[ i Love​ you​] เ​ จ้​ า​ ส​ า​ ว​ ช​่​ า​ ง​ ก​ ล

ผมเเอบรักเพื่อนสนิท​คนนึ่ง​ตั่งเเต่ขึ้นปี1​จนถึงตอนนี้ผมอยู่ปี2เเล้ว​ เขาช่วยเหลือ​ผมทุกอย่าง​ ดูเเล​ เอาใจใส่​ เป็นห่วง​ เเละเขาชอบทำให้ผมใจเต้นเเรง​ ผม​ มีนาม​ว่า กรีน​ ที่จริงผมชื่อ กรีนทีน​ ไม่มี​ ทีน​ ตามหลัง​ มีเเต่คนที่ผมสนิทด้วยเท่านั้นเเหละ​ อย่างไอ้ บอส​ มันชอบล้อผมด้วยชื่อนี่เเหละ

"กว่าจะมาได้​ ไอ้คุณ​ชายเราต้องอาบน้ำเป็นชั่วโมง​ให้กลิ่นกายหอมเเละต่อด้วยกินข้าวเช้าอยู่บ้าน​ เเละค่อยหอบสังขานมาเรียนได้​"

เสียงเหน็บ​เเน็บ​ ของไอ้บอสดังขึ้นจนผมได้เเต่เบ้ปากมองบน​

"เคย์หละ"

ผมถามไอ้บอสขึ้น​ ใช่ครับ​  เคย์​ คือคนที่ผมเเอบรัก​ ผมกับบอสเราเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่​อยู่​ มอ.ปลายด้วยกันเเล้ว​ ส่วนซันเราเพิ่งจะมาเจอกันตอนปี1

"ถ้ามึงไม่เห็นกูมา​ มึงจะถามหากูป่ะ​ ถามจริง"

"กูก็ต้องถามหามึงอยู่เเล้ว​ ถ้าไม่มีมึงเเล้วใครจะพากูกลับบ้านเวลากูเมาหละ"

"เเหม๋​ มึงรักกูมากเลยนะ"

"เเน่นอน"

ไอ้บอสมันก็รู้นะครับว่าผมเเอบรักเคย์​ มีเเต่ซันเท่านั้นเเหละ​ ที่ยังไม่รู้หรืออาจจะรู้เเล้วเเต่พยายามไม่ทำอะไรเลย​ ถ้าเป็นเเบบนั้นจริงๆผมคงเเย่​ 

สรุป​วันนี้เคย์ไม่มา​เเละวันนี้ก็เป็นวันที่คุณเเม่ของผมท่านบอกให้รีบกลับบ้าน​ เพราะมีเรื่องสำคัญ​จะคุยด้วย​ สงสัยท่านอาจจะไม่อยู่ก็ได้เลยจะบอกผมไว้ร่วงหน้า​ ผมคิดเเบบนั้นนะ​

"จะกลับเลยใช่ป่ะ"

"คงงั้น​ "

" เจอกันพรุ่งนี้​ ไปหละ"

บอสพูดเสร็จ​ก็เดินออกไปเลย เหลือเเค่ผม​ คุณ​เเม่บอกให้รีบกลับบ้าน​ เเต่ผมเลือกที่จะอยู่ต่อ​ ไม่ใช่อะไร​ หรอกนะเเต่ช่วงเที่ยงผมรู้สึกว่าตาขวาผมกระตุก​รัวๆ​ มันทำให้ผมไม่ค่อยจะอยากกลับบ้านเท่าไร​ โบราณ​เขา​ว่า​ ขวาร้าย​ ซ้ายดี​ 

Rrrrrrrrrr

พูดยังไม่ขาดคำเเม่ของผมก็โทรมาเรียกเเล้วสงสัย​ผมคงต้องกลับจริงๆใช่หรือเปล่า

( ตากรีน​ เลิกเรียนหรือยังลูก​ )

" ล.. เลิกเเล้วครับ​ "

( ดีเลยลูกรีบๆกลับบ้านนะ​ คุณ​ พิมรดา​ มารอลูกนานเเล้ว​)

พิมรดา​ พิมรดา​ เเม่ของเคย์นิ​ ไม่รู้ทำไมเวลานึกชื่อเคย์ทีไร​ ผมมักจะยิ้มไม่หุบเอาซะจริงๆเลย​ เเล้วทำไมคุณ​ ป้า​พิม​ ต้องมารอเราด้วย​ หรือว่าจะมาท่านอยากจะรู้จักเรา​

งั้นก็ดีสิ​ เคย์อาจจะมาด้วย

" ครับๆ​ ผมกำลังจะกลับ​ ไม่เกิน10นาทีครับ"

( จ้า​ ขับรถ​ดีๆนะ​ ​)

เเม่พูดเสร็จ​ก็ตัดสายไปเลยย​ ผมทั้งยิ้มทั้งวิ่งไปยังรถของตัวเองที​ ใครผ่านมาเห็นผมอาการ​เเบบนี้คงจะว่าผมบ้า​ เเต่ผมยอมบ้าเพื่อ​ ผู้ชายที่ชื่อเคย์ก็ได้​

                       ############  

ผมใช่เวลาขับรถไม่ถึงบ้านไม่เกิน10นาทีจริงๆครับเเต่ใช่เวลาไป8นาที7วินาที​ อาจเป็นเพราะคุณ​ป้าพิมมารอ​ เเต่.. ผมก็เพิ่งมาเอะใจเหมือนกันว่าท่านจะมาทำไม​ มีเรื่องอะไรถึงมารอผมถึงบ้านกัน​ เเต่จะว่าไปคุณป้า​พิมกับเเม่ของผมท่านเป็นหลานรหัสกันนิ​ สมัยพวกท่านเรียนอยู่มหาลัย​อันนี้เเม่ผมท่านเราให้ฟังนะ​ เเต่จะเรื่องอะไรผมก็อยากจะรู้​เหมือนกัน..

ปึก!

ผมปิดประตู​รถเเล้วยืนปรับสีหน้าตัวเองไม่ให้มันผิดปกติ​จนเกินไป​ เเต่ข้างในใจ​มันกับเต้นรัวๆอย่างมันจะระเบิดออกมายังไงยังงั้นเเหละ​

"อ้าว​ ตากรีน​ มาเเล้ว​ "

" สวัสดี​ครับ​ คุณ​พ่อคุณ​เเม่​ ป้าพิม​ ลุงภพ​ "

ผมเดินเข้ามาในบ้าน​ เเม่ก็เป็นคนถึงทักผมก่อนผม​ ผมพึ่งสังเกต​ว่าคุณ​ลุงภพ​ ซึ่ง​นั่น​ก็​คือ​พ่อของเคย์ด้วยเเละคนที่ผมต้องการเจอมากที่สุดก็มาด้วย​ผมจึงกันไปยิ้มให้เเละผมก็เพิ่งสังเกต​อีกว่า​ ทำไมวันนี้ถึงมากันพร้อมหน้าพร้อมตา​กันเเบบนี้

" นั่ง​ลงก่อนตากรีน​ "

ผมนั่งลงข้างๆคุณ​พ่อ​

" คุณเเม่มีอะไรหรือเปล่าครับ​ ทำไมถึงเรียกผมมาด่วนขนาดนี้​"

ผมเริ่มบทสนทนา​ก่อนเเละหันไปยิ้มให้เเม่

"หนูกรีนจ๊ะ"

ป้าพิม​เป็นคนพูดตอบผมเเทนเเม่ซึ่งนั้นมันทำให้ผมงงขึ้นมาในทันที

"คือ.. ยังไงดีนะ.. เอาเป็นว่าป้าขอพูดตรงๆเลยนะจ๊ะ"

ผมหันไปหาท่านดีเเละรอฟังว่าท่านจะพูดอะไรกับผม​ เเละผมคิดว่านี่อาจจะเป็นเรื่องที่ตาขวาผมกระตุก​ก็เป็นได้

"ป้ากับ​เเม่มัท​ เรากำลัง​คุยเรื่องเเต่งงานของหนูกับลูกชายป้านะจ๊ะ​ "

มันคือเรื่องอะไรเนี่ย​ ท.. ทำไม​จู่ๆผมจะต้องมาเเต่งงานกับเคย์ด้วย​ ผมหันไปหาคุณ​พ่อ​กับ​คุณ​เเม่​ท่านก็ได้เพียงยิ้มให้เเต่คงมีเพียงเเม่เท่านั้นเเหละที่ยิ้มเเห้งๆให้ผมพอผมหันไปหาเคย์เพื่อต้องการความกระจ่าง​ผมก็ได้รับยิ้มมาเป็นคำตอบเเทน​ นี่มันทำให้ผมไม่อยากจะเชื่อ​ว่า​เคย์มันก็อยากจะเเต่งงานกับผมเหมือนกัน​ ใจจริงผมก็ดีใจมากนะ​ เเต่มันดีใจกับงงอยู่ด้วย

"พี่เขาจะบินกลับมาอาทิตย์​หน้านะจ๊ะ​ ยังไงก็เดี๋ยว​ทางเราจะโทรนัดกันที่ร้าน 'ศิสนธร'​ อีกทีนะจ๊ะ​ "

"พี่?"

"ใช่จ๊ะพี่​ ก็พี่ควินท์ พี่ชายของเจ้าเคย์ไงหละจ๊ะ​ พี่เขาไปเรียนต่อที่อเมริกา​ ตอนนี้ก็เรียนจบเเล้ว​ เเละมันก็ได้เวลาที่​ หนูกรีนจะต้องหมั้นกับพี่เข้าไวก่อน​ พอหนูกรีนเรียนจบก็เเต่งงานกัน​ ป้ากับเเม่มัทเราคุยกันเเล้วเรื่องนี้"

พี่ควินท์.. ไม่ใช่เคย์.. ประโยคร่ายยาว​ของป้าพิมทำให้โลกมโนของผมเเตกสลายไปในกระพิบ​ตามันจุก​ จุกจนพูดอะไรไม่ออกได้เเต่ฝืน​ยิ้ม​ ให้กับป้าพิม​ ที่เคย์ยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้ดีใจเพราะว่าเราสองคนจะเเต่งงานกันเเต่เป็นยิ้มยินดี​กับการที่เห็นผมได้เเต่งงานกับพี่ชายของตนเ​อง​งั้นหรอ​ อยู่ๆผมรู้สึก​เสีย​ว่าน้ำตามันไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้​ ทั้ง​ผิดหวัง​เสียใจที่การเเอบรักของผมมันไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสนใจอะไรผมเลยสักนิด​ หึ! นี่คงเป็นสาเหตุ​ที่​ตาขวาของ​ผมกระตุกสินะ

"ตากรีน! จะไปไหน ! "

สมองของผมไปไวกว่าความคิด​ รู้​สึก​ตัวอีกทีก็อยู่ในรถเเล้ว​ ผมเห็นทุกคน​วิ่งตามผมออกมาผมจึงออกรถ​   

เเล้วออกจากบ้านให้เร็วที่สุด​ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ในเวลานี้เเละตอนนี้​

" ฮึก! บอส​ ฮึก! มึงยุไหน​! "

สวัสดีค่ะ  เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกเลยนะค่ะที่เเต่งเเนวนี้ดราม่านิดๆ  อาจจะผิดพลาดบ้างยังไงก็ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะค่ะ  ความคุณที่อ่านนิยายของเรานะ     ^3^

#เรื่องนี้เป็นเรื่องเก่าเเต่เเต่งใหม่เพราะ​มีข้อบกพร่อง​นิดนึง​ ??’“??’“