลซู นายตื่นขึ้นมาคุยกับฉันซิ...ได้โปรด ฉันรักนาย"

            ตึก!!

            "ไม่ นายห้ามตาย...ฉันยังไม่รู้เหตุผลที่นายรักฉันเลย ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนซิ"

            ตึก!!

            "ไม่ อย่าไป...ยูลซู"

            ตึก!!

            "ยูล..."

            ........................................

            เสียงหัวใจก็เงียบไป เจฮีก็ปล่อยโฮออกมารนักกว่าเก่า

            "ไม่...ยูลซู...นายนะใจร้าย...ตื้นมาให้ฉันมีโอกาสรักนายซิ นายอย่าไปดื้อๆซิ...ยูล...ไม่เอาแล้วยูลตื่นขึ้นมาเขียนจดหมายให้ฉันอ่านต่อซิ

...................................................................................................................................................................

            "น้องมากับใครคลับ"กลุ่มวัยรุ่นที่เดินผ่านมาแวะถามอย่างสุภาพ

            "มากับแฟนค่ะ"เจฮีตอบกลับไป แต่พวกวัยรุ่นกลับหัวเราะชอบใจ

            "มีแฟนด้วย ของชอบเลยหวะ"ทันใดพวกมันก็ร้อมรอบตัวเธอพลางจับกดแนบกับพื้น

            "ปล่อย เทซุนช่วยด้วย เทซุน"

            "เฮ้ย! ปล่อยเจฮีนะเว้ย"

            "น่ารำคาญจริงเลยพวกแก ไปตายกันทั้งคู้ไป"

            ปัง!!

            "เทซุน"

…………………………………………………………………………………………………………………….

            ทำไมประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอย...

            ซ้ำที่ฉันเสมอไป...

            ทำไมคนรักต้องจากไป...

            เพราะการทะเลาะวิวาท...

            ที่ฉันไม่อยากให้เธอแก้แค้น...

            เพราะกลัวเหมือนเทซุนที่ลาจาก...

            กลัวว่าเธอจะไกลห่าง ห่างไปไกลแสนนานเกินจะกลับ...

            และวันนี้ก็มาถึง วันที่ไม่อยากคะนึงและย้อนหา...

            วันที่คนที่รักต้องจากลา...

            เพราะปัญหาบ้าๆคือฉันอ่อนแอ...

            อ่อนแอจนอยากให้เธอปกป้อง...

            แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้...

            ยอมเป็นคนอ่อนแอ...

            ดีกว่าให้เธอต้องมาตาย...

            แต่ก็สายเกินจะแก้...

            เมื่อเวลาไม่ย้อนหา...

            เมื่อเขามาเป็นผู้ปกป้อง...

            จนต้องโดนดับชีพลา...

            ก็นี่แหละหนา ความหว้าเหว่ในใจ...

...................................................................................................................................................................

            ยูลซู...ฉันไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้

            เจฮีที่นั่งร้องไห้กับตัวเองอยู่บนกองหิมะขาวโพลน เรื่องราวพวกนั้นมันผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยัง เหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นตั้งเมื่อวานมานี้

            สุดท้ายฉันก็ทำคนตายถึงสองคน...

            เจฮีหลังจากเจอเรื่องแย่ๆ พ่อแม่ของเธอก็กลับมาจากต่างประเทศเพื่อทำเรื่องให้เธอมาอยู่โรงเรียนใหม่นอกกรุงโซม โรงเรียนที่เพิ่งเข้าได้สองวันก็ต้องเปลี่ยน อาพลับจริงๆ

            แมนชั่นใหม่ที่ไม่มีใครคนนั้นเขียนจดหมายหาอีกต่อไปแล้ว

            สุนักสีน้ำตาลก็วิ่งเข้าใส่เธออย่างเย้า ปากของมันคาบซองสีชมพูมาด้วยก่อนมันจะว่างลงตรงหน้าเจ้านายมัน

            "อะไร บัดดี้"

            มันหมอบตัวต้ำเจฮีก็เลยหยิบมันขึ้มดู น้ำตาก็ไหลพรากเมื่อของในมือเธอนั้นมันคือจดหมายที่นานแสนนานที่เธอไม่เคยได้รับ

                ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ในวันแรกที่เธอย้ายเขามาอยู่ที่แมนชั้น ตอนนั้นผมเดินมาตามทางก็ชนกับเธอเขา จนของบ้างอย่างของเธอก็หายไป นั้นก็คือคอลเทกเลนส์

                หลังจากนั้นผมก็ขอมาเปลี่ยนอยู่ข้างๆห้องเธอ สอดส่องดูเธอตลอด ว่าเธอสบายดีไหม ถ้าไมสบายผมก็จะส่งยาไปให้เธอตลอด

                และครั้งหนึ่งที่ผมได้เลี้ยงข้าวเธอฟรีเพราะเธอลืมกระเป๋า โดยที่เธอเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นผม

                ผมมารู้ตัวว่าผมรักเธอจนหมดใจจนไม่อาจจะแบ่งให้ใครได้แม้แต่เสี้ยวเดียว และผมขอสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไหน เธออยู่ไหนผมอยู่นั่น แต่ขอสักครั้งที่ฟ้าจะเปิดโอกาสให้ผมรู้จักเธอ และผมจะขอสัญญาว่าจะถนอมเธอจนยอมตายแทนได้ ถึงแม้ว่าเธอจะมีใจให้ผมหรือไม่ก็ตาม

คิมยูลซู

จดหมายฉบับสุดท้าย...

            ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ในวันแรกที่เธอย้ายเขามาอยู่ที่แมนชั้น ตอนนั้นผมเดินมาตามทางก็ชนกับเธอเขา จนของบ้างอย่างของเธอก็หายไป นั้นก็คือคอลเทกเลนส์

            "โอ๊ย!ขอโทษค่ะ"

            "ไม่เป็นไรฮะ"

            "อุ๊ย! คอนเทกฉัน"

               
หลังจากนั้นผมก็ขอมาเปลี่ยนอยู่ข้างๆห้องเธอ สอดส่องดูเธอตลอด ว่าเธอสบายดีไหม ถ้าไมสบายผมก็จะส่งยาไปให้เธอตลอด

            "เจฮี มีคนฝากยามาให้ เข้าบอกอีกว่า หายไวๆนะ"

            "ใครล่ะคะ"

                และครั้งหนึ่งที่ผมได้เลี้ยงข้าวเธอฟรีเพราะเธอลืมกระเป๋า โดยที่เธอเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นผม

            "ท่านฟรีครับ มีคนอยากเลี้ยงคุณ

                ผมมารู้ตัวว่าผมรักเธอจนหมดใจจนไม่อาจจะแบ่งให้ใครได้แม้แต่เสี้ยวเดียว และผมขอสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไหน เธออยู่ไหนผมอยู่นั่น แต่ขอสักครั้งที่ฟ้าจะเปิดโอกาสให้ผมรู้จักเธอ และผมจะขอสัญญาว่าจะถนอมเธอจนยอมตายแทนได้ ถึงแม้ว่าเธอจะมีใจให้ผมหรือไม่ก็ตาม

            "ไม่ ฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว ไม่เหลือที่ให้ใครอีกต่อไป เสียใจด้วย"

            ทำไมถึงฉันไม่รู้มาก่อนเลย...

            น้ำก็ไหลพรากกว่าเก่า เจฮีกำจดหมายแน่นพลางแนบมันไว้กับอก

            ยูลซู...

            "ฉันรักเธอ ยูลซู" เจฮีตระโกนสุดเสียง ทรุดตัวหมอบกับหิมะ ปล่อยโฮออกมา

            "ร้องมากๆระวังตาช้ำนะ เดี๋ยวจะไม่น่ารักเหมือนก่อน"

            เจฮีหันควับไปมองต้นเสียง ปากก็เปรย

            "ยูลซู..."

            "หือ"

            "นายตายไปแล้วนี่"

            "เรื่องนั่นมันยาว เอาเป็นว่าฉันยังไม่ตาย แต่..." เข้าเว้นวัก

            "อะไร"

            "เธอรักฉันจริงเหรอ"เท่านั้นหน้านวลก็ขึ้นสี

            "จริงใช่แม้..."

            "ถ้าใช่แล้วไง... จะไม่รักฉันเหรอ"

            "เปล่า"ยูลซูยื่นหน้าเข้าใกล้เจฮี

            "ก็แค่อยากจะบอกว่า"เสียงลมหายใจเริ่มแผ่วเบา ไดยินแต่เสียงหัวใจที่เต็นกระหน่ำ

            "ฉันก็รักเธอจนไม่อาจจะหนีเธอไปไหน เพราะรักจนหมดใจ"

            และทุกอย่างก็ทิ้งไว้แค่ความเงียบ กับอากาศหนาวเย็นที่แสนอบอุ่น

ฉันจะรักเธอ จนยอมตายเพื่อเธอได้

The last love letter

จบบริบูรณ์.......

            สำหรับเรื่องนี้เป็นไงบ้างคะ ร้องไห้กันหรือเปล่า แหมออกจะขบขัน แต่นี้ก็เป็นแค่อดีตไปนะคะ ส่วนBlack Bewitch ก็มีผลงานอีกชิ้นหนึ่ง นั่นก็คือ บิวีช กับ ว่าที่จักพรรดินีแห่งคิสนาเซีย ที่รับรองว่าทั้ง มัน ฮ่า ซ่า แซบ อย่าลืมมาเยี้ยมชมกันนะคะ

Black Bewitch
-b g-che ery -s b-che ery

+ +