สหายเซียนไยต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น

ตั้งแต่บรรลุเป็นเซียน โจวซูลี่มักได้ยินประโยคคำถามที่ว่า"นั่นคู่บำเพ็ญของท่านหรือ"ทั่วทั้งสามพิภพล้วนแล้วแต่ถามคำถามเดียวกัน โจวซูลี่ทำเพียงยิ้มขำ ตอบกลับไปเป็นประโยคเดิมซ้ำๆ ว่า "อ้อ..นั่นสหายข้า" ต่อมาก็ถูกสายตาเย็นชาของชิ่วหนิงทิ่มแทงทุกครั้งไป ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรังเกียจคำถามไร้มารยาทของคนพวกนั้น หรือเป็นเพราะตนตอบไม่ถูกใจเขากันแน่ แต่กระนั้นโจวซูลี่ก็หาได้เก็บมาใส่ใจไม่ ใบหน้างามยังคงยิ้มแย้มให้ผู้อื่นอย่างจริงใจ

ชิ่วหนิงเบือนหน้าหนี ก่อนถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาจนปัญญาแล้วจริงๆ ทั่วทั้งสามพิภพ มีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าเขาปฏิบัติต่อนางอย่างไร

 สหายหรือ นั่นย่อมไม่ใช่ ไม่รู้ว่าเมื่อใดสตรีซื่อบื้อผู้นี้จะเข้าใจเสียที ว่าระหว่างพวกเขาหาใช่สหายมานานแล้ว แต่กลับเป็นอย่างอื่นที่มากกว่านั้น ชิ่วหนิงอดตำหนิอีกฝ่ายในใจไม่ได้ ‘ซื่อบื้อเกินเยียวยา’

---

ก่อนอื่นเลยสวัสดีผู้อ่านทุกท่านที่หลงเข้ามานะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องสั้น กล่าวถึงความรักระหว่าง โจวซูลี่กับชิ่วหนิง เซียนน้อยที่เพิ่งบรรลุขึ้นสวรรค์ได้ไม่นานก็โจษจันไปทั่วสามพิภพ ว่าด้วยเรื่องความสามารถ ปราบมารปีศาจช่วยเหลือมวลมนุษย์ ด้วยความสนิทสนมของคนทั้งสอง ใครๆ ต่างก็คิดว่าพวกเขาเป็นคู่บำเพ็ญเพียรของกันและกัน แต่แท้ที่จริงพวกเขาเป็นเพียงสหายรู้ใจกันเท่านั้น แต่ก็มีหนึ่งในพวกเขาที่คิดไปไกลกว่านั้น และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัว

คอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ รับฟังทุกความคิดเห็น นิยายเรื่องสั้น เรื่อง สหายเซียนไยต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น เป็นเรื่องราวรุ่นลูกของ นิยายเรื่อง ตายอีกครั้งยังคงเดิม(เจียงเฟยลี่คราวหนึ่ง) นักอ่านท่านใดสนใจไปอ่านกันได้นะคะ 

ส่วนเนื้อหาภายในเรื่องนี้อ่านแยกได้ค่ะ ไม่งงแน่นอน ขอกำลังใจคอมเมนต์กันเยอะๆ น๊าาาาา