เพื่อน....รัก <one short>

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะคะ 

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น ตอนอ่านอาจจะงงๆเบลอๆไปบ้างเพราะเพิ่งหัดแต่งเป็นเรื่องแรก

ก็ไม่รู้จะถูกใจกันบ้างหรือเปล่า 

ข้อความอาจติดเรทนิดๆเพื่่ออรรถรสของผู้เขียนเอง ฮ่าๆ 

 

"นิยายเรื่องนี้เกิดจากจิตนาการของผู้เขียนเอง ตัวละครที่นำมาใช้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ"

 

"ไม่ได้มีเจตนาให้ศิลปินเสียหาย แต่งเพราะความฟินส่วนตัวล้วนๆ"

 

 

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะคะ 

 

ฝากติชมกันด้วยนะคะ ด่าได้แต่อย่าแรงเด้อออ ฮ่าๆๆๆ ><'

เนื้อเรื่อง

ณ.มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร

“โดม  เอย รู้ข่าวนี้กันยัง” พรีนสาวสวยผู้มีผมสีเทาโดดเด่นพูดขึ้น

“ข่าวอะไรของแกวะ”  เอยถามเพื่อนสนิท

“นี่ไง สาวคณะนิเทศน์ปี 1 มหาวิทยาลัยชื่อดังโดนฆาตกรรมสยองคาหอพักสภาพศพไม่มีรอยแต่ที่แปลกคือลูกตาทั้งสองหายไป ฆาตกรยังลอยนวล” พรีนบรรยายเนื้อข่าวในสมาร์ทโฟนของตนให้เพื่อนทั้งสองฟัง

“ใครอ่ะพรีน พวกเรารู้จักป่ะ” ชายหนุ่มใส่แว่นเอ่ยขึ้น

“ก็น้องดาวที่ชอบแอบมองนายบ่อยๆไง ฉันเพิ่งเจอเมื่ออาทิตย์ก่อนเองสงสารน้องว่ะ ใครกันที่ทำกันได้” พรีนตอบ

“โถ่น้องดาวไม่น่าเลย ใครกันทำไมใจร้ายอย่างนี้”

“คนสมัยนี้ก็นะ เอะอะก็ฆ่าๆ สงสารพ่อแม่จริงๆ” เอยมีน้ำเสียงโมโห

“เออ เอย เสาร์นี้เรากับพรีนว่าจะไปดูหนังอ่ะ ไปด้วยกันเปล่า” โดมถามขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มเงียบ

“พวกแกไปกันเถอะ เสาร์นี้เรานัดกับแม่ไปทำบุญอ่ะ” เอยตอบอย่างนึกเสียดาย

.

.

วันเสาร์

“โดมคะ วันนี้เราจะดูหนังเรื่องอะไรกันดีอะ” พรีนเอ่ยถามพร้อมเกาะแขนแฟนหนุ่มอย่างออดอ้อน

“โดมตามใจพรีนเลย เรื่องไหนก็ได้ขอแค่มีพรีนโดมชอบหมด” โดมตอบเสียงหวานไม่แพ้กัน

“ปากหวานจังนะคะ” พรีนหยิกแก้มโดมอย่างหยอกล้อ

“จะลองชิมไหมล่ะพรีนจะได้รู้ว่าปากโดมหวานหรือเปล่า” โดมตอบยกยิ้มที่มุมปากและส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“ทะลึ่งละๆ จะดูไหมหนังเนี่ย” พรีนเดินไปปล่อยแฟนหนุ่มทิ้งไว้คนเดียว

“ดูคร้าบๆ” ตะโกนบอกแฟนสาวก่อนจะวิ่งตามไป

“ที่รักคร้าบหิวข้าวแล้วง่ะ” หลังจากดูหนังเสร็จโดมก็เข้าไปอ้อนแฟนสาวกินข้าว

“ป่ะ ไปกินข้าวดีกว่าพรีนก็หิวละ” พรีนพูดและจูงมือแฟนหนุ่มไปที่ร้านโปรดโดยเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกันเพื่อที่จะไม่ให้ดูน่าเกลียดแก่สายตาผู้พบเห็น

“แม่เอยสวัสดีครับ/ค่ะ” โดมและพรีนทักทายแม่ของเอยและหันไปยิ้มให้เอยขณะที่ทั้งสองกำลังรับประทานอาหารอยู่

“หวัดดีจ้ะลูก ตามสบายเลยเดี๋ยวแม่กับเอยขอตัวนะ” แม่ของเอยรับไหว้และเดินนำหน้าก่อนที่เอยจะหันยิ้มให้เพื่อนทั้งสองและเดินตามแม่ไปที่ห่างไปอีก 2 โต๊ะ แต่ตรงข้ามกัน

“พี่โดมบังเอิญจัง เมย์ดีใจมากเลยที่ได้เจอพี่โดม ฟอดดด” พูดจบสาวน้อยก็โน้มหน้าลงไปหอมหนุ่มแว่นแบบไม่ทันตั้งตัว

“เอ่อ อ่า อย่าทำแบบนี้นะครับน้องเมย์  พี่ไม่อยากให้น้องเมย์เสียหาย” โดมเบี่ยงตัวออกจากสาวข้างๆ เพราะกลัวคนตรงหน้าจะหึง แต่ผิดคาดเมื่อเขามองไปตรงข้าม พรีนกลับยิ้มให้แบบไม่ใส่ใจ

“พี่โดมเป็นแฟนกับเมย์นะคะ พี่ก็ไม่มีใครเมย์ก็ไม่มีใคร เราเป็นแฟนกันนะคะ นะๆๆ” หญิงสาวกระชับแขนที่เกาะอยู่แต่แรกให้แน่นกว่าเดิมพร้อมกับถูไถหน้าอกขนาดลูกมะพร้าวที่แขนชายหนุ่ม

“เอ่อ พี่กับเพื่อนอิ่มแล้ว ขอตัวนะครับ” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบแต่เขาเรียกพนักงานมาเก็บเงินและส่งสัญญาณไม่เอาเงินทอนและเดินนำหน้าคนที่พามาด้วยอย่างงอนๆทำให้อีกคนต้องรีบลุกตามไป

“เป็นอะไรคะโดม” เมื่อรถออกตัวได้สักพัก พรีนเริ่มรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศจึงถามคนข้างๆ

“ก็พรีนอ่ะ ขนาดมีสาวมาตามขนาดนี้ยังไม่หึงโดมเลย” โดมพูดอย่างงอนๆโดยไม่มองหน้าแฟนสาว

“โถ่ ที่รักคะเรื่องแค่นี้เอง พรีนไว้ใจโดมนะ โดมจะไม่มีทางนอกใจพรีนทั้งต่อหน้าและลับหลังใช่ไหมคะ หายงอนเค้าน้า” พรีนพูดพร้อมกับเอามือไปหยิกที่แก้มทั้งสองของโดมอย่างที่เคยทำ

“ไม่หาย” โดมตอบพร้อมกับสลัดหน้าของตนไปทางอื่น

“อ่ะๆ แล้วแบบนี้จะหายงอนมั้ย ฟอดดดด” พรีนหอมแก้มโดมฟอดใหญ่

“รู้งี้งอนให้ง้อบ่อยๆดีกว่า” โดมตอบหน้าระรื่น

“เจ้าเล่ห์นักนะคะ ทีหลังพรีนจะไม่ง้อแล้ว” พรีนพูดและหันหน้าไปอีกฝั่ง

“พรีน นี่ก็เกือบแปดเดือนที่เราคบกันแล้ว เมื่อไหร่พรีนจะบอกเพื่อนๆสักทีว่าเราเป็นอะไรกัน โดมไม่อยากหลบๆซ่อนๆแล้วอะ” ชายหนุ่มพูดสิ่งที่อึดอัดอยู่ในใจมานาน

“โดมก็รู้นิ่คะว่าแม่หวงพรีนมาก ถ้าแม่รู้ว่าพรีนมีแฟนนะแม่ต้องย้ายพรีนไปที่อื่นแน่ๆ ถึงแฟนพรีนจะเป็นโดมก็เถอะ พรีนไม่อยากอยู่ไกลโดม แค่นี้สาวๆก็รุมล้อมโดมเต็มไปหมด แม่เคยบอกว่าอยากให้พรีนเรียนจบก่อน เอาไว้เรียนจบโดมไปคุยกับแม่ได้เลย แต่ตอนนี้โดมต้องเข้าใจพรีนนะคะ” พรีนอธิบายเหตุผลให้แฟนหนุ่มฟัง

“ก็ได้ครับ ไว้เรียนจบจะให้แม่ไปขอทันที” โดมตอบพรีนและทำหน้าทะเล้นใส่เรียกสองมือบางขึ้นมาหยิกแก้มอีกครั้ง

“น่ารักนะเนี้ยยยยยย” พรีนเอ่ยอย่างหมันเขี้ยว

“สวัสดีครับแม่” โดมยกมือไหว้ทักทายแม่ของพรีนเมื่อถึงบ้าน

“สวัสดีจ้าวันนี้หนูเอยไม่มาด้วยกันเหรอ” แม่พรีนรับไหว้อย่างใจดีและถามหาเพื่อนสนิทของลูกอีกคน

“เอยมันไปเที่ยวกับแม่มันครับผมเบื่อๆก็เลยชวนไอพรีนไปดูหนัง ผมกลับก่อนนะครับแม่ พรีนไว้เจอกันที่มหาลัยเว้ย” เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่หรือคนอื่นสรรพนามก็เปลี่ยนไป

“ขับรถดีๆนะ” พรีนบอกแฟนหนุ่มลับๆก่อนที่เขาจะปิดประตูรถและขับออกไป

“อ่าว พรีนจะออกไปไหนล่ะลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขณะที่เห็นลูกสาวหยิบกุญแจรถและมีท่าทีร้อนรน

“เอ่อ...คือพรีนจะออกไปร้านสะดวกซื้อหน่อยค่ะ” พรีนตอบ

.

.

.

ณ.ลานจอดรถคอนโดหรูแห่งหนึ่ง

“ว่าไงคะ...น้องเมย์” น้ำเสียงเยือกเย็นถูกส่งออกมาจากหญิงสาวนิรนาม

“พะ...พะ...พี่ พี่อย่าทำอะไรหนูนะคะ หนูกลัวแล้ว อะ” เสียงเล็กแหลมถูกส่งออกมาอย่างหวาดกลัวก่อนจะหายไปด้วยฤทธิ์ของยาสลบ                          

ร่างที่ที่สลบจากฤทธิ์ยากำลังฟื้นขึ้นมาแต่แขนขาของเธอกลับขยับไม่ได้เนื่องจากมีเชือกเส้นใหญ่มัดแน่นอยู่ตรงแขนและขาของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียงขนาด 3 ฟุต เธอมองไปรอบๆด้วยสีหน้าหวาดกลัว ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเดินเข้ามา “เจ็บนิดเดียวนะคะน้องเมย์”
           “กรี๊ดดดดดดดดด”
           .
           .

“ขอเชิญนายจารุวัฒน์กับนางสาวรวิสรารัตน์ไปให้ปากคำด้วยครับ” ตำรวจเดินเข้ามาหาโดมพร้อมกลับเชิญไปให้ปากคำโดยมีเอยเพื่อนของทั้งสองขอตามไปด้วยโดยที่ตำรวจไม่ได้ว่าอะไร

“เราดูจากกล้องวงจรปิดพบว่าผู้ตายอยู่กับคุณทั้งสองเป็นคนสุดท้ายก่อนที่เธอจะมีสภาพเป็นแบบนี้ครับ” เจ้าหน้าที่หยิบรูปถ่ายในซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาให้ทั้งสามดูก่อนที่ทั้งสามจะเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นสภาพหญิงสาว ที่ตอนมีชีวิตเธอจัดได้ว่าเป็นคนสวยมากทีเดียวแต่ตอนนี้เหลือแต่สภาพน่าสะอิดสะเอียนจนทั้งสามต้องยกมือขึ้นปิดปากอย่างรับไม่ได้

 ริมฝีปากบางถูกเย็บด้วยด้ายสีดำจนปิดสนิท หน้าอกลูกมะพร้าวของเธอถูกกรีดและตัดออกด้วยใบมีดคม จนเป็นแผลเหวอะหวะ นัยน์ตาถูกควักหายไปทั้งสองข้าง แขนตั้งแต่ข้อศอกจนถึงนิ้วมือถูกตัดออก และที่สำคัญอวัยวะทั้งหมดที่กล่าวมาหายไป ทางเจ้าหน้าที่พยายามตรวจสอบแต่ก็ไม่พบลายนิ้วมือแฝง

“คุณจารุวัฒน์ครับ คุณทานข้าวเสร็จแล้วคุณไปไหนต่อครับ”

“ผมทานข้าวเสร็จก็ไปส่งเพื่อนแล้วก็กลับบ้านครับ” โดมตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“แล้วคุณผู้หญิงล่ะครับหลังจากกลับบ้านคุณออกไปไหนอีกหรือเปล่า” เจ้าหน้าที่หันไปเค้นถามพรีน

“เอ่อ...คือ...เอ่อ” พรีนมีท่าทีอึกอักทำให้เจ้าหน้าที่เริ่มสงสัย

“คุณกำลังทำตัวมีพิรุธนะครับ คุณรวิสรารัตน์” เจ้าหน้าที่จ้องมองไปที่พรีนอย่างคราดครั้นที่จะเอาคำตอบ

“พรีน” โดมเรียกชื่อพรีนด้วยสีหน้ากังวล

“เฮ้อออ...ว่าจะปิดบังก็ปิดไม่ได้ยังไงก็ต้องพูดสิ่นะ” พรีนพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าโดม ทำให้คนที่อยู่ในห้องทั้งหมดหันมามองหน้าพรีน

“คือวันนั้นหลังจากที่โดมมาส่งพรีนที่บ้าน พอโดมกลับไปพรีนก็หิวก็เลยออกมาซื้อของกินแต่ไม่อยากให้โดมรู้เพราะกลัวเค้าเป็นห่วงพรีนที่ออกไปข้างนอกคนเดียว” พรีนถอนหายใจพร้อมกับบอกเหตุผลของตนและมองหน้าโดมอย่างรู้สึกผิด

“เฮ้อ...พรีนทำตกอกตกใจหมดโดมก็นึกว่าแฟนโดมจะกลายเป็นฆาตกรซะแล้ว” โดมพูดด้วยน้ำเสียงคลายกังวล

“หะ ! แฟนกัน” ทั้งเอยและเจ้าหน้าที่พูดขึ้นพร้อมกัน

“พวกเราขอโทษนะเอยที่ไม่ได้บอก พอดีพรีนกลัวแม่พรีนรู้ว่าเรากับพรีนคบกันเลยต้องปิดไว้” โดมอธิบายเหตุผลให้เพื่อนสาวฟัง

“ไม่เป็นไร ฉันว่าแล้วเห็นพวกแกกุ๊กกิ๊กกันพวกแกรักกันฉันก็ดีใจ” เอยแสดงความยินดีกับคนทั้งสอง

“ขอบคุณพวกคุณมากนะครับที่ให้ความร่วมมือ” เจ้าหน้าที่เอ่ย

“เอยวันนี้ฉันไปทำรายงานต่อที่บ้านแกนะ” พรีนนึกขึ้นได้ว่ารายงานกลุ่มยังไม่เสร็จจึงขอไปทำต่อ

“เออๆ ไปดิ่ แม่ถามหาแกอยู่พอดี” เอยพูด

“เอ่อ คุณจารุวัฒน์ครับขอผมคุยกับคุณสักครู่นะ แค่คนเดียว” เจ้าหน้าที่เดินมากระซิบโดม

“เอย พรีน ไปกันก่อนเลยนะเดี๋ยวเราตามไป” โดมหันไปพูดกับแฟนและเพื่อนสาวก่อนจะเดินเข้าห้องสอบสวน

“พอดีเราเจอหลักฐานสำคัญที่ไม่ใช่ของผู้ตายแน่ๆ ของจะเข้ามาอีกครึ่งชั่วโมงรอหน่อยนะครับ คดีนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับคดีน้องดาวศพที่แล้วด้วย เราเชื่อว่าคุณจะต้องรู้” เจ้าหน้าที่อธิบาย

“ยินดีครับถ้าจะหาคนผิดได้” โดมตอบ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“หลักฐานมาแล้วครับ” เจ้าหน้าที่อีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับถุงซิปสีใสข้างในมีสร้อยข้อมือรูปหัวใจซึ่งเขาเองจำได้ดีว่าเป็นของใคร

“พรีน” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะนำหน้าเจ้าหน้าที่ไปยังจุดหมาย

.

.

.

“พรีนแกเดินไปหยิบรายงานที่อยู่ห้องนอนข้างๆให้หน่อยดิ่ฉันขี้เกลียดอ่ะ”

“เออๆ รอแป๊บนะ” พรีนตอบเพื่อนอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะเดินไปห้องข้างๆซึ่งตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาก็ไม่เคยได้เข้าห้องส่วนตัวของเพื่อนปกติก็นั่งทำอยู่ห้องนั่งเล่น

พรีนเดินเข้ามาภายในห้องสีชมพูที่ประดับไปด้วยภาพดอกไม้และตุ๊กตาน่ารักหลากหลายชนิด ทำให้พรีนเห็นความมุ้งมิ้งในตัวของเพื่อนสาวก่อนจะสำรวจก็นึกขึ้นได้ว่าจะมาเอารายงาน แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอจึงกำลังจะเดินออกไปถาม แต่สายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่ประบานหนึ่งซึ่งหน้าจะเป็นห้องเชื่อม หน้าประตูเขียนว่า “ห้องทำงาน”   พรีนจึงคิดว่ารายงานของเพื่อนคงอยู่ในนั้นจึงเปิดเข้าไป  ทันทีที่เปิดเข้าไปพรีนถึงกลับผงะ เธอใช้มือปิดปากเมื่อเห็นภาพสยดสยองตรงหน้า

“ไงพรีน...มันสุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ”น้ำเสียงเยือกเย็นถูกส่งออกมาจากปากของเพื่อนสาว

“อะ...เอย...ทะ...เธอ...ทำหรอ” น้ำเสียงตะกุกตะกักทำให้คนตรงหน้ารู้ว่าเธอกำลังหวาดกลัวเพียงใด
            

“หึ หึ ! นี่เธอกำลังกลัวฉันเหรอพรีนไม่เอาน่ามันไม่เจ็บขนาดนั้นหรอกเพื่อนรัก”

“ยะ...อย่า” เข็มยาสลบถูกแทงไปที่หัวไหล่ของพรีนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่สติของหญิงสาวจะดับวูบไป

“ฉันไม่ได้อยากทำแกเลย...ทำไมต้องเป็นแกด้วยนะเพื่อนรัก”

เอยใช้ใบมีดโกนลูบที่แขนของเพื่อนและกดเล็กน้อยและลากยาวลงไปที่ผิวหนังของพรีน เอยยกยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจเมื่อได้เห็นเลือดของเพื่อนตนไหลเป็นทาง พรีนเริ่มรู้สึกตัวและเจ็บที่แขนเธอพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อแขนและขาถูกมัดติดกับเปลนั่งอย่างแน่น

“โอ๊ยยย ! อะ เอย เอย อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” พรีนขอร้องอย่างหวาดกลัว

“เจ็บไหมเพื่อนรัก แต่ฉันเจ็บกว่าแกเป็นร้อยเท่าเจ็บที่รักคนที่ไม่ได้รักฉัน” เอยพูดพร้อมยิ้มและน้ำตาก็ไหลไปด้วย

ปังงงงง ! ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยกำลังของชายร่างใหญ่ 3-4 คน

ทั้งหมดตะลึงกับภาพที่เห็นรวมทั้งแม่ของเอ่ยด้วย โดมแทบทรุดเมื่อเห็นภาพที่แฟนสาวกำลังร้องไห้เลือดของเธอไหลเต็มแขนเจ้าหน้าที่เข้าไปผลักเอยจนล้มลงโดมจึงวิ่งปลากเปลนั่งของพรีนมาที่ฝั่งของตนแล้วแกะเชือกที่มัดแฟนของตนอยู่และห้ามเลือด

“พรีน ที่รักเป็นอะไรไหม” โดมถามพรีนอย่างเป็นห่วงอีกฝ่ายส่ายหน้าเบาๆ หันไปมองเอยแล้วร้องไห้

“โดมแกรู้มั้ย ฉันรักแกมาตลอด รักตั้งแต่ปี 1 แต่แกมันโง่แกมันไม่เคยรู้อะไรเลยฉันฉันพยายามไล่คนที่มาจีบแกทั้งหมด คนที่เชื่อก็รอดไป แต่นังดาวฉันเตือนมันแล้วแต่มันไม่ฟังฉันเห็นมันมองแกตลอด ฉันเลยขึ้นไปหามันที่หอแล้วก็ควักลูกตามันซะเพราะสายตาที่มองแกมันต้องเป็นฉันคนเดียว” น้ำเสียงเย็นพูดจบก็มองไปที่ขวดโหลที่มีลูกตาคู่หนึ่งดองเอาไว้

“นังเมย์ก็อีกคนเอาร่างกายมาถูกแก หอมแก ฉันก็เลยเย็บปากมันซะมันจะได้หอมแกไม่ได้ ส่วนนมมัน ลูกตามัน แขนมัน ฉันก็จัดการตัดทิ้งซะ มันจะได้ไม่ยุ่งกะแกอีก” พูดจบก็มองไปที่อวัยวะต่างๆที่ถูกดองแยกกันเอาไว้ เอยยกยิ้มอย่างสะใจ  

“ส่วนแกพรีนฉันเห็นว่าแกเป็นเพื่อนอุตส่าห์โทรไปบอกแม่แกแล้ว แต่แม่แกก็ยังดีใจสะอีกว่าแกได้โดมเป็นแฟน จำไว้ถ้ามีโอกาสฉันจะฆ่าแก” ปากเอ่ยอาฆาตเพื่อนสาวสายตากรอกไปมาและท่าทางของเธอคงไม่มีสติรับรู้อีกต่อไป จากหลักฐานให้คำให้การจากคนร้ายทั้งหมดเจ้าหน้าที่จึงรู้ตัวคนร้ายจึงจับตัวไปรักษาก่อนจะดำเนินคดีตามกฎหมายต่อไป

2 ปีต่อมา

“ไงพรีนวันนี้วันครบรอบแต่งงาน 1 ปีไม่ใช่หรอเรา เจ้าโดมพาไปไหนล่ะ” แม่ของพรีนถามอย่างอารมณ์ดี

“ไปเยี่ยมเอยครับแม่” โดมตอบแม่ยายอย่างยิ้มแย้ม

“ขับรถกันดีๆนะลูก”

“ค้า พรีนไปแล้วน้าเดี๋ยวตอนเย็นมากินข้าวด้วย ฟอดดด” พรีนตอบแม่พร้อมหอมฟอดใหญ่

“หอมแต่แม่ไม่เห็นหอมสามีบ้างเลย” โดมที่นั่งรอในรถเอ่ยน้ำเสียงงอนๆ

“หอมทุกวันนอนด้วยกันเป็นปีละไม่เบื่อพรีนหรอคะหื้ม” พรีนหยิกแก้มโดมทั้งสองข้างแล้วส่ายไปมาอย่างที่เคยทำ

“ก็ตอนนี้เรากำลังมีลูกนิ่ผมคิดถึงคุณ เวลานอนก็นอนกอดเฉยๆด้วย” ชายหนุ่มยังมีเสียงงอนไม่หาย

“ฟอดดดด โอ๋ๆๆ รอหน่อยนะคะที่รักอีกแค่สามเดือนเอง นี่ก็รอมา 6 เดือนละ เอาไว้เห็นหน้าลูกเมื่อไหร่พรีนจะให้จนคุณหายคิดถึงเลยนะ” พรีนหอมไปฟอดใหญ่และอธิบายจนอีกคนอารมณ์ดี

“จริงนะ” โดมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“จริงค้า” พรีนตอบ

ณ.โรงพยาบาลจิตเวช

“สวัสดีครับ/ค่ะแม่” โดมและพรีนทักทายแม่ของเพื่อน

“อ้าวสวัสดีจ้าตาโดมหนูพรีน หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ” แม่ของเพื่อนรับไหว้

“ได้ข่าวว่าเอยดีขึ้นแล้ว แล้วเอยล่ะครับ” โดมถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนของตน

“จ้าดีขึ้นมากแล้ว นั่นไงมานั่นล่ะ” ทั้งสองคนมองไปยังเพื่อนของตนที่กำลังเดินมาพร้อมกุญแจมือทั้งสองข้างตามด้วยผู้คุมอีกสองคน

“โดม พรีน ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง” เอยมองเพื่อนทั้งสองอย่างรู้สึกผิด

“เราสองคนไม่โกรธแกเลย ยังไงเราก็เพื่อนกันนี่หน่า นี่ฉันมีข่าวดีจะบอกที่ฉันไม่ได้มาหาแกฉันท้อง ท้องได้ 6 เดือนละนะ” พรีนเอ่ยอย่างดีใจ

“หรอ ฉันดีใจด้วยนะ แต่ฉันคงไม่มีโอกาสเจอหน้าหลาน” เอ่ยพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ในตาเศร้าหมอง

“ใครว่าล่ะ เดี๋ยวฉันจะพาหลานมาเยี่ยมแกบ่อยๆนะ” พรีนพูด เอยยิ้มตอบแต่ไม่พูดอะไรเธอเดินตามผู้คุมไปที่ห้องพักอาการของเธอดีขึ้นมากแล้วและอีกไม่กี่วันเธอจะต้องเข้าไปรับโทษของเธอในเรือนจำ

6 เดือนต่อมา

“แง แง แง” ลูกสาววัย  3 เดือนของโดมและพรีนร้องขึ้น

“โอ๋ โอ๋ โอ๋ น้องพรีมคนสวยของปะป๋าหิวหรอคะ มามา เดี๋ยวปะป๋าจะป้อนนมนะคะ” โดมพูดไปด้วยและก็เดินไปหยิบนมที่พรีนบีบเอาไว้ก่อนจะออกไปเยี่ยมเอยมาให้ลูกสาวดื่มจนลูกสาวตัวน้อยหลับไป

แก่ก แก่ก เสียงประตูบ้านถูกเปิดออก

“โดมคะ โดม” พรีนเอ่ยขึ้นเมื่อไม่เห็นใครอยู่ด้านล่างจึงเดินไปที่ห้องนอนลูกสาวเธอยกยิ้มออกมาเมื่อเห็นลูกสาวหลับอยู่ เธอจึงเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง

“อุ๊ย ! โดมคะ เล่นอะไรตกใจหมด” จู่ๆโดมก็พลุ่งเข้ามาหอมที่ซอกคอของพรีนและลูบไล้ไปที่หน้าอกของภรรยาบีบเค้นเบาๆพอได้อารมณ์ ก่อนจะพลิกตัวภรรยาให้หันหน้ามา ริมฝีปากหนาถูกส่งไปตำแหน่งเดียวกัน ริมฝีปากบางอ้ารับอารมณ์อย่างเลี่ยงไม่ได้ลิ้นทั้งสองสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสื้อผ้าส่วนบนถูกกำจัดออกไปอย่างง่ายดาย ริมฝีปากหนาเลื่อนไปยังซอกคอและหน้าอกตามลำดับ ชายหนุ่มดูดดึงราวกับน้ำนมเป็นของโปรด “อื้ม อ่า โดมคะเบาหน่อยค่ะ พรีนเสียว” ปากเอ่ยห้ามแต่แขนกอดรัดเอาไว้ราวกับกลัวสามีจะถอนปากออก “อื้มอร่อยจังที่รัก” โดมเงยหน้าขึ้นมากระซิบที่ข้างหูพรีนและงับไปที่ใบหูเรียกความเสียวให้สาวข้างล่างได้ไม่น้อยและค่อยๆเลื่อนปากมาโลมเลียที่รูสะดือ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปถอดชิ้นข้างล่างออก

 “แง แง แง แง”

“น้องพรีมมมมมมมม” โดมตะโกนขึ้นอย่างเสียดายที่ไม่ได้มีอะไรกันเป็นปีพอจะมีก็โดนขัดตลอด จนอีกคนนึกสงสาร

“ให้นมเสร็จเดี๋ยวพรีนมาต่อให้นะคะ” หญิงสาวจูบปลอบใจสามีของเธอก่อนจะไปให้นมลูกโดยไม่ลืมที่จะพูดจนอีกคนถึงกับยิ้ม เธอเข้าใจดีว่าสามีของเธอต้องการเธอขนาดไหนเพราะตัวเธอก็ต้องการเขาเหมือนกัน

.

.

.

.

ติ๊งต๊อง ! เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านดังขึ้น โดมเดินออกมามองซ้ายขวาไม่เจอใคร พบเพียงแค่กล่องพัสดุสีน้ำตาลที่มีชื่อโดมเป็นผู้รับ เมื่อเขาเปิดดูด้านในถึงกลับผงะกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียนทำให้เขาโยนกล่องที่อยู่ในมือทิ้งอย่างรวดเร็ว เมื่อกล่องร่วงลงพื้นเขาพบว่าข้างในเป็นก้อนขนาดเท่ากำมือมีน้ำสีแดงออกดำๆเปื้อนเต็มกล่องและเขาคงจะคิดว่ามันคือหัวใจหมู ถ้าไม่เห็นข้อความบางอย่างที่มีเนื้อความว่า

"หัวใจของฉันมันเป็นของเธอไปแล้ว...ได้โปรดเก็บรักษาไว้ให้ดี ขอให้นายและพรีนมีความสุขมากๆ ลาก่อน เพื่อน...รัก จากเอย"

 

.

.

.

END.