เรา สอง สาม สี่ ห้า

เปิดเทอมโรงเรียนใหม่สินะ ตอนนี้ผมนอนบนเตียงได้แต่นึกถึงเรื่องราวในอดีตหลายอย่าง ตั้งแต่ ม.ต้น จนมาถึงตอนนี้ ผมจะสามารถก้าวข้ามอดีตที่เจ็บปวดตัวเองที่ทำพลาดไปแล้วได้ไหมนะ ผมพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น ถึงมันจะไม่ใช่ความผิดผมแต่ก็สายไปแล้ว ผมไม่อาจลืมเลือนไปได้มันคงจะเป็นแผลใจในอดีตที่ผมไม่สามารถช่วยทั้งเพื่อนและเธอคนนั้น แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์นั้นอีกผมจะช่วยให้ได้ไม่ว่ายังไงก็จะช่วย การที่เห็นคนอื่นเจ็บปวดแล้วตัวเองต้องรู้สึกเจ็บปวดตามแค่คิดก็ทรมานแล้ว ผมอาจจะบ้าไปแล้ว ไม่มีใครบ้าเท่าผมแล้วละ นอนดีกว่า ทันใดนั้นเพื่อนสนิทผมก็ทักชวนมาเล่นเกม ก็เอาซิครับ