คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำมั่นสัญญา
บทที่ 2 ำมั่นสัา
๊อ ๊อ ๊อ เสียเาะประูห้อัึ้น ราเนลับมาแล้ว เาถืออพะรุพะรั มีผลไม้และเสื้อผ้าอเาและนฤมล
“ุอยู่หอพัใหม่ ใล้ๆอพาร์ทเมนท์ที่ผมพัอยู่นี่เอ ผมเอาเสื้อผ้ามาใหุ้สอุนะ ราเนบอนฤมล
“อบุะ ว่าแุ่เอาุั้นในมาให้ัน้วยไหม”
นฤมลถามึ้น
“เอามาแล้วรับ 2 ุ”ราเนยิ้มให้หิสาว
“ุนี่รู้วามลับอันหมแล้วนะนี่”นฤมลยิ้มเิน
“วามลับอะไรอุ”ราเนถาม้วยวามสสัย
“่าเถอะะ ไม่มีอะไร”นฤมลับท เธอไม่รู้ว่าเาแล้ทำเป็นไม่รู้หรือไม่รู้ริๆ ็รู้นาน่าออันนะสิาทึ่ม นฤมลเพียแ่ิ ราเนเป็นผู้ายนแรที่เธอรู้สึไว้ใ
“ุมลทาน้าว ทานยาหรือยัรับ”ราเนถามึ้น
“ันทาน้าวแล้วะ ทานยาแล้ว ะมีทานยา่อนนอนอีรั้ เี่ยวพี่พยาบาละเอามาให้อน 20.00น.” นฤมลบอราเน
“แล้วุทาน้าวหรือยัะ ุ้อมาเสียเวลาเพราะันแท้ๆเลย”นฤมลถามึ้น
“ผมทานแล้วรับ นีุ่ทานผลไม้หน่อยสิพี่พยาบาลว่าทานไ้ เี่ยวผมปอแอปเปิ้ลให้ทานนะ”
ราเนบอนฤมล เาัแเอาแอปเปิ้ลไปล้า ปอเปลือและัเป็นิ้นป้อนให้นฤมลทาน
“อบุะ”นฤมลแอบำเลือมอหน้าราเน เธอเพิ่รู้สึัวว่าเริ่มแอบอบผู้ายนนี้ริๆ นที่ลัวารมีแฟนแบบเธอ เริ่มหวั่นไหว ไม่รู้ละในแ่ละวันมีแ่่าวเศร้าๆ ผู้หิโนทำร้ายาสามีบ้า ผู้หิโนสามีบัับให้ไปายบริารบ้า หรือผู้หิถูบัับไปายยาเสพิบ้า เธอเลยยัไม่ล้าเปิใบใร ยิ่ผู้ายแ่ละนที่มา้อมอเธอ มาีบเธอูไม่ใ่แนวผู้ายที่เธออบ แ่ราเน่าออไป เาูอบอุ่น ิใี
“เป็นอะไรไปรับ ูเหม่อๆ อ้าปาสิ ินเยอะๆะไ้หายไวๆ ห้ามื้อนะ”ราเนบอเธอ
“ันไม่ไ้ื้อสัหน่อย ันแ่ิอะไรเพลินๆ”
นฤมลบอเา
.”ิอะไรหรือรับ บอผมไ้ไหม”ราเนถามึ้น
“บอไม่ไ้หรอะ มันเป็นวามลับ”นฤมลบอเา
“ผมถามไ้ไหม ุอายุเท่าไหร่แล้ว เป็นนัหวัอะไร ทำไหมย้ายมาสอนที่านบุรีละรับ” ราเนถามึ้น
“มลเป็นนเียใหม่ะ อนนี้อายุ 26 ปี เป็นรูมา 4 ปีแล้ว่ะ ย้ายมาสอนที่านบุรีเพราะมีำแหน่รูิศาสร์ว่าอยู่ะ อยาะลอมาใ้ีวิาม่าัหวัแถวภาลาูบ้า อาะสั 3 ปีแล้วึย้ายลับไปูแลพ่อแม่ที่บ้าน” นฤมลเล่าให้ราเนฟั
“ันอิ่มแล้วละ ันอื่มน้ำสัแ้วนะุ”นฤมลพูึ้น
“ไ้สิรับ น้ำรับ”ราเนป้อนน้ำให้นฤมล
“แล้วุล่ะ เล่าให้ันฟับ้าสิ มีที่ไปที่มาอย่าไร”
นฤมลถามึ้นบ้า เธอเอ็อยารู้ัราเนให้มาว่านี้
“อนนี้ผมทำานเป็นผู้ัารฝ่าย QC นะรับโรานผลิระาษแห่หนึ่นาลา ผมเรียนบทา้านวิทยาศาสร์มา ผมมีพี่สาวและพี่เยอยู่ที่ัหวันรปม อนนี้ผมอายุ 27 ปี บ้านเิมผมเป็นนัหวั
ุมพร”ราเนเล่าประวัิอเาให้นฤมลฟั นฤมลพยัหน้า หนุ่มใ้ับสาวเหนือเหรอ เธอิอะไรเพลินๆเธอย้อนไปถึำพูเ่าๆอเพื่อนๆในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
“เฮ้ย ใริะมีแฟนเป็นหนุ่มใ้้อทำใหน่อยนะ”
มพู่เพื่อนอเธอล่าวึ้น
“ทำไหมวะแ หนุ่มใ้มันเป็นอย่าไร”ปราีเพื่อนอีนถามึ้น
“็เพื่อนอันบอว่าหนุ่มใ้มันาิสม์อะแ”
มพูรีบอบ
“พวแบ้าันไปให่แล้ว ันว่ามันเป็นรสนิยมทาเพศอผู้ายแ่ละนมาว่า ะไม่ไ้เป็นแบบนี้ทั้ภาใ้ละมั้ พวแนี่ไร้สาระริๆ”
ยาใเพื่อนอีนพูึ้น
“เออ ันเห็น้วยับยาในะ แล้วนี่พวแว่านัหรือัย รายานที่อาารย์สั่ให้ทำนะเสร็หรือยั”นฤมลพูึ้น
“ยัไม่เสร็เลย เธอะไปรู้อะไรยายแม่ี เยมีแฟนับเาหรือยั าินี้เธอะมีผัวับเาไหมนฤมล”มพู่พูึ้น
“นี่แูละรมาไปหรือเปล่า ันยัเรียนอยู่เลย ไม่ไ้มาหาสามีสัหน่อย อีอย่าหนึ่ัน็ไม่ไ้เป็นแม่ี้วย” นฤมลถลึาใส่มพู่
“ั้นันออวยพรให้แเอผู้ายภาใ้อมาิสม์สัน
“เฮ้ย นี่แแ่ันเหรอ ยายมพู่ ันะบอเอาไว้นะ
ถ้าันะรัใรสัน ัน็ะยอมรับในสิ่ที่เาเป็น และันะ่วยให้เาหลุพ้นาวามไม่ถู้อ มาทำในสิ่ที่ถู้อ” นฤมลล่าวอย่ามั่นใ
“อะ้า แม่นาเอ ไปทาน้าวันเถอะ ันหิวแล้ว”
ปราีรีบวน
นฤมลแอบิถึเหุาร์ในวันนั้น หรือว่าำที่มพู่แ่เธอเอาไว้ะเป็นวามริ
“นีุ่เน ทำไหมุถึยัไม่มีแฟน”
นฤมลถามอย่าสสัย เธอ้อมอหน้าเา
“็ยัไม่เอผู้หิที่ถูใัยรับ”ราเนบอเธอ
“แล้วุอบผู้หิแบบไหนล่ะ”นฤมลถาม
“ผมอบผู้หิเรียบร้อยเป็นุลสรี แ่ัวไม่โป๊ มารยาที มีวามิ ไม่ใ้อารม์ ที่สำัผมไม่อบนโห” ราเนอบำถาม
นฤมลพยัหน้าให้ ราเนอบผู้หิเรียบร้อยนี่เอ
สัมในยุปัุบันนิยมวัถุ ผู้หิส่วนให่แ่ัววับๆแวมๆ รัรูปันเป็นส่วนให่ มิน่าเาถึยัไม่เปิใบใร
“แล้วุมลล่ะ อบผู้ายแบบไหนรับ”
ราเนถามึ้น นฤมลยัไม่ทันอบ เสียเาะประูัึ้น พี่พยาบาลนั่นเอ
“ถึเวลาทานยา่อนนอนไ้แล้วะ”พยาบาลปรับเียนอนให้ันึ้น นฤมละไ้ทานยาสะว เธอรับยาไปทานและื่มน้ำามทันที พยาบาละปรับเียลเหมือนเิม
“ยานี้ทานแล้วะ่วนะะ ุนฤมลนอนพัผ่อนไ้แล้ว่ะ ส่วนยาทาที่าและ่วสะโพ รบวนุสามี่วยทาให้้วยนะะ พี่อัว่อนนะ ล็อประูห้อไ้เลย่ะ เอันอีที่วเ้า เพราะอาารอุนฤมลเริ่มีึ้นแล้ว”พยาบาลบอรายละเอียแล้วเินออไปาห้อ
ราเนเินไปล็อประูห้อ เาลับมาะทายาให้นฤมล เธอึยาทาแ้ปวเมื่อยไปถือเอาไว้
“ุราเนไปนอนเถอะ เี่ยวันทาอันเอ”
นฤมลบอเา
“ุอย่าื้อสิ ยัไม่หายีเลย นอนลสะีๆ หันหลั
มา”ราเนสั่เธอ
“ุเน มันไม่เหมาะ ันทาเอไ้”นฤมลพูึ้น
“ุไม่ไว้ใผมหรือ แล้วอนพยาบาลหรือำรวพูว่าเราสอนเป็นสามีภรรยาันบ้า เป็นแฟนันบ้า ไม่เห็นุะปิเสธเลย หรือุิว่าผมเป็นแฟนุริๆ”ราเนถามึ้น
นฤมลหลบหน้าเา เธอีเาที่แนเบาๆ
“ไปนอนไ้แล้ว ันะทาเอ”นฤมลยืนยันามเิม
ราเนผลั้นอนฤมลให้เธอนอนะแ เาึาเโรพยาบาลออ นฤมลไม่ไ้ใส่าเั้นใน ้นาวๆลมลึโผล่่อหน้าราเน เาึาเเธอลไปถึหน้าแ้ นฤมลใับสิ่ที่ราเนทำ เาเป็นผู้ายนแรที่ไ้เห็นรูปร่าอเธอ ราเนหยิบผ้าผืนเล็ส่ให้นฤมลปิอสวนเอาไว้ เธอรับไปามืออเา หิสาวเินอาย เธอแอบำเลือมอหน้าราเน เามีท่าทีปิ
ราเนรีบทายาและนวลึให้บริเวเอว สะโพและา เรื่อยมานถึหน้าแ้ เายับให้นฤมลนอนะแอี้าหนึ่และทำเหมือนเิม ือทายาและนวให้ ระหว่านี้นฤมลนอนนิ่ไป เธอยัเินเาอยู่
ราเนึาเใส่ลับให้เธอเหมือนเิม นฤมลมอหน้าราเน หรือว่าเห็นอสาวๆนินแล้ว ็อาะเป็นไปไ้
“นอนไ้แล้วุ ะไ้หายไวๆ”ราเนบอนฤมล
เาเินไปล้ามือในห้อน้ำ ่อนเินลับมาห่มผ้าให้
ทั้สอสบาัน
“เป็นอะไรหรือเปล่า ุโรธผมใ่ไหมที่ผมถอาเอุเมื่อี้”ราเนถามึ้น
“ใ่ ันโรธุ ุวยโอาสแ้ผ้าัน”นฤมลบอเา
“นี่ผมหวัีนะ แ่ทายาับนวให้ ผมไม่ไ้ล่วเิน
ุสัหน่อย”ราเนพูึ้น
ความคิดเห็น