คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : การเดินทางออกจากบ้าน
ารเินทาออาบ้าน
โทรศัพท์ำลััึ้น นาฬิาำลัะพริบเล‘1:34’สีแส
ผมรับโทรศัพท์อย่ารวเร็ว ัเน และใเย็น “ นาย้อารอะไร วินเทอร์? ”
เสียลาเท้าาปลายสายอี้านหนึ่ัึ้น
“ เธอบอพ่ออัน ” เาระิบ มันเป็นเหมือนรหัสลับ เพราะผมรู้แน่ัว่า‘เธอ’หมายถึใรและเธอพูอะไรับพ่ออเา “ เาโมโหริๆ านั้นเาบอันว่าันะลับไป ”
ผมนั่บนเีย นั่ไว่ห้า ้อมอำแพ “ โอเ ” ผมบอเา ผมไม่อยาเอเา ไม่ใ่ในอนนี้ ไม่อยาเอไปลอ เาวระอยู่่าแนนว่าผมะพร้อมที่ะุยับเาในสภาพมนุษย์ปิ ผมไม่พร้อม
“ นายมารับันไ้มั้ย? ” เาถาม
ผมยิบา “ ันเนี่ยนะ? ”
เสียลาเท้ามีมาึ้น ผ้าปูที่นอนเวลานี้ถูแทนที่้วยระาษ ผ้าลุมเียที่อยู่ใ้มืออผมลวลายเพรพลอยอมันทำให้ฝ่ามืออผมรู้สึั๊ี้ “ ใ่ ันโทรหานที่บ้าน แ่ไม่มีใรอยู่บ้าน ”
ที่บ้านอเาไม่มีนอยู่บ้าน ผมับรถาบ้านอเา ารเินทาไปยัเมือบลูริเวอร์ในวันหยุสุสัปาห์ไ้ทิ้ถนนหนทาให้เหน็บหนาวและเียบเหาและเป็นวามว่าเปล่าอีวิ
“ เที่ยวบินอนายะมาถึเมื่อไร? ”
“ ีห้า ึ่ใ้เวลาเินทาสี่ั่วโม อนนี้ันอยู่ิาโ้ ”
ผมถอนหายใ สั่นศีรษะ “ ันะไปที่นั่น ” ผมไม่อยาไป ผมไม่อยาไป แม่รับ ไ้โปรอย่าให้ผมไป
“ นายยอเยี่ยมที่สุ ” เาพู
ผมยอเยี่ยมที่สุอะไรัน? ผมยิ้มเย็นา ยิ้มบาๆ “ แน่นอน ”
“ โอเ ันำลัยืนอยู่ทีุ่รับสัมภาระ ” มือถือในมือผมร้อนึ้นเรื่อยๆ ผมเหวี่ยุแในมือเบาๆ “ นายอยู่ไหน? ”
“ อาารผู้โยสาร ” วินเทอร์พู “ ัน...อยู่้านอ โอเ นายอยู่ไหน? ”
ผมำลัรับแฟนหนุ่ม(แฟนเ่า)อผมาสนามบิน สอวัน่อน เาอยู่ที่ไหนสัแห่ในอาารหลันี้ บาทีถ้าผมหลับาล เาะถูึ้วยสนามแม่เหล็แห่ารวิ่เ้าหาแฟนเ่า ผมพยายามะทำแบบนี้ ผมนเ้าับหิแ่ที่ไม่ไ้มีรูปร่าแบบเียวันับวินเทอร์อย่าเห็นไ้ั เธอรำา
“ ทีแน! ”
ผมหันไปรอบๆเพื่อพบวินเทอร์ผู้เหนื่อยล้าและหอบหายใ เาู...รู้สึพอใ สอมืออเาำรอบระเป๋าเินทานลายเป็นสีาว
“ นายพร้อมะไปหรือยั? ” ผมแวุ่แนระายไปรอบๆนิ้วมืออผม เามอูุแหมุนไปรอบๆ่อนที่ะัสินใพยัหน้า “ อนายมีแ่นี้หรือ? ”
“ ันถือมา ”
อนที่เาออาุรับสัมภาระ ผมพยายามเหลือบมอ้อมืออเา อนที่แนเสื้อฮู้อเาถูึึ้นอนเิน อนที่เาึเสื้อึ้นเพื่อปรับโ่สีเินเส้นเล็ที่พันรอบ้อมืออเา เามอมาทาผม และไม่รู้ว่าผมำลัมออะไรอยู่
พวเราเริ่มเินเ้าไปในลานอรถ เินบนพื้นที่สีเทาเีย้าันอย่าห่าเหิน รถออยู่รนั้น ันให่และทำาเหล็ ำลัรอให้ใรสันมาหาและไเปิมัน ผมไถลเ้าไปบนเบาะนับ รอให้วินเทอร์นั่ล รอให้วินเทอร์ปิประู รอให้วินเทอร์พูอะไรบาอย่า
วินเทอร์ไม่พู
ถนนทั้สายูเหมือนทาลับบ้านอผม ารับรถลำทาาฟอร์ มิิแน่ายาวนานและน่าเบื่อ มีแ่ห้าแบบเียวันเรีย่อันไมล์แล้วไมล์เล่าและเส้นสีเหลือเส้นบาๆแบบเียวันที่อยู่ลาถนน เสียเพล(รา่ำๆ มีีวิีวา เป็นแนวเพลเิมๆ)เหมือนเป็นารรีเมาเพลเียวัน ถูับร้อโยศิลปินนละนใน่วเวลาที่่าัน เรื่อราวแย่ลในอนเ้ารู่ ่อนที่พระอาทิย์ะึ้น
“ ันั้นนายลับบ้าน่อนเวลา? ”
วินเทอร์ำลัมอออไปนอหน้า่า ไม่ไ้ำลัพูับผม ำพูทั้หมอเาำลัลื่นออมาพร้อมัน เสียบาเบาที่ลายเป็นโลนอนที่ผมไ้ยินมัน
“ ใ่ ” เาพู มืออเาเลื่อน้าๆไปบนรอยร้าวที่อยู่ระหว่าหน้า่าและเหล็ นิ้วมืออเาล็อและปลล็อปุ่มล็อบนประู “ พ่ออัน่าย่าั๋ว ันั้นันสามารถลับมาไ้เร็วึ้น แปสิบสามอลล่าร์เพื่อแลื้อวามเหนื่อยล้าาบ้านอเา? ฟัูีนะ ”
ผมรู้สึลื่นไส้วิเวียน
เาหยิบถ้วยาแฟให้ผม “ นี่ ” เาพู
ผมรับมา ผมเลียาแฟ
“ ทำไมนายถึมารับัน? ”
“ ันไม่รู้ ”
เาไปนั่บนเ้าอี้โฟาอเา ไฟส่วนที่เหลืออบ้านถูปิไว้ ทิ้ให้เาส่อสว่าเหมือนนัแสที่อยู่ลาสปอไลท์ “ ันไม่อยาให้นายไป ” รุ่อรุำลั่มู่โยารึมผ่านรอยร้าวใ้บานเล็
“ นายทำให้ันาแะ ” ผมบ่ี้ “ ันไม่ใ่นที่วิ่หนีในอนนี้ ”
“ ันหมายถึอนนี้... ” เาพู “ อยู่่อเถอะนะ ”
“ ันไม่อยา ” อะไรที่เยเป็นวามสสารัวเอไ้เริ่มลายเป็นวามโรธ “ ันรับนายที่สนามบิน เพราะนายนึไม่ออว่าใรสามารถมารับนายใน่วเ้าแบบนี้ไ้บ้า มันไม่ใ่วามพยายามที่ะระุ้นให้เิเนาี ” าอผมิอยู่ับหนัสีน้ำาลอนที่ผมนั่ล
“ ไม่มีใรอีแล้ว ” เาพู เยิบเ้าใล้ผมมาึ้น “ ไม่มีใรแม้แ่ะสนใ ”
ผมถลึาใส่เา “ ันไม่แม้แ่ะสนใ ” ผมัฟันพู เามอลับมาที่ผม “ ันโรธนาย ” ำพูนี้ทำให้เ้าใระ่า เพราะเาถลึาใส่ผมอบ (แู่เ็บปวมาว่าุนโรธ) และลาเท้าออไป วามรู้สึส่วนให่ือวามเ็บปวอย่าแน่นอน
“ อืม ันอโทษ ” เาัฟันพู “ ันทำไปเพราะผลประโยน์ส่วนัว ”
“ ันั้นันสามารถรู้สึแย่ับเรื่อราวในีวิ? ” ทันในั้น ผมยืนึ้นเ็มเท้า มอลไปที่เา “ หรือันั้นันสามารถฟัออัวเนที่พยายามะับู่ันับพวผู้หิในั้นเรียนิศาสร์อพวเรา? หรือบริททานีสามารถทำให้ันมผลานภาพยนร์หลาหลายที่สร้าาเรื่อราวในัมภีร์ศาสนาฮินูและสอนันให้ทำเรื่อั่วร้ายที่ว่า้วยารใ้สารเสพิเยียวยาบาแผลอใรสัน? ”
วินเทอร์มวิ้ว “ เธอะสอนนายให้ทำเรื่อั่วร้ายที่ว่า้วยัา? บริททานี? หมายถึพี่สาวนายอ่ะนะ? ”
“ ันรู้ว่ามันโรน่าัน ”
ผมลับไปนั่ล
“ ันีึ้นแล้ว ถ้านายสนใ ”
แน่นอนว่าผมสนใ
“ ห๊ะ? ” ผมแล้ทำเป็นไม่สนใ พิาราูเาเหมือนแมลใ้ล้อุลทรรศน์ “ เป็นยัไบ้า? ”
“ ัน็แ่รู้สึีึ้น ” เาหยุ่อนะยื่นแนออหาผม เาบัับวาให้ปิล เอียศีรษะไปอีทา ันั้นผมไม่สามารถมอเห็นสายาับ้ออเาแม้วาทัู้่ไม่ไ้ำลัปิอยู่ ผมึแนเสื้อฮู้อเาไป้านหลั ผิวหนัเป็นรอยแ ที่โน่วน เ็บปว แ่แนไม่ไ้หั
บาทีนี่เป็นสิ่ที่ีที่สุที่ผมสามารถหวัให้เิึ้นไ้
“ นายบอว่าอย่าทำอะไรโ่ๆ ”
“ ันพู ” ผมพู แทนำพูอื่นๆอีเป็นโหลที่ผมอยาให้เาไ้ยิน
ผมำลัโหัวเอ “ ันยัโรธนายอยู่ ” ผมพยายามะพูแบบนั้น แ่มันออมาเป็น “ ันยัสนใเรื่ออนายอยู่ ”
“ ถ้าันอนายะให้โอาสันอีสัรั้ไ้มั้ย? ”
ผมพิาราูเา “ อนนี้หรือ? ” เาพยัหน้า “ ไม่ ”
“ หลัานั้น ”
“ อาะ ”
เาทิ้ัวลรนั้น เื่อยา มีวามเห็นอเห็นใมาึ้น บริททานีะสอนผม ผมเปิบานเล็อย่าถูวิธี เริ่มา้านะวันออ ที่มอเห็นมหาสมุทรและพระอาทิย์อวันใหม่ านั้นเป็น้านะวัน หน้า่า้านะวันแ่มอเห็นบ้านเรือนมาึ้น
บริททานีว้าปาบาอย่าไปที่อภาพ เธอแผเสียเป็นภาษาฝรั่เศส
“ อะไร? ” ผมนั่้าเธอบนเ้าอี้โฟา มีลุ่มายใส่สูท พวเาพูเหมือนับว่าำลัพูับเ็ที่ไ้ลบนศีรษะอพวเาหรือเหมือนับว่าพวเาถูเลี้ยูโยหมาป่าหรืออะไรบาอย่า ำพูโป้ปไหลออาลิ้นอพวเาและพยายามะสำลัวามศรัทธาในวามเป็นมนุษย์ทั้หมอผมออมา
พวนัารเมือ
“ ารปิรูปบริารทาารแพทย์อยู่้านหลัะเีย ” เธอบอผม “ ันเลียไอ้ี้โม้นี่ ”
ผมบาเธออย่ารู้สึเห็นใ “ ผมอโทษ ”
“ บริษัทประันภัย ” เธอู่ฟ่อ “ ันอยาให้รับาล่าย่ารัษาพยาบาลให้ันมาว่านหลอลวพวนี้ ไอ้สารเลวหลอลว ” เธอสั่นไปทั้ร่า
“ พี่ะ… ” ผมมอมือเธอโ้เ้าไปในผมเส้นหนาอเธอ ระาเส้นผมนหลุอยู่บนมืออเธอ “ ไ้รับารรวโรอย่าแน่นอน ”
เธอถอนหายใยาว “ นายไม่เยรู้ว่าเมื่อใรสันที่นายสนใไม่สามารถไ้รับารรัษาและไม่ไ้ทำประันีวิ านั้นบึ้ม พวเาาย ” เธอหายใเร็ว “ เ็บานายเพราะฟันผุ เพราะแม่อเาไม่ไ้รับสิทธิ์ุ้มรอและไม่สามารถหาหมอฟันที่มีใบประอบอาีพไ้ ”
อนที่พี่สาวอผมเริ่มร้อไห้ มัะมีปัหาเป็นธรรมา ปิแล้วเธอะสบและใเย็นมา ไม่เยมีอะไรทำให้เธอเสียวัไ้ ผมบไหล่เธอ “ ไม่เป็นไร ” ผมเอ่ยึ้น เธอสะบัศีรษะึ้น
“ ไม่เป็นไรั้นหรือ? ” เธอัฟันพู “ ะเิอะไรึ้นถ้าเ็นนั้นเป็นลูอนาย? หรือน้อายอนาย? หรือเพื่อนรัอนาย? หรือแฟนหนุ่มอนาย? ”
เธอยืนึ้น ละสายาาอโทรทัศน์ เธอมอลมาที่ผม
“ นายไม่รู้อะไรเลย! ” เธอร้อเสียแหลม “ นายไม่รู้ี้อะไรเลย ”
อนที่เธอไปแล้ว ผมพูับัวเอ
“ วินเทอร์แปรฟัน ” ผมพูออเสีย “ ทุเ้า ทุืน ”
ความคิดเห็น