เพียงลมพาผะผ่าวผ่าน

เพียงลมพาผะผ่าวผ่าน

พลิ้วไหวหวานพลันหวามไหว

พรมพิรุณพราวพร่างพราย

ผันผาดหายพายพัดพาน

วาริทเก็บหนังสือเล่มเล็กใส่เป้แบบแบคแพคที่วางอยู่หว่างขาแล้วยกขึ้นแบกหลัง คลื่นลมแรงทำโป๊ะลอยขึ้นแล้วกระแทกลงจนร่างเซ เขาย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อจัดสมดุลให้ร่างกายสอดประสานไปกับการเคลื่อนตัวตามคลื่นลมพลางมองไปที่เรือข้ามฟากที่พยายามนำเรือเข้าเทียบท่า

“โอย จะไหวมั้ยเนี่ย” หญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างกันยกมือทาบอก “แค่อยู่บนนี้ก็เวียนหัวจะแย่แล้ว”

“ถ้าไม่รีบก็รอให้ฝนซาคลื่นสงบกว่านี้จะปลอดภัยกว่าครับ พื้นมันลื่นด้วย เดี๋ยวจะเสียหลักเอาง่ายๆ” 

ส่วนตัวเขาพร้อมจะผจญภัยไปกับด่านแรกของการเดินทางครั้งใหม่แล้ว 

… ประเดิมวันแรกก็เจอคลื่นลมแรงเลยนะมึง …

เสียงเปรยก้องในหัวคล้ายจะถามให้แน่ใจว่าตัดสินใจเลือกทางนี้จะดีแล้วหรือ 

เสียงกระแทกดัง ตึง! เรือเทียบท่าสำเร็จ เชือกโยงเรือคล้องบนหลัก พนักงานประจำท่ายึดเสาข้างเรือไว้พลางร้องตะโกนให้ผู้โดยสารระมัดระวังขณะก้าวขึ้นโป๊ะ

วาริทดึงหมวกแก๊ปกระชับศีรษะรอจังหวะผู้โดยสารขึ้นจากเรือจวนหมดและจะเข้าไปต่อคิวลงเรือตอนท้ายเพราะมีสัมภาระติดตัว เขาหันไปทางเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ยังมีสีหน้ากังวล

“เอายังไงครับ ถ้าจะลงเรือเลยก็เกาะผมไป แต่ถ้าไม่แน่ใจก็นั่งรอก่อน”

หญิงวัยกลางคนสูดหายใจลึกแล้วพยักหน้า “อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้จะสบายนักหรอก เอาป้าเป็นสัมภาระติดไปด้วยแล้วกันนะ”

เขายิ้มให้กำลังใจแล้วว่า “ป้าเกาะเป้ตามหลังผมได้เลย แบบนั้นน่าจะประคองตัวได้ดีกว่า ผมจะเดินไปช้าๆ นะ แล้วก็เอาของมาให้ผมถือดีกว่าจะได้ใช้สองมือจับได้ถนัด”

“ขอบใจนะ พ่อหนุ่ม”