เส้นทางสู่ความตายของตัวร้าย#หมาโง่ของคีแรน

คีแรน ฟอลลอน คือใคร 

ไม่มีชนชั้นสูงคนไหนในอาณาจักรที่ตอบคำถามนี้ไม่ได้บ้างก็ว่าเขาคือเด็กต้องสาปที่เกิดมาเพื่อสร้างความตกต่ำให้กับวงศ์ตระกูล เพราะเป็นลูกที่เกิดจากดัชเชสสกาเล็ต เพเนโลพี ธิดาจากราชวงศ์ที่ล่มสลาย ว่ากันว่าคำสาปพวกนั้นส่งผ่านกันทางสายเลือด ใครก็ตามที่อยู่ใกล้ตัวเขาจะต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายเสมอ 

หรือบางคนก็บอกว่าเขาเป็นคนวิปลาส เพราะจากคำบอกเล่าปากต่อปากของสาวใช้ที่ทำงานในคฤหาสน์ มีหลายครั้งที่มีการพบเห็นว่าคุณชายคีแรนกำลังกินดอกไม้สีแดงสดซึ่งถูกปลูกไว้ในสวน นิสัยส่วนตัวก็ช่างเอาแต่ใจและน่ารำคาญ ว่ากันว่ามีสาวใช้มากกว่าครึ่งในคฤหาสน์ที่ถูกเข้าทำร้ายร่างกายเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ 

ไหนจะคำบอกเล่าที่บอกว่าเขาริษยาน้องชายต่างแม่ของตัวเองเพราะน้องได้รับความรักจากองค์รัชทายาทมากกว่าตัวเอง จนถึงขนาดมีการทำร้ายร่างกายและวางยาพิษเกิดขึ้น 

ข่าวลือและคำบอกจากเล่าปากต่อปากที่ได้ยินทำให้ผู้คนมากมายพากันตัดสินว่าเขาคือวายร้ายไปแล้ว 

แต่นั่นก็เป็นเรื่องราวในชาติแรกและชาติที่สองของเขาละนะ...

............................

คิดว่าคนปกติควรจะชีวิตสักกี่ครั้งถึงจะเพียงพอต่อการเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเอง คำตอบของคีแรน มันต้องมากกว่าสองครั้ง 

"ท่านกำลังทำให้ข้าสงสัยว่ามนุษย์ปกติมาเจอพระเจ้ากันบ่อยนะ" ดวงตาสีแดงสดราวกับโลหิตจ้องมองสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าชายหรือหญิงตรงหน้าด้วยความเฉยชา ความงามของทิวทัศน์โดยรอบที่ราวกับสรวงสวรรค์ในเทพนิยายไม่ได้ทำให้เขาตกใจอีกแล้ว

ความจริงเขาก็อยู่บนสรวงสวรรค์จริงๆ นั่นแหละ 

"หึๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเด็กน้อยของข้า ไม่ดีใจที่กำลังจะได้โอกาสครั้งที่สามรึไง" สิ่งชีวิตที่ไม่มีชื่อเรียกยกน้ำชาบนโต๊ะขึ้นจิบ แม้จะไม่ได้เห็นใบหน้าส่วนบนที่อยู่ใต้หมอกควัน แต่คีแรนแน่ใจว่าเขากำลังอารมณ์ดีอยู่แน่ๆ 

ชีวิตของเทวดาส่วนใหญ่มันว่างขนาดนี้เลยเหรอ...

"ชีวิตที่ถูกควบคุมด้วยเส้นด้ายที่เรียกว่าชะตากรรมจะมีความสุขอะไร ต่อให้มีโอกาสเกิดใหม่กี่รอบมันก็ไร้ค่าอยู่ดี" น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นช่างเฉยชาและเรียบนิ่งราวกับกำลังพูดกับตัวเองมากกว่า

คีแรนกำลังย้ำเตือนกับตัวเอง เพื่อไม่ให้หัวใจที่บอบช้ำมีความหวังขึ้นมาอีก 

"งั้น...ข้าตัดมันให้เอาไหม ไอ้สิ่งที่เรียกว่าชะตากรรมน่ะ" คำพูดของเทวดาทำให้ดวงตาสีแดงสดคู่นั่นเกิดประกายขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็มอดดับลงไปอย่างรวดเร็ว

"แลกกับอะไร" จากประสมการณ์ที่ได้ใช้ชีวิตมาสองชาติ คีแรนรู้ดีว่าไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆ 

"ความสนุก... ข้าอยากเห็นการแก้แค้นของเจ้า แน่นอนว่าเจ้าจะได้ของของขวัญจากข้าได้เหมือนกับครั้งแรกที่เราเจอกันด้วย ว่าไง...อยากจะรับชีวิตใหม่ครั้งนี้ไหม"ชีวิตอันยาวนานมาพร้อมกับความเบื่อหน่าย นานๆ ครั้งจะได้เจอกับมนุษย์ที่น่าสนุกแบบนี้ เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ จริงไหม 

ดวงตาสีแดงสดฉายแววครุ่นคิด เขารู้ดีว่าข้อเสนอที่เทวดาตรงหน้ายื่นให้ไม่ต่างอะไรจากกับดัก เพราะมันไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าจะเมื่อเส้นด้ายที่เรียกว่าชะตากรรมขาดแล้ว ชีวิตต่อจากนี้ของทุกคนที่เขารู้จักจะยังเหมือนกันไหม หรือเหตุการณ์ที่เขาเคยเจอมันจะยังคงเกิดขึ้นรึเปล่า 

แต่ว่า...มันก็เป็นสิ่งที่สามารถแลกได้เมื่อเทียบกับได้แก้แค้นคนพวกนั้น 

"...ตกลง.."

..........................

"ท่านกำลังจะตาย" น้ำเสียงอันเย็นชาสวนทางกับอ้อมกอดที่กระชับร่างของเขาแน่นขึ้นทำให้อดีตตัวร้ายยกยิ้มจางๆ 

"ใช่แล้ว เป็นความตายที่หนีไม่พ้น" คีแรนเอียงคอซบกับไหล่หนา 

"...." แม้จะไม่มีคำพูดอะไรหลุดจากปาก แต่คิ้วสีเงินที่ขมวดเข้าหากันก็ทำให้ผู้เป็นเจ้านายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาในลำคอ

"ทำไมเหรอ ถ้าข้าตายไปแล้ว เจ้าจะทิ้งข้างั้นเหรอ" มือสีซีดยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของคนที่ไม่ยอมปล่อยเขาออกจากอ้อมแขน ความอบอุ่นจากผิวกายของอีกคนทำให้เขารู้สีกดีไม่น้อย และคำพูดต่อมาที่ออกมา่จากริมฝีปากหนาก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีมากขึ้น

"ไม่..ข้าจะตามท่านไป ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอะไร ข้าก็จะไม่ทิ้งท่าน" มือหนายกขึ้นสัมผัสกับมือสีซีดของผู้เป็นนายด้วยความถนอม ก่อนจะกดจูบลงไปที่หลังมือเบาๆ 

"ต้องแบบนั้นสิ" คนๆ นี้เป็นของเขา ต่อให้ตาย คีแรนก็จะไม่ยอมให้ใครเอาไปเด็ดขาด..

..................

คุยกันก่อนอ่าน

ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ ไรท์ถึงต้องการแต่งนิยายแนวนี้ขึ้นมา ทั้งๆ ที่แนวแก้แค้นหรือยันเดเระไม่ใช่แนวที่ไรท์ถนัดเลยแท้ๆ แถมนิสัยของคีแรนก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับโนอาหรือไอเดนเลยด้วยซ้ำ55555 

เรียกได้ว่าเป็นการเปิดประสมการณ์แต่งแบบใหม่เลยนะคะ เอาเป็นไรท์ก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถเลย ผิดพลาดตรงไหนสามารถติชมได้นะคะ แต่อย่าแรงมาก ไรท์จิตใจอ่อนไหว5555555

............................

 คำเตือนก่อนอ่าน 

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรงและผิดศีลธรรมในเรื่องเพศ/มีการฆ่าตัวตาย/มีการฆ่าตัวตาย/การทำร้ายร่างกายทั้งทางตรงและอ้อม/มีการค้ามนุษย์

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น