คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อุบัติเหตุรัก
เล่ห์รันายแสนี
บทที่ 1 อุบัิเหุรั
ราเนำลัับรถลับห้อพั้วยเส้นทาเิมทีุ่้นเย เาับรถไปลับระหว่าที่ทำานและห้อพัทุวัน เาสัเเห็นมอเอร์ไ์ัน้าหน้า มีผู้หิเป็นนับ ท่าทาูส่า เธอสวมุ้าราารรู ราเนเว้นระยะห่าประมา 20 เมร ่วเวลาเียวันนี้ เามัะเอับรูผู้หินนี้ เือบ 2 เือนแล้ว ่อนหน้านี้เาเยเอเธอมา่อนที่ร้านสะวื้อ ราเนอยาเห็นหน้าเธอัๆอีสัรั้ ภาพใบหน้าอเธอเายัำไ้ แ่ราเนไม่รู้ว่าเธอะเป็นผู้หิแบบไหน ูาารแ่ัวและารับรถ เธอน่าะเป็นนเรียบร้อย สายหวาน ราเนำลัิอะไรเพลินๆ ทันในั้นเอมีรถระบะับออมาาอยอย่ารวเร็ว มันับรถเหมือนับลัวว่าะไม่ไ้ับอีแล้ว
โรม! เสียรถนัน มอเอร์ไ์อรูสาว้าหน้านเ้าับันนหลัอรถระบะันนั้นอย่าั ร่าอรูสาวระเ็นารถ ราเนรีบอรถและเปิไฟุเินทันที เพื่อป้อันอุบัิเหุ้ำ้อน เารีบลไปูรูสาว เธอไม่เป็นไรมาโีที่เธอสวมหมวันน็อเอาไว้และใส่เสื้อแ๊เ็สวมทับอีั้น รถระบะมันรู้ัวว่ามันับออาอยโยไม่ระวัและไม่เปิไฟเลี้ยว มันรีบิ่หนีทันที โีที่ราเนถ่ายป้ายทะเบียนรถเอาไว้ไ้
“ุเป็นัยบ้ารับ” ราเนถามรูสาว เา่วยเธอถอหมวันน็อออ รูสาวรหน้าเป็นนสวยมา ราเนมอนะลึ แ่เา็ำเธอไ้ี ผู้หิที่เาแอบรันั่นเอ เธอเอ็ะำเาไ้เ่นัน
“ุ่ะ ันเ็บรา เ่าและที่่วสะโพปวมาะ”
รูสาวบอเา
“ผมอโทษนะ ผมออุ้มุไป้าถนนที่ปลอภัย่อน”ราเนอุ้มรูสาวไปไว้ยัไหล่ทาที่ปลอภัย เาพยายามสำรวามอวัยวะที่รูสาวบอเมื่อี้ โีไม่มีแผลสาหัส ราเนเอาระาษทิูและวน้ำสะอาลมาารถอเา ราเนล้าแผลและเ็เลือให้ รูสาวแอบมอหน้าอราเน เธอำไ้ว่าเธอเยเอหนุ่มหล่อรหน้าที่ร้านสะวื้อ อนที่เธอแวะื้อาเย็น
“ผมะโทรเรียรถพยาบาลับรถู้ภัยนะรับ”
ราเนบอรูสาว
“ะ รบวน้วยนะ่ะ ันื่อนฤมละ ุื่ออะไระ”
นฤมลแนะนำัว
“ผมราเนรับ”ราเนแนะนำัว เาทำวามสะอาแผลให้เธอนรบทุแผล
“ุลอลุเินไหวไหมรับ เาะัวผมเอาไว้นะรับ”ราเนบอนฤมล
“ะ ลอู”นฤมลพยายามเาะแนเาเอาไว้
เธอยัเินไ้ แม้ะปวที่าและสะโพ
“ระูไม่น่าะหั แ่เี่ยวไปเอเรย์ที่โรพยาบาลให้ละเอียะีว่า”ราเนบอนฤมล
“ะ ุรีบไปไหนหรือปล่าวะ ไปโรพยาบาลับันหน่อยไ้ไหมะ ันเพิ่ะย้ายมาสอนหนัสือที่านบุรี่ะ ันไม่มีเพื่อนหรือาิสนิทเลย บ้านเิมันอยู่ที่เียใหม่ะ”นฤมลบอราเน เธอรู้สึไว้ใเา
“ไ้สิรับ ผมไม่รีบไปไหนหรอ พรุ่นี้ผม็หยุ”
ราเนบอเธอ ะที่รถำรวเ้ามาอและเินเ้ามาหานฤมลและราเน
“สวัสีรับ ผมผู้อบรรเิรับ มีอุบัิเหุใ่ไหมรับ”
ผู้อบรรเิถามึ้น
ราเนไ้เล่าเหุาร์ที่เิึ้นให้ผู้อบรรเิฟั
พร้อมทั้เอาภาพที่ล้อหน้ารถอเาบันทึเอาไว้ไ้เป็นหลัาน ราเนอให้ำรว่วยนำรถมอเอร์ไ์อนฤมลไปไว้ที่อู่่อมรถที่อยู่ิับร้านสะวื้อ เป็นอู่ที่ราเนรู้ั เาให้ำรวอ้าื่ออเาในารนำรถไป่อม ผู้อบรรเิรีบให้ลูน้อ่วยันยรถมอเอร์ไ์ใส่ท้ายรถระบะอำรว
“ุราเนรับ ผมอเบอร์โทรุับุนฤมลไว้หน่อยนะรับ”ผู้อบรรเิพูึ้น
“นีุ่นฤมล ุราเน ุสอนเป็นแฟนันหรือเปล่ารับ ไม่ใ่เป็นารอนัน แล้วับรถเร็วนะรับ ึเสียหลัไปนท้ายรถระบะเ้า”ผู้อบรรเิ
ั้้อสันนิษาน
“ไม่ใ่รับ เราไม่ไ้อนอะไรัน”ราเนพูึ้น
นฤมลมอหน้าราเน ายหนุ่มรหน้ารูปหล่อไม่เบา ไม่น่าำรวึิว่าเธอับเาอาะเป็นแฟนัน แล้วอาะอนัน นเผลอับรถ้วยวามใร้อน
“ะ เราไม่ไ้อนัน”นฤมลพูึ้น
รถโรพยาบาลมาถึพอี นฤมลถูพาึ้นนอนบนเียผู้ป่วย ราเนเอาเสื้อแ๊แ็อเา ลุมที่าอหิสาว
“ุราเน ับรถามันมา้วยนะะ”
นฤมลบอายหนุ่ม เธอหยิบเพียโทรศัพท์มือถือ บัรประานและบัร้าราารรูออไป ส่วนระเป๋าถือที่มีระเป๋าั์และอื่นๆเธอลับยื่นให้ราเน ายหนุ่มที่เธอเพิ่พบหน้าเาเป็นรั้ที่สอ
“ไ้ ผมะับรถามุไป”ราเนให้ำสัา
นฤมลมาถึโรพยาบาลแล้ว เธอถูนำไปยัห้อุเิน ราเนเินามเธอไปิๆ
“าินไ้รอ้านนอนะะเ้าไม่ไ้่ะ”
พยาบาลที่ห้อุเินเินเ้ามาบอราเน
ราเนนั่รอรหน้าห้อุเิน สัพั
พยาบาลมาแ้ว่าะ้อนอนูอาารที่
โรพยาบาล 1 ืน
“หมออพบาิุนฤมละ”พยาบาลมาเิราเน
“ุะรูนฤมลแฟนอุ้อนอน้าที่โรพยาบาลหนึ่ืนนะะ เพื่อรอูอาาร เราะไ้รวบริเวาและสะโพให้ละเอียว่ามีระูแบ้าไหม”
หมอพิมพาแ้ับราเน เาพยัหน้าให้หมอ
นฤมลไม่ไ้ัอนหมอพู ทำไหมใรๆถึิว่าเธอเป็นแฟนับราเน
นฤมลวัมือเรียราเนเ้าไปใล้ๆ เา้มศีรษะลให้ใบหูแนบใล้ๆปาอเธอ เพื่อฟั้อวามที่เธอระิบ
“ุราเน มลไม่มีบัรอะไรเลยะ ้อนอนห้อรวมแล้วละ่ะ ถ้านอนห้อพิเศษเสียายั์แย่เลย”
นฤมลบอเา ราเนส่ายศีรษะ
“ุหมอรับ ั้นพาุนฤมลไปห้อพิเศษเลยรับ”ราเนพูึ้น
“ะ เี่ยวหมอให้เ้าหน้าที่ไปส่นะ่ะ”หมอพิมพารีบแ้พยาบาลามวามประส์อราเน
นฤมล้อหน้าราเน ่อนะเอามืออเธอีที่มืออเาเบาๆ ราเน้มลระิบที่้าหูอนฤมล
“ไม่้อิมา เี่ยวผมออ่าใ้่ายให้ ุทำใให้สบาย ะไ้หายไวๆ”ราเนบอเธอ
“ั้นามมาสิ ะปล่อยให้ันอยู่นเียวหรือัย”
นฤมลพูึ้น ท่ามลารอยยิ้มอพยาบาลและหมอ
“แ่านันหรือยัะุรู”หมอพิมพาถามึ้น
“ยัะ น่าะเป็นปีหน้า”นฤมลรีบอบำถามอหมอ เธอหันมาส่ยิ้มให้ราเน บุรุษพยาบาลเ็นเียอนฤมลไปยัแผนผู้ป่วยในห้อพิเศษ พยาบาลรับเอสารส่ัวผู้ป่วย และพานฤมลไปยัห้อพิเศษ 3
“ุสามีามมาทานี้เลยะ”พยาบาลวัมือเรียราเนให้เินามไปยัห้ออนฤมล
“ืนนีุ้สามีะมานอนเฝ้าภรรยาใ่ไหม”
พยาบาลถามึ้น
นฤมลหันมา้อหน้าราเน เธอแอบยิ้มหวานให้เา
“รับ ผมะมาอยู่เฝ้ารับ” ว่าแ่ผมะฝาพี่พยาบาลเอาไว้สัแป๊ปหนึ่ไ้ไหมรับ เี่ยวผมะลับบ้าน แล้ว็ะลับมาอีทีนะรับ
“ไ้่ะ ลับมา่อนหนึ่ทุ่มนะะ”พยาบาลำับ
“รับพี่ อบุมารับ”ราเนล่าวอบุพยาบาล
ึผู้ป่วยหิ
“ุมล ผมลับบ้านไปอาบน้ำและเอาเสื้อผ้าแป๊บนะ เี่ยวผมะรีบลับมา”ราเนบอ
นฤมลส่ระาษแผ่นหนึ่ให้ราเน เธออมือถือเาไปแอรายื่อเ้าเบอร์โทรและไอีไลน์
ุไปที่ห้ออัน้วยนะ แล้ว็เอาเสื้อผ้า ุั้นใน แปรสีฟัน ยาสีฟัน รอเท้าลำลอมาให้ัน้วยนะ
นีุ่แห้อ่ะ”นฤมลบอเา
“ล ุรอแป๊ปนะ ถ้ามีอะไร่วน็โทรหาผมนะ”ราเนบอนฤมล
“ละ”นฤมลพยัหน้า ราเนไปฝาพยาบาลให้อยเ้ามาูแลนฤมลใน่วที่เาไม่อยู่
“สามีอุรูท่าทาใีนะะ แล้ว็เป็นห่วุรูมาเลย”พยาบาลสาวพูึ้น
“เาไปุยอะไรับพี่หรือะ”นฤมลสสัย
“เาไปฝาพี่ให้มาูแลุรูนะะ เาว่าเาะรีบไปเ็บเสื้อผ้า ูท่าเป็นห่วุรูมานะ่ะ”
พยาบาลพูย้ำอีที
“่ะ เาเป็นนิใีมา”นฤมลพูึ้น
วันนี้เธอโร้ายประสบอุบัิเหุ แ่มัน็ไม่ไ้เลวร้ายไปเสียทุอย่า อย่าน้อยเธอ็ไ้รู้ัับผู้ายนหนึ่ที่นอารูปหล่อแล้วยัะนิสัยีอี้วย
ความคิดเห็น