“ผีบุญ…ตำนานอหังการ์เมื่อพญาผีแถนคิดครองเมือง”

                                    “ในการเขียนนิยายเรื่องหนึ่ง เราจะต้องค้นหาข้อมูลอย่างหนัก เพื่อที่จะได้นำมาเล่าประกอบเสริมแต่งเข้าไปในนิยายที่เขียน และจะต้องไม่ผิดพลาดอย่างเด็ดขาด”

                                      นั่นคือคำสอนของคุณพ่อผม ที่พยายามฝึกให้ผมคิดและเขียนบลอคกับนิยายขึ้นมาเพื่อให้เดินตามรอยท่าน  เพราะท่านบอกว่า “ปัญญา คือทรัพย์ ที่เราจะนำมาหากินได้ไม่มีวันหมดสิ้น” คุณพ่อผมท่านเคยเป็นนักข่าว เป็นบรรณาธิการนิตยสาร เป็นนักเขียน และปัจจุบันเป็นคนเขียนบทละครโทรทัศน์ ดังนั้นทุกครั้งที่จะเขียนอะไร ท่านจะต้องเดินทางไปยังสถานที่นั้น เพื่อคุ้นหาข้อมูลด้วยสายตาของท่านเองทุกครั้ง และผมโชคดีที่เป็นลูกคนเล็ก จึงมักจะต้องติดตามท่านไปด้วยอยู่เสมอ

                                      เมื่อ 5 ปีที่แล้ว คุณพ่อเริ่มที่จะเขียนนิยายเรื่อง “ผีบุญ” เพื่อที่จะนำไปสร้างเป็นละครโทรทัศน์ เราจึงเดินทางไปยังประเทศลาว เริ่มต้งแต่ลาวเหนือ หลวงพระบาง แล้วเดินทางไปยังเมืองโพนสะหวัน อันเป็นจุดเริ่มต้นของกลุ่มผีบุญ ไปทุ่งไหหิน ที่ผู้นำชาวเงี้ยว อ้างว่าตนเองเป็นผู้วิเศษ สามารถเสกอะไรได้ตามใจปรารถนา เราไปเมืองคูน เมืองหลวงของชาวพวนในอดีต เมืองที่เคยเกิดสงครามระหว่างเงี้ยวกับชาวพวน จากนั้นจึงเดินทางลงใต้ไปยังปากเซ จำปาสัก ล่องไปถึงดอนโขง สี่พันดอน

                                      ในการเดินทางครั้งนั้น ยอมรับว่าลำบากมาก เพราะถนนหนทางไม่ได้สะดวกแบบในทุกวันนี้ ผมกับเพื่อนฝรั่งนักเดินทางของคุณพ่อเกือบโดนทหารลาวยิงตาย เพราะเราเข้าไปในสถานที่หวงห้าม โดยไม่รู้ว่าเป็นอะไร การสื่อสารที่ไม่เข้าใจกัน ผมพูดลาวไม่ได้ ฝรั่งพูดลาวไม่ได้และทหารลาวก็ฟังภาษาฝรั่งเศสไม่ออก ดีที่คุณพ่อนั่งรถเครื่องมาทัน เราจึงรอดได้หวุดหวิด

                                      ประสบการณ์เหล่านี้ ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ และทำให้ผมตัดสินใจ เขียนเรื่องราว ตำนาน “ผีบุญ” ขึ้นมา โดยนำจากข้อมูลของคุณพ่อที่เขียนไว้ เพื่อเอามาเล่าให้เพื่อนๆได้อ่านกัน

                                      ถ้าชอบ ผลงานเขียนของผม ก้ช่วยให้กำลังใจและติดตามกันต่อไปนะครับ ผมจะหาเรื่องราวดีๆมาเขียนให้อ่านกัน ถ้ามีคนชอบนะครับ