ความทรงจำของดวงจันทร์และดอกโบตั๋น#ภรรยาโปรดวางแส้ลงก่อน

หวังเยว่ซินจ้องมองวิญญาณร้ายที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาไร้อารมณ์ ขาเรียวยาวภายในชุดกี่เพ้าสีขาวสะอาดตาก้าวเข้ามาใกล้มันอย่างช้าๆ

ร่างกายของวิญญาณตรงหน้าเต็มไปด้วยแผลลึกจนเห็นกระดูก เลือดและน้ำเหลืองที่ไหล่ออกมาทำให้กลิ่นเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ หนอนสีขาวมากมายที่ชอนไชไปตามแผลทำให้ภาพตรงหน้าอยู่ขยะแขยงจนชวนให้อยากอาเจียน

ดูเหมือนพวกยมทูตจะทำงานชุ่ยๆ กันอีกแล้ว...

วิญญาณตนนี้ตายมานาน อย่างน้อยก็น่าจะสักสองถึงสามปี แต่ว่าวิญญาณกลับยังไม่ยอมไปไหน แรงแค้นที่มากขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านไปเริ่มสร้างผลกระทบต่อคนเป็นที่อาศัยอยู่รอบๆ 

น่ารำคาญ...

'แกก็เป็นพวกเดียวก็พวกนักพรตพวกนั้นเหรอ!! ฉันไม่ยอมไปเกิดหรอก!! จนกว่าที่ไอ้ฆาตกรที่ฆ่าฉันมันจะตาย! ฉันก็จะไม่ยอมไปเกิด!!'

คำพูดของวิญญาณตรงหน้าทำให้หวังเยว่ซินเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย มือบางคว้าเอาแส้หนังสีขาวที่พกไว้ตลอดมาถือไว้ 

อักษรบางอย่างที่สลักเอาไว้ตามตัวแส้ทำให้วิญญาณร้ายเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังทั้งๆ ที่ไม่ควรจะรู้สึก

"การช่วยคืนความยุติธรรมไม่ใช่หน้าที่ของผม ถ้าคุณอยากเห็นฆาตกรมันตายจริงๆ ก็หลอกหลอนฆาตกรสิ จะมาสิงอยู่ในพื้นที่ทำกินของคนที่ไม่เกี่ยวกับคุณทำไม"

วิญญาณที่ไม่สามารถออกจากพื้นที่ได้ส่วนใหญ่จะเป็นพวกวิญญาณยึดติด แต่เจ้านี่ไม่ใช่ เป็นแค่วิญญาณร้ายน่ารำคาญที่สมัยยังมีชีวิตก็คงสร้างกรรมเอาไว้ไม่น้อย สภาพตอนตายถึงได้เละเทะขนาดนี้

"เพี้ย!!" 

แส้ยาวฟาดลงกับพื้นเสียงดังทำให้วิญญาณร้ายที่คิดว่าคงไม่มีอะไรสามารถทำร้ายมันได้สะดุ้ง ความกลัวที่ไม่ได้รู้สึกมานานค่อยๆ ครอบงำความคิดอย่างช้าๆ ทำให้ขาของมันก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

"ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี เพราะงั้นคุณไม่มีตัวเลือกหรอกนะครับ" ดวงตาคมสีฟ้าใสราวกับผลึกแก้วสะท้อนภาพของวิญญาณตรงหน้าอย่างเฉยเมย

"เพี้ย!! เพี้ย!!"

'อ๊ากกกกกกกกก!!เจ็บๆๆ!!อ๊ากกกก!!!'

"เพี้ย!! เพี้ย!! เพี้ย!!"

'อ๊ากกกก!! หยุด! หยุดได้แล้ว! ฉันจะไปเกิด! จะไปเกิดเดี๋ยวนี้แหละ!!' อดีตวิญญาณร้ายที่สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนมากมายคุกเข่าลงกับพื้น

ร่างของมันสั่นไหวด้วยความกลัวตายทั้งๆ ที่มันก็ตายไปนานแล้ว ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับ ร่างของมันก็กลายเป็นละอองแสงสีขาวหายลับไปในทันที 

หวังเยว่ซินยกมือขึ้นปิดปากหาว

ง่วงนอนจังเลย..

.......................................

"หวังเยว่ซิน อาจารย์มีงานให้เจ้าทำ" ดวงตาที่ผู้ที่ผ่านโลกมามากจ้องมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เขาเห็นตั้งแต่เด็กจนโตด้วย 

"ฉับ!"

"เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก อาจารย์หวังว่าเจ้าจะทำอย่างจริงจัง และให้ความร่วมมือกับคนจากรัฐ" เจ้าของอารามผู้มีคนเคารพบูชามากมายยกชาขึ้นดื่ม 

"ฉับ!"

"อาจารย์เข้าใจว่าเจ้าไม่ชอบใจ แต่ตอนนี้อาจารย์ก็แก่มากแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงจะไปปราบวิญญาณเหมือนกับสมัยก่อน สังขารเป็นสิ่งที่ไม่-"

"ฉับ!"

"หวังเยว่ซิน! เจ้าฟังที่อาจารย์พูดรึเปล่า!!" 

"ท่านไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอกอาจารย์ ท่านจะต้องอยู่ทำงานไปจนถึงอายุ 140 ปีเลย"

หวังเยว่ซินค่อยๆ เก็บดอกโบตั๋นที่เขาตัดออกมาจากต้นด้วยความทะนุถนอม

"จิตใจเจ้าจะไม่ให้อาจารย์พักเลยหรือไง!!!" ผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดของอารามโวยวายเสียงดังเมื่อได้ยินคำพูดจากชายรูปงามตรงหน้า

แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่เขาก็รู้ดีว่าด้วยความสามารถของหวังเยว่ซิน การยืดอายุคนไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด 

"เดี๋ยวจะบอกยมทูตไม่ให้ลงชื่อท่านในบัญชีคนตายด้วย" 

"หวังเยว่ซิน!!!" 

............................................

สวัสดีอีกครั้งค่ะ ไรท์กลับมาแล้วกลับมาแล้วกับนิยายเรื่องใหม่ ครั้งแรกกับการเขียนนิยายที่มีความเกี่ยวข้องกับจีน ถึงจะไม่ใช่จีนโบราณแบบตรงๆ แต่ขอบอกเลยว่าทำเอาไรท์หมดแรงเหมือนกัน55555 

นิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องแรกที่ไรท์ไม่เฉลยพระเอกค่ะ แต่บอกไว้เลยนะคะว่าเป็นรักเดียวใจเดียวแน่นอน ทุกคนจะต้องเดาและลงเรือกันเองว่าใครกันแน่ที่เป็นพระเอกจริงๆ ของเรื่อง ใครที่เคยติดตามไรท์มาก่อนก็น่าจะรู้ว่าไรท์ชอบเขียนพระเอกธงเขียว ซึ่งเรื่องนี้เองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพราะวางใจได้ ไม่มีดราม่าเรื่องความรักแน่นอนค่ะ

อีกอย่างที่ต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆ ของไรท์ก็คือ นายเอกเรื่องนี้ค่ะ น้องไม่ได้มีความน่ารักเหมือนกับนายเอกเรื่องอื่นๆ ของไรท์เลย 

ถ้าให้เปรียบเทียบกันง่ายๆ คือไอเดน โนอา เอมิล เป็นลูกแมวที่อยู่ในวัยซน แต่น้องคนนี้ เป็นแมวโตที่อยู่ในวัยที่พร้อมนอนตลอดเวลา รำคาญทุกอย่างที่อยู่รอบตัว และพร้อมจะกางเล็บใส่อะไรก็ตามที่มาขวางการนอนของเขา5555555

ฝากเอ็นดูน้องกันด้วยนะคะ

..........................................

แจ้งเรื่องการติดเหรียญ ไรท์จะติดเหรียญในตอนที่ 10 ขึ้นไป โดยติด 2 เหรียญในรีดและ 4 เหรียญในเด็กดี คนที่ซื้อไปแล้วไม่จำเป็นต้องซื้อซ้ำ รายตอนมีทั้งตอนพิเศษและทุกอย่างเหมือนกับอีบุ๊ก