THAT STAR [ SEULRENE ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

- THAT STAR - 

 [ SEULRENE ] 

 ( ภาพถ่ายโดย Free Nature Stock จาก Pexels ) 

.

.

.

..น่าแปลกที่บนท้องฟ้ามีดาวอยู่เป็นล้าน แต่กลับมีเพียงดวงเดียวที่ตรึงใจฉันไว้ได้..

.

.

.

 I Keep That Star For You Because I love You 

.

.

.

#ดาวเหนือของซีน 

- ATHOME - 

 #เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการที่ถูกสร้างขึ้น

ไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีหรือต้องการจะกระทำการใดที่ไม่ดีต่อตัวศิลปิน

หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย  

เนื้อเรื่อง

- อดีต -

.

.

- ปัจจุบัน -

......

" อิน!! " เสียงตะโกนของ 'ซีน' เด็กสาวตัวสูงวัย 10 ขวบดังขึ้นท่ามกลางสนามเด็กเล่นส่วนกลางของหมู่บ้านในเวลาสายของเช้าวันอาทิตย์ " อินอยู่ไหน! " 

เธอก้าววิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศ สะเปะสะปะจนคล้ายหลงทาง หากแต่ยังคงมีดวงตาเฉี่ยวที่เปล่งประกายไปด้วยความมุ่งมั่น

'เธอต้องหาอินให้เจอ' ซีนตั้งมั่นไว้กับตัวเอง ในขณะที่เธอทั้งวิ่ง กระโดดและปีนป่ายอย่างไม่ลดละ 

หากแต่เพราะแสงแดดในยามนี้คอยสาดส่องจนพาให้แสบผิว ทำให้สุดท้ายแล้วก็ต้องจำยอมหลังจากวิ่งวนอยู่สักพัก

ซีนยอมทรุดตัวลงนั่งอยู่ใต้สไลเดอร์สีแดงสดอันใหญ่ เธอทั้งร้อน ทั้งเหนื่อยแต่ก็ยังไม่พบวี่แววของ 'อิน' เลยสักนิด

ซีนยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเม็ดเหงื่อที่เอาแต่ผุดขึ้นทั่วใบหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง

'ไหนป้าอรว่าอินอยู่แถวสนามเด็กเล่นไง'

" พี่ซีน!! "

เสียงตะโกนเรียกแหลมแสบหูทำเธอหยุดความคิดไปชั่วขณะ ซีนเงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าของเสียงหลังจากนั่งพักอยู่นาน

" หนูเอง!! " เสียงแหลมว่า 

ใช้เวลาไม่นานสายตาเฉียบคมของซีนก็เผลอสบเข้ากับผ้าพริ้วสีชมพูบนพื้นคอนกรีตไม่ใกล้ไม่ไกล

หล่อนเป็นเด็กผู้หญิงตัวกลม ๆ คนหนึ่งในชุดกระโปรงเจ้าหญิง และตอนนี้กระโปรงฟูฟ่องพวกนั้นก็กำลังลอยขึ้นลงตามจังหวะการกระโดดของเจ้าของ

'อมยิ้ม' ยิ้มกว้างให้เธอจนเห็นฟันซี่ที่หายไปทั่วปาก 

 " ยิ้ม! " เธอตะโกนทัก

เด็กน้อยวัย 5 ขวบยิ้มร่า หล่อนรีบวิ่งเข้ามานั่งจุมปุ๊กข้าง ๆ เธอ 

" พี่ซีนเล่นอะไรอยู่หรอ? " อมยิ้มถามเสียงใส พื้นทรายทำให้กระโปรงของหล่อนแผ่กระจายราวกับเป็นรากของต้นไทร " หนูเล่นด้วยได้ไหม? "

ซีนกระแอมออกมาเบา ๆ พลางปรับสีหน้าให้จริงจังขึ้น " ไม่ได้ พี่กำลังทำภารกิจสำคัญอยู่ "

" ..อะไรคือ พา-ระ-กิด " 

อมยิ้มถามด้วยใบหน้าซื่อ

" ภารกิจก็คือ เอ่อ เป้าหมายที่มีแค่พี่คนเดียวที่จะต้องทำให้เสร็จน่ะสิ ม เหมือนพวกฮีโร่ไง "

เธอพูดเสียงตะกุกตะกักตามความคิดที่อยู่ในหัว ก่อนจะพบว่ามันเป็นประโยคที่ดูดีไม่เบา อมยิ้มเองก็คงจะคิดแบบเดียวกัน หล่อนส่งเสียงแหลมออกมาด้วยความตื่นเต้น " น่าสนุกจัง ขอหนูทำภารกิจด้วยนะ! "

หากแต่มันทำให้เธอต้องเผลอยกมือขึ้นกุมขมับ เธอไม่ต้องการให้อมยิ้มมาวิ่งป่วนกวนเธอก่อนจะหาอินพบ

" พี่พึ่งบอกว่ามีแค่พี่คนเดียวที่ทำได้ไง ยิ้ม "

" ทำไมล่ะ? "

" เพราะมันเป็นภารกิจของพี่ไง "

" แล้วภารกิจของหนูล่ะ? "

หล่อนถามออกมาอย่างใสซื่อ

" ไม่รู้สิ " เธอตอบ

อมยิ้มมองเธอตาแป๋ว ก่อนจะลุกพรวดขึ้นหลังคิดอะไรดี ๆ ออก

" งั้นภารกิจของหนูคือช่วยพี่ซีนทำภารกิจของพี่ซีน " 

หากแต่สุดท้ายก็ต้องถูกเธอส่ายหน้าปฏิเสธอยู่ดี " ไม่ได้หรอก ยิ้ม " 

" ทำไมล่ะ? " 

" เพราะว่าพี่จะต้องรีบทำมันให้เสร็จไง " 

สิ้นคำ มือเล็กก็คว้าหมับเข้าที่แขนของเธอทันที หล่อนกดใบหน้าลง พลางช้อนสายตาขึ้นมองเธอด้วยท่าทีจริงจัง 

" พี่ซีน " อมยิ้มเรียกเธอเสียงนิ่ง จนเธอชักหวั่นใจ " ฟังหนูนะ "

" ... "

" นี่คือภารกิจของหนู "

" หึ? "

" ภารกิจของหนูคือช่วยพี่ซีนทำภารกิจของพี่ซีน "

" ไม่ไหวหรอก ยิ้ม " เธอว่า ก่อนจะพยายามแกะมือเล็กที่กำแน่น หากแต่ยิ่งแกะดูเหมือนจะยิ่งแน่น ใบหน้าเรียบนิ่งของอมยิ้มเริ่มแปรเปลี่ยนไป เมื่อพบว่ามุกนี้ใช้ไม่ได้ผลกับพี่สาวคนสนิท ดวงตากลมแป๋วพยายามกระพริบถี่ ๆ ใส่กันอย่างออดอ้อน 

" นะ ๆ ๆ ๆ น้าาาาา " หล่อนเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงออดอ้อนใส่กันแทน หัวทุย ๆ ของหล่อนถูเข้ากับต้นแขนของเธอ พาให้รู้สึกจั๊กจี้เบา ๆ  " น้า พี่ซีนคนสวย หนูอยากช่วยพี่ซีนคนสวยทำภารกิจจริง ๆ นะ " 

" ... " ซีนพยายามเชิดหน้าหนีสายตาของคนอายุน้อยกว่า แต่ถึงอย่างนั้นท้ายที่สุดเธอก็คงจะใจอ่อนอยู่ดี 

เธอถอนหายใจ  " ยิ้ม"

" ให้หนูช่วยเถอะน้า "

" งั้นยิ้มต้องกลับไปบอกพี่อินด้วยว่าพี่ซีนใจดีกว่าพี่อินตั้งเยอะ "

" หนูจะบอก! "

" โอเค ก็ได้ " ซีนพยักหน้าอย่างจำยอม " ยิ้มมาช่วยพี่ทำภารกิจก็ได้ " 

" เย้!! " เด็กตัวเล็กชูกำปั้นสุดแขน  หล่อนโถมอ้อมกอดใส่พี่สาวคนสนิททันที จนทำให้ร่างของซีนหงายหลังล้มลงไปกองกับพื้นทรายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ราวกับเป็นสึนามิที่ถาโถมใส่ตึกสูงจนล้มระเนระนาดราบไปกับพื้นดิน

" หนูรักพี่ซีนที่สุดในโลกเลย!! " เสียงแหลมเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี 

" ขอบคุณที่รักกันนะ ยิ้ม แต่ว่า.. " 

" อะไรหรอ พี่ซีน? " 

" คือยิ้มช่วยปล่อยพี่ก่อนได้ไหม? พี่เปรอะไปหมดแล้ว " 

" โอ๊ะ!! โทษที "  อมยิ้มรีบลุกขึ้นจากตัวของพี่สาว มือเล็กปัดทรายที่เปรอะเปื้อนกระโปรงส่วนก้นทันที " หนูดีใจมากไปหน่อย " 

" อืม พี่เข้าใจ " 

" ลุกขึ้นมาได้เลย พี่ซีน! หนูจะช่วยพี่ซีนเอง "

" ..ขอบใจ " 

.

.

" ภารกิจของพี่ซีนคืออะไร? " 

" ตามหาพี่อิน " 

" พี่อินคือใคร?? " 

" พี่อิน พี่สาวของยิ้มไง " 

" อ๋อ พี่อินนี่เอง " เด็กตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ " เล่นซ่อนแอบกันอยู่หรอ? "

" เปล่า แต่พี่อินหายไป " 

" ห๊ะ!! พี่อินหายไป "

อมยิ้มอ้าปากกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่มือเล็กจะถูกยกขึ้นจับหัวของตัวเอง " หายไปไหนหรอ? "

" ไม่รู้สิ เราถึงต้องช่วยกันหาไง " 

" อ๋อออออออ " 

" งั้นยิ้มไปดูทางนี้ " ซีนยกนิ้วขึ้นชี้ไปทางหนึ่ง ก่อนจะชี้ไปอีกทาง " เดี๋ยวพี่จะไปทางนี้เอง "

" โอเคค "

" แล้วก็..ถ้ายิ้มเจอพี่อินก็วิ่งมาบอกพี่ด้วยนะ "

" รับทราบ!! "

" งั้น..พลทหารแยกย้าย! " ซีนยกมือขึ้นตะเบ๊ะใส่เด็กเล็กตรงหน้า และอมยิ้มเองก็ทำทีเลียนแบบพี่สาว มือเล็กยกขึ้นตะเบ๊ะผิด ๆ ถูก ๆ ให้ผู้บังคับบัญชาการชั่วคราว ก่อนจะออกแรงวิ่งไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น 

.

.

" เจอแล้ว พี่ซีน!! " เสียงแหลมเล็กตะโกนดังลั่นเป็นระยะ ๆ ก่อนที่จะปรากฏร่างของเจ้าของเสียง " พี่อินอยู่นั่นไง!! "

อมยิ้มวิ่งหน้าตั้งมาหาเธอทันที แก้มกลมของคนตัวเล็กขึ้นสีเพราะความเหนื่อย หล่อนชี้ไปอีกทางในขณะที่ยืนหอบตัวโยน

" หนูเจอพี่อินแล้ว พี่ซีน "

" ไหน ๆ " เธอละสายตาจากพุ่มไม้ตรงหน้าที่คิดว่าอินอาจซ่อนตัวอยู่ แล้วหันกลับมามองอมยิ้มที่ยืนหอบอยู่ใกล้ ๆ 

" ตามหนูมา! " 

.

.

ราวกับว่าภาพตรงหน้าคือภาพในความฝัน ซีนและอมยิ้มวิ่งพุ่งผ่านพุ่มไม้กองโตเข้าไปพบกับภาพของเด็กผู้หญิงผิวสว่างในชุดเอี๊ยมยีนส์กับเสื้อยืดสีขาว หล่อนกำลังนั่งชันเข่าอ่านหนังสือนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่เพียงลำพัง สายตาคู่นั้นดูเปล่งประกาย ยามจดจ้องไปยังหนังสือเล่มหนาที่ถูกกางออกวางแนบกับหัวเข่า

ซีนและเด็กตัวเล็กแอบมองหล่อนอยู่เงียบเชียบไม่ใกล้ไม่ไกลจากเจ้าตัวเท่าไร

ทั้งสายลม ทั้งเสียงร้องขับขานของเหล่านก หรือแม้กระทั่งแสงแดดที่สาดส่องผ่านร่มเงาของกิ่งก้านสาขาอย่างพอเหมาะ ช่างดูเป็นใจให้หล่อนได้นั่งอ่านหนังสือด้วยความเพลิดเพลิน

เธอลอบมองใบหน้าของ ' อิน ' สักพัก ก่อนจะไล้สายตาไปตามนิ้วมือที่ไล้ไปตามหน้าหนังสือ

" อย่างกับนางฟ้า " 

" พี่ซีนพูดอะไรนะ? " อมยิ้มเงยหน้ามองเธอตาแป๋ว " หนูไม่ได้ยิน "

" เปล่า ๆ "

เด็กตัวเล็กกระตุกชายเสื้อเธอเบา ๆ " เราเข้าไปหาพี่อินกันได้หรือยัง พี่ซีน? " 

" เดี๋ยวสิ ยิ้ม " ซีนรั้งมือเล็กให้กลับมายืนที่เดิม เธอลอบมองไปยังเพื่อนรักที่ยังคงไม่รู้ตัวอีกหน " ไปแกล้งพี่อินกันดีกว่า "

" ยังไงหรอ? "

ซีนก้มลงกระซิบซาบอยู่ข้างใบหูของอมยิ้ม ก่อนที่เด็กตัวเล็กจะตอบรับโดยการหัวเราะคิกคักเบา ๆ " ครั้งนี้พี่ให้ยิ้มเป็นคนลงมือนะ "

" ทำไมล่ะ? "

" ก็เพราะอินรักยิ้มไง " เธอว่าเสียงกระซิบ " ถ้ายิ้มเป็นคนแกล้ง อินจะได้ไม่โกรธ "

" ก็ได้ "

พวกเธอพากันเดินย่องอ้อมต้นไม้ต้นใหญ่ที่อินพิงอยู่อย่างเงียบเชียบ ซีนมองหน้าอมยิ้มที่พยายามปิดปาก กลั้นเสียงหัวเราะจนตัวโยน ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ เป็นสัญญาณ

อมยิ้มก้มลงคว้าใบไม้แห้งขึ้นมาใบหนึ่งแล้วโชว์ขึ้นสูงให้เธอดู มือเล็กพยายามยื่นมันเข้าใกล้คอของคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าช้า ๆ ในขณะที่เธอมองตามอย่างลุ้น ๆ อยู่ใกล้ ๆ 

'อินกำลังจะหันมาใน.. ' ซีนนับถอยหลังในใจ ในขณะที่ลดนิ้วลงทีละนิ้วเป็นสัญญาณให้อมยิ้ม

" 3.. "

" 2.. " 

" 1.. " 

" กรี๊ดดดดดด " 

สิ้นสุดเวลา ไม่ใช่เพียงแค่เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจเท่านั้นที่ดังขึ้น หนังสือเล่มหนาในมือถูกโยนให้ลอยขึ้นฟ้าตามสัญชาตญาณทันที 

อินรีบผละตัวออกจากต้นไม้ใหญ่ หล่อนปัดป่ายหลังคอที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสอย่างร้อนรน หากแต่เป็นช่วงเวลาทันทีที่พวกเธอ 2 คนกระโจนออกมาจากหลังต้นไม้

" เซอร์ไพรส์!! "

" กรี๊ดดดดดดดด "

คราวนี้ร่างของหล่อนสะดุ้งเฮือกใหญ่จนแขนขาอ่อนแรง หล่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้แห้ง หัวใจสั่นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก

ซีนยืนมองอมยิ้มที่รีบวิ่งไปนั่งจุมปุ๊กข้างพี่สาวทันที " พี่อินนนน "

" โอ้ย! เล่นอะไรเนี่ย ยิ้ม " 

อินยกมือขึ้นทาบหน้าอก หล่อนบ่นออกเสียงใส่คนเป็นน้องที่นั่งหัวเราะคิกคักไม่รู้สึกรู้สาอะไร " พี่อินตกใจหมดเลย "

" ใครเป็นคนคิด? " 

อมยิ้มชี้นิ้วมาเธอที่ยืนพิงต้นไม้อยู่เงียบ ๆ อย่างใสซื่อ ทันทีที่สายตาสบพบกัน อินก็ทำหน้าง้ำหน้างอพลางมองค้อนใส่เธอ

" ซีน "

หล่อนเรียกชื่อเธอเสียงนิ่ง ในขณะที่เธอได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ใส่หล่อน

" เซอร์ไพรส์ "

อินลุกขึ้นยืน ส่วนเธอผละออกจากต้นไม้ 

อินก้าวขาไปข้างหน้า 1 ก้าว ส่วนเธอเองก็ก้าวขาถอยไปข้างหลัง 1 ก้าวเช่นกัน

อินเดินต้อนเธอที่ถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดกลายเป็นว่าเราวิ่งไล่กันไปทั่วสวน 

เธอหลบหลีกต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่อินเองก็ตั้งใจจะคว้าชายเสื้อเธอให้ทันเช่นกัน 

"  หนูเล่นด้วย " เสียงเล็กร้องตะโกนลั่น อมยิ้มลุกขึ้นจากพื้น พลางวิ่งไปหาพี่ ๆ ที่วิ่งไล่กันอยู่อย่างไม่ลดละ

" ยิ้มช่วยพี่อินจับพี่ซีนที " 

" ได้เลย! " 

เด็กตัวเล็กรับปากมั่น พลางซอยขาเล็ก ๆ อ้อมมาทางเธอทันที " เดี๋ยวสิยิ้ม! "

" ยิ้มไปดักพี่ซีนไว้เร็ว! "

กลายเป็นว่าบัดนี้เธอต้องวิ่งหลบหลีก 2 พี่น้องซะงั้น 

" ยิ้มต้องช่วยพี่สิ!  "

" ยิ้ม จับพี่ซีนเร็ว "

" ยิ้ม "

" ยิ้ม "

.

.

กว่าการเล่นวิ่งไล่จับจะจบลง ก็ทำเอาเด็กหญิงผิวสว่างหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย หล่อนยืนหอบอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง โดยมีน้องสาวยืนเฝ้าอยู่ข้างกาย

2 พี่น้องพากันหอบตัวโยน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพากันจับซีนไม่ได้เสียที 

" เหนื่อยแล้วหรอ? " เธอตะโกนถาม 2 สาวที่ยืนห่างจากเธอราว 5 เมตรได้

" เหนื่อย! " 

อมยิ้มตะโกนตอบเธอเสียงดัง ปลายกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูเปรอะเปื้อนเศษดินจนกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน

เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ  

" เค้าจะไม่วิ่งตามซีนอีกแล้ว "

คราวนี้เป็นเสียงของอิน หล่อนทรุดตัวลงนั่งอิงกับต้นไม้ต้นนั้นทันที " จะไม่มีวันวิ่งตามซีนอีกแล้วด้วย "

ซีนยืนนิ่งมอง 2 พี่น้องสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับมา 

อมยิ้มรีบคว้าหมับเข้าที่ข้อแขนของเธอ " หนูจับพี่ซีนได้แล้ว ๆ "

เธอหัวเราะเบา ๆ พลางคว้าข้อมือของเพื่อนรักให้วางลงบนท่อนแขนของเธอบ้าง " อินก็จับเราได้แล้วเหมือนกัน " 

" ซีนยอมแล้วหรอ? " 

" อืม ยอมแล้ว " 

หล่อยยิ้มกว้าง " ดีจัง เค้าจับซีนได้สักที "

.

.

" อิน " ซีนส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวเบา ๆ ให้เงยขึ้น หล่อนยิ้มให้เธอบาง ๆ พลางทำท่าชะเง้อหน้ามองข้ามไหล่กันไป

" ยิ้มไม่งอแงใช่ไหม? "

" ก็นิดนึง แต่อินบ่นซะขนาดนั้นใครจะกล้าขัด "

" ขอบใจนะ "

" สบาย " เธอว่า พลางล้มตัวนั่งข้าง ๆ หลังจากที่ถูกจ้างวานให้พาเด็กตัวเล็กกลับไปอาบน้ำที่บ้าน 

อินเขยิบเข้ามาใกล้เธอทีละนิดจนหัวไหล่ของเราชิดกัน หล่อนถือหนังสือเล่มใหญ่ขึ้นกางอีกครั้ง

ภาพของดวงดาวที่เรียงร้อยต่อกันเป็นรูปต่าง ๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของซีน 

" มองยังไงเป็นรูปหมีวะนั่น "

เธอชี้ไปที่ภาพ ๆ หนึ่งที่มีชื่อเขียนกำกับไว้ว่า 'กลุ่มดาวหมีใหญ่' ในขณะที่เธอมองว่ามันเหมือนว่าวเสียมากกว่า

" นั่นกลุ่มดาวหมีใหญ่ แต่คนไทยส่วนใหญ่จะเรียกว่ากลุ่มดาวจระเข้ ว่ากันว่ามันเป็นกลุ่มดาวที่หาง่ายที่สุด แล้วก็ใหญ่ที่สุดในกลุ่มดาวทางฝั่งซีกฟ้าเหนือด้วย "

" ..."

" อ๋อ ใช่ " อยู่ ๆ หล่อนก็ทำทีเหมือนนึกอะไรออก " ที่ซีนว่ามันเหมือนว่าวน่ะ พวกประเทศฝั่งยุโรปหรือเมกาเขาเรียกกลุ่มดาวนี้ว่ากลุ่มดาวกระบวยใหญ่ด้วยแหละ " 

" ว้าว "

เธอมองหน้าอินด้วยความเหลือเชื่อ หล่อนดูเชี่ยวชาญซะจนทำให้ซีนเผลอจินตนาการถึงภาพของหล่อนในยามสวมชุดครุยแล้วถ่ายรูปคู่กับกล้องโทรทรรศน์ เหมือนกับพวกนักวิทยาศาสตร์ในหนังสือเรียน

" อินเก่งจัง "

" เค้าไม่เก่งหรอก ซีน " 

" เก่งสิ อินรู้เรื่องดวงดาวตั้งเยอะ "

" งั้นซีนก็วิ่งเก่งเหมือนกัน " อินว่า ทำเอาเธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

" ไม่เห็นเกี่ยวกันวักนิด "

"  เกี่ยวสิ ก็ซีนวิ่งเร็วจะตายไป"

" เราก็แค่วิ่งบ่อยเฉย ๆ "

" งั้นเค้าก็แค่อ่านมันบ่อยเฉย ๆ เหมือนกัน"

อินเถียงควับทันควันจนทำให้เธอยอมยกธงขาว 

" งั้นอินชอบดาวดวงไหนมากที่สุดล่ะ? "

" เค้าขอถามซีนก่อนดีกว่า " หล่อนไม่ตอบ แถมยังถามเธอกลับ

" ว่ามาเลย "

" ซีนรู้จักชื่อดวงดาวบนท้องฟ้าดวงไหนบ้าง?? " 

" เอ่อ..โลก " 

" โลกไม่ใช่ดวงดาวนะ! " 

" แหะ ก็เห็นพวกเอเลี่ยนในการ์ตูนเรียกดาวโลก เราก็นึกว่าโลกเป็นดวงดาวซะอีก " 

อินถอนหายใจออกมาเสียงดัง ในขณะที่เธอได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ ให้ " หลังจากนี้ซีนต้องตั้งใจเรียนให้มากขึ้นนะ รู้ไหม? " 

" ยากจัง แต่จะพยายามนะ " 

.

.

.

.

" งั้นซีนรู้จักดาวดวงนี้ไหม? " 

" อะไรล่ะ? "

" ดาวเหนือ " 

.

.

.

.

.

.

" เฮ้ย! ซีน " เสียงของจิ๊ป สาวร่างสูงในชุดเดรสสีแดงสั้น เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมของเธอดังขึ้นทันทีที่เธอทำท่าจะผละออกจากโต๊ะยาวที่เต็มไปด้วยอาหารและผู้คน " จะไปไหน? "

" เออน่า แป๊ปนึง " เธอว่า ก่อนจะรีบเดินออกมาจากภัตตาคารหรูริมทะเลทันที

ไอเย็นจากลมทะเลพัดผ่านมากระทบตัวเธอ ถึงจะทำให้เหนียวตัวแต่ก็พาให้รู้สึกผ่อนคลายกว่าเวลาไหน ๆ 

ซีนผละออกมาจากโต๊ะอาหาร เพราะความอึดอัด งานเลี้ยงรุ่นไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนา เธอไม่ชอบการถูกล้อมรอบด้วยผู้คนเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว เธอโตขึ้นและเป็นผู้ใหญ่ และผลพวงจากการเป็นผู้ใหญ่มันทำให้เธอต้องการการพักผ่อนมากกว่าการมานั่งฟังใครสักคนเล่าถึงเรื่องส่วนตัวของตัวเอง 

และถ้าหากไม่ใช่เพราะการมัดมือชกของจิ๊ป งานในวันนี้ก็คงจะไม่มี 'ซีน รุ่น 102' ปรากฏให้เห็นอยู่เป็นแน่ 

แต่ตอนนี้บ่นไปก็เท่านั้น เธอจะทำอะไรไปได้มากกว่าการนำความรู้สึกอึดอัดใจมาทิ้งลงทะเลเบื้องหน้า

" เฮ้อ! " ซีนถอนหายใจออกมาเสียงดัง

ท้องฟ้าใน 2 ทุ่มมืดมิดมีเพียงแสงระยิบระยับจากดวงดาวและพระจันทร์เสี้ยวที่ตกแต่งพื้นสีเข้มให้ไม่เงียบเหงา

เสียงบรรเลงของคลื่นทะเลยังคงดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ เสียงเพลงจากร้านอาหารไม่ใกล้ไม่ไกล และแสงไฟจากฝั่งตรงกันข้าม

คืนนี้ซีนมองเห็นดวงดาวได้ชัดกว่าคืนไหน ๆ เธอมองหา ' ดาวเหนือ ' ได้ง่ายกว่าเคย

" ดาวเหนือไม่ได้เป็นดาวที่สว่างที่สุดบนท้องฟ้า แต่เพราะมันใกล้กับขั้วฟ้าเหนือ.. "

ซีนจำคำพูดพวกนั้นได้แม่นราวกับถูกฝังชิปเอาไว้ในหัว แม้ว่าจะผ่านมาราว 15 ปีแล้วก็ตาม

แชะ ! 

โทรศัพท์เครื่องบางถูกยกขึ้นบันทึกภาพตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อน " ดาวเหนือดวงนี้ยังหาเจอง่ายกว่าดาวเหนือดวงนั้นซะอีก "

.

.

.

ครืด.. ครืด..

โทรศัพท์ที่สั่นกระทบหน้าตักเรียกเธอให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด

ซีนยกมันขึ้นมากดรับอย่างไม่เร่งรีบมากนัก หลังเห็นชื่อของปลายสาย ' Jip ' 

" ฮัลโหล? " 

/ ฮัลโหล อยู่ไหน? /

" ชายหาด " 

/ โอ้โห อารมณ์ไหนวะเนี่ย เดินไปถึงชายหาด / 

" อารมณ์คิดถึงมั้ง " 

/ เอาว่ะ! พ่อพระเอกคืนสังเวียน / ปลายสายหัวเราะคิกคัก / คู่แข่งศรราม น้ำเพชรป่ะเนี่ย? /

เธอไม่ตอบ ก่อนจะแสร้งถามเพื่อนสนิท " เมาหรอ? "

/ นางเอกแบบกูแดกแต่น้ำส้มค่า /

" เหมือนเมา "

/ ไม่ค่ะ วันนี้กูจะไม่เมา สัญญากับแฟนไว้แล้ว /

" เออ ดีแล้ว " 

/ เป็นห่วงกูอ่ะดิ /

" กูกลัวตัวเองลำบาก " เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ " ล้อเล่น ๆ แต่ถ้ามึงเมาจริง กูก็คงแบกไม่ไหวหรอก "

/ มึงว่ากูอ้วนหรอ! /

" เปล่า แต่เพลงของ URBOY TJ เขาว่าไว้ "

/ มึงหมายถึงเพลงแบกไหวอ่ะหรอ? /

" กูหมายถึงซุปเปอร์ไซย่า "

/ แหม / จิ๊ปพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหมั้นไส้ / รู้เลยนะ ปากอย่างนี้แสดงว่าความคิดถึงทำอะไรมึงไม่ได้ / 

" ถ้าทำได้จริง ป่านนี้กูวิ่งลงทะเลไปแล้วไหม? "

/ อย่านะ ไอ้ต้าวคนผีทะเล /

 " ... " 

/ อ้าว เงียบไปเลย / 

สิ้นเสียงปลายสาย เธอก็พลันนึกถึงวิดีโอหนึ่งที่โด่งดังขึ้นมา " นอกจากน้ำส้ม เขาใส่อะไรให้มึงแดกหรือเปล่า? "

/ ใส่ยาเสน่ห์! พี่ถึงได้หลงเธอมากขนาดนี้ ฮิ้ววววว / ปลายสายตอบรับ หล่อนเอ่ยเสียงแซว / นี่ลมทะเลทำให้พ่อพระเอกกูกลายเป็นพี่เสกไปแล้วหรอ? /

" กูวางสายเลยได้ไหม? "

/ เฮ้ย! เดี๋ยว ๆ /

" อะไรอีกอ่ะ? " 

ปลายสายเงียบไปสักพัก หากแต่เธอยังคงได้ยินเสียงแว่ว ๆ ภายในงานและเสียงของจิ๊ปที่ดูเหมือนจะกำลังตอบโต้กับใครสักคนอยู่ เธอคิดว่าจิ๊ปคงบังเอิญเจอกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนเข้า " จิ๊ป? "

/ จะกลับมางานเมื่อไหร่? มีคนถามหา /

" ใครอ่ะ? "

/ เขาไม่ให้กูบอก /

" มึงตลกป่ะเนี่ย จิ๊ป? "

/ ไม่ตลก กูพูดจริง /

" ไม่ใช่มึงจะล่อให้กูไปโดนคู่อริสมัยเรียนตีนะ? "

ซีนได้ยินปลายสายถอนหายใจ / มึงเมาลมทะเลไปแล้วหรอ? /

" ... "

/ กูรับประกันด้วยใบหน้าสวย ๆ และจิตใจงาม ๆ ของกูเลย /

" พูดแบบนี้กูโดนดักตีแน่ ๆ " ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง " จิ๊ป? "

/ โว้ย! กลับมาสักทีเถอะจะได้หายคิดถึง! /

" ห๊ะ? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? "

/ อุ้ย! เผลอหลุดสปอยส์ อยากรู้ก็กลับมาค่า กูจะวางสายละ / 

" จิ๊ป -- " ติ๊ด

ปลายสายถูกตัดดังที่เจ้าตัวว่า เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่ภัตตาคาร

.

.

.

ภายในงานยังคงเหมือนเดิม เต็มไปด้วยทั้งผู้คน เสียงดนตรี อาหาร แอลกอฮอล์และสิ่งที่ชวนให้อึดอัดจากทุกทั่วสารทิศ

ซีนเดินตรงไปหาจิ๊ปที่ยืนจิบน้ำส้มอยู่แถว ๆ โต๊ะค๊อกเทลเพียงลำพัง

" น้ำส้มจริงด้วย "

" แน่นอนสิย่ะ! " หล่อนตอบกลับเสียงแหลม " แต่จะว่าไปมึงมาไวกว่าที่กูคิดอีกนะ "

" เพราะกูไม่อยากให้เขารอ "

" รู้หรอว่าใคร? "

" ไม่รู้ "

" แหม ละก็พูดจาเป็นพระเอกไปได้ " จิ๊ปเบะปากใส่เธอ " ตามมา "

.

.

จิ๊ปเดินพาเธอลัดเลาะจากภายในงานออกมายังสวนหย่อมขนาดไม่เล็กมากนักด้านนอก

" ยืนรออยู่ตรงนี้แหละ " หล่อนว่า พลางทำท่าจะเดินจากไป

" ไปไหน? " 

" กลับไปแดกน้ำส้ม " สาวร่างสูงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ " คุยกันไปเถอะ ถ้าจะกลับหรือยังไงก็โทรบอกกูด้วยแล้วกัน " 

" อืม  " 

.

.

เสียงเพลงที่ครึ้กครืนจากภายในดังหลุดเล็ดลอดมาถึงข้างนอก แสงสว่างจากโคมไฟที่คอยสาดส่องอยู่ล้อมรอบสวน และผู้คนที่ขยับเขยื้อนไปตามอารมณ์ความรู้สึกอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ที่นี่ไม่ได้ดูวังเวงจนเกินทน เธอยืนรอใครสักคนอยู่กลางสวนหย่อม จนกระทั่ง

" ซีน! "

เสียงเรียกก้องดังไปทั่วสวน ผู้คนต่างพากันมองหาเจ้าของเสียง รวมถึงเธอเองก็เช่นกัน

ซีนมองรอบ ๆ สวนด้วยความสงสัย หากแต่สุดท้ายก็ไม่พบใคร

'สงสัยคงหูแว่ว น่าจะเมาลมทะเลจริง ๆ แล้วเรา' เธอคิด

" ซีน! "

ไม่นานเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้งและดูเหมือนจะดังขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีกด้วย

ซีนหันหลังกลับเพื่อมองหาเจ้าของเสียงเรียกด้วยสงสัยอีกครั้ง เสียงนั้นฟังดูไม่ใกล้ไม่ไกล ทำเธอรู้สึกพอจะมีหวัง

ซีนถือโอกาสมองไปรอบ ๆ สวนอีกครั้ง

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ที่นี่ไม่มีใครสนใจเธอ ซีนยกยิ้มปลอบใจตัวเองเบา ๆ ที่นี่อาจจะมีใครสักคนที่บังเอิญมีชื่อเดียวกับเธอ

หากแต่อยู่ ๆ ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสายตา

หล่อนเดินมาทางเธอช้า ๆ พร้อมรอยยิ้ม

ผมของหล่อนดัดเป็นลอน และชุดเดรสยาวสีขาวของหล่อนกำลังพลิ้วไหวไปตามสายลม

ซีนมองผู้หญิงตรงหน้านิ่ง

เธอพลันเห็นภาพของอินในวัย 10 ขวบค่อย ๆ ซ้อนทับกับภาพของคนตรงหน้าช้า ๆ ในขณะที่หล่อนยังคงเดินเข้ามาใกล้เธอทีละนิด ๆ จนในที่สุดภาพของหญิงสาวก็ชัดขึ้นในสายตาเธอ

" ซีนใช่ไหม? " หล่อนถามออกมาเสียงใสด้วยรอยยิ้ม

" ... " เธอไม่ตอบ

 " ซีนจริง ๆ ด้วย "

ซีนเห็นภาพของอินในวัย 10 ขวบปาดน้ำตาก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของเธอ ซ้อนทับกับผู้หญิงตรงหน้าที่ยังคงถามคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา

" ซีนจำเค้าได้ไหม? " 

" ... "

" เค้าอินไง "

" ... "

" ซีน " 

เธอไม่ตอบ และไม่คิดจะตอบด้วย ทุกอย่างมันถาโถมเกินกว่าจะเป็นความจริง 

บางทีตอนนี้เธออาจจะแค่กำลังฝันอยู่และภาพตรงหน้าก็คงเป็นเพียงจินตนาการที่ไม่ใช่ความจริง

ซีนนึกชื่นชมหัวสมองที่ทำให้มันดูเป็นฝันที่สมจริงที่สุด หรือไม่ก็คงเป็นเพราะจิตใต้สำนึกที่มันเฝ้ารอวันนี้มาตลอด

เธอมองหน้าคนตรงหน้านิ่ง หล่อนเริ่มเงียบไป เพราะไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากคู่สนทนา 

ดวงตาของหล่อนมองเธออย่างหวั่น ๆ " ซีน "

" ขอกอดได้ไหม อิน? "

ถ้าเป็นความฝันจริง เธอก็ขอกอดอินสักหน่อย ขอกอดสักครั้งก่อนที่หล่อนจะหายไปเหมือนเคย

ซีนไม่พูดอะไรอีก มีเพียงแขนที่อ้ากว้างต้อนรับความอบอุ่น หล่อนเองก็คงจะโหยหามันไม่แพ้กัน

อินรีบโถมตัวใส่คนตรงหน้าด้วยความคิดถึงทันที อ้อมกอดอบอุ่นกอดรัดกันแน่นภายใต้แสงจันทร์ เธอไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้นนอกจากเสียงของหล่อนที่เอาแต่พร่ำพูดออกมาว่า " ได้เจอกันสักที "

'ไม่ใช่ฝัน' เธอยิ้ม 

.

.

" แม่! อินจะไปไหนหรอ? " ซีนวิ่งเข้ามาถามแม่ที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้ในเช้าวันเสาร์

เธอเห็นคุณลุงถือกล่องใบใหญ่เดินไปไว้ท้ายรถเก๋งที่เปิดกว้างอยู่ก่อนจากหน้าต่างห้องนอน ใกล้ ๆ กันมีรถบรรทุกที่เต็มไปด้วยเครื่องเรือนที่ดูคุ้นตาไปหมด เธอเห็นหน้าบ้านของอินเต็มไปด้วยผู้คน และเสียงโหวกเหวกที่ดังเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ

" ย้ายไปอยู่กรุงเทพน่ะสิ " แม่พูด " น่าเสียดายเนอะ "

" กรุงเทพ? กรุงเทพนี่ไกลจากบ้านเรามากไหม แม่? "

" แม่ว่าก็ไกลอยู่นะ เกือบร้อยโลได้ " คนเป็นแม่ทำท่านึก " ซีนอยากไปเที่ยวกรุงเทพกับเขาหรอลูก? "

" เปล่า " เธอปฏิเสธ " แล้วทำไมถึงต้องย้ายล่ะ? "

" เห็นป้าอรว่าอินเขาสอบติดโรงเรียนในกรุงเทพได้ก็เลยจะย้ายไปน่ะสิ "

" อินเก่งจัง "

" นั่นน่ะสิ "

" แล้วอินจะกลับมาอีกไหม? "

" แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน " แม่ตอบ " อินเขาว่าไงบ้างล่ะ ซีน? "

" ไม่บอก" ซีนส่ายหน้า " อินไม่ได้บอกซีนว่าย้ายบ้าน "

" อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ? " แม่ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ " หนูทะเลาะกันอยู่หรอ? "

" เปล่านะ " เธอปฏิเสธ " อินอาจจะไม่อยากให้ซีนรู้ก็ได้ "

" แม่ว่าอินเขาแค่อาจจะลืมก็ได้ " แม่พูดปลอบใจ " งั้นซีนก็ไปบอกลาเพื่อนเขาสิ "

ซีนทำท่าจะผละตัวออกจากแม่ หากแต่

ปิ๊งป่อง!

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงออดก็ดังขึ้นเสียก่อน ซีนเงยหน้ามองคนที่อยู่หลังประตูรั้ว

" ..ซีน "

อินเรียกชื่อเธอเสียงเบา

แม่ดันหลังเธอให้เข้าใกล้รั้วแล้วส่งยิ้มให้อิน " ยินดีด้วยนะลูก เห็นแม่อรว่าข้อสอบโรงเรียนนี้ยากน่าดู "

" ขอบคุณค่ะ "

ก่อนจะหันมาบอกเธอที่เกาะชายเสื้อแน่น " ซีนคุยกับเพื่อนไปก่อนนะ ลูก เดี๋ยวแม่ไปหาพ่อแม่อินเขาก่อน "

" ..."

" ทำไมอินไม่บอกเราล่ะว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่น " ซีนถามเด็กสาวที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ใกล้ประตูรั้ว หลังจากที่เงียบใส่กันได้นับนาที

" ขอโทษ " หล่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด " เค้าก็ไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ "

" ... "

" เค้ามีความสุขมาก ๆ เวลาเล่นกับซีนจนลืมไปเลยทุกครั้ง " หล่อนว่า " ขอโทษนะ "

ซีนมองหน้าอินเงียบ ๆ " จะกลับมาที่นี่อีกไหม? "

" เค้า..เค้าไม่รู้ "

" ... "

" แต่เค้าไม่อยากไป เค้าอยากอยู่กับซีน "

" ..เราก็ไม่อยากให้อินไป "

" ... "

" ไม่อยากให้อินไปไหน "

" ... "

" อยากให้อยู่เล่นด้วยกันก่อน "

เสียงของซีนสั่นจนกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เธอปาดหยดน้ำตาเงียบ ๆ แต่สุดท้ายเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาก็ทำให้อินรู้อยู่ดี

อินเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาไม่ต่างกัน หลังจากพยายามก้มหน้าร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ตรงนาน

พวกเธอพากันร้องไห้เงียบ ๆ สักพัก

" ไม่เป็นไรนะ ๆ " ซีนพยายามกลั้นน้ำตาแล้วปลอบคนตรงหน้าอย่างเคย " เราต้องได้เจอกันอีกบ่อย ๆ แน่ ๆ "

" อีกนานแค่ไหน? "

" วันนี้ พรุ่งนี้ อีก 1 เดือน 3 เดือน 1 ปี 5 ปี 10 ปี หรือ 20 ปีละมั้ง "

" นานจัง " อินสะอื้น

" เรารอได้! " เธอปาดน้ำตาทิ้ง " เรารออินได้แน่ ๆ "

" สัญญากับเค้านะ ซีน "

" สัญญาสิ "

พวกเธอเกี่ยวก้อยกันแน่น

" ซีน ห้ามลืมเค้านะ! "

" อินก็ห้ามลืมเรานะ "

อินยิ้มกว้าง " เค้าจะไม่มีวีนลืม ซีน "

" อิน "

" อะไรหรอ ซีน? "

" ขอกอดได้ไหม? "

ซีนอ้าแขนกว้างรอให้หล่อนโถมตัวเข้าใส่อ้อมกอดของเธอ อินร้องไห้อีกแล้ว ซีนรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาของหล่อน

เธอโคลงเคลงตัวไปมาเบา ๆ เพื่อปลอบหล่อน " อย่าร้อง ๆ "

" หนูกอดด้วย!! " เสียงตะโกนของอมยิ้มดังลั่นมาจากหน้าประตูรั้วไกล หล่อนวิ่งก้าวเข้ามากอดเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน รัดแน่นจนหน้าของตัวเองฝังลงกับช่องว่างระหว่างต้นขาของพี่สาวทั้งสอง พวกเธอหัวเราะออกมาเสียงดัง

" ไว้เจอกันใหม่นะ อิน ยิ้ม! "

" บ๊ายบาย พี่ซีน " อมยิ้มโบกมือไป มา " หนูจะกลับมาเล่นกับพี่ซีนบ่อย ๆ "

เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ " ต้องกลับมาเล่นกับพี่จริง ๆ นะ นี่คือภารกิจ "

" หนูสัญญา " อมยิ้มยกมือขึ้นตะเบ๊ะ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปหาคุณลุงที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล " ภารกิจของหนูคือกลับมาเล่นกับพี่ซีน "

" ซีน.. "

" ว่าไง อิน? " 

" เค้าต้องไปแล้วนะ "

" อืม โชคดีนะอิน " เธอพูด ในขณะที่อินบีบมือเธอไว้แน่น " อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว "

" เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว ๆ " หล่อนรำพึงกับตัวเองเบา ๆ

" ใช่ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว "

อินเงยหน้าขึ้นมองเธอ " ตอนเค้าไม่อยู่ ซีนต้องตั้งใจเรียนนะ ห้ามหลับ อย่าสอบตก สัญญานะ "

" ยากจัง แต่สัญญา "

" ต้องไปจริง ๆ แล้ว " เธอพยักหน้า หล่อนยังคงจับมือเธอไม่ปล่อย " ช่วยเก็บดาวเหนือไว้ให้เค้าด้วยนะ "

" ยังไง? "

อินฝืนยิ้ม " ซีนรู้วิธีอยู่แล้วล่ะ สัญญากับเค้านะ "

" อืม สัญญา "

หล่อนปล่อยมือออกจากเธอ อินมองหน้าเธอนิ่งแล้วค่อย ๆ ผละตัวออกช้า ๆ

" แล้วเจอกันนะ ซีน "

" อืม ไว้เจอกัน "

" ..โชคดีนะทุกคน " 

.

.

อินผละตัวออกจากอ้อมกอดของเธอ หล่อนปาดหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจนเปรอะเปื้อนใบหน้า

เธอหัวเราะร่า พลางยื่นกระดาษทิชชู่ให้หล่อน

" อะไรอ่ะ? ไม่โรแมนติกเลย " หล่อนว่า พลางซับคราบน้ำตาเบา ๆ 

" เอาอะไรมาโรแมนติก น้ำตาไหลเป็นทางขนาดนั้น "

" ซีน! " 

พวกเธอเผลอหัวเราะออกมาพร้อมกันเสียงดัง " คิดถึงตอนนั้นเลยเนอะ "

" นั่นสิ ตอนที่ซีนกับยิ้มช่วยกันแกล้งเค้า "

" แต่สุดท้ายเรากับยิ้มก็โดนอินบ่นอยู่ดี "

เธอยิ้ม

" จะว่าไปยิ้มเป็นยังไงบ้างเนี่ย? ไม่ได้เจอกันตั้งนาน "

" ยิ้มหรอ? สบายดี แต่ตอนนี้น่าจะอยู่ร้านอาหารแถว ๆ นี้แหละ "

" กินเก่งเหมือนเดิมเลยเนอะ "

" อืม "

" ขอกอดอีกรอบได้ไหม อิน? "

.

.

ซีนเดินออกมาจากภัตตาคาร แต่สิ่งที่ทำให้ต่างจากเมื่อชั่วโมงก่อนก็คือเธอไม่ได้มาเพื่อเฝ้ามองดาวเหนือแล้วนึกถึงใครบางคนอีกแล้ว เธอไม่ต้องรออีกแล้ว

พวกเธอเดินข้างกันอยู่ริมชายหาด เดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีเป้าหมาย

ซีนมีเรื่องที่อยากจะถามอินอยู่เต็มไปหมด แต่น่าแปลกที่ตอนนี้เธอกลับเลือกที่จะเงียบแล้วฟังเพียงเสียงคลื่นที่กระทบหาด

" ซีน "

" ว่าไง อิน? "

" เค้าคิดถึงซีน " 

" อืม คิดถึงเหมือนกัน " หล่อนยิ้ม

หล่อนยิ้ม " ดีจังที่ซีนก็คิดถึงเค้าเหมือนกัน " 

" ทำไมถึงคิดว่าเราจะไม่คิดถึงอินล่ะ? " 

" ก็บางที..ซีนอาจจะลืมเค้าไปจริง ๆ แล้วก็ได้ " 

" ลืมไม่ได้หรอกก็สัญญากันไว้แล้วนี่เนอะ " เธอว่า พลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า " ดูดาวเหนือสิ อิน "

.

.

.

.

" ซีน! อยู่ไหม? " น้ำเสียงใสของเด็กหญิงวัย 11 ดังเข้ามาจากหน้ารั้วในยาม 9 โมงเช้า

" อยู่สิ อิน " ซีนเงยหน้าขึ้นจากกองของเล่น เธอรีบวิ่งมาหาอินและอมยิ้ม 2 พี่น้องที่เกาะรั้วมองหาเธออยู่หน้าบ้าน 

" พี่ซีนนนนน " อมยิ้มตะโกนทักเสียงดังลั่นอย่างร่าเริง จนเธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวน้องเบา ๆ " ว่าไง ยิ้ม! "

" เข้ามาก่อน ๆ "

ซีนเปิดรั้วกว้าง ก่อนจะเดินนำหน้าทุกคนเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่น 

เธอและอินนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีเข้ม ส่วนอมยิ้มก็รีบวิ่งเข้าหากองของเล่นที่เธอวางทิ้งไว้เมื่อครู่ทันที 

" อินมาเล่นบ้านเราหรอ? "  

อินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด " ใช่! แล้วก็! เค้ามีเรื่องตื่นเต้นจะมาบอกแหละ! " 

" อะไรหรอ? " 

" เย็นนี้พ่อจะให้เค้าขึ้นไปนอนดูดาวบนดาดฟ้าด้วยแหละ! " 

" จริงดิ! " 

หล่อนพยักหน้างึก ๆ 

" หนูด้วย ๆ " อมยิ้มยกมือขึ้นสูง " หนูก็ไปดูดาวด้วย! "

เธอยิ้มให้ 2 พี่น้อง " เย้ ดีใจด้วยนะ "

" เค้าจะได้เห็นดาวเหนือแบบชัด ๆ แล้วซีน " 

" ได้ดูใกล้ ๆ คงจะสวยน่าดูเลยเนอะ "

อินยิ้มกว้าง " แต่ว่า เอ่อ ซีน " 

" อะไรหรอ อิน? " 

ซีนถามคนตรงหน้าที่อยู่ ๆ ก็นิ่งไป หล่อนเม้มปากดูราวกับกำลังช่างใจ

ซีนคิดว่าอินคงทำใจชวนเธอให้ไปดูดาวด้วยกันยาก หล่อนคงไม่อยากให้เธอไปด้วย

" ไม่เป็นไรหรอก อินกับยิ้มดูกันไปเถอะ "

"  ไม่ใช่นะ! " หล่อนเถียงกลับทันควัน " คือ เค้า "

" ไม่เป็น-- "

" --เค้าอยากให้ซีนไปดูด้วยกัน แต่กลัวว่าซีนจะเบื่อ แต่อยากให้ซีนไปดูด้วยกันจริง ๆ นะ "

" ... "

" แล้วก็ มันเขิน ๆ ยังไงก็ไม่รู้เนอะ " หล่อนหัวเราะออกมาแห้ง ๆ " รู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกครูเรียกให้ไปทำโจทย์หน้าห้องเลย "

" ... "

" ซีนไปดูดาวกับเค้านะ! "

" กับหนูด้วย! "

" เราไปได้จริง ๆ หรอ? " เธอถามออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

" ไปได้สิ! " หล่อนว่า 

" ไป ๆ พี่ซีนไป ๆ " อมยิ้มพูดเสริม

 เธอนั่งนิ่งคิดหาคำตอบ " งั้นเราขอลองไปถามแม่ดูก่อนนะ "

พูดจบ ซีนก็รีบวิ่งไปหาแม่ที่อยู่หลังครัวทันที 

อินมองดู 2 แม่ลูกที่กระซิบกระซาบกันเบา ๆ ผ่านประตูห้องครัวที่เปิดกว้าง หล่อนรู้สึกลุ้นจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ หล่อนอยากจะขึ้นไปดูดาวกับซีน

อินจินตนาการถึงบรรยากาศตอนกลางคืนที่ล้อมรอบไปด้วยท้องฟ้าและดวงดาวตั้งแต่พ่อบอกข่าวดีนี้ให้ฟัง หากแต่พอถึงเวลาจริง หล่อนกลับมัวมาเขินจนทำให้ซีนเข้าใจผิดซะได้

ซีนแกล้งเดินทำหน้านิ่งเข้ามาหล่อน " อิน "

เสียงของซีนทำใจของอินแป้ว หล่อนพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ " ไปไม่ได้ใช่ไหม? "

ซีนถอนหายใจออกมาเบา ๆ ใบหน้าของเธอดูหงอยลงจนทำให้หล่อนต้องลูบแขนปลอบใจ " ไม่เป็นไร ๆ "

" ใครว่าล่ะ! " อยู่ ๆ ซีนก็หัวเราะร่า " ไปได้ต่างหาก "

" ขี้แกล้งอีกแล้ว! "

.

.

ดาดฟ้าบริเวณหลังคาโรงจอดรถถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นสนามกางเต็นท์ชั่วคราว 

" ซีนมานอนตรงนี้สิ " เด็กหญิงในชุดนอนผ้าลื่นสีม่วงตบเบาะข้างลำตัวเบา ๆ 

หล่อนรอจนเธอล้มตัวลงนอนข้าง ๆ แล้วค่อยขยับตัวเข้ามาใกล้ ๆ  

" ซีนเห็นนั่นไหม? " อินชี้ไปบนจุดสว่าง ๆ ดวงหนึ่งบนท้องฟ้าสีทึบ 

" อะไรหรอ อิน? " 

" นั่นไง " เสียงหวานกระซิบเบา ๆ " อนาคตของเรา " 

หล่อนหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเธอจะพลิกตัวหนี อินรั้งตัวเธอไว้ พลางพูดเสียงกระซิบ " ล้อเล่น! "

" นั่นน่ะ ดาวเหนือ " หล่อนพูดออกมาอีกครั้งด้วยท่าทีหลงใหล " เป็นดาวดวงที่สว่างที่สุดในกลุ่มดาวหมีเล็ก แต่ไม่ได้สว่างที่สุดบนท้องฟ้า แค่เพราะมันใกล้กับขั้วฟ้าเหนือ.. "

ซีนละสายตาจากกลุ่มดาว แล้วแอบเหลือบมามองใบหน้าของคนข้างกายแทน 

" ใช้ในการหาทิศตั้งแต่สมัยโบราณ.. "

" ... "

" ทั้งดี ทั้งมีประโยชน์ เหมือนเป็นแสงสว่างในความมืดเลยเนอะ "

เธอพยักหน้าเบา ๆ " อืม " 

" เค้าอยากเป็นได้เหมือนดาวเหนือบ้างจัง " อินยิ้มออกมาบาง ๆ 

" อินทำได้อยู่แล้ว เราเชื่อ "

เด็กสาวพูดปฏิเสธ " ไม่หรอกซีน เค้าทำไม่ได้หรอก " 

" คิดมากน่า " ซีนพูดปลอบคนข้าง ๆ " อย่างน้อยอินก็เป็นดาวเหนือให้เราไง "

" ... "

เธอเสริม " ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งดี อินเป็นดาวเหนือชัด ๆ เลย "

อินหัวเราะร่า 

" ใจเย็น ๆ เดี๋ยวยิ้มตื่น "

หล่อนยกมือขึ้นป้องปาก " โทษที "

อินลุกขึ้นนั่ง สายตาของหล่อนจ้องมองไปยังน้องสาวที่กำลังหลับสนิท มือเล็กที่เกาะซีนไว้แน่นและลำตัวที่นอนเบียดขนาบข้าง ทำหล่อนหลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู " แล้วมาบอกว่าหนูจะนอนดูดาวเป็นเพื่อนพี่อินเอง "

เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ " น้องอาจจะฝันถึงดาวอยู่ก็ได้นะ "

อินล้มตัวลงนอนขนาบอีกข้างของซีนอีกครั้ง หล่อนนอนจดจ้องไปบนจุดขาว ๆ บนท้องฟ้า " แต่ถ้าเค้าเป็นดาวเหนือของซีน ซีนก็เป็นท้องฟ้า..ท้องฟ้าในเวลากลางคืนด้วย " 

" อินว่าเราดำหรอ? " อินมองค้อนใส่คนที่นอนข้าง ๆ " อย่าขัดสิ ซีน "

" โทษที "

" ซีนเป็นท้องฟ้า เพราะว่าซีนจะได้อยู่กับเราตลอดไปไง "

" ถึงไม่ได้เป็นท้องฟ้า เราก็จะอยู่กับอินตลอดไป " เธอว่า

" ฝันดีนะ อิน "

" ฝันดี "

.

.

.

.

" อินมาเที่ยวหรอ? " เธอถามออกมาเสียงเบา หลังจากที่นั่งเงียบข้างกันบนชายหาดได้นับ 10 นาที

" เปล่า เค้าตั้งใจมาหาซีน "

เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ " แล้วอินรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่? " 

" จิ๊ปบอกน่ะ "

" รู้จักกันด้วยหรอ? "

" สนิทกันเลยล่ะ " หล่อนหัวเราะออกมาเบา ๆ " จิ๊ปเป็นแฟนของเพื่อนสนิทเค้าเอง "

เธอพยักหน้ารับรู้ " โลกกลมจังเลยนะ "

" นั่นสิ.. " หล่อนว่า " แต่ถ้าโลกไม่กลม เราก็คงไม่ได้มาเจอกันอีก "

" อย่าพูดอย่างนั้นสิ " เธอปราม " ยังไงก็ต้องเจอกันแน่ ๆ "

" แล้วเมื่อไหร่ล่ะ? "

" ไม่รู้สิ อาจจะสักวัน "

" ซีนจะบอกว่า 'วันนี้ พรุ่งนี้ อีก 1 เดือน 3 เดือน 1 ปี 5 ปี 10 ปี หรือ 20 ปีละมั้ง' เหมือนตอนนั้นหรือเปล่า? "

เธอหัวเราะ " อาจจะนะ " 

" ซีน.. "

" ว่าไง อิน? "

" ตำแหน่งดาวเหนือของซีนยังเป็นเค้าอยู่หรือเปล่า ? " 

" ... "

" ช่างเถอะ " หล่อนแสร้งหัวเราะ " ก็มันนานแล้วนี่เนอะ ดาวเหนือของซีนจะยังเป็นของเค้าได้ยังไง "

" เสียใจหรือเปล่า? " 

" ซีน.. " 

" เสียใจหรือเปล่าที่เรายังอยากให้อินเป็นดาวเหนือของเราอยู่? " 

" ขอโทษนะที่พอเรามองดาวเหนือแล้วคิดถึงอินตลอดเลย " 

" ขอโทษจริง ๆ นะอิน "

อินส่ายหน้าปฏิเสธ ในขณะที่ปากพูดพร่ำแต่คำว่า " ไม่เป็นไรเลยนะ ซีน ไม่เป็นไร "

อินเงยหน้าขึ้นมองซีน หล่อนคว้ามือของเธอขึ้นมากอบกุมอยู่แนบอก

" ขอบคุณนะ "

" ขอบคุณจริง ๆ ที่ยังไม่ลืมกัน "

" ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าเค้าไม่ได้คิดถึงซีนอยู่คนเดียว "

" ซีน ขอบคุณจริง ๆ นะ "

เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ " ขอบคุณอินเหมือนกันที่ยอมกลับมาเจอกัน "

" อิน "

" ... "

" อินจะหายไปอีกหรือเปล่า? " 

" ไม่! เค้าไม่หายไปไหนอีกแล้ว "

" ดีจังเลยนะ " เธอพูดเสียงกระซิบ พลางเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ " ดีจังที่ไม่ต้องรออีกแล้ว "

อยู่ ๆ มือของหล่อนก็เคลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าเธอให้หันกลับมามองที่ดวงตาคู่เดิม " ซีน ฟังเค้านะ.. "

" ... "

" ตราบใดที่ดาวเหนือยังไม่หายไปจากท้องฟ้า เค้าก็จะไม่หายไปจากซีนเหมือนกัน "

" ..แสดงว่าอินจะหายไปอีกน่ะสิ " 

" ทำไมล่ะ? " 

" ก็เวลากลางวันดาวเหนือไม่ได้อยู่บนท้องฟ้านี่นา " 

เธอหัวเราะร่า เมื่อเห็นสายตามองค้อนของคนข้างกาย

" ล้อเล่นน่า ตอนอินไม่อยู่ เราตั้งใจเรียนตามที่สัญญาไว้เลย "

หล่อนผละมือออก แล้วยิ้มกว้าง " ดีจัง "

 หล่อนว่า " แต่เค้าอยากให้ซีนรู้ไว้ว่าดาวเหนือดวงนี้จะอยู่กับซีนทุกเวลา "

" ขอบคุณที่เป็นท้องฟ้าให้กันนะ "

" อืม ขอบคุณเหมือนกันที่ยอมดาวเหนือของเรา "

.

.

.

.

.

 - THE END - 

......

- At Home -

ดาวเหนือที่ส่องสว่างประดับอยู่บนท้องฟ้า ในสายตาของทุกคนคงจะมองเป็นสิ่งเดียวกัน

แต่ดาวเหนือที่ส่องสว่างประดับอยู่ในดวงใจ คงไม่มีใครมองเป็นสิ่งเดียวกันแน่นอนค่ะ

 - อยากจะขออยู่จนแสงดาวจางไป  -