[Fic] Amaryllis : : Doubleb , ikon

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ ๑

ในครั้งกาลที่ท้องฟ้ายังเป็นเพียงสีฟ้าที่โปร่งสดใส ใบไม้กิ่งไม้แผ่กิ่งก้านเขียวขจีเพียงให้ความร่มรื่น นกสัตว์นานาส่งเสียงร้องโดยปราศจากเสียงแปลกปลอมใดๆ และดวงอาทิตย์ที่ฉาดแสงเพียงแต่ให้ความอบอุ่นไม่แผดเผา

หากเมื่อมองลงไปยังแคว้นแคว้นหนึ่งแล้วท่ามกลางหมู่ไม้ทุ่งหญ้า ตามซอกโขดหินของหน้าผาและน้ำตกจะปรากฏดอกไม้สีแดงชูช่อให้เห็นอยู่ทั่วบริเวณ จนทั้งแคว้นดูจะถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงของดอกอมาริลิส

มือขาวนวลของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเอื้อมไปเก็บเจ้าดอกไม้สีแดงที่กลีบอันอ่อนบางของมันคลายตัวเบ่งบานเต็มที่เชิญชวนให้เด็กหนุ่มร่างผอมเข้าไปเด็ดออกจากลำต้น โดยที่ทั่วทั้งปราสาทโบราณอันก่อสร้างจากอิฐมีเจ้าดอกอมาริลิสสีแดงสดทั้งขึ้นเองตามธรรมชาติและถูกปลูกอยู่เต็มไปหมด

เจ้าของร่างโปร่งที่ติดออกจะผอมไปสักหน่อยสำหรับเด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดมองไปทั่วบริเวณของปราสาท ทั้งโต๊ะอาหาร เครื่องดนตรีกำลังถูกจัดเตรียมมาในงานสำคัญเพื่อต้อนรับ 'แขกพิเศษจากต่างเมือง' คำที่ใช้เรียกเพียงเพื่อความสุภาพ 

 ผ้าคลุมโต๊ะรวมทั้งข้าวของที่ประดับประดาทุกอย่างในวันนี้ล้วนตกแต่งด้วยสีขาวและแดงสลับกันไปอันเป็นสีประจำตระกูลทั้งสองหรือความจริงจะบอกว่าตระกูลเดียวกันก็ไม่ผิดนักเพียงแต่แยกกันออกเป็นสองฝั่ง ตะวันตกเป็นสีขาวและฝั่งตะวันออกอย่างพวกเขาคือสีแดง

มันก็หน้าตลกดีเหมือนกันที่จัดงานเชื่อมสัมพันธภาพสมานฉันท์สร้างความปรองดองมาได้ทุกหกปี ทั้งที่รู้ว่าจัดไปก็ไม่ทำให้ทั้งสองฝั่งสร้างความปรองดองขึ้นมาได้ แต่เด็กหนุ่มก็โตพอที่จะรู้ว่ามันเป็นงานทางการเมืองที่ต้องสวมหน้ากากบังหน้าเท่านั้นและนี่ก็เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้มีโอกาสเข้าร่วมในงานนี้ซ้ำยังในฐานะทายาทผู้ซึ่งจะปกครองแคว้นของฝั่งตะวันออกต่อไป

ฮันบินรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยแต่ไม่ใช่ความประหม่า ตั้งแต่ที่เขาอายุสิบหกมาจนถึงตอนนี้ตลอดหนึ่งปีเขาได้รับโอกาสเข้าร่วมประชุมและออกงานสังสรรค์ทางการเมืองมานับครั้งไม่ถ้วน หากจะตื่นเต้นก็คงเป็นเพราะแขกคนสำคัญทางการเมืองของเขาครั้งนี้ คือพวกผู้ปกครองแคว้นฝั่งตะวันตก พวกกลุ่มสีขาวซึ่งเป็นอริศัตรูกันมาตลอดสองร้อยปี พวกกลุ่มคนที่อดีตมาจากรากเหง้าเดียวกัน

นิ้วเรียวสวยไล้ไปตามนิ้วกลางข้างขวาซึ่งมีแหวนเงินสลักตราราชสีห์อันเป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลไว้อยู่ 

สีแดงราชสีห์ฝั่งตะวันออก สีขาวสุนัขจิ้งจอกฝั่งตะวันตก

จำได้ขึ้นใจที่คนเป็นบิดาอันเป็นเจ้าผู้ปกครองแคว้นฝั่งตะวันออกเคยบอกเอาไว้ ว่าสีแดงสำหรับเราไม่ได้แสดงถึงโลหิตผู้บริสุทธิ์ฉันท์ใด สีขาวก็ไม่ได้บ่งบอกถึงความบริสุทธิ์สะอาดฉันท์นั้น เพราะสีขาวของฝั่งตะวันตกคือสัญลักษณ์ของความตาขาว ปลิ้นปล้อนมากอุบาย เฉกเช่นกับสุนัขจิ้งจอกที่เป็นตราประจำตระกูล เจ้าผู้ปกครองฝั่งตะวันออกยิ้มหยันเมื่อครั้งเล่าให้บุตรชายฟังแล้วพูดต่อว่า 

'ช่างกล้าที่จะเอาสัตว์ชั้นต่ำเช่นนั้นมาเป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูล แต่ก็เหมาะกับพวกกบฏอย่างมันดี '

ฮันบินนึกถึงคำบอกเมื่อครั้งก่อน เขากำลังได้เห็นกับตาเพราะนึกสงสัยว่าความปลิ้นปล้อนของฝั่งตะวันตกเป็นเช่นใด

ขณะเจ้าของผิวขาวละเอียดมองการตระเตรียมงานซึ่งใกล้พร้อมเสร็จและแขกต่างเมืองคงกำลังจะมาถึงในตอนพลบค่ำหากไม่เถลไถลหรือเกิดสิ่งใดขึ้นในระหว่างทางซึ่งไกลถึงหกร้อยไมล์จากฝั่งตะวันตกมาถึงฝั่งตะวันออก ดวงตาคมคู่สวยมองไปเห็นชายร่างสูงผิวเข้มอยู่ในชุดสีดำปักดิ้นทองเดินออกมาจากตัวปราสาทที่มีอายุในการก่อสร้างมานับพันปี

มินโฮพี่ชายร่วมสายเลือดของเขานั่นเอง เมื่อใบหน้าหล่อคมคายมองเห็นเขาฮันบินก็ก้มศีรษะทักทายไปให้อีกฝ่ายก่อนเล็กน้อยโดยที่ศีรษะอีกฝ่ายก็ก้มตอบกลับมา พวกเขาทั้งคู่เป็นพี่น้องที่ห่างไกลจากคำว่าสนิทสนมด้วยอายุที่ห่างกันถึงสิบสองปี อีกทั้งเหตุผลทางการเมืองจึงทำให้พวกเขาไม่ควรสนิทกันมากนัก ต่างจากพี่น้องทั่วไป

เมื่อครั้งเป็นเด็กสมัยที่เขาไม่รู้อะไร ฮันบินมักเข้าไปหาอยากเล่นกับอีกฝ่ายที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายร่วมสายเลือดกับตน แต่ก็โดนอีกฝ่ายปฏิเสธบ่ายเบี่ยงไม่ให้เข้าใกล้ทุกครั้งไป

มันเป็นเรื่องน่าเศร้าและเหงาสำหรับเด็กอายุไม่กี่ขวบปีในเมื่อนอกจากมินโฮเขาก็ไม่มีพี่น้องร่วมสายเลือดคนไหนอีก แต่เมื่อโตขึ้นฮันบินก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะรู้จักเว้นระยะห่างที่เหมาะสมสำหรับอีกฝ่าย

"เตรียมตัวเสร็จแล้วอย่างนั้นรึ"

มินโฮเดินมาใต้ต้นไม้ใหญ่ที่น้องชายยืนอยู่ ฮันบินอยู่ในชุดผ้ากำมะหยี่สีแดงอันเป็นสีประจำตระกูลโดยรอบตัวผ้ามีขลิบทองจากเส้นไหมที่ถูกทักทออย่างประณีตรายรอบ

ผมสีดำสนิทยาวปกคลุมไหล่ถูกมัดรวบด้วยริบบิ้นสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผมเจ้าของอย่างเรียบร้อย  เปิดเผยใบหน้าเต็มอิ่มและผิวพรรณผุดผาดของเด็กหนุ่มที่ยังไม่โตเต็มวัยดีได้อย่างชวนมอง

"ครับท่านพี่มานานแล้วหรือยัง"

ฮันบินถามกลับเพราะไม่บ่อยนักหรอกที่จะเห็นมินโฮอยู่ในปราสาท อีกฝ่ายมักไปอยู่กับกลุ่มกองทหารหรือสำรวจตามชายแดนมากกว่า มากสุดที่ฮันบินได้เจอมินโฮก็คือปีละสองครั้ง เพราะไม่แล้วบางปีก็ไม่ได้พบกับอีกฝ่ายเลยหากไม่ใช่เพราะด้วยความสำคัญของงานที่จะจัดขึ้นนี้มินโฮคงไม่กลับมา มินโฮพยักหน้าให้ฮันบินแทนคำตอบ

"ท่านเคยประชุมกับพวกตะวันตกมาแล้วเป็นอย่างไรบ้าง"

 เพราะไม่ใช่พี่น้องที่สนิทกันนอกจากเรื่องงานก็ไม่มีอะไรให้พวกเขาคุยกันนัก ฮันบินจึงถามอีกฝ่ายที่เคยร่วมประชุมมาก่อน อีกทั้งไปอยู่ชายแดนติดฝั่งตะวันตกก็บ่อยครั้งคงพอรู้อะไรมาบ้าง และคำตอบที่ฮันบินได้รับมีเพียง

"อย่าเชื่อที่มันพูด ทุกคำที่มันบอกล้วนไม่เป็นความจริง"

ไม่ได้ลงรายละเอียดมากนักพูดคุยอีกไม่กี่คำมินโฮก็ขอผละตัวออกไป โดยก่อนไปมือหนาก็หยิบดอกอมาริลิสที่ฮันบินเพิ่งเก็บมาจากมือน้องชายและปักมันประดับไว้บนกระเป๋าเสื้อตรงอกซ้ายของเด็กหนุ่ม

✥✥✥

ตอนนี้เลยกำหนดเวลาที่คณะฝั่งตะวันตกจะมาถึงหลายชั่วยาม หลังจากพระอาทิตย์ที่ลาลับลงสู่ดิน ท้องฟ้าที่มีดาวน้อยแสงไม่กี่ดวงกลับค่อยจางหายไปเปลี่ยนเป็นท้องฟ้าที่ขมุกขมัวขึ้นเรื่อยๆ สายลมหวีดหวิวเริ่มโหมกระพือหนัก แสงสีสว่างจ้าจากฟ้าแลบร้องส่งสัญญาณว่าพายุฝนคงมาอีกไม่ช้า ทั่วทั้งโถงอาหารขมวดคิ้วให้กับแขกรับเชิญที่ยังมาไม่ถึง

"สันดานจิ้งจอกชั้นต่ำไม่เคยเรียนรู้เรื่องมารยาท"

ยังกวอนประมุขผู้ครองแคว้นสบถออกมาขณะนั่งอยู่บนหัวสุดของโต๊ะตัวยาว ใบหน้าคมของชายวัยใกล้ห้าสิบบูดบึ้งแม้จะเป็นประจำแต่ก็สร้างความเกรงขามให้คนรอบข้างอยู่ดี

ฝั่งซ้ายมือคือบุตรชายคนเล็กของเขา 'ฮันบิน' ผู้ซึ่งจะได้ขึ้นเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นต่อจากเขา และที่นั่งติดกับฮันบินคือมินโฮบุตรชายคนโตที่ใบหน้าถอดจากเขามาไม่มีผิดเพี้ยน

ไม่มีใครต่อบทสนทนานี้เพิ่มเติมรวมไปถึงฮันบินซึ่งเพียงนั่งสงบด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสียงดนตรีที่ดังอย่างเงียบเหงาไม่อาจช่วยกลบเสียงคราครึ้มของลมพายุจากด้านนอกได้จนกระทั่ง

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงฟ้าผ่าลงมาจนทั่วทั้งปราสาทสั่นไหว มันดูจะใกล้มากในความรู้สึก เสียงกรีดร้องของบ่าวรับใช้สาวดังให้ได้ยินกันระงม ฮันบินขยับตัวลุกจากที่นั่ง

"เดี๋ยวข้าออกไปดูเอง"

ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในอกมันคล้ายกับลางสังหรณ์และมันก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย

✥✥✥

ลมกระโชกพัดอย่างบ้าคลั่งท้องฟ้าแลบแปลบปลาบอย่างวิปริตแต่ก็ยังไม่มีเม็ดฝนตกลงมา ฮันบินเดินฝ่าลมแรงกระโชกมาทางฝั่งซ้ายของปราสาทอันเป็นจุดที่เห็นกองไฟลุกโชนและข้ารับใช้รายล้อมรุมดูกันอยู่บริเวณนั้น

"ไม่น่า"

ฮันบินพูดกับตัวเองเบาๆท่ามกลางลมพายุที่โหมกระหน่ำ หากเป็นตรงนั้นมันคือจุดที่เคยเป็นรูปสลักหินราชสีห์คำรามอันเป็นสัญลักษณ์ทรงเกียรติของตระกูล

ถึงจะคิดค้านในใจแต่พอฮันบินเดินไปถึงจุดบ่าวไพร่มุงดูกันอยู่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงได้

ตั้งแต่ส่วนหัวราชสีห์ถูกผ่าลงมาจนถึงฐาน จากรูปสลักอันเท่าบุรุษสองคนองอาจกลับกลายเป็นเพียงเศษหินที่ถูกสุมเผาอยู่ในกองไฟและมีกลิ่นไหม้โดยรอบ

"นี่มันลางบอกเหตุชัดๆ ผ่าลงมาอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องปกติแน่"

"ลางร้าย"

"ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องวิบัติอะไรเกิดขึ้นกับที่นี่"

เสียงบ่าวไพร่เซ็งแซ่ล้วนแต่วิจารณ์ไปทางลบแต่ฮันบินไม่อยากตำหนิหรอกวิกฤติการณ์เช่นนี้ใครบ้างจะไม่พรั่นพรึงมองไปในแง่ร้าย และทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุร้ายขึ้น มีก็แต่ความวิตกกลัว

"อ้าวคุณชาย"

ข้ารับใช้ชายวัยชราหันมาพบฮันบินก็ก้มหัวให้ด้วยความนอบน้อม ไม่รู้ว่านายน้อยเหนือหัวจะได้ยินคำอัปมงคลจากบ่าวไพร่อะไรบ้าง

"รีบดับไฟให้หมดแล้วพรุ่งนี้มาจัดการที่เหลือแล้วกัน"

ฮันบินบอกชายชราซึ่งก้มหัวรับก่อนจะพาตัวเดินออกไป

✥✥✥

ร่างโปร่งบางเดินผ่านสุมทุมของต้นเฮเซลนัทอันเป็นทางกลับตัวปราสาท ใบหน้าใสฉายความกังวลครุ่นคิด ต่อให้ไม่เชื่อในลางบอกเหตุแต่ไม่ว่าใครก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจะรู้สึกไม่ดี เหตุการณ์วิปลาสนี่เกิดขึ้นในวันที่พวกฝั่งตะวันตกจะมา จะไม่ให้คิดว่าเป็นลางบอกเหตุร้ายได้อย่างไร

ลมที่โหมกระพือตอนมาขณะนี้ยิ่งโหมกระพือหนักกว่าเดิม อีกไม่นานท้องฟ้าคงกลั่นตัวเป็นพายุฝนห่าใหญ่ ร่างบางเดินต้านแรงลมจนเสื้อคลุมที่สวมใส่ลู่ไปตามลม ได้ยินเสียงแว่วคล้ายเสียงรถม้าคิดว่าพวกฝั่งตะวันตกมาถึงแล้วก็เป็นได้ พยายามเร่งการเดินให้เร็วขึ้นเพราะคงดูไม่ดีนักหากเขาจะเข้าห้องโถงทีหลังคนพวกนี้

แม้จะอยากเดินเร็วแค่ไหนแต่ลมพายุก็ดูจะโหมกระพือเป็นใจให้เขามองไม่เห็นทัศนียภาพเบื้องหน้าเท่าไรนัก จนกระทั่งลมวิปลาสอยู่ๆก็เปลี่ยนทิศทางพัดกระชากมาจากด้านหลังทำให้ริบบิ้นสีดำที่รัดผมไว้ปลิดปลิวไปกับสายลม

ผมสีดำยาวเคลียไหล่โบกสยายตามสายลมที่พัดมาจากด้านหลัง ลมที่พัดอย่างบ้าคลั่งในตอนแรกอ่อนตัวลงมาเล็กน้อยทำให้ฮันบินมองเห็นทัศนียภาพเบื้องหน้าว่าไม่ได้มีแค่ตัวเองอยู่แค่คนเดียว

ชายร่างสูงผิวขาวจัดอยู่ในชุดสีขาวปักดิ้นสีเงินอย่างชนชั้นสูง  เส้นผมสีดำถูกหวีเรียบและรวบตึงไปด้านหลังอย่างคนเจ้าระเบียบ จมูกโด่งได้รูปและดวงตาเรียวซุกซ่อนอยู่ในแว่นกรอบใสจากที่ประเมินคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับมินโฮรึน้อยกว่าสักเล็กน้อยก็เป็นได้

แต่ทุกอย่างที่กล่าวมานั้นก็ไม่สำคัญเท่ากับมุมปากที่ยกขึ้นเพียงน้อยนิดแต่ฮันบินก็รับรู้ได้ ดวงตาเรียวแม้จะอยู่ภายใต้แว่นกรอบใสในเวลากลางคืนมันก็ทำให้ฮันบินรู้สึกอึดอัด ทุกกิริยาและทุกสิ่งอย่างมันบอกโดยสัญชาตญาณว่าผู้ชายคนนี้อันตราย โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องทำอะไรเลย

"ของคุณชายน้อย"

ชายคนนั้นบอกโดยมีริบบิ้นสีดำของฮันบินอยู่ในมือ คงเป็นตอนที่ลดพัดปลิวไป

ร่างโปร่งบางของเด็กหนุ่ม ดวงตากลมใสซึ่งกำลังประเมินสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างระวังตัว เส้นผมยาวที่ปราศจากการมัดรวบกำลังตีไหวไปตามแรงลม ปากอิ่มสีสดที่ตัดกับผิวขาวน้ำนมไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา ไม่ว่าใครได้มาเห็นภาพตรงหน้าก็ไม่อาจสะกดกลั้นสายตาให้มองไปทางอื่นได้ เหมือนถูกบังคับให้อยู่ภายใต้มนต์สะกดชั่วคราว

จากผิวพรรณและเสื้อผ้าที่สวมใส่จีวอนก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นบุตรชายคนเล็กอันเป็นทายาทผู้สืบทอดของพวกฝั่งตะวันออก

ร่างสูงกว่าเดินเข้ามาใกล้ฮันบินจนหยุดอยู่ตรงหน้า มือหนาสัมผัสเส้นผมยาวซึ่งสะบัดไหวไปตามแรงลม ออกจะมากไปสักหน่อยแต่ฮันบินก็ไม่ได้ถอยหนีหรือแสดงความหวั่นกลัว

ดวงตาคู่กลมสบตรงเข้ากับดวงตาอีกฝ่าย รู้ว่าอันตรายเพราะดวงตาคู่นั้นดูจะสามารถสำรวจลึกเข้าไปถึงทุกก้นบึ้งทางความคิดของคนที่ถูกจับจ้องได้มันน่าประหวั่น แต่ก็มีเพียงอาการสงบนิ่งของฮันบินที่ตอบรับกลับไป

 มืออีกข้างของจีวอนรวบผมฮันบินไปทางด้านหลัง เมื่ออีกฝ่ายอยู่ข้างหน้ามันจึงดูว่าอีกฝ่ายจาบจ้วงกอดเด็กหนุ่มตัวเล็กกว่าไม่มีผิด ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นกับเส้นผม มือที่กำลังผูกริบบิ้นให้ มุมปากที่เหยียดขึ้นเพียงนิด ดวงตาเรียวที่จ้องกันเหมือนทะลุไปถึงส่วนลึกสุดทางความคิด

ภายใต้ท่าทีนิ่งเฉยใช่ว่าจะไม่ทำให้ใจเด็กหนุ่มเต้นรัวได้ มันเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยเด็กหนุ่มรู้และคิดว่าคนตรงหน้าเขาก็รู้เช่นกัน แต่ฮันบินก็สงบพอที่จะไม่สั่นไหวไปกับเหตุการณ์ตรงหน้าและควบคุมตัวเองให้เป็นปกตินิ่งเฉยทั้งยังกล้าพอจะสบตาอีกฝ่ายไม่วางตา

เมื่อผูกริบบิ้นให้เด็กหนุ่มเสร็จ มือจีวอนไล้เรือนผมฮันบินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนผละออก มุมปากยกยิ้มกว่าที่เคยอย่างถูกใจ มีไม่กี่คนหรอกที่กล้าให้เขาสบตาตรงๆอย่างนี้ ซ้ำยังกล้าสบตาตอบกลับอีก ยังเด็กอยู่แท้ๆ

"เรียบร้อยแล้ว"

 จีวอนบอกเด็กหนุ่ม พินิจใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างพอใจ โดยที่คนอายุน้อยกว่าพยักหน้าขอบคุณเล็กน้อยตามมารยาทและหน้าที่ไม่ว่าในใจจะอยากขอบคุณหรือไม่ก็ตาม

"ท่านคงเป็นแขกที่มาจากตะวันตก" ฮันบินพูดกับอีกฝ่าย

 "คงเป็นเพราะลมพายุที่ทำให้ท่านไม่สะดวกกับการเดินทาง"

"ต้องขออภัยคุณชายน้อยที่พวกข้ามาผิดเวลา"  

 จีวอนตอบอย่างสงบด้วยรอยยิ้มสุภาพแต่มันกลับแต่มันกลับไม่ให้ความรู้สึกของการขออภัยแม้แต่น้อย

"อีกเดี๋ยวฝนก็ตกแล้วตามข้าเข้ามาในปราสาทเถอะ"

ฮันบินรับหน้าที่เป็นเจ้าบ้านแต่อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ

"เดี๋ยวข้าตามเข้าไปเชิญคุณชายน้อยก่อนเถอะ" 

เพราะเสียงฟ้าที่ผ่าเข้ามาใกล้ทำให้ขบวนม้าจากรถม้าตกใจวิ่งผิดทิศแทนที่จะมุ่งเข้าสู่ตัวปราสาท และตอนนี้จีวอนกำลังกลับเข้าไปยังขบวนของรถม้าซึ่งบรรดาองครักษ์กำลังช่วยกันควบคุมให้สงบ . . . ฮันบินเห็นสิ่งที่เกิดจากเบื้องหลังชายร่างสูงก็พอจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

"เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

"แล้วพบกัน"

จีวอนบอกเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่เดินกลับไปยังตัวปราสาทโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าตอนไหนกันที่ดอกอมาริลิสหายไปจากเสื้อด้านอกซ้าย

มือหนาของจีวอนนำดอกอมาริลิสไล่สัมผัสที่จมูกโด่งได้รูปและปากหยักของตน ก่อนที่จะเดินกลับไปยังขบวนรถม้า

"บุตรชายคนเล็กเจ้าของแคว้นรึครับท่าน"

จุนฮเวองครักษ์หนุ่มวัยยี่สิบตอนต้นถามคนเป็นเจ้านายเมื่อเดินกลับมา พอจะเห็นว่าก่อนหน้านี้ผู้เป็นนายพูดคุยกับเด็กหนุ่มชั้นสูงคนหนึ่ง จีวอนพยักหน้าเล็กน้อยให้องครักษ์คนสนิทเป็นคำตอบ

"เป็นอย่างไรบ้างครับท่านว่าที่คนปกครองฝั่งตะวันออก . . . ได้ยินคำเล่าต่อกันว่าเป็นเด็กหนุ่มที่รูปงามไม่ใช่น้อย"

จุนฮเวถามต่อเพราะความมืดเขาที่อยู่ไกลจึงมองเห็นหน้านายน้อยฝ่ายแดงได้ไม่ดีนัก

สีหน้าจีวอนนิ่งสงบ ดอกไม้สีสดแดงที่อยู่ในมือถูกขยี้จนแหลก กลีบดอกอันบอบช้ำถูกปล่อยลงกับพื้น รวมไปถึงคราบสีแดงที่เปื้อนมือจีวอนร่างสูงก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวเช็ดออกจนสะอาดหมด

"ไปเถอะอย่าให้เจ้าบ้านต้องรอนาน เดี๋ยวเขาจะว่าเราเป็นพวกจิ้งจอกมารยาทต่ำ"

บอกองครักษ์หนุ่มซึ่งทำหน้าที่คุมบรรดาองครักษ์ให้ควบคุมม้าจนสงบได้ เพื่อมุ่งตรงไปยังตัวปราสาท

TBC

Talks : : ไม่ได้แต่งฟิคมานานกลับมาแต่งอีกครั้งก็คู่พี่บ๊อบกับน้องบินเลยค่ะ หลังจากเป็นสาววาย[แก่] ไม่ได้จิ้นอะไรอยู่พักใหญ่

หากใครชอบก็ช่วยคอมเม้นท์รึสกรีมมาที่ 

แท๊ก #นายน้อยฮันบิน

สงสัยพูดคุยกันได้ที่ @Asifiction