銀色のホタル [SILVER FIREFLY]

.

.

.

.

.

.

.

"กลัวไหม" 

ประโยคคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบถูกเอ่ยขึ้นมาอย่างเงียบสงบ ดังก้องแผ่วเบาภายในบ้านทรงญี่ปุ่นหลังเก่าเรือนเล็ก

สุรเสียงของผู้พูดนั้นมั่นคง แต่ในขณะเดียวกันก็ช่างแผ่วเบาเสียยิ่งกว่าหยดน้ำที่ตกกระทบลงบนทะเลสาปเสียอีก

"ไม่ครับ"

แต่กระนั้นผู้ฟังก็รับรู้ได้ถึงความนัยที่ไม่ได้ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาแล้วจึงตอบกลับไปยังเจ้าของต้นเสียงด้วยเสียงที่แผ่วเบาเช่นกัน 

กลับกันกับต้นเสียงแรก

เสียงที่เปล่งออกมานั้นช่างหนักแน่นเกินกว่าที่ผู้ใดจะคิดได้ว่าถูกส่งออกมาจากชายผู้ที่ถึงวัยที่กำลังจะร่วงโรยในเร็วๆนี้

"อยากได้อะไรไหม?"

คำถามจริงๆที่ต้องการคำตอบเอ่ยออกมาถามร่างตรงหน้าที่นอนอยู่

เพียงชั่วยามที่ได้เอื้อนเอ่ย สายลมเย็นๆก็ได้พัดผ่านเข้ามายังระเบียงทางเดินที่เปิดอยู่ด้านข้างของห้องนอนยามค่ำคืน

พัดกลิ่นของน้ำค้าง กลิ่นของหมู่แมกไม้ต่างๆ กลิ่นของบ้านเก่าแก่หลังนี้ และกลิ่นของเสื่อทาทามิเข้ามาในโสตประสาทให้ได้รู้สึก

ดวงตาเฉดสีใกล้เคียงกันทั้งสองมองสบกันอย่างลึกซึ้ง สื่อผ่านช่วงเวลามากมายที่แสนยาวนานที่เคยพานพบมาด้วยกัน

และในที่สุดริมฝีปากสีซีดนั้นก็ยกขึ้นมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบามากกว่าเดิม

"ผม"

ชายชราบนฟูกนอนสีตุ่นหันหน้าไปยังระเบียงทางเดินที่ไม่ค่อยกว้างมากของตัวบ้าน พร้อมมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดวงดารานับอนันต์ถักทออยู่มากมายสักพัก

และเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

"ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง แค่อีกสักครั้งหนึ่ง"

ใบหน้าที่ครั้งหนึ่งถูกปกปิดเป็นความลับที่เขาเคยคิดว่าน่าตลกเมื่อก่อนตอนนี้กลับไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆปกปิดมันเอาไว้เช่นเคยหันมายังคนอีกคนที่อยู่ด้วยกันภายในห้อง

"ถ้าคำขอนั้นเป็นจริงได้"

พลันใบหน้าอ่อนเยาว์ที่เคยจดจำได้แต่ก่อนตอนนี้กลับเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยประดับอยู่มากมายนับไม่ถ้วน

เขาหันมายิ้มให้คนข้างกายตน แล้วเงียบไปเหมือนกับจะรอให้อีกคนพูดบางสิ่ง 

บางสิ่งที่ชายชรานั้นได้ฟังมาตั้งแต่ตัวเองยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่งจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตนี้ที่เขาหวังจะได้ยินมันอีกสักครั้ง

.

.

.

.

.

.

.

"เป็นจริงได้อยู่แล้วคำขอน่ะ ลองขอมาสิ"

จบคำพูดนั้นใบหน้าก็ปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาบนดวงหน้าอ่อนกว่าวัยของคนข้างกาย

รอยยิ้มแบบเดิม ใบหน้าเดิมๆและน้ำเสียงเดิมๆที่ไร้ซึ่งการปรุงแต่งใดๆที่คนตรงหน้าชอบทำเสมอมา

แต่ตอนนี้เรื่องนั้นชายชราหาได้สนใจไม่

ขอแค่อีกสักครั้ง แค่อีกสักครั้งที่เขาจะได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างของ เธอ เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ

"ผมมีความสุข"

.......

"มีความสุขมากเลยที่มี-"

.

.

รอยยิ้มสุดท้าย 

.

เสียงสุดท้าย 

.

ภาพสุดท้าย 

.

และความทรงจำสุดท้ายที่เขาจะได้เก็บมันเอาไว้

"หึ นั่นใช่คำขอซะที่ไหนกันล่ะ"

รอยยิ้มที่ส่งไปถึงดวงตา เสียงหัวเราะที่ดูเศร้าแต่กลับเปี่ยมไปด้วยความยินดีเหมือนในวันวาน

 คำพูดที่จะได้ฟังครั้งสุดท้ายกลับสื่อถึงอะไรมากมายกว่าที่จะเข้าใจได้หมด

"ฮ่าฮ่า นั่นสินะครับ"

พลันเมื่อถึงเวลาทุกสิ่งย่อมมีการดับลงในสักวัน

ดั่งเช่น ณ เวลานี้

เพียงชั่วอึดใจในไม่ถึงวินาที สายลมนั้นก็ได้หยุดนิ่งไป 

.

.

.

.

เช่นเดียวกับห้วงลมหายใจสุดท้ายที่ได้ถูกใช้ไปของมนุษย์คนหนึ่ง

ไร้สรรพเสียง ไร้วาโยโบกพัด ไร้เงาของอีกร่างหนึ่งที่เคยอยู่เคียงกัน

.

แม้นจักไร้สิ่งใดทั้งสิ้น แต่วันนึงจักกลับมาอีกครั้ง

เพื่อให้ได้พบพาน

เพื่อให้ได้รำลึก

เพื่อให้ได้ในสักวันสองเราจะกลับมาสร้างสรรค์ความทรงจำด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง

หมู่เมฆาเคลื่อนไหวปล่อยสิ่งที่ตนบดบังอยู่ให้กลับมาให้ประจักษ์ยังพื้นโลกอีกครา

.

.

.

.

.

.

.

หากยามใดมีแสง ยามนั้นย่อมมีทุกสิ่ง

.

.

.

จันทราสีเงินเด่นหราอยู่กลางฟากฟ้า

แสงนั้นตกกระทบยังบ้านหลังนั้น บ้านหลังเล็กที่เคยมีคนอยู่อาศัยมากกว่าหนึ่งคน

แต่บัดนี้หาใช่แบบนั้นแล้ว

"อืม แล้วสักวันหนึ่ง"

"เรามา-

อีกนะ ถ้าเป็นไปได้"

คาคาชิ