คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : chapter 8 : Heartbeat (100%)
Chapter 8 : Heartbeat
“สายอีกแล้ววว”
คนตัวเล็กเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วหลังจากลงจากรถประจำทาง ขาเรียวมุ่งตรงไปยังจุดหมาย เขานัดน้องรหัสเอาไว้ที่น้ำพุหน้าห้างเวลาสิบโมงตรง แต่ตอนนี้สิบโมงยี่สิบแล้ว คิดว่าคงจะโดนด่าในใจไปแล้วหลายรอบ
เอาตรงๆเขารู้สึกแปลกกับตัวเองหน่อยๆที่วันนี้แต่งตัวนานกว่าปกติ ชุดนั้นก็ไม่ดีชุดนี้ก็ไม่ดี เปลี่ยนไปหลายชุดส่องกระจกไปหลายรอบกว่าจะได้ชุดที่คิดว่าโอเคที่สุด พอหันไปมองนาฬิกาอีกทีก็สิบโมงแล้ว ทำไมเขาถึงเป็นคนไม่ตรงเวลาแบบนี้นะ
ขาเรียวหยุดลงเมื่อมาถึงที่นัดหมาย เขากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะเห็นน้องรหัสนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ตรงนั้น คนตัวเล็กเดินเข้าไปหาอีกคนแล้วสะกิดที่ไหล่กว้างเบาๆ เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองพี่รหัสก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
“สาย”
“ขอโทษนะ” เขาไม่มีอะไรจะแก้ตัวเพราะว่าเขาสายจริงๆ คนตัวเล็กทำหน้าสำนึกผิดเล็กน้อยก่อนจะเหล่ตามองน้องรหัสที่การแต่งตัวในวันนี้ต่างไปจากทุกวัน
“โห ดูแต่งตัวสิ!!” คนตัวเล็กจับน้องรหัสหมุนไปหมุนมา เซฮุนก้มลงมองชุดตัวเองก่อนจะมองหน้าพี่รหัสราวกับจะถามว่า 'มันมีอะไรแปลกอย่างนั้นเหรอ?'
“แค่มาเที่ยวต้องแต่งหล่อขนาดนี้เลยเหรอ?” มันแปลกจริงๆนะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นน้องรหัสแต่งตัวเต็มขนาดนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ เสื้อแจ็คเก็ตยีนส์และการเซ็ตผมขึ้นเป็นทรงทำให้น้องรหัสของเขาดูหล่อขึ้นมากกว่าทุกวัน
เรามาเที่ยวนะ ไม่ได้มาเดทกันซักหน่อย...
อยู่ดีๆแบคฮยอนก็รู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขายกมือขึ้นทาบกับใบหน้าของตัวเองก่อนจะพบว่าใบหน้าเริ่มจะมีอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเผลอไปสบตากับอีกคน แบคฮยอนหลบตาน้องรหัสก่อนจะรีบเดินนำอีกคนเข้าไปด้านในห้าง เซฮุนขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางแปลกๆของพี่รหัส มันแปลกมั้ยถ้าเขาจะบอกว่าเขาให้ความสำคัญกับวันนี้มากแค่ไหน เขาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ คิดนู้นคิดนี่ตลอดเวลาทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยซักนิด และอีกหลายๆอย่างที่เขาเริ่มจะเป็นหลังจากที่รู้ตัวว่า…
เขาชอบคนตัวเล็ก…
คำพูดของจงอินเริ่มเป็นจริงมากขึ้นทุกวัน เขาอยากเห็นหน้าพี่รหัสทุกเวลา อยากรู้ว่าอีกคนทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร โอเซฮุนไม่ใช่คนที่จะมานั่งสนใจใคร แต่เขากลับสนใจทุกการกระทำของคนตัวเล็ก เวลาเห็นของกินก็จะนึกถึงภาพอีกคนเคี้ยวตุ้ยๆเต็มแก้มทั้งสองข้าง เห็นอะไรก็จะนึกถึงอีกคนไปหมดจนรู้สึกว่าอีกคนมีอิทธิพลกับชีวิตของเขามากแค่ไหน สิ่งที่จงอินพูดมันไม่ได้เกินจริงเลยซักนิด
เพราะเขากำลังเจอมันกับตัวเอง...
เมื่อมาถึงร้านปิ้งย่างรอคิวได้ไม่นานก็ถึงคิวของทั้งสองคน แบคฮยอนบ่นตั้งแต่อยู่หน้าร้านแล้วว่าหิวมากสามารถกินวัวได้ทั้งตัว เพราะเขาล้างท้องตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นเพื่อที่จะมากินบุฟเฟ่ต์ในวันนี้โดยเฉพาะ แบคฮยอนสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะก่อนจะเคลียร์ของทั้งหมดโดยการยัดลงท้อง กินอย่างกับว่าชาตินี้จะไม่ได้กินอีกยังไงยังงั้น
“พี่ไปหิวมากจากไหนเนี่ย?” เซฮุนจ้องมองการกินของอีกคนอย่างประหลาดใจ คนตัวเล็กๆคนหนึ่งจะยัดอาหารทั้งหมดนี่ลงไปได้อย่างไรกัน มหัศจรรย์มาก
“หิวตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อุตส่าห์มากินบุฟเฟ่ต์ทั้งทีก็ต้องเอาให้คุ้มสิ” แบคฮยอนพูดเสียงอู้อี้เพราะอาหารที่ยังเต็มปากก่อนจะคีบหมูใส่จานน้องรหัส
“นายก็กินเยอะๆ เนี่ย กินเข้าไป” แบคฮยอนคีบหมูหลายชิ้นให้อีกคนก่อนจะหันไปหยิบหมูมาย่างอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้ขาดตอน เซฮุนมองหมูในจานตัวเองก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แค่เขามองคนตัวเล็กกินเขาก็อิ่มแทนแล้ว คิดว่าถ้ามีคนแบบแบคฮยอนซักสิบคนร้านอาหารพวกนี้ต้องขาดทุนจนเจ๊งแน่นอน
หลังจากกินกันจนอิ่มทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงหนังเพื่อเลือกเรื่องที่จะดู เซฮุนอยากจะดูหนังผี แต่แบคฮยอนอยากดูหนังไซไฟมากกว่า เอาจริงๆคือหนังอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หนังผี เพราะคนตัวเล็กกลัวผีเอามากๆ เถียงกันไปเถียงกันมาสุดท้ายเซฮุนก็ต้องยอมอีกคนอยู่ดี
แบคฮยอนเดินตามน้องรหัสเข้าไปในโรงหนัง มือข้างหนึ่งถือป๊อปคอร์น ส่วนอีกข้างถือโคล่า ที่นั่งของทั้งคู่อยู่ตรงกลางสามารถมองเห็นหน้าจอได้อย่างชัดเจน พอเข้ามานั่งได้ซักพักหนังก็เริ่มฉาย หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับนักท่องอวกาศที่ไปสำรวจดาวแล้วเจอสัตว์ประหลาดนอกโลก เอาจริงๆคนตัวสูงก็ชอบหนังแนวนี้เหมือนกันเพราะตอนเด็กๆเขาเคยฝันเอาไว้ว่าโตขึ้นอยากจะเป็นนักบินอวกาศ เขาจึงตั้งใจดูเป็นพิเศษ
!!!
อยู่ดีๆคนตัวสูงก็รู้สึกหนักๆที่ไหล่ของเขา เขาจึงหันไปดูก่อนจะพบว่าพี่รหัสทิ้งหัวลงมาบนไหล่ของเขาก่อนจะเข้าสู่นิทราไปเรียบร้อยแล้ว นี่เพิ่งจะผ่านไปแค่สิบกว่านาทีเองคนตัวเล็กก็หลับเสียแล้ว ไหนใครกันที่บอกว่าอยากจะดูหนังเรื่องนี้ เซฮุนใช้มือดันหัวทุยออกไปก่อนจะหันไปสนใจหนังตรงหน้าต่อ แต่สุดท้ายหัวหนักๆของอีกคนก็เอนเอียงลงมาซบกับไหล่เขาอยู่ดี เซฮุนถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วปล่อยให้อีกคนหลับพิงไหล่เขาไปอย่างนั้น เขาไม่อยากปลุกคนตัวเล็ก ถ้าคนตัวเล็กง่วงนอน เขาก็อยากจะเป็นหมอนให้อีกคนนอนหลับสบาย
เวลาหลับแล้วไม่พูดมากก็น่ารักไปอีกแบบ เขาจ้องมองใบหน้าน่ารักยามหลับใหลก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ หนังตรงหน้าเริ่มไม่น่าสนใจเท่ากับกลิ่นหอมๆของแชมพูสระผมที่ลอยขึ้นมาเตะจมูกเขา จมูกคมค่อยๆก้มลงไปสูดกลิ่นหอมของอีกคน
หอม....หอมมาก...
หอมจนไม่อยากจะเลื่อนจมูกออกไปจากตรงนี้ แชมพูสระผมยี่ห้อนี้เขาก็ใช้ แต่ทำไมกลับรู้สึกว่ามันหอมมากกว่าเดิมหลายร้อยเท่า เขาสูดดมความหอมอย่างหลงใหล มือหนาค่อยๆเลื่อนไปลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเบามือก่อนจะได้สติเมื่ออีกคนขยับตัวเล็กน้อย เขาแกล้งทำเป็นสนใจหนังตรงหน้าก่อนจะค่อยๆแอบมองอีกคนที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว คนตัวสูงผ่อนลมหายใจเข้าออกซ้ำๆเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนที่มันจะเตลิดไปมากกว่านี้แล้วปล่อยให้อีกคนซบไหล่เขาอย่างนั้นต่อไป
“พี่”
“….”
“พี่ครับ” เสียงเรียกของน้องรหัสดังเข้ามาในโสตประสาททำให้แบคฮยอนตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตอนนี้ทั้งโรงหนังเปิดไฟสว่างจ้าจนแสบตาไปหมด
“หือ หนังล่ะ?”
“หนังจบไปแล้ว” เซฮุนมองพี่รหัสที่พยายามกระพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัส มือเล็กขยี้ตาเบาๆเพื่อให้สร่างจากความง่วงก่อนจะปาดน้ำลายบริเวณริมฝีปาก
เมื่อกี้ว่าไงนะ?! น้ำลายงั้นเหรอ?
แบคฮยอนลืมตาโพลงก่อนจะหันไปมองที่ไหล่น้องรหัสแล้วพบว่าน้ำลายของเขาหกใส่น้องรหัสจริงๆ เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดไหล่น้องรหัสก่อนจะส่งยิ้มแหยๆแก้เขิน
“ขอโทษนะ แหะๆๆ” เซฮุนหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ อันที่จริงเขารู้สึกเปียกๆที่ไหล่นานแล้ว แต่เขาเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังหลับสบายเลยไม่อยากทำให้ตื่น คนตัวสูงมองอีกคนที่ทำหน้าตารู้สึกผิดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร แต่อีกคนก็ยังทำหน้าตาเหมือนกับว่ามันเป็นความผิดร้ายแรงยังไงยังงั้น
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“แต่ว่า...” เขารู้สึกไม่ดีจริงๆนะ จะมาดูหนังทั้งทีแต่กลับมาหลับพิงไหล่อีกคนแถมยังทำน้ำลายหกใส่เขาอีก น่ารำคาญกว่าบยอนแบคฮยอนมีอีกมั้ย
“ถ้าพี่รู้สึกไม่ดีจริงๆวันหลังก็เลี้ยงข้าวผมซักมื้อ แล้วผมจะถือว่าหายกัน”
“….”
“ตกลงมั้ยครับ?”
“อื้ออ” แบคฮยอนพยักหน้าเบาๆก่อนจะสบตากับน้องรหัส ไม่มีแววตารำคาญอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ไม่มีใบหน้านิ่งๆที่ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นตัวยุ่งในชีวิต มีแต่รอยยิ้มบางๆบนใบหน้ากับสายตาที่ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นมัน น้องรหัสของเขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก
เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ...
หลังจากที่ออกมาจากโรงหนังทั้งสองคนก็เดินเล่นในห้างไปเรื่อยๆเพราะแบคฮยอนบอกว่ายังไม่อยากกลับ อยากเที่ยวเล่นต่ออีกซักหน่อย ซึ่งเซฮุนก็ได้แต่เดินตามพี่รหัสไปเงียบๆปล่อยให้อีกคนเดินดูของตามชอบใจ เขาจ้องมองตุ๊กตาดุ๊กดิ๊กวิ่งไปตรงนั้นทีตรงนู้นที ปกติเขาไม่ค่อยชอบการมาเดินช็อปปิ้งแบบนี้สักเท่าไหร่เพราะนอกจากจะไม่ได้อะไรแล้วยังเสียเวลาแล้วก็น่ารำคาญมากด้วย แต่ในวันนี้เขากลับรู้สึกแตกต่างไปจากทุกที ความหงุดหงิดความรำคาญกลับกลายเป็นความชอบ ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งตอนเดินซื้อของกับแม่ ตอนนี้กลับมีรอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้า มีคนเคยบอกว่าความรักมักจะทำให้คนเปลี่ยนไป แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงเขาได้มากขนาดนี้จนคนรอบข้างทักว่าเขาดูมีความสุข ยิ้มง่าย หัวเราะง่ายขึ้น ทั้งที่แต่ก่อนมันไม่ใช่เลย ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะ...
ความรัก...
เซฮุนมองตามตุ๊กตาดุ๊กดิ๊กที่วิ่งไปวิ่งมาก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ร้านกิ๊ฟช็อปแห่งหนึ่ง สายตาเรียวจ้องมองเข้าไปในร้านก่อนที่มือเล็กทั้งสองจะทาบลงกับกระจกด้วยความสนอกสนใจ
ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ขนนุ่มปุกปุยเป็นสาเหตุที่ทำให้แบคฮยอนต้องมายืนอยู่ตรงนี้ เขาอยากได้มันมากเพราะมันน่ารัก แต่ติดอยู่ตรงที่...
“อยากได้เหรอครับ?” เซฮุนเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเอ่ยถามพี่รหัสที่จ้องตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ตาเป็นประกาย
“อือ มันน่ารักดีอ่ะ” คนตัวเล็กตอบโดยที่ยังไม่ละสายตาจากเจ้าหมีตรงหน้า
“ชอบก็ซื้อสิครับ” คนตัวสูงเสนอความคิดเห็น ชอบก็แค่ซื้อ จะได้ไม่ต้องมายืนเกาะกระจกหน้าร้านเหมือนตุ๊กแกแบบนี้
“มีเงินก็พูดได้นี่!!” แบคฮยอนหันหน้าโวยวายใส่น้องรหัส
“ผมไม่ได้พูดอะไรเลย แค่บอกว่าถ้าชอบก็ให้ซื้อ”
“ก็นั่นแหละ คนมีเงินเอะอะก็จะซื้อ ถ้าคนไม่มีจะซื้อได้ยังไง?” เจ้าตุ๊กตาหมียักษ์มันน่ารักมากก็จริงแต่ราคาของมันไม่น่ารักเอาซะเลย เขาเลยทำได้แค่มองมัน แต่พวกคนมีกะตังค์คงจะคิดว่าราคาแค่นี้ขี้หมูขี้หมาขนหน้าแข้งไม่ร่วง พอเขาได้ยินคำแบบนี้ก็เลยหงุดหงิดขึ้นมา คนตัวเล็กยู่หน้าใส่น้องรหัสก่อนจะเดินสะบัดตูดออกไปจากตรงนั้นทิ้งให้อีกคนยืนเกาหัวแกรกๆด้วยความงงกับอารมณ์แปรปรวนเหมือนคนประจำเดือนมาไม่ปกติ
หลังจากที่อารมณ์ดีขึ้นแล้วแบคฮยอนก็ชวนน้องรหัสไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้างเท่าไหร่ ที่นี่บรรยากาศสงบร่มรื่น แบคฮยอนชอบที่ที่มีต้นไม้ ดอกไม้ สายลมและแสงแดด เขาชอบอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
“ฝนจะตกเหรอ?” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มจะครึ้มๆและมีเมฆสีดำลอยเต็มไปหมด มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาก่อนจะเช็คความเป็นไปในโซเชียลเล็กน้อย
“หื้ม?”
คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมาก่อนที่ไอศกรีมช็อกโกแลตที่เขาใช้ให้น้องรหัสไปซื้อจะปรากฏตรงหน้า เซฮุนยื่นไอศกรีมให้พี่รหัสแล้วนั่งลงข้างๆอีกคน
“น่ากินจัง” แบคฮยอนรับไอศกรีมมาก่อนจะลิ้มชิมรสความอร่อย เนื้อไอศกรีมนุ่มๆ ช็อกโกแลตที่ไม่หวานจนเกินไปติดขมๆที่ปลายลิ้นเล็กน้อยทำให้คนตัวเล็กกินเอาๆด้วยความเอร็ดอร่อย แบคฮยอนหันไปยิ้มกว้างใส่อีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะสังเกตอะไรบางอย่างที่ผิดแปลกไป
“เอ๊ะ ทำไมนายกินรสนี้อ่ะ?” แบคฮยอนมองไอศกรีมช็อกโกแลตที่อยู่ในมือของน้องรหัสด้วยความสงสัย
“ทำไมอ่ะ?” เซฮุนขมวดคิ้วเบาๆเมื่อพี่รหัสจ้องหน้าเขาเหมือนกับว่ามันมีอะไรแปลกอย่างนั้น
“ก็นายไม่ชอบกินช็อกโกแลตนี่” คนตัวเล็กจำได้
“ผมเหรอ? ผมไปบอกตอนไหน?”
“วันแรกที่เราเจอกันไง” แบคฮยอนจำได้ว่าวันนั้นเขายัดช็อกโกแลตใส่ปากน้องรหัสแล้วบังคับให้กลืนมันลงไป
“ผมไม่ได้พูด”
“นายพูด สมองถั่วเหรอ?” นี่ถ้าเป็นไอ้จงอินหรือแทมินเขาคงจะตบกะโหลกซักป้าบโทษฐานพูดจากวนตีน แต่นี่เป็นแบคฮยอนไง ด่าเขาเขาก็ยังว่าน่ารัก
“ก็...ความชอบคนเรามันเปลี่ยนกันได้” คนตัวสูงเริ่มเปลี่ยนความคิดเรื่องช็อกโกแลตตั้งแต่วันนั้น เขานั่งมองถุงช็อกโกแลตถุงใหญ่ที่พี่รหัสบอกว่าอร่อยนักอร่อยหนาแล้วเริ่มเปิดใจลองกินมันอีกสักชิ้นสองชิ้น ซึ่งรสชาติมันก็ไม่ได้แย่อะไร
“เห็นมั้ย ก็บอกแล้วว่ามันอร่อย” แบคฮยอนอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจไอศกรีมในมือต่ออย่างเอร็ดอร่อย คนที่กำลังมีความสุขกับการกินไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่ากำลังถูกมองอยู่ เซฮุนจ้องมองลิ้นเล็กที่ไล่เลียไปตามโคนไอศกรีมแล้วแอบกลืนน้ำลายอย่างฝืดๆไม่รู้ตัว เขาชอบมองคนตัวเล็กเวลากินเพราะมันน่ารัก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกแปลกๆกับภาพตรงหน้า ไอ้ท่ากินไอศกรีมนั่นมันอะไรกัน ยิ่งมองจังหวะการหายใจก็ยิ่งติดๆขัดๆ ทั้งเลียทั้งเม้มจนคิดดีไม่ได้เลย คนตัวสูงรู้ตัวว่าเขาเริ่มคิดอะไรไปไกลแล้ว เขาจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อสงบสติอารมณ์
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” แบคฮยอนหันมองน้องรหัสที่สีหน้าและท่าทางตอนนี้ดูไม่ดีเอาซะเลย
“ม....ไม่เป็นไร”
“แต่หน้านายซีดๆนะ ไม่สบายหรือเปล่า?” มือเล็กทาบลงกับหน้าผากกว้างของอีกคนเพื่อดูอาการแต่ก็ถูกอีกคนปัดมือออกเสียอย่างนั้น
“ผมไม่เป็นอะไร”
“จริงนะ”
“อืม”
“ไม่เป็นอะไรก็ดี” เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่เป็นอะไรแบคฮยอนก็ก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมต่อโดยไม่รู้ว่าตัวเองกินมูมมามจนเลอะริมฝีปาก เซฮุนเหล่มองพี่รหัสก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ คนอะไรชอบกินเลอะเทอะ เหมือนเด็กน้อยสามขวบที่ไม่รู้ประสีประสายังไงยังงั้น มือหนาเอื่อมไปเช็ดคราบไอศกรีมที่มุมปากของอีกคนเบาๆก่อนที่อีกคนจะหันหน้ามามองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ
นี่มันอะไรกัน?
แบคฮยอนชะงักไปกับการกระทำของคนตรงหน้า เขาสบตากับน้องรหัสในระยะใกล้ก่อนจะรู้สึกว่าหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ สัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากและสายตาอ่อนโยนที่อีกคนส่งมามันยิ่งทำให้ใจเต้นเร็วขึ้นไปอีก
เขากำลังหวั่นไหวอย่างนั้นเหรอ?
“เอ่อ...”
“ฝ....ฝนจะตกแล้วกลับกันเถอะครับ” พอเซฮุนรู้ตัวว่าเผลอแสดงความรู้สึกมากเกินไปจึงแกล้งทำเป็นเนียนเปลี่ยนเรื่องชวนอีกคนกลับ
“มันไม่ได้จะตก แต่ว่ามันตกแล้ว” แบคฮยอนยื่นมือไปอังฝนที่ตกเป็นเม็ดปรอยๆก่อนจะหันหน้ามองน้องรหัส
“งั้นเรารีบไปกันเถอะครับ” เซฮุนรีบชวนอีกคนกลับก่อนที่ฝนจะตกแรงขึ้น แต่พูดยังไม่ทันขาดคำฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่จนตอนนี้ทั้งสองคนตัวเปียกไปหมดแล้ว
“ตกหนักแล้วอ่ะ” แบคฮยอนยกมือขึ้นบังศีรษะตัวเองก่อนที่ทั้งสองคนจะวิ่งฝ่าสายฝนมุ่งหน้าสู่ป้ายรถประจำทางที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้
ไม่นานทั้งคู่ก็ได้ขึ้นรถแท็กซี่ก่อนที่จะบอกให้คนขับรถขับตรงไปที่หอพัก เนื้อตัวของทั้งสองคนเปียกปอนไม่แพ้กัน เครื่องปรับอากาศในรถไม่ได้เย็นมากแต่เพราะเปียกฝนมาก่อนจึงทำให้รู้สึกหนาว มือเล็กยกขึ้นลูบแขนทั้งสองข้างเพื่อคลายหนาวก่อนจะห่อตัวเล็กน้อยแล้วมองออกไปนอกรถ
เซฮุนมองคนข้างๆที่นั่งงอตัวเพราะความหนาวก่อนที่เสื้อแจ็คเก็ตยีนส์สีเข้มจะถูกถอดออกแล้วคลุมลงบนไหล่บาง คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมองน้องรหัสที่เดี๋ยวนี้ชอบทำอะไรให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่บ่อยๆ
“นายไม่หนาวเหรอ?” แบคฮยอนเอ่ยถามอีกคนก่อนจะได้คำตอบเป็นการส่ายหน้าเบาๆ มือเล็กกระชับเสื้อของอีกคนให้แนบตัวมากยิ่งขึ้น แต่ยิ่งกระชับเสื้อกลิ่นกายของอีกคนที่ติดอยู่ที่เสื้อก็ลอยฟุ้งขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กรู้สึกใจเต้นแปลกๆ เขาเริ่มรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าก่อนจะหาสาเหตุให้กับอาการที่กำลังเป็นอยู่
เขิน...
เขากำลังเขินอยู่ใช่มั้ย?...
หลังจากกลับมาถึงหอแบคฮยอนก็อาบน้ำสระผมก่อนจะออกมานั่งตากพัดลมเพื่อให้ผมแห้ง มือเล็กใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมพลางนึกถึงเรื่องประหลาดของวันนี้ ความรู้สึกแปลกๆมันทำให้เขาเก็บมาคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
มือเล็กคว้าโทรศัพท์หัวบนเตียงก่อนจะตัดสินใจกดโทรหาใครบางคนที่ตอนนี้อยากจะคุยด้วยมากที่สุด ถือสายไม่นานคนปลายสายก็รับ
(ฮัลโหล)
“ฮัลโหล คยองซู”
(อืม โทรมามีอะไร?)
“จะโทรมาคุยเล่น”
(อืม)
“ทำอะไรอยู่?”
(นอนเล่น มึงล่ะ ไปเที่ยวมาไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบ้าง?)
“ก็สนุกดี” แบคฮยอนตอบคำถามเพื่อนสนิทก่อนขยับตัวนั่งตรง
“มึง...กูถามอะไรหน่อยดิ”
(กูรอฟังมึงพูดนานละ)
“มึงรู้ได้ไงอ่ะ?”
(เป็นเพื่อนกันมาจะสองปีละ คนอย่างมึงไม่มีเรื่องอะไรมึงไม่โทรมาหรอก)
คำพูดของคนปลายสายทำให้คนตัวเล็กต้องหัวเราะออกมามันก็จริงอยู่ที่เขาไม่ค่อยโทรหาเพื่อนตาโต ไอ้เพื่อนคนนี้มันรู้ใจจริงๆ
“มองโลกในแง่ร้ายเกินไป มึงไม่คิดว่ากูจะคิดถึงมึงเลยโทรมาหาบ้างเหรอวะ?”
(มึงไม่เคยคิดถึงกูหรอก ในหัวมึงคิดถึงแต่พี่ชานยอล กูพูดผิดตรงไหน?)
แบคฮยอนชะงักไปเมื่ออีกคนพูดถึงบุคคลที่สาม หนึ่งในบุคคลที่ทำให้เขาต้องโทรมาปรึกษาปัญหาชีวิตอย่างตอนนี้
“มึง...”
(หืม?)
“มันแปลกมั้ย ถ้ากูใจเต้นแรงกับใครอีกคนหนึ่ง” สุดท้ายแบคฮยอนก็เลือกที่จะถามสิ่งที่ค้างคาออกไป
(มึงหมายถึง....รู้สึกแบบนั้นกับอีกคนที่ไม่ใช่พี่ชานยอลเหรอวะ?)
“อือ” เขาตอบตามความเป็นจริงเพราะสิ่งที่เขากำลังเจออยู่มันทำให้เขาอึดอัดและอยากจะระบายบอกใครสักคน ซึ่งเขารู้ว่าคยองซูจะให้จะให้คำปรึกษากับเขาได้ดี
(เกิดอะไรขึ้นวะ?) คยองซูเอ่ยถามคนในสาย
“คือ....ช่วงนี้กูค่อนข้างห่างกับพี่ชานยอลอ่ะ....แล้วก็เริ่มรู้สึกดีๆกับอีกคน”
(....)
“กูเริ่มรู้สึกว่าตัวเองใจเต้นแล้วก็เขินเวลาอยู่กับเขาอ่ะ”
(….)
“กูชอบเขาใช่ป่าววะ?” แบคฮยอนไม่มั่นใจว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร เขาจะชอบอีกคนได้ทั้งๆที่ชอบพี่ชานยอลอยู่น่ะเหรอ เขาไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย มันเหมือนเขาเป็นคนหลายใจ
(มึงต้องแยกให้ออกระหว่างรัก ชอบ กับหลง)
“….”
(บางทีมึงอาจจะแค่หวั่นไหวก็ได้)
“กู...”
(….)
“กูไม่รู้ว่ะ” แบคฮยอนไม่รู้จริงๆ เขาไม่รู้ว่าควรทำจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ยังไง
(มึงอาจจะห่างกับพี่ชานยอลจนทำให้รู้สึกว่าเขาคนนั้นมาเติมเต็มให้มึงได้)
“….”
(คนเรามันหวั่นไหวกันได้ทั้งนั้นแหละ)
“….”
(แต่เรารักได้แค่คนเดียว) คยองซูแค่อยากพูดให้คนตัวเล็กคิดดีๆ ทบทวนทุกอย่างให้ดีเสียก่อน
(มึงรอพี่ชานยอลมานานแค่ไหน...)
“….”
(อย่าให้ความหวั่นไหวมาทำลายมันเลย) คยองซูพยายามให้สติเพื่อนสนิท
“กู...”
(….)
“กูสับสนอ่ะ” แบคฮยอนเสียงแผ่วลงไปจนคนในสายรับรู้ได้ถึงความเครียดที่อยู่ภายในใจ
(เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับมึง)
“….”
(มึงเป็นกำหนดมันเองทุกอย่าง)
“….”
(มึงชอบใครมีแต่มึงเท่านั้นที่รู้)
“….”
(ให้กูบอกให้กูชี้ทางไม่ได้หรอก มึงต้องเป็นคนเลือกด้วยตัวมึงเอง)
“….”
(ใช้หัวใจใช้ความรู้สึกของมึง)
“….”
(กูช่วยได้แค่นี้แหละ ที่เหลือมึงต้องตัดสินใจเอง)
“….”
(ฟังกูอยู่ป่ะเนี่ยไอ้แบค) ปลายสายเรียกอีกคนเมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบรับ
“ฟังอยู่”
(มึงโอเคป่ะเนี่ย? บอกว่าอย่าใช้ความคิดมาก ให้ใช้หัวใจ)
“อือ กูจะทำตามที่บอก”
(แล้วมึงไปแอบชอบใครวะ? ทำไมกูไม่รู้ ไหนเล่าดิ๊) คยองซูถามเพื่อนสนิท เขาก็อยู่กับคนตัวเล็กตลอดแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าคนตัวเล็กไปมีซัมติงอะไรกับใคร หรือจะเป็นคนที่เขาคาดไม่ถึง
“ยังไม่เล่าได้ป่าววะ”
(ได้ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้ฟังก็แล้วกัน กูอยู่ข้างมึงเสมอแหละ มีอะไรปรึกษาได้นะ)
“ขอบใจนะ” แบคฮยอนยิ้มบางๆให้คนปลายสายที่คอยอยู่ข้างๆเป็นที่ปรึกษาให้ตลอด ทั้งคู่คุยสัพเพเหระกันต่อสักพักก่อนจะวางสายไป พอได้คุยกับคยองซูเขาก็รู้ดีขึ้น แบคฮยอนล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะหันไปมองเสื้อแจ็คแก็ตยีนส์ที่พาดอยู่บนเก้าอี้พลางนึกถึงใบหน้าของอีกคน คนตัวเล็กถอนหายใจเบาๆก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักสมองที่ทำงานหนักมาตลอด
‘บอกว่าอย่าใช้ความคิดมาก ให้ใช้หัวใจ’
‘ใช้ความรู้สึกของมึง’
เขาคงจะต้องรีบหาคำตอบให้กับเรื่องนี้สักที
คำตอบ....ที่มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้...
@Auaum_CB
มันถึงเวลาที่เธอต้องเลือกแล้วล่ะแบคฮยอน เธอจะเก็บเขาไว้ทั้งสองคนไม่ได้ แบ่งมาให้ชั้นคนนึง อ่าวผิดๆ 55555555555
มาต่อแล้วนะค้าาา ไรท์เพิ่งสอบเสร็จเลยเพิ่งจะได้เขียน ขอบคุณที่รอน้าาา ตอนนี้เรื่องดำเนินมาถึงครึ่งทางแล้วนะคะ ติดตามกันต่อปายยย แล้วก็เดือนมิถุนาถึงกรกฏาไรท์จะต้องไปฝึกงานแล้ว อาจจะมาต่อช้าหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งหนีไรท์ไปไหนนะ55555555
อีกเรื่องก็คือช่วงก่อนนี้เด็กดีเป็นอะไรไม่รู้ เวลามีคนมาคอมเม้นท์มันจะไม่ขึ้นในหน้าตอนย่อยเลย แต่มันไปขึ้นในหน้ารวมแทน ไม่รู้มันเป็นอะไร ฮือออออ T.T ยังไงก็เม้นๆกันไว้นะคะ
สุดท้ายก็เหมือนเดิม คอมเม้นท์กันเยอะๆน้าาาา ไรท์จะได้มีกำลังใจ เยิฟๆ :)
@Auaum_CB
ความคิดเห็น