ลิขิตฟ้าสั่งหวนคืน

ครันลืมตาตื่น

ในหัวแสนว่างเปล่า

สิ่งเดียวที่จำได้คือตนนั้น พิเศษ 

..

ผ่านมาหนึ่งปี

เหตุใดตนจึงขยับร่างกายไม่ได้

ใยผู้คนไม่พูดคุยตอบโต้กับตนบ้างเลย

..

สองปีผ่านไป

จึงได้รู้ว่าตนนั้นกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน

(วิญญาณเร่ร่อนคือสิ่งใดกัน?)

..

เข้าปีที่สาม

เฟิ่งไป๋ คือนามของตน

(ไร้แซ่?)

..

.

พ้นปีเก้าเข้าปีที่สิบ

ความทรงบางอย่างเข้ามาในหัว

(ดินแดนทั้งห้า?)

...

..

.

ล่วงเลยมาถึงห้าสิบปี

นางเหงา..เหลือเกิน

เริ่มจำสิ่งต่างๆได้เมื่อเห็นในคราแรก ยกเว้นมนุษย์

....

...

..

.

ร้อยปี

สวรรค์สหายรัก

ข้าจำได้แล้ว เจ้ากิ่งก่านั้นข้าเคยกินมันเนื้อมันอร่อยมากเลยนะ

นางกลายเป็นบ้า? คงมีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้

.

.

.

.

.

ล่องลอยครบร้อยสิบเอ็ดปี

สวรรค์ ได้โปรดให้ข้าหายไปสักทีเถอะ

ข้าไม่ไหวแล้ว

ข้าไม่ไหว

ได้โปรด

เราเป็นสหายกันมิใช่หรือ ใยเจ้าใจร้ายต่อข้าเหลือเกิน

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง

นับว่าเป็นเรื่องแรกๆ ที่เคยดองไว้นานมาก แล้วไม่กล้าลง (ขอทำใจกล้ากลับมาสู้อีกรอบ)

*นิยายไม่ดราม่าสักเท่าไหร่(?) แนวผจญภัยท่องแดนต่างตามหาความทรงจำทวงคืนมหาอำนาจ

หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ยินดีรับคำติชมนะคะ