[ LARYNGITIS]#จิงโจ้จับอีกา

ข้อมูลเบื้องต้น

***ฟิคเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากการที่น้าเอ๊ะแอดมิทเข้าโรงพยาบาล***

เขาเกลียดโรงพยาบาล

แหงล่ะ คงไม่มีคนสติดีที่ไหนชอบนอนเล่นอยู่ในโรงพยาบาลหรอก เขาเกลียดกลิ่นยา เกลียดกลิ่นแอลกอฮอล์ เกลียดหมอกับพยาบาลที่คอยมาถามเซ้าซี้เขาตลอดทุกๆชั่วโมง แต่เกลียดยิ่งกว่าคือการที่ต้องมานอนฟังน้องสาวตัวดีนั่งบ่นโดยที่เขาเถียงอะไรกลับไปไม่ได้เลยสักคำ

“น้องบอกพี่แล้วนะว่าช่วงนี้ให้เพลาๆการใช้เสียงบ้าง เป็นไงล่ะ เข้าโรงพยาบาลเลย สมน้ำหน้ามั้ยล่ะ” ประโยคนี้พูดซ้ำมาแล้วสองรอบ

“เสียเงินค่าพยาบาลโดยใช่เรื่องอีก แถมยังต้องหยุดงานนานกว่าเก่าด้วย ไหนน้องจะต้องลางานมาหาพี่อีก เงินเดือนนี้ยิ่งช็อตๆอยู่” นี่ก็พูดซ้ำมารอบนึงแล้ว

“น้องจะบอกพ่อกับแม่ แล้วก็จะไม่ช่วยพี่แก้ตัวด้วย”ประโยคนี้---เฮ้ย! อย่าบอกนะ!

ชายหนุ่มเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันทีเมื่อน้องสาวตัวดีกล่าวอ้างถึงบุพการี เขาจะให้พ่อกับแม่รู้ว่าเขาเข้าโรงพยาบาลไม่ได้เด็ดขาด! แค่เขาไม่ยอมไปทำงานที่บริษัทแล้วหนีมาทำอาชีพร้องเพลงตอนกลางคืนแค่นี้ก็แทบจะตัดขาดพ่อแม่ลูกกันอยู่แล้ว ขืนรู้ว่าเขาใช้เสียงจนคออักเสบอีกงานนี้มีหวังโดนห้ามแบบเด็ดขาดแน่!

คุณน้องสาวยืนเท้าสะเอวแล้วฉีกยิ้มด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ “น้องพูดจริงนะ ไม่ได้ขู่ด้วย”

คนป่วยส่ายหน้ารัวๆอย่างไม่กลัวคอเคล็ดตามอายุ ปากขยับแบบไม่มีเสียงว่า ห้าม-บอก

แต่ดูเหมือนคุณน้องสาวจะไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ หญิงสาวในชุดสีขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่หาเบอร์โทรพ่อกับแม่ อีกาดำกัดฟันกรอดก่อนจะหยิบสมุดข้างตัวกับปากกาที่ขอจากนางพยาบาลเอาไว้มาเขียนบางอย่างยุกยิกก่อนจะยื่นให้เจ้าหล่อนดู

[ถ้าเธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ พี่จะแบ่งเงินสามเดือนแรกให้เดือนละ 10%]

“ 20% ขาดตัว”

คนถูกต่อรองได้แต่กัดฟันกรอดๆ แต่อีกฝ่ายเป็นผู้กุมชะตากรรมเขาอยู่จึงได้แต่ต้องจำใจพยักหน้ารับ ไอ้น้องเค็ม! จำเอาไว้เลย!

“แหม เรียกจากเฮียแค่ 20%เองหรอกน้องอีกาเผือก เป็นพี่นะพี่จะเรียกสัก 30%”

คนมาเยือนใหม่พูดด้วยเสียงกวนๆ ทำให้คนป่วยถึงกับหันมาจ้องตาเขม็ง ไอ้โจ้ ถ้าไม่ช่วยก็อย่ามากวนน้ำให้ขุ่นสิ!

“พี่โจ้!”อีกาเผือกวิ่งเข้าไปเกาะแขนคนมาเยี่ยมพี่ชายตนด้วยท่าทีกระดี๊กระด๊าจนคนที่นอนอยู่บนเตียงได้แต่มองตามด้วยความหมั่นไส้ “ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่นะ”เกาะแขนไปพอยังเอาหัวไปถูอีก ช่วยเห็นหัวคุณพี่ชายที่นอนอยู่ตรงนี้ด้วยครับ!

จิงโจ้ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆพร้อมกับแกะมือปลาหมึกของอีกาเผือกออกอย่างเนียนๆ “ต้องมาสิครับ”พูดพลางมองคนเจ็บที่บัดนี้เบือนหน้าหนีมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็ผมเป็นคนทำให้พี่เข้าโรงพยาบาลนี่

“น้องอีกาเผือกมีงานก็รีบไปทำเถอะ เดี๋ยวพี่จะดูแลเฮียต่อเอง”จิงโจ้ว่าพร้อมกับชูถุงอาหารที่เพื่อนร่วมงานฝากเขาเอามาเยี่ยมคนป่วยตรงหน้าให้คุณน้องสาวดู มีทั้งอาหารที่ไม่ทำให้ระคายคอและผลไม้เต็มไปหมด

“นี่พี่โจ้ไล่น้องอ้อมๆรึเปล่าเนี่ย”คุณน้องสาวถามติดตลก ก่อนจะชายตามองพี่ชายตนที่นั่งทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อน “งั้นน้องฝากพี่ชายด้วยแล้วกันนะคะ อ้อ ส่วนพี่หายแล้วก็อย่าลืม 20% ล่ะ”

คนเป็นพี่ขยับปากพูด เออ แบบไม่มีเสียงแล้วโบกมือไล่น้องสาวผู้มีจิตใจโหดเหี้ยมถึงขั้นรีดเงินจากพี่ชายที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลคนนี้ได้ออกไป อีกาเผือกกรอกตาใส่เล็กน้อยแต่ก็ยอมคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องไปแต่โดยดี

แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง “น้องไม่อยากเป็นก้างขวางคอพวกพี่หรอกนะ!”ทิ้งระเบิดขนาดย่อมๆไว้แล้วปิดประตูลงดังปัง!

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ อีกาดำมองคนมาเยี่ยมใหม่แล้วเสหน้าหันไปทางอื่นราวกับไม่ต้องการเปิดบทสนทนา ถึงแม้ของกินที่อยู่ในมือจะล่อตาล่อใจก็เถอะ

นายจิงโจ้ลอบถอนหายใจก่อนจะเอาของไปวางไว้บนโต๊ะแล้วจัดแจงหยิบผลไม้ที่เขาวานให้เพื่อนในวงช่วยปลอกให้จัดใส่จาน แตงโมเนื้อแดงฉ่ำของโปรดของคนป่วยถูกยื่นให้ตรงหน้า

“ผลไม้ครับ”

อีกามองผลไม้ในจานนิ่งๆ ขณะที่มือเรียวกำลังจะรับมา จานผลไม้กลับถูกยกขึ้นหนีเขาไปเสียก่อน “ให้ผมป้อนพี่ดีกว่า”นายจิงโจ้ยักคิ้วให้อย่างกวนๆ

“ฉัน..”จะพูดว่าฉันคออักเสบ ไม่ได้แขนหัก แต่เส้นเสียงกลับทรยศโดยการไม่มีคำพูดใดๆออกมา คนป่วยจึงได้แต่จำใจอ้าปากกินแตงโมที่เด็กตรงหน้าป้อนมาให้เสียไม่ได้

“ว่าง่ายแบบนี้ก็น่ารักดีนะครับ”เห็นคนป่วยยอมอ้าปากกินง่ายๆแบบนี้แล้วรู้สึกดีจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ นี่ถ้าเป็นพี่อีกาเวลาปกติคงจะเอาส้อมจิ้มหัวเขาทะลุไปแล้วล่ะ

จู่ๆรอยยิ้มก็เลือนหายไปเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้คนตรงหน้าต้องเข้าโรงพยาบาล มือที่กำลังป้อนแตงโมอยู่หยุดชะงักทันที “ผมขอโทษนะพี่”

ขอโทษที่เป็นสาเหตุทำให้พี่ต้องลาหยุด แล้วยังต้องเสียเงิน 20% ให้กับน้องสาวอีก

ถ้าวันนั้นเขาใจเย็นหน่อย ไม่ไปมีเรื่องกับพวกนักเลงข้างถนน พี่อีกาดำก็คงจะไม่ต้องขึ้นร้องเพลงแทนเขาที่นอนหมดสภาพอยู่ในโรงพยาบาลติดต่อกันหลายชั่วโมงจนเส้นเสียงอักเสบแบบนี้หรอก เป็นเพราะความใจร้อนของเขาแท้ๆเลยเชียว

เขามักจะเป็นคนหาเรื่องมาให้อีกฝ่ายคอยตามเก็บเสมอๆ

เพราะแบบนี้ เขาถึงไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปเสียที

อีกาดำมองคนที่อยู่ๆก็ซึมไปเสียดื้อๆ โดยยังมีชิ้นแตงโมจ่อคาอยู่ที่ริมฝีปากเขา ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่าซึมเรื่องอะไร สาเหตุหลักที่ทำให้เขาเส้นเสียงอักเสบจนแม้แต่จะพูดออกมาก็ยังทำไม่ได้ก็มาจากเด็กคนนี้ล้วนๆ การขึ้นร้องเพลงแทนอีกฝ่ายที่มีคิวติดกับตัวเอง 5 ชั่วโมงเต็มๆต่อให้เป็นนักร้องที่เก่งขนาดไหนก็ไม่รอดจากมือหมอสักรายหรอก เรื่องนี้เขาเตรียมใจไว้ตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์ว่าจิงโจ้เจ็บหนักถึงขั้นขึ้นเวทีไม่ได้แล้วล่ะ

เขาไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ออกจะเต็มใจช่วยด้วยซ้ำ จะเคืองก็แค่ต้องเสีย 20% ให้คุณน้องสาวตัวดีนี่แหละ

มือของคนอายุมากกว่ายกขึ้นลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยไหมนุ่มสีน้ำตาลเข้มคล้ายสื่อว่า อย่าคิดมาก ก่อนที่มืออีกข้างจะจับมือคนป้อนแตงโมเข้าใส่ปาก นายจิงโจ้ได้แต่มองการกระทำนั้นอย่างอึ้งๆ

คนป่วยใช้ลิ้นเลียรอบริมฝีปากด้วยความเคยชิน โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นดูเซ็กซี่แค่ไหนในสายตาของคนป้อน ริมฝีปากฉ่ำวาวเผยอขึ้นเล็กน้อยคล้ายเชื้อเชิญ จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้ลองชิมจะหวานขนาดไหน จะหวานกว่าแตงโมที่อยู่ในมือเขาไหม นายจิงโจ้กลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

คนป่วยโบกมือผ่านหน้าจนคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้ง อีกาดำขยับปากถามจับใจความได้ประมาณว่า เหม่ออะไร

อีกาดำชี้นิ้วไปยังจานเปล่าที่ก่อนหน้านี้ยังมีผลไม้เนื้อสีแดงวางอยู่ จิงโจ้พยักหน้าเบาๆก่อนจะเอาจานไปเก็บแล้วหยิบน้ำส่งให้คนป่วยดื่ม ศีรษะของรุ่นน้องหนุ่มส่ายรัวๆเพื่อไล่ความคิดบางอย่างออก

เมื่อกี้ดันเผลอคิดอกุศลไปซะได้

“เป็น...ไร..” คนป่วยที่พยายามจะพูดเค้นเสียงแหบออกมาจนได้ในที่สุด

“ใครอนุญาตให้พี่พูด!”กลับกลายเป็นชายหนุ่มเสียเองที่ตกใจ “พี่ห้ามใช้เสียง 3 วันนะ”

อีกาดำย่นคิ้ว นี่กะจะให้เขาน้ำลายบูดเลยใช่มั้ย

“พี่”ศีรษะของรุ่นน้องซบเข้าที่บ่าของคนป่วย ไรผมที่คลอเคลียอยู่บริเวณซอกคอให้ความรู้สึกจั๊กจี๋แปลกๆ “ผมขอโทษ” คำขอโทษที่กล่าวออกมารอบที่สองทำให้คนฟังต้องยกมือลูบหัวเด็กไม่รู้จักโตอีกครั้ง

ไม่เป็นไร มือเรียวที่ลูบหัวเขาอยู่บอกแบบนั้น

อีกาดำสะดุ้งเมื่อจู่ๆสัมผัสที่ซอกคอเปลี่ยนไป ริมฝีปากของนายจิงโจ้ค่อยๆไล่มาอย่างช้าๆ มีขบกัดบ้างเล็กน้อยก่อนจะลากผ่านสันกรามของเขาแล้วแตะที่บริเวณริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา ไม่มีการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น แค่คาเอาไว้อยู่อย่างนั้น

เขาอึ้ง และอีกฝ่ายก็อึ้งเช่นกัน

“อะ..”อีกาเป็นฝ่ายได้สติก่อนที่จะใช้มือผลักหัวรุ่นน้องจอมฉวยโอกาสออกไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอายหรือความโกรธเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นิ้วชี้หน้ารุ่นน้องที่ยังดูอึ้งในการกระทำอย่างอุกอาจของตนไม่ต่างกัน

“พี่เดี๋ยวก่อน!”จิงโจ้พยายามห้ามคนที่กำลังจะคว้าของใกล้มือมาปาใส่เขา “ผมไม่ได้ตั้งใจ!”

หมอนใบนิ่มถูกขว้างใส่หน้า ก่อนที่ใบที่สองจะตามมา แต่เพราะคนปาเป็นอีกาดำมันจึงเจ็บกว่าปกติ นายจิงโจ้ถือหมอนเดินเข้าไปใกล้คนเขินอย่างกล้าๆกลัวๆ “พี่เขินหรอ?”

“ไม่!”เสียงแหบตอบกลับมาถึงแม้หน้าจะแดงก่ำเป็นลูกมะเขือเทศ จูบแรกที่เก็บมาตลอดสี่สิบปีถูกรุ่นน้องช่วงชิงไปได้ง่ายๆอย่างน่าเจ็บใจ แต่เจ็บใจยิ่งกว่าคือตนเองก็ชอบสัมผัสที่ว่านั้นด้วย

เฮ้ย! นั่นรุ่นน้องนะ รุ่นน้องที่ร้องเพลงกับแกนะเว้ย!

เพราะแอบเหม่อไปเล็กน้อย นายจิงโจ้เลยฉวยโอกาสประกบปากเข้าจูบที่สอง

“คุณ!”อุทานด้วยความตกใจ

“ผมไม่รู้”คนจูบตอบกลับมาแบบมึนๆก่อนที่จูบที่สามและที่สี่ตามมาในอีกไม่ช้า

มองคนถูกจูบซึ่งบัดนี้สติหลุดลอยไปไกลแล้ว รุ่นน้องจอมฉวยโอกาสจึงเบียดริมฝีปากลงไปซ้ำโดยคราวนี้ขบกัดเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายเผยอปากออกง่ายต่อการลอดลิ้นเข้าไปรับรสหวานจากภายใน

เมื่อถูกรุกล้ำถึงขนาดนี้ คนป่วยจึงกัดลิ้นอีกฝ่ายไปอย่างแรงจนนายจิงโจ้ต้องถอนจูบออกก่อนจะร้องออกมาดังลั่น อีกาดำใช้มือปิดปากตัวเองไว้อย่างหวงแหน ดวงตาแดงฉ่ำไปด้วยน้ำตาที่ไม่รู้ว่าคลอขึ้นมาด้วยสาเหตุอะไรจ้องมองรุ่นน้องจนเจ้าตัวรู้สึกผิด

ไม่ได้รู้สึกแย่ ก็แค่ตั้งตัวไม่ทัน

“พี่ คือผม”เรือหายล่ะ ทำอะไรลงไปแบบไม่ทันคิดอีกแล้ว ไอ้โจ้เอ๊ย!!

“พี่ฟังผมก่อน”ยิ่งมองคนแก่กว่าน้ำตาคลอก็ยิ่งรู้สึกผิด แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบ อีกาดำไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสีหน้าที่กำลังทำอยู่มันน่ารักขนาดไหน

แต่สุดท้ายก็อดเข้าไปกอดปลอบไม่ได้อยู่ดี

อีกาดำพยายามดันรุ่นน้องจอมฉวยโอกาสออกไป แต่อีกฝ่ายกลับกอดแน่นขึ้นกว่าเก่า จนเรี่ยวแรงแบบคนแก่อย่างไม่อาจสู้ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้กอดไป โดยมีกำปั้นเขาต่อยไหล่อีกฝ่ายไปพลาง

“พี่อยากทำตัวน่ารักเอง ผมทนไม่ไหว”

ตอนไหนวะ! จำได้แค่ว่าอยู่ดีๆก็ถูกจูบ!

“และผมก็ชอบพี่มากเกินกว่าจะทนไหวด้วย”คำสารภาพรักที่หลุดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาคนแก่กว่าถึงกับชะงัก มือที่กำลังจะชกมีอีกรอบคาอยู่กลางอากาศ

“ผมชอบพี่นะครับ แล้วพี่ล่ะ คิดกับผมยังไง”

อีกาดำจำไม่ได้ว่าเขาตอบอะไรกลับไป แต่เขาจำได้ว่านอกจากเขาจะเสียจูบแรกไปแล้ว เขายังเสียจูบที่สอง สาม สี่ ห้า หก และจูบต่อๆมาอีกด้วย

โดยที่เขาไม่ได้ไปปฏิเสธอีกฝ่ายไปเลยแม้แต่พยางค์เดียว

.
.
.
.
“คุณมังกรไม่เข้าไปเยี่ยมคุณอีกาหรอครับ”

ระฆังถามหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนสนิทของคนป่วยห้องนี้อย่างสงสัย เมื่อหล่อนยืนอยู่หน้าประตูห้องตั้งนานแล้วแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเข้าไปเยี่ยมคนข้างในเสียที มังกรหันมาหาเขาก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ดิฉันว่าเราลงไปหากาแฟกินกันที่ล็อบบี้เถอะค่ะ ไว้เดี๋ยวค่อยขึ้นมาเยี่ยมใหม่”

“ครับ?”

หญิงสาวยกมือปิดปากก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ “ดิฉันกลัวว่าพวกเราจะไปขัดจังหวะเข้าน่ะค่ะ”

จังหวะในการสานสัมพันธ์ของคู่รักข้าวใหม่ปลามัน

แล้วเธอก็พาระฆังเดินออกมาจากห้องนั้นทันที

***

อุตส่าห์บอกไปว่าจะไม่แต่งอีก สุดท้ายก็กลับมาแต่งจนได้ หาทางออกจากด้อมไม่เจอค่ะ แงงงง

ติดตามจิงโจ้จับอีกาแบบยาวๆได้ที่ >>[Fic The Mask Singer] Secret of us #มัธยมหน้ากาก