คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER : 1
วันนี้อากาศค่อนข้างไม่ค่อยดีค่ะ..
เพราะท้องฟ้าครื้มๆ แต่ก็ไม่มีเมฆนะคะ วันนี้มีนัดกับพวกคุณสึนะซะด้วยสิ แต่ถึงจะอย่างงี้
ฮารุก็ไม่หวั่นหรอกค่ะ *-*
ฮารุเดินออกจากบ้านตัวเองอย่างร่าเริงและเดินพึมพำเพลงตรงไปทางจุดนัดพบนั่นคือ
หน้าโรงเรียนนามิโมรินั่นเองค่ะ
ฮารุเดินมาเกือบเรื่อยๆจนมองเห็นคนกลุ่มนึงที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าโรงเรียน
ฮารุตะโกนเรียกพร้อมโบกมือ*0*/
“ยัยบ๊อง
มาช้าจังนะ ทุกคนเขารอแต่เธอเนี่ย-*-”
“ฮาฮิ
ฮารุต้องขอโทษด้วยนะคะT3T”
“ฮ่ะๆ
ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนมาครบกันแล้วสินะ”
สึนะมองสำรวจเพื่อนๆในกลุ่มปรากฏว่าครบแล้ว หรือยัง..?
“เหมือนจะหายไปคนนึงนะ” เคียวโกะหันซ้ายหันขวา
นั่นสิคะ
เหมือนจะขาดไปคนนึง.. ฮารุเกาหัวแกรกๆ ในขณะที่ทุกคนเองก็พยายามนึกว่าขาดใครไป
“พวกคุณ..มาสุมหัวอะไรกัน”
มีเสียงนึงทักขึ้นทำให้เราทุกคนหันไปตามเสียง
พอฮารุเห็นใบหน้าของเขาก็เผลอสบเข้าไปที่ตา ในขณะที่เขาก็มองฮารุอยู่เหมือนกัน..
คนๆนี้..
“ฮิบาริ!” ทุกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
คุณฮิบาริ
ปีศาจแห่งนามิโมรินี่คะ!!!=[]= ฮารุรู้จักเขา
เขาคือคนที่อันตราย และ ทั่วเมืองต่างพาหวาดกลัวเขา เพราะเขาคือผู้คุมกฎ
ได้เห็นตัวเป็นๆใกล้ยันรูขุมขนก็วันนี้แหละค่ะ!
“เอ่อ..คุณฮิบาริเห็นรีบอร์นมั้ยครับ” สึนะถามขึ้น
“ดีจ้า”
“รีบอร์น!!”
รีบอร์นจังปรากฏตัวโดยกระโดดไปยืนบนบ่ากว้างๆของคุณฮิบาริ
โดยที่คุณฮิบาริไม่กระดิกตัวอะไรเลย ฮารุชักจะกลัวขึ้นมาแล้วสิคะ
สัมผัสได้ถึงรังศีสีม่วงอ่ะTOT พวกเราเริ่มโหวกแหวกโวยวายกันโดยเฉพาะคุณสึนะ
คุณฮิบาริก็เริ่มหงุดหงิดขึ้น ฮารุสัมผัสได้...
“หนวกหู..
ถ้ายังไม่หยุดทำตัวน่ารำคาญ จะขย้ำล่ะนะ - - ”
“บ้าอำนาจ”
ขวับ!!
ในขณะที่ทุกคนกำลังหวาดกลัวคุณฮิบาริ
กับมีเสียงบางอย่างออกจากปากผู้ชายปากปีจ้อ นั่นคือคุณโกคุเดระนั่นเองค่ะ อ๊ากกกก
พูดแบบนั้นออกมาเดี๋ยวก็ตายหมู่หรอก
“หรือคุณอยากจะท้าทาย?”
“ตอนนี้ฉันก็กำลังท้าทายแกอยู่ไง” โกคุเดระ
“กะ..โกคุเดระคุง”
ตอนนี้บรรยากาศตรึงเครียดแล้วค่ะ..
คุณโกคุเดระจ้องประสานตาสีเขียวมรกตของตัวเองกับตาสีดำนิลของคุณฮิบาริ
ฮารุค่อยๆถอยหลังทีละก้าว.. รู้ชะตากรรมค่ะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้หน้าโรงเรียนนามิโมริ เกือบจะกลายเป็นสมรภูมิรพแล้วค่ะ
“นี่ๆ
อย่ามีเรื่องกันเลยนะ” สึนะพยายามห้ามปรามโกคุเดระอย่างใจเย็น
โกคุเดระก็เริ่มเย็นลงเพราะสึนะห้าม แต่ฮิบาริกลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม
ทำเอาโกคุเดระอดกลั้นความโกรธไม่อยู่ จนต้องปล่อยออกมา
“ยิ้มอะไร
อะไรของแกฟ้ะ!!”
หวา
อยู่ๆคุณโกคุเดระก็แสดงอาการโกรธออกมา พร้อมกับงัดระเบิดประจำกายออกมาด้วยยย =[]= ก่อนที่เรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้… ฮารุว่า
ฮารุควรหาที่หลบภัย.. ในขณะที่ฮารุกำลังจะถอยชีวิตออกแรมโบ้จังที่อยู่ๆก็งอแงขึ้นมา
กระโดดไปเกาะหัวคุณโกคุเดระ
“เฮ้ย! ทำอะไรของแกฟะเจ้าวัวบ้า ปล่อยนะเฟ้ยย/โกคุเดระบ้า ๆ /แรมโบ้!!” หลากหลายเสียงโวยวายโวกแวก โกคุที่พยายามสะบัดแรมโบ้ออกจากหัว
ก็เกิดพลาดมือของเขาที่ถือระเบิดไว้อยู่ดันหลุดออกจากมือกระจายไปทั้ง2ทิศ
และแน่นอน.. ระเบิดมันลอยไปทางด้านฮารุที่ยืนเอ๋ออยู่
“ฮะ..เฮ้ย
ฮารุ!!!!”
“ฮาฮิ!
กรี๊ดดดดดดด! /.....!!”
วัตถุทรงคุ้นเคยกำลังลอยมาทางฮารุ
นั่นคือระเบิดของคุณโกคุเดระ
ฮารุขาสั่นตัวแข็งทื่อไปหมดไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกระโดดหลบได้แต่หลับตาปี๋แล้วทรุดนั่งยกมือกุมกระหม่อมตัวเองไว้อย่างแน่น
ตู้มม
ม
“ฮารุ!!!”
เสียงประสานเสียงของหลายๆคนเรียกฮารุไว้
แรงสั่นสะเทือนของระเบิดทำให้ฮารุล้มตัวไปนอนที่พื้น แต่..
ฮารุไม่รู้สึกบาดเจ็บหรือโดนอะไรแข็งๆกระแทกเลยค่ะ ฮารุค่อยๆลืมตาอย่างเก้ๆกังๆ
ฮารุมองเห็นเงาของผู้ชายไม่ชัดเพราะควันของระเบิด แต่ควันนั้นเริ่มจางหายไป
ทำให้เห็นใบหน้านั้นชัด..
“คุณฮิบาริ..”
“.......”
ฮารุจ้องหน้าคุณฮิบาริที่แสดงใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไรถึงแม้ใบหน้าของเขาจะมีแผลนิดๆ
ฮารุถูกคุณฮิบาริช่วยเอาไว้เหรอเนี่ย... ทุกอย่างเกินขึ้นไวมากเลย
มีหลายๆเสียงเรียกชื่อฮารุเข้ามาในหูแต่อยู่ๆเสียงนั้นก็หายไป
เกิดเป็นความเงียบในโสตประสาทของฮารุ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน.. เหมือนตอนนี้เวลาหยุดหมุนแล้วเวลาผ่านไปนานเมื่อฮารุมองหน้าคุณฮิบาริ
เหมือนภาพนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว..
“ฮารุ..ฮารุ!!!”
“ฮาฮิ!? คุณสึนะ” สึนะตะโกนเรียกฮารุอยู่หลายรอย
ฮารุตื่นจากภวังค์และหันไปมองสึนะที่มองเธอด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่
ฮารุได้ยินเสียงคุณโกคุเดระโวยวายโวกแวกแต่ไม่ได้สนใจ
เพราะตอนนี้ทุกคนหันไปสนแรมโบ้จัง..ที่โวยวายงอแงร้องไห้ออกมาและเริ่มขุดคุ้ยบางอย่างในหัวฟูๆของตัวเอง
และหยิบวัตถุยาวๆสีม่วงที่ทุกคนคุ้ยเคยอย่างดี
“อดทนไว้..ฮึก...แง้
ตายซะเถอะ!!TOT”
ยะ..
อย่าบอกนะว่า…!!
ตู้มมมมมมมม
ม!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อะ...อือออ
อ อูยยยย อะไรกันล่ะเนี่ยย ”
ฮารุค่อยๆรู้สึกตัวและค่อยๆขยับแต่รู้สึกว่าปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยย
วันนี้เป็นอะไรกันเนี่ยย โดนระเบิดตั้ง2ครั้งT^T ฮารุค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนและพยายามลืมตาอย่างยากลำบาก
พอฮารุลืมตาปรับการมองเห็นได้ปกติ ก็...
“ที่นี่...”
ฮารุมองไปรอบๆตัวเอง
สถานที่นี่..ไม่คุ้นเคยเลย.. เป็นทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนกว้างและปิดกั้นด้วยป่า..
“ที่หนายยยยยยยยยยย!!=[]=”
ฮาฮิๆๆ
ตายๆๆๆ ฮารุตายแล้วเหรอ!? ตื่นมาก็มาโผล่อยู่สถานที่ไม่คุ้นเคย
ฮารุก้มมองตรวจอวัยวะร่างกายตัวเอง ครบบบ ชิ้นส่วนครบ ไม่ขาด ไม่เกิน แต่..ที่นี่มันที่ไหนกัน!? หรือว่า...
ปืนบาซูก้าของแรมโบ้จังเหวี่ยงฮารุมาที่นี่-_-?
ไม่ใช่ละ!!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกก
ฮารุอยู่ที่หนายยย!TOT”
“โวยวายอะไรน่ารำคาญ..”
พรึบ!!
เสียงเย็นดังขึ้นจากด้านหลังร่างกายฮารุตอบสนองหันไปหาต้นเสียงอย่างอัตโนมัติ
ฮารุเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงเย็นเมื่อกี้คือ..
“คุณฮิบาริ!!”
โดนระเบิดโจมตี2ครั้ง
โผล่มาที่แปลกประหลาด เจอคุณฮิบาริ! มีแต่เรื่องโชคร้ายยย
แต่ลึกๆในฮารุก็รู้สึกสบายใจนิดๆนะคะ.. เพราะอย่างน้อยก็เจอคนรู้จัก(?)
คุณฮิบาริมองหน้าฮารุด้วยใบหน้านิ่งแบบนั้นนานแล้วทำเอาฮารุรู้สึกอึดอัดนิดๆ..
ฮารุพยายามหลบสายตา แต่ก็เหลือบไปเห็นแผลที่ขมับซ้ายเขา..
เหมือนจะเป็นแผลที่เกิดจากการช่วยฮารุ?
“คุณฮิบาริ..
แผล” ฮารุพูดทั้งๆที่สายตายังจับจ้องไปที่แผล
“หือ..”
ฮิบาริขมวดคิ้วนิดๆ
ฮารุไม่รอช้า
ก้มลงล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์และหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูออกมา ฮารุถลาตัวเข้าไปประชิดกับตัวฮิบาริพร้อมเงยหน้ามองเขาเพราะความสูง
และ เอื้อมมือไปทำความสะอาดแผลที่ขมับฮิบาริ
“.......” ฮิบาริเบิกตากว้างนิดๆ
เขาสงสัยกับร่างกายตัวทำไมมันไม่ตอบสนองเมื่อมีใครเข้ามาประชิดขนาดนี้
ปกติเขาจะผลักออก หรือ ถอยห่าง.. แต่นี่เขากับยืนนิ่ง และ
ยินยอมให้เธอยุ่งย่ามกับใบหน้าของเขาอีก..
แปลกเกินไปแล้ว..
ฮารุเผลอเลื่อนสายตาจากแผลที่ขมับมาสบตานิ่งของคุณฮิบาริ..
อันตราย..!!! ฮารุไม่ควรเข้าใกล้เขามากขนาดนี้ ใครๆก็ต่างพูดกันว่า ถ้าใครเข้าใกล้เขาเกิน1เมตรก็โดนรังศรีอำมหิตแล้ว
แต่ครั้งนี้ฮารุกลับรู้สึกต่าง.. แต่ก็อธิบายไม่ได้ ก่อนที่จะควบคุมสถานการณ์ไม่ได้
ฮารุรีบถลาตัวออกห่าง5ก้าวทันที
“เอ่อ..ขอบคุณนะคะคุณฮิบาริ”
“เรื่องอะไร” เขาถามกลับนิ่งๆ
“ก็ที่ช่วยฮารุตอนนั้นไงคะ”
ฮารุเงยหน้าสบตาของคุณฮิบาริ
เขาจ้องฮารุนิดๆก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
“ทีหลังก็อย่ายืนเอ๋อแบบนั้นอีกล่ะ
มันเกะกะ”
เพล้งงงง
!!!!!
ไม่มีคำที่ตอบรับคำขอบคุณดีกว่านั้นอีกแล้วหรือไงคะ! สุดท้ายก็ปากร้ายยังงี้นี่เอง
ทำเอาฮารุหัวเสียกับคำพูดของเขา หึ ก็ซาตานแห่งนามิโมรินี่คะ
จะไปหวังคำพูดดีๆจากคนแบบนี้ได้ไงล่ะเนอะ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาเบ้ปากมองบนกับเรื่องแบบนี้
“คุณฮิบาริคะ
ที่นี่ที่ไหน?”
“ผมไม่รู้”
อ้าว...
ถ้างั้นก็อาจจะมาโมเม้นต์เดียวกับฮารุ ตื่นมาก็โวยวาย(?)อันนี้ไม่น่าเกิดกับคุณฮิบาริ
อาจจะตื่นมาก็งงงวยว่าที่นี่ที่ไหน
“เธอรออยู่นี่
ผมจะเข้าไปในป่า เผื่อเจอพวกสัตว์กินพืชเพื่อนของเธอ”
“ฮาฮิ! จะให้ฮารุรออยู่เฉยๆ ฮารุไม่เอาด้วยหรอกค่ะ ฮารุจะไปตามหาพวกคุณสึนะ!”
“หึ..
งั้นก็แยกกันหาละกัน”
“ฮาฮิ..
ถ้าเกิด..ฮารุเจออะไรไม่ดีล่ะคะ”
“ถ้าฉลาดก็หนี
ถ้าเก่งก็รอด”
อ๋อ..
อะเอ๋!!
นั่นคำอวยพรเหรอคะฮารุยังไม่ทันได้โวยวายอะไรกลับคุณฮิบาริเขาก็หันหลังเดินเข้าไปในป่าแล้ว ฮารุพองลมในแก้มใส่ตามหลังเขานิดๆ ก่อนจะหันไปมองทางเข้าป่าอีกฝั่งนึง
พวกคุณสึนะจะอยู่ที่นี่มั้ยนะ..
ฮารุยืดอกทำหน้ามั่นใจและตัดสินใจก้าวเข้าเดินเข้าไปในป่าโดยไม่เกรงกลัวใดๆ(?)
กะ..ก็กลัวนิดๆแหละค่ะ เผื่อในป่านี้มีควายป่าไล่ฮารุจะทำไงล่ะคะ
“คุณสึนะ!!~~ คุณสึนะค้า~~ คุณสึน๊า~~
อยู่ในนี้หรือเปล่าคะ!!~~” ฮารุตะโกนก้องกังวานในขณะเดินก็หันไปทั่วๆพร้อมตะโกนไม่หยุดหวังว่าจะมีคนตอบกลับมา..
ขอเป็นคนนะ..
“เฮ้อ..
ตะโกนจนเจ็บคอ เดินจนเหนื่อยแล้วนะคะเนี่ยย ”
ฮารุถอนหายใจพลางบ่นพึมพัมเบาๆ
ตอนนี้หิวน้ำมากๆเลยค่ะ ป่านนี้คุณฮิบาริจะเป็นยังไงบ้างนะ.. มะ..หมายถึงงง
จะเจอใครนอกจากฮารุอีกหรือเปล่า ฮารุไม่ได้เป็นห่วงนะ
ตอนนี้ฮารุเป็นห่วงคุณสึนะมากกว่า=3= ยิ่งเดินรู้สึกว่ายิ่งมีลมพัดเข้ามานะคะเนี่ย..
แสดงว่าข้างหน้าต้องมีทางออกแน่ๆเลย
ฮารุจำใจเดินไปอีกสักพักก็..
แกรกกก
พรึบ ตุบ!!
“ฮาฮิ..”
ฮารุหยุดการเคลื่อนไหวตัวเพราะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างตรงลงพาดบ่า..
ขนแขนสแตนอัพอย่างอัตโนมัติ.. ฮารุเริ่มเหงื่อไหลและค่อยๆหันไปมองที่บ่าของตัวเอง..
ลักษณะสิ่งที่พาดอยู่บ่า.. ยาวๆ ลายสวยงาม แต่อันตราย มันคือ..
“งะ..งู! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! TOT”
ฮารุวิ่งป่าราบพร้อมสะบัดตัวอย่างแรง
วิ่งไปข้างๆหน้าทั้งๆที่หลับตาโดยใช้กระแสจิตสั่งการวิ่งเอา ม่ายยยยยยยยย
ฮารุเกลียดงูที่ซู๊ดดดดดดดดด
ตุบ
พลั่ก!!
“โอ้ยฮาฮิ!!”
เพราะความวิ่งเร็วและไม่ได้ลืมตามองทางฮารุก็ชนกับบางอย่างเข้าอย่างแรงแต่ฮารุกลับหงายหลังล้มไปนั่งกองกับพื้นหญ้าแทน
ฮารุร้องออกมาด้วยความเจ็บพร้อมยกมือกุมจมูกงามๆตัวเอง งื้ออ เจ็บบ
“อูยย..
เจ็บจังเลยค่ะ” ฮารุบ่นพลางค่อยๆลืมตามองสิ่งที่ตัวเองชน
“ฮาฮิ...?”
ฮารุเอียงคอนิดๆ
เมื่อพบกับคนที่คุ้นเคยและก็รู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า..
“คุณฮิบาริ??”
“...ฮารุ”
คุณฮิบาริเรียกชื่อฮารุ!!!?
อะไรมันชักจะแปลกๆแล้วนะคะเนี่ย..
คุณฮิบาริเดินมาจับแขนมาฮารุ และดึงฮารุขึ้นอย่างเบามือจนฮารุรู้สึกไม่เจ็บอะไรเลย
แปลกจริงๆ.. ฮารุเงยหน้ามองหน้าคุณฮิบาริ ก่อนจะขมวดคิ้วนิดๆ
เหมือนมีอะไรแปลกๆเปลี่ยนๆไปนะคะ..
หน้าคุณฮิบาริดู..คมขึ้น
ผมก็สั้นขึ้น ดูตัวสูงขึ้นมาก ตัวใหญ่มาก แล้ว..สูท? คุณฮิบาริใส่สูทสีดำเนคไทสีม่วง ไปเอามาจากไหนล่ะนั่น..
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ฮิบาริถามฮารุด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน
“ฮาฮิ! ไม่ค่ะๆ ฮารุไม่เจ็บแล้วว ”
ฮารุตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
คุณฮิบาริระบายยิ้มบางๆออกมา ไม่ใช่รอยยิ้มเหยียดหยาม แต่เป็นรอยยิ้มอ่อนโยน
ฮารุ..ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากคุณฮิบาริเลย แถมยังเคยคิดว่า.. สันกรามคุณฮิบาริขยับยิ้มได้หรือเปล่า
อยู่ๆก้อนเนื้อด้านซ้ายก็เต้นตุบตับอย่างรุนแรง
“คุณฮิบา...!”
พรึบ
ตู้มม
ทุกอย่างเกิดขึ้นไว้มากคุณฮิบาริช้อนตัวอุ้มฮารุและกระโดดลอยฟ้าออกตัวอย่างรุนแรง
และก็มีการสั่นสะเทือนเกิดขึ้น คุณฮิบาริปล่อยฮารุลงยืนโดยไม่วายที่จะประคับประคอง
ฮารุมองคุณฮิบาริงงๆ เขามองไปข้างหน้า ไม่ได้มองฮารุ เขามองอะไรกันนะ..
“ฮะ..เฮือกกก เห!!!!!!!!!!!!”
ฮารุหันไปมองตามที่คุณฮิบาริมอง
ก็เจอสิ่งที่สยดสยองมาก!!
“คุณฮิบาริ!!!
”
คนที่ยืนห่างจากฮารุคือคุณฮิบาริ
แต่เป็นคุณฮิบาริที่ใส่เสื้อกักคุรันที่ฮารุคุ้นมากกว่า
ฮารุมองคุณฮิบาริใส่สูทสลับกับคุณฮิบาริใส่เสื้อกักคุรัน
“คะ..คุณฮิบาริมี2คน!!?=[]=”
ความคิดเห็น