Hoshi yori saki ni mitsukete ageru [Saitama x Jenos]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

*เรื่องนี้จะให้เจนอสเรียกไซตามะว่า เซนเซย์ แทน อาจารย์นะคะ*

---------------------------------------------------------------------------------

โลกของเรามีประชากรประมาณ 7300 ล้านคน

ประเทศญี่ปุ่นมีประชากรประมาณ 120 ล้านคน

จำนวนที่มากมายขนาดนี้ ทำไมพวกเราถึงมาเจอกันได้

คำตอบ... โชคชะตา

เหมือนกับดวงดาวบนท้องนภา

ทั้งที่อยู่ห่างไกลกัน แต่เมื่อมองขึ้นมา

กลับส่องสุกสกาวอยู่เคียงคู่กัน

                ไซตามะนั่งห้อยขาอยู่บนดาดฟ้าของอพาร์ทเม้นท์ ยามตกดึกจะมีลมเย็นๆพัดทำให้รู้สึกสบาย วันนี้ค่อนข้างจะพิเศษไปสักนิดสำหรับไซตามะ เพราะนานๆทีเขาจะเห็นดาวเต็มท้องฟ้าแบบนี้

                ปกติไม่เคยเห็นดาวหรอกนะ เงยหน้ามองทีไรเห็นแต่ท้องฟ้ามืดๆชวนให้หงุดหงิดอยู่ร่ำไป

                แน่นอนว่าที่มีดาวเพราะคนเขียนสั่งให้มี ไม่งั้นมันก็ไม่เข้ากับฟิคเรื่องนี้นะสิ

                “เซนเซย์”

                เสียงเรียกที่ได้ยินอยู่เป็นประจำทำให้ไม่ต้องหันไปมอง ไซตามะจึงขานรับแทน “อ้าว เจนอส มานั่งด้วยกันสิ”

                แน่นอนว่าไซบอร์กหนุ่มไม่ปฏิเสธ

                ไซตามะฟังเสียงก้าวเท้าที่ดังเป็นจังหวะ เจนอสนั่งลงข้างๆเขา มีกลิ่นน้ำยารีดผ้าที่แสนจะคุ้นเคยติดกับเจ้าตัวมาด้วย นี่รีดผ้าอีกแล้วหรอ

                “นายรีดผ้าเสร็จรึยัง”ไม่คิดจะถามในสิ่งที่อยู่บนบรรทัดข้างบนให้มากความ กลิ่นติดมาขนาดนี้ ยังไงคำตอบก็ต้องเป็น ‘ครับ’ อยู่แล้ว

                “เหลืออีกกองนึงครับ”

                ไซตามะพยักหน้ารับ ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมคนทั้งสอง พวกเขานั่งห้อยขากันโดยไม่มีใครพูดอะไร อีกคนมองขึ้นข้างบน ส่วนอีกคนมองลงข้างล่าง มองอะไร? ข้างล่างมีอะไร??

                สุดท้ายแล้ว เจนอสก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “ขอโทษครับ”

                ไซตามะทำหน้าเหลอหลา “นายขอโทษฉันทำไม”

                เจนอสเหลือบมองไซตามะแวบนึง ก่อนจะขยับปากพูดเบาๆ “เรื่องจดหมาย ผมขอโทษเรื่องจดหมาย”

                “อ้อ” ไซตามะตอบกลับไปแค่นั้น

                คลื่นความเงียบเข้ามาปะทะรอบที่สอง แต่ครั้งนี้ไซตามะเป็นคนพูดก่อน “นายไม่ต้องขอโทษหรอก”

                “ต้องสิครับเซนเซย์!”เจนอสเผลอตะโกนเสียงดัง “เป็นความสะเพร่าของผมเองจดหมายฉบับนั้นถึงไปอยู่ในมือของเซนเซย์ได้ ผมมันไม่เอาไหน ผมขอโทษครับ!” ถ้าเจนอสยืนอยู่ ไซตามะมั่นใจว่าเจ้าตัวคงก้มหัวให้เขาแบบ 90 องศาแน่ๆ

                “เฮ้ ฉันพูดจริงๆนะ มันไม่ใช่ความผิดของนายเลย”ไซตามะว่า “เป็นฉันเองแหละที่หยิบเอาไปอ่าน ดังนั้นนายไม่ต้องขอโทษหรอก”

                “ก็ถ้าผมทำลายมัน อาจารย์ก็คงจะหยิบเอาไปอ่านไม่ได้หรอกครับ!”

                ไซตามะเอามือลูบหน้าอย่างเหนื่อยใจ เด็กคนนี้มีความสามารถพิเศษในการเอาความผิดเข้าตัวรึไง ไอ้เรื่องจดหมายที่จะมีไปรษณีย์เอาโดรนเข้ามาส่งให้ กว่า 99% ก็เป็นจดหมายจากแฟนๆของเจนอส อีกประมาณเกือบๆเปอร์เซ็นอาจจะเป็นของไซตามะ ซึ่งมีเนื้อความที่ไม่ค่อยน่าอภิรมย์สักเท่าไหร่ และจุดจบของจดหมายเหล่านั้นคือกลายเป็นเถ้าถ่านด้วยฝีมือของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร

                แต่เผอิญวันนี้ไซตามะกลับนึกครึ้มอยากลองอ่านดูสักฉบับ ก็เลยแอบหยิบออกมา

                มันเป็นความผิดไซตามะ ที่ทำให้เจนอสโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง

                “นี่ พ่อขวัญใจมหาชน”ไซตามะใช้นิ้วจิ้มแก้มคนข้างๆ นุ่มดีแหะ “เมื่อไหร่จะเลิกโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตัวเองซะทีห๊ะ?” เขาถาม ก่อนที่จะเลื่อนมือแกร่งขึ้นมาลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ เส้นผมที่ทำจากไฟเบอร์นุ่มกว่าที่คิดเอาไว้จึงอดที่จะขยี้เล่นไม่ได้

                “นายไม่จำเป็นต้องขอโทษทุกเรื่องหรอกนะ อีกอย่าง...ไอ้จดหมายนั่นฉันทิ้งมันลงท่อระบายน้ำไปแล้วล่ะนะ”

                เจนอสผินหน้ามามองไซตามะเล็กน้อย ดวงตาสีอำพันที่เรืองแสงยามราตรีดูคล้ายราวกับลูกหมาตัวน้อยๆที่กำลังอ้อนเจ้าของ ชวนให้ไซตามะเสียศูนย์เล็กน้อย

                แม่งเอ้ยยย โครตน่ารัก

                “เซนเซย์เสียใจรึเปล่าครับ”จู่ๆเจนอสก็ถามขึ้น ทำให้ไซตามะหยุดขยี้ผม_ตรงนี้เจนอสที่แอบขยับศีรษะรับสัมผัสจากมือของอีกฝ่ายรู้สึกเสียดายอยู่นิดๆ_แล้วชักมือกลับทันที

                “อืมม ไม่รู้สิ”ไซตามะใช้นิ้วเกาแก้มเบาๆ “มันรู้สึกโหวงๆมากกว่าเสียใจนะ”

                เซนเซย์โกหก เจนอสคิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาแอบใช้โปรแกรมตรวจสอบระดับฮอร์โมนในร่างกายของเซนเซย์มาตั้งแต่เช้าแล้ว พบว่าระดับฮอร์โมนของเซน์เซย์ขึ้นลงผิดปกติ โดยเฉพาะหลังจากอ่านจดหมายนั่น

                เขามันไม่ได้เรื่องเอง

                “เฮ้ๆ นายทำหน้าเครียดอีกแล้วนะ”ไซตามะว่า เขาให้แขนขวาของตัวเองโอบเจนอสก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้ล้มลงมานอนด้วย “เลิกทำหน้าเครียดแล้วมานอนนับดาวกันเถอะ”

                มือแกร่งขยับลงมากุมมือที่ทำจากโลหะของอีกฝ่าย ถึงแม้อากาศจะทำให้โลหะเย็นตัวลง แต่ไซตามะกลับรู้สึกว่า มือของเจนอสนั้นอุ่นที่สุด

                อุ่นจนต้องขยับมือกระชับอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น

                เจนอสเกิดอาการเงอะงะเล็กน้อย เขาไม่เคยถูกเซนเซย์จับมือมาก่อน ดังนั้นเขาควรจะทำตัวอย่างไรดี?

                สุดท้าย เจนอสก็เลือกที่จะกระชับมือของตัวเองเข้ากับไซตามะเช่นกัน

                ความเงียบเข้าปกคลุม ดวงดาวแข่งกันทอแสงบนท้องฟ้า ย้อมราตรีที่มืดมิดให้ดูมีชีวิตชีวา

                “เซนเซย์” เจนอสขยับปากพูดเบาๆ “แทนที่เราจะมานอนนับดาวกันแบบนี้ ให้ผมใช้โปรแกรมคำนวณให้ดีกว่ามั้ยครับ ผมมั่นใจว่า มีความแม่นยำสูงถึง 85.6 % เชียวนะครับ”

                ไซตามะมองเจนอสอย่างไม่เชื่อสายตา ไอ้ที่เงียบไปนี่คือนอนนับดาวจริงๆเรอะ? อะไรจะซื่อปานนั้น

                “นายนี่มันไม่โรแมนติกเอาซะเลยนะ ทำแบบนี้เดี๋ยวแฟนคลับนายก็หนีหายกันหมดหรอก”

                “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีนะสิครับ”เจนอสว่า “ผมเองก็เบื่อเผาซองจดหมายพวกนั้นเต็มทนแล้ว”

                “แล้วก็อีกอย่าง ผมไม่อยากได้แฟนคลับหรอกครับ เพราะผมอยากเป็นแค่แฟนคลับของอาจารย์มากกว่า”

                คำพูดตรงๆที่แสนจริงใจของเจนอสทำให้ไซตามะได้แต่พูดคำว่าขอบคุณออกมาเบาๆ

                “นี่เจนอส ฉันจะสอนอะไรให้เอามั้ย”ไซตามะหันหน้ามาถาม “บทเรียนพิเศษที่ฉันจะสอนให้กับนายเพียงคนเดียว”

                ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างอย่างสนใจ เจนอสพยักหน้ารับ

                “คนที่แข็งแกร่งน่ะ ไม่ได้หมายความว่าทั้งข้างนอกและข้างในจะต้องแข็งแกร่งเสมอไปหรอกนะ ยังไงก็ตามมนุษย์ก็ยังคงมีสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกหลงเหลืออยู่บ้าง มากน้อยกันไปตามแต่ละคน แต่นั่นแหละ เพราะมนุษย์มีความรู้สึก บางครั้งเราก็แสดงมันออกมาตรงๆไม่ได้”ไซตามะร่ายยาว “ไม่เหมือนหุ่นยนต์แบบนายที่พูดทุกอย่างตามที่ประมวลผลออกมา บางครั้งเนี่ย ถึงบอกว่า ‘ไม่’ แต่จริงๆอาจจะเป็น ‘ใช่’ ก็ได้นะ”

                “นั่นก็เพราะ เราไม่ต้องการให้คนที่เรารักต้องมาเป็นห่วง”

                เจนอสขมวดคิ้ว “ผมไม่เข้าใจว่าเซนเซย์ต้องการจะสื่ออะไร”

                ไซตามะยิ้มเล็กน้อย “ฉันต้องการบอกนายว่า ใช่ ฉันเสียใจ จดหมายนั่นทำให้ฉันเสียศูนย์น่าดูเลย” เขาแค่นเสียงหัวเราะ “แต่ว่าช่างมันเถอะ ฉันเองควรจะทำตัวให้ชินได้แล้---”

                เสียงของไซตามะหายเข้าไปในลำคอ เมื่อเจนอสขยับตัวมาจูบข้างขมับของเขาเบาๆ แต่เมื่อเจนอสถอนจูบออก เขาก็รีบหลบสายตาทันที

                “คือพอดีว่าผมยังเหลือผ้าอีกกองนึงที่ยังไม่ได้รีดเพราะฉะนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ!!”พูดรัวจนลิ้นพันกัน เจนอสเด้งตัวขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูทางขึ้นดาดฟ้าในทันที

                แต่ก่อนที่จะก้าวขาลงไป เจนอสก็หันกลับไปพูดบางสิ่งกับไซตามะ “เซนเซย์เป็นคนที่แข็งแกร่ง เพราะฉะนั้นรีบกลับมานะครับ”

                ไม่มีเสียงตอบรับจากไซตามะที่นอนอยู่ แต่เจนอสรู้ว่าอีกฝ่ายได้ยินในสิ่งที่เขาพูด เขาได้แต่ภาวนาว่าเซนเซย์จะเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ  เขาไม่ได้บอกให้ไซตามะรีบกลับเข้าห้อง แต่ที่เขาบอกให้ไซตามะกลับมา คือกลับมาเป็นอาจารย์ที่แข็งแกร่งของเขาเหมือนเดิม

                เป็นอาจารย์ที่ยืนหยัดต่อสู้กับความอยุติธรรมด้วยอุดมการณ์ของตัวเอง

                แล้วเจนอสก็เดินลงจากดาดฟ้าไป

                ทางด้านของไซตามะที่ยังคงนอนอยู่ ได้แต่ยิ้มออกมา “ขอบคุณนะ” ขอบคุณคนที่ส่งจดหมายมาด่า และขอบคุณลูกศิษย์ผู้น่ารักของเขา

                “ฉันกำลังจะกลับไป”

________________________________________________________

ฟฟฟฟฟฟ เราเองค่ะ บอกก่อนเลยว่าแต่งฟิคนี้ขึ้นหลังจากที่ได้อ่านความหมายของเพลงตอนจบ คือมันแบบใช่อะ!! แข็งแกร่งจนอดเป็นห่วงไม่ได้ ก็เลยลองจับท่อนนี้มาทำเป็นฟิคดู ถ้ายังสื่ออารมณ์ได้ไม่เต็มที่ก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ เราจะพัฒนาการเขียนเราต่อปายยย