Inazuma eleven Ares no tenbin & orion no kokuin OC || 💓โอ้ แม่ปาริฉัตร💖

อัน ปาริฉัตร

ชื่อเต็ม : อัน ปาริฉัตร สวัสดีย์

สัญชาติ : ไทย/ญี่ปุ่น

โรงเรียนเดิม : โรงเรียนมัธยมไรมง

โรงเรียนใหม : โรงเรียนมัธยมฮันเซ (นี่คือโรงเรียนที่ไรท์มโนขึ้น)

แฟน : โกเอนจิ ชูยะ     (ผู้ชายที่กว่าจะได้มา ยากกว่าคว้าแชมป์ฟุตบอลฟรอนเทียหลายเท่า!)

ฉะนั้นต้องถนอม!!!

INAZUMA ELEVEN RELOEDED

หลังจากที่หนุ่มๆในทีมไรมงชนะเลิศฟุตบอลฟรอนเทียร์ ทุกคนก็ดีใจกันมากๆเพราะความยากลำบากที่ฟ่าฟันกันมาในวันนี้มันได้ส่งผลให้พวกเขาได้ถ้วยชนะเลิศมา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปรบมือเร็วทุกคน!!

"ชนะแล้วนะคะคุณนัทสึมิ" อันบอกแม่คุณหนูผมยาวสีน้ำตาลที่ยืนอยูข้างตน

"อื้ม" เธอหันมายิ้มให้อัน

"ในที่สุดทุกคนก็ทำได้ เย้ๆๆๆ!!" แม่หนูโอโตนาชิกระโดดด้วยท่าทางดีใจ

"สำเร็จแล้วนะ" คิโนะพูดด้วยอีกคน

เอาเป็นว่า4สาวตรงนั้น ก็ดีใจไม่แพ้หนุ่มกลางสนามที่กำลังโยนตัวเอ็นโดขึ้นฟ้า ถ้าพลาดท่ตกมาล่ะคงจะเจ็บน่าดู คุคุคุคุ แต่มีอยู่คนนึงนะกลางสนามนั่นน่ะ ที่ยืนอยู่นิ่งๆแล้วส่งยิ้มให้แม่สาวไทยผมน้ำตาลเป็นเกลียวลอนลอนๆ

การกระทำแบบนั้นของพ่อหนุ่มทำให้อีหล่าน้อยเริ่มหน้าแดงแล้วยืนบิดไปบิดมาด้วยอาการเขิลแรง

"เธอเป็นอะไรเหรอ?" นัทสึมิถามอัน

"อ่ะ ปะป่าวค่ะ"

เมื่อทุกคนดีใจกันจนพอแล้วก็เดินออกมาจากสนามเพื่อมาขึ้นรถบัส เหนื่อยมาตั้งนานกลับบ้านไปนอนกันเต๊อะ อ่อ ลืมบอกตอนนี้คุณตำรวจจับบักคาเงยาม่าได้แล้วเน้อ ลุงตำรวจยังแอบด่าอีกว่า

บักนี่มันตัวอัปมงคล!!

ตอนนั้นเองที่ความพยายามของใครอีกคนกำลังสำฤทธิ์ผล ไม่ใช่เพราะพรายกระซิบ รึน้ำมันพรายจากอาจารย์ดังแต่อย่างใด มันคือคำสัญญาและช่วงเวลาที่นังสองคนนี้จะจูนติดกันได้สักที.....

อันกำลังยืนคุยกับนัทสึมิและโอโตนาชิอยู่เพลินๆแต่จู่ๆ พ่อหนุ่มคนนั้นก็มา จ้ะ พี่ท่านก็คือ โกเอนจิ ชูยะ

"อ้าวโกเอนจิมา" นัทสึมิบอกอันที่ยืนหันหลังให้โกเอนจิอยู่ จนนางต้องหันไปช้าๆด้วยอาการเขิล

"เฮ้....ไงพ่อหยัวชนะแล้วดีใจป่ะ?"อันถามโกเอนจิเป็นชุดเพื่อแก้เขิล แต่เหตุที่พี่เดินมาตรงนี้มีเพียง1เดียว!

"ฉันได้แชมป์ฟุตบอลฟรอนเทียร์แล้วนะ..."

"อื้ม! เก่งมากพ่-"

"เป็นแฟนกันนะ"

อันพูดไม่ทันจบโกเอนจิก็ชิงพูดประโยคนี้ขึ้นมา และนี่ก็ทำเอาทุกคนตรงนั้นต๊กใจเป็นอย่างมาก

"ระ รุ่นพี่...."

"บะ บอกกันตรงนี้เลยเหรอ!?"

โอโตนาชิกับคาเซมารุพูดเสียงติดขัด

"อันจัง" โกเอนจิเรียกอันแต่นั่นกลับทำให้แม่นางรีบวิ่งไปขึ้นรถแบบเร็วมาก!!!

แต่สุดท้ายนางก็ตอบตกลงจ้ะ พวกเขากลับมาที่โรงเรียนได้รับกรแสดงงความยินดีจากเพื่อนๆมากมายและกลายร่างเป็นคนดังในทันที

แต่อยู่นิ่งกันได้ไม่ได้ก็ต้องวาร์ปไปแข่งกับสเปนต่อในทีมที่ชื่อว่า บาเซโลน่าออป แต่ไม่เป็นไรกะแค่นัดกระชับมิตรแม่อันก็เตรียมไปเลยจ้า พู่ที่ฟูฟ้องของนางเอาไป4อัน ผู้หญิงในชมรมนี้ต้องมีติดตัว555+

เอาใจช่วยเต็มที่ มั่นใจเกือบร้อยว่าต้องชนะ ต้องชนะ!!! แต่กลยเป็นว่าครึ่งแรกไรมงโดนไป5ลูก ครึ่งหลังโดนไป7 โดยการยิงของนายคลาริโอ้ชายผู้ที่มีน่าตาคล้ายก็อตซิลล่าซังของพี่เดอะดวงในVERZO 

จริงๆนะที่รักไรท์ไม่ได้โกหก

ทุกคนโดนไปขนาดนั้นทุกคนในไรมงก็จวนจะหมดแรงพ่อทูนหัวของแม่อันนี่ถึงกับตะโกนมาดังๆว่า

โธ่เว้ย!! แต่ผลสรุปก็คือไรมงแพ้....งึ๊ยยยยไงนะ!? 

ยังจ้ะยังไม่จบเท่านั้นพวกเขายังถูกท่านประธานสมาคมฟุตบอลเยาชนมาย้ายไรมง อีเลฟเวนให้ไปอยู่ในหลายโรงเรียนทั่วประเทศอีก (ในฐานะสมาชิกฟุตบอลกองหนุนนะ)

แล้วท่านประทานยังสั่งยุบทีมฟุตบอลไรมงอีก แค่ชั่วคราวนะเพื่อแผ่ขยายจิตวิญญาณไรมงไปให้ทั่วประเทศ อ๋อ..................................ขยายสาขาไรมงสินะแบบนี้

แต่เท่านั้นแหละทุกคนก็นั่งบ่นกันเป็นวงกลม ไม่มีใครอยากแยกจากเพื่อนหรอกเอาจริงๆฉันก็เพิ่งแยกจากเพื่อนมาหมาดๆฉันเข้าใจพวกแกทีมไรมง แต่โกเอนจิบอกว่า

แม้เราจะไกลกัน แต่ใจเรายังเชื่อมกันอยู่      แก..เพื่อนๆก็ไม่เท่าไหร่ป่ะแต่แม่อันน่ะสิ ตกลงเป็นแฟนพี่กี่ชั่วโมงสุดท้ายมาโดนจับแยก อิบร๊า!!!

แต่สุดท้ายก็ต้องแยกกันไปอ่ะเนาะ ก็มีโดม่อน อิจิโนเสะ และก็นัทสึมิที่ไปต่างประเทศส่วนคนอื่นๆก็คงอยู่ภายในญี่ปุ่นเมื่อต้องห่างไกลกันแบบนี้มีรึจะไม่ร่ำลา

โกเอนจิโทรนัดอันมาบนหอสูงที่เอ็นโดชอบมาฝึก แม่นางก็มาตามนัดเธอได้เจอคิโดกับเอ็นโดด้วยนะแต่พวกนั้นก็รีบเดินเลี่ยงบอกว่าจะให้ทั้งสองคุยกันตามลำพังร้อยทั้งร้อยมีรึที่จะไม่หาที่ยืนแอบฟัง

หึ ไม่เชื่อหรอกยิ่งพ่อคิโดเห็นแบบนั้นอยากรู้อยากเห็นเป็นที่1 ตาเอ็นโดยิ่งไม่ต้องพูดถึงแต่เอาเป็นว่าตอนนี้ตรงนั้นมีแค่โกเอนจิกับอันก็แล้วกัน

"ไง" อันทักด้วยสีหน้าหงอยๆ

"หงอยเชียวนะ"โกเอนจิทักเธอคืน

"เห้อ....จะไม่หงอยได้ไงล่ะก็โดนจับแยกกันหมด เธอได้ไปเรียนที่ไหนอ่ะ?" อันถามโกเอนจิ

"คิโดกาว่า เซชู โรงเรียนเดิมฉันน่ะ แล้วอันล่ะ?"

"อืม....ลืมชื่อแฮะ อะไรน้าาาาา ไอ้....อ่อ!โรงเรียนฮันเซ"

"ฮันเซเลยเหรอก็ไกลเลยสิ"

"ไปกลับก็รถไฟอ่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรไหวอยู่แล้ว"

ทั้งสองคนยืนกันเงียบๆ ปล่อยให้ลมยามค่ำพัดมากระทบตัวแต่ไม่ช้าแม่อันก็เลื่อนมือของตัวเองไปจับมือพ่อหยัวชูยะไว้

"อัน"

"กี่ชั่วโมงแล้วอ่ะ กี่นาที กี่วินาทีแล้ว?" อันจับมือโกเอนจิแน่นพร้อมก้มหน้านิ่ง

"เสียดายเหรอ? ที่ตอบตกลงเป็นแฟนฉัน"

"ป่าวหรอก....แค่ใจหายที่อยู่ดีๆ ก็ต้องแยกกัน"

"อืม...แต่เธอจะมาหาฉันใช่มั้ย?"

"อันนี้ต้องดูก่อน แต่ถ้าว่างก็มาแน่ แต่ก็นะเตงเป็นถึงเอชสไตร์เกอร์คงมีสาวๆที่คิโดกาว่าติดเพียบแน่ๆ"

"ถ้าจะทำแบบนั้นคงไม่ทวงสัญญาเธอหรอก"

"นั่นดิ่เนาะ อืม....สองทุ่มและ กลับแล้วนะเค้าหนีย่ามาเดี๋ยวย่าจับได้"

"ร้ายนักนะเธอ"

"แน่นอน กลับแล้วนะ"

"อา กลับดีๆล่ะอย่าแวะไหนนะ"

"จ้าพ่อหยัวของหนู"

นางกวนประสาทโกเอนจิหน่อยก่อนวิ่งไปที่จักรยานแล้วถีบกลับบ้านไป

-------------ยินดีต้อนรับสู่ สายแนนหัวใจ-------------

สวัสดีสหายฟันน้ำนม เปิดวันก่อนนะขอเวลาไปดูแปปไว้จะมาอัพแต่นี่ก็ไกลเปิดเทอมแล้วไม่ว่ายังไงไรท์ก็จะพยายามมาอัพให้นะ

มักแฮงงงงงงงงงงง ใครที่มาใหม่อย่าลืมไปอ่าน สาวไทย ใส้ใจได้แต่มองนะ 

*

*

*

*

*

คือมึงหยุดตั้งสี่ห้าเดือนไม่ยอมแต่งมัวไปทำอะไรอยู่คะ!!!! ฝากด้วยนะเพื่อนๆใครยังมีไฟก็มาอ่านได้เน้อ

บายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย