มายาไฟในดวงตา - โมรารัตติกาล

เขารู้สึกยิ่งกว่าพึงพอใจ คล้ายคนเดินทางกลางทะเลทรายที่ได้พบกระแสธารแห่งชีวิตรวมอยู่กับขุมสมบัติ 

“อืม-ม-ม อา...” ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคออย่างพึงใจ

ไม่รู้เลยว่าร่างน้อยบนเตียงหวั่นไหวคล้ายกำลังจะสิ้นใจอยู่รอมร่อแล้ว เธอไม่รู้กระทั่งว่าผ้าพันกายยังอยู่หรือว่าเขยื้อนหลุดพ้นตัวไปแล้ว รู้เพียงแต่ว่าเขากำลังแนบชิดไปหมดทุกส่วน ทั้งอกรุ่มร้อนแข็งแกร่ง ทั้งขาสองข้างที่กดตรึงเธอเอาไว้ และมากกว่านั้นที่ไม่อยากจะจินตนาการ...

“พะ...พอแล้ว ไปให้พ้นนะ” มัชฌิตาสำลัก รวบรวมแรงขืนริมฝีปากให้คลาดจากเรียวปากซึ่งดูดกลืนลมหายใจของเธออยู่อย่างไม่รู้จักอิ่มเอมเสียที

มัชฌิตาที่สั่นไปทั้งตัว เพิ่งสังเกตเห็นว่าความสว่างโพลงของเขาราลงทำให้มองใบหน้านั้นได้ชัดขึ้น ใบหน้างดงามผ่องพรรณยิ่งกว่ารูปสลักทองคำของเทพเจ้า ทรงพลังอย่างไม่อาจต้านทาน หัวใจของหญิงสาวเต้นโครมคราม

นี่เธอต้านทานเขาไม่ได้เลย พูดภาษาคนก็ไม่ยักฟังด้วย ทำเหมือนจะกินเธอมากกว่า เขาคงไม่รู้ตัวสักนิดว่าได้ก้ำเกินความรู้สึกอย่างหญิงสาวของใครบางคนเข้าแล้ว ถึงเจ้าตัวงันไปคล้ายยังไม่ต้องการทำเช่นเมื่อครู่อีกในยามนี้ แต่มัชฌิตาก็ยังถูกตรึงไว้กับที่ หอบหายใจแรงด้วยความตระหนกอกสั่น จนทุกอย่างค่อยๆเบาลง เขาก็ยังไม่ยอมขยับ ยังคงมองเธอนิ่งอยู่เช่นนั้นด้วยดวงตาทรงอำนาจอันเป็นปริศนา จนมัชฌิตาต้องเอ่ยออกมา

“นี่มันมากเกินไปแล้วนะ ลงไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้” หญิงสาวรวบรวมกำลังส่งเสียงดุให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ที่เล็ดลอดออกมาจากในคอนั้นแทบไม่ต่างจากคำกระซิบของสายลม

เจ้าของร่างที่บุกรุกเข้ามาไม่ตอบ ทำเหมือนไม่ได้ยิน แต่หญิงสาวสังเกตเห็นว่าแววตาที่ลุกเป็นสีไฟอ่อนๆของเขาหรี่ลงจนเธอสามารถมองเห็นแก้วตาอย่างมนุษย์เป็นครั้งแรก มันเป็นแก้วสีดำล้ำค่าซึ่งใสและสวยมากเหลือเกิน ถึงกระนั้นแววคมปลาบและความดุร้ายเป็นอาจิณก็ยังฉายชัดคล้ายเป็นคุณสมบัติประจำของเจ้าตัวที่ไม่อาจแยกจากกัน

“ไปให้พ้น!  ไอ้ปีศาจร้าย” 

https://www.facebook.com/asitaFANtasy/

-AsitA-