เพราะมัน...ผมจึงมี _ั _

 *บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับนิยายเรื่องนี้ ภาพถูกนำมาประกอบนิยาย เท่านั้น*

Intro:  "มึงตามเข้ามาทำไม ออกไป...." 

"พี่อั้ม~ คนคิดถึงยังจะไล่อีก นี่ไม่ได้เจอกันตั้งสองปี พี่เย็นชาวะ ไล่น้องได้ยังไงหื้ม? "ผมพูดพลางขยับเข้าใกล้คนทำหน้านิ่งเรียบ ไล่สายตามองคนที่ผมไม่มีวันลืม... 

...จะลืมได้ยังไงล่ะครับ ผู้มีพระคุณของผมทั้งคน...

"ตัวพี่ใหญ่ขึ้นปะ? " คนเมาพูดถามพลางวางมือลงท่อนแขนแข็งแกร่งเพื่อพิสูจน์ เพราะเท่าที่ดูจากสายตา รูปร่างคนตรงหน้าใหญ่โตขึ้น โดยเฉพาะกล้ามแขนแน่นตรึงนั้น

ถึงแม้ผิวพรรณจะขาวเนียนเปร่งประกายมีออร่าเหมือนเดิม หน้าตาก็ยังคงหล่อเหลาไม่เสื่อมคลาย แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนไปผิดหูผิดตา นั่นก็คือ รูปร่างที่ดูหนาขึ้น แข็งแกร่งและดูแข็งแรงกว่าแต่ก่อนที่เคยพบ

"โหว...กล้ามท้องพี่โคตรแข็งอ่ะ "พิสูจน์แค่ท่อนแขนคงไม่สะใจเท่า ไอ้แหนม...ผู้มีแอลกอฮอล์เป็นตัวขับเคลื่อนให้มีความกล้ามากขึ้น จึงไล้ปลายนิ้วไปตามรอนหน้าท้องแข็งแกร่ง

หน้าตาท่าทางของมันตอนนี้เหมือนโรคจิตก็ไม่ปาน

"สำรวจร่างกายกูพอหรือยัง? "น้ำเสียงเย็นเยือกนั้น ทำให้ผมถึงกับหยุดชะงักค้างกับการสำรวจกายหยาบคนตรงหน้า

"แหะๆ หุ่นพี่โคตรดีเลยว่ะ นี่พี่ไปทำอะไรมาวะ? "ผมหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะถาม ถามออกไปแต่ไม่คิดจะใส่ใจอะไรมากนักหรอก ก็แค่อยากหาเรื่องคุยตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน ความคิดถึง ทำให้ผมอยากพูดคุยกับคนตรงหน้า แต่เหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากพูดคุยกับผมเท่าไร

"เรื่องของกู กูไม่จำเป็นต้องตอบมึง ออกไปได้แล้วกูจะทำงาน"เขาออกปากไล่อีกครั้ง

"ไล่อีกแล้ว ผมคิดถึงพี่นะเว้ย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พี่น่าจะพูดกับกูดีๆ หน่อย "ผมโวยวาย เริ่มน้อยใจกับคำพูดนั้น 

"กูไม่รู้จักมึง เก็ตไหมไอ้หน้าจืด"

"พี่จำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ? "

"กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่ไอ้อั้ม......."

"......"

"กูชื่อเอิร์ท..."

"ผมไม่ได้เมาถึงขนาดแยกแยะอะไรไม่ได้หรอกนะครับ... พี่เนี่ยชื่อพี่อั้ม เรียนบริหารฯ เคยทำงานที่ร้านพี่ครีมด้วยกัน ถึงแม้เราจะรู้จักกันแค่เดือนเดียว แต่ผมจำผู้มีพระคุณของผมได้ "

"...."

"จำไอ้แหนมได้หรือยัง? "ผมขยับตัวเข้าใกล้คนที่บอกว่าไม่รู้จักกัน จ้องมองสบตาคนตรงหน้านิ่ง ไม่ยอมละสายตาไปไหน ก่อนจะเอ่ยปากถามคนที่ยังคงทำหน้าเรียบนิ่งเฉยชา

"....."เขาไม่ได้ตอบอะไรผม แต่มองตาผมนิ่งๆ สายตานั้นนิ่งเรียบ เย็นชา อ่านออกยาก ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

...แต่ถึงจะเย็นชา น่ากลัวเพียงใด แหนมก็ไม่หวั่น...

...แหนมจะไม่สนใจในสายตานั้น พยายามจะมองข้ามดวงตาดุดันน่ากลัว เพื่ออยากพูดคุย อยากย้ำเตือนว่า เรารู้จักกัน! ...

"จำผมได้หรือยัง? มองใกล้ขนาดนี้ ถ้ายังจำไม่ได้ แสดงว่าพี่ความจำเสื่อมแล้วล่ะ"

"อ๊ะ! " ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกอีกคนกอดหมับที่เอว ความใกล้ชิดนั้นทำให้ผมเผลอร้องออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัวกับความใกล้ที่แนบชิด

"หึ..." มุมปากหยักยกขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นอาการตื่นตกใจ ยิ่งผมมีอาการท่าทางเหวอๆ เขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น แน่นขึ้น...

ร่างกายเราสองคนแนบชิดจนไม่หลงเหลือช่องว่างให้อะไรมาแทรกผ่านไปได้...

ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบคนที่ค่อยๆโน้มหน้าเข้าหา แต่เขากลับยิ่งโน้มต่ำลงเรื่อยๆ... เรื่อยๆ... เรื่อยๆ...เชื่องช้า...จนใบหน้าหล่อแนบชิดติดกัน...

ปากร้อนวางทาบทับปลายจมูกของผมแผ่วเบา ผมเกร็งตัวนิ่ง กลั้นหายใจ หลับตาปี๋

ไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืนหลบเหลี่ยง

เดิมทีความร้อนจากแอลกอฮอล์ก็ทำให้ร่างกายของผมร้อนรุ่มมากพอแล้ว เมื่อเจอแขนแกร่งทั้งสองข้างโอบกอด ยิ่งเพิ่มทวีการเผาไหม้จนร่างกายผม แทบละลาย....

****************

#ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านทุกท่านด้วยนะคับ! 

นักอยากเขียนฝึกหัดคนนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวและหัวใจเอาไว้ ณ ที่ตรงนี้ ขอให้ผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านนิยายของเรา ช่วยติและชมนิยายที่เราแต่งได้ตามความเห็นสมควร (ขออย่าแรงนะคับ เราใจไม่แข็งพอ)

แน่นอนว่า... สำหรับนักเขียนแล้ว คอมเม้นต์เท่ากับกำลังใจ แรงใจในการเขียน แต่หากใครไม่ได้คอมเม้นต์ แต่ติดตามสม่ำเสมอไม่เคยขาดหาย แค่นั้นเราก็ขอขอบพระคุณมากๆ แล้วคับ เพียงแต่ถ้าคอมเม้นต์ด้วย มันก็จะเป็นอะไรที่ดีมากๆ เลยเพราะมันทำให้เรารู้ว่าคนอ่านชอบนิยายที่เราแต่ง ยังไงเห็นคอมเม้นต์ก็ดีกว่าเห็นความร้างว่างเปล่าเนอะ.... ^^

(ย้ำเตือนว่าเป็นนิยายแนวชายxชายนะครับผม)

#ฝากติดตามเรื่องราวชีวิตของหนุ่มอีสานหน้ามนคนซื่อนี้ด้วยคับ เรื่องราวชีวิตรักของไอ้แหนมที่มาแบบมึนๆ งงๆ เบลอๆ ตามแบบฉบับหนุ่มหน้าใสใจซื่อ ผู้อ่อนประสบการณ์(กาม)ด้านความรัก...

....สุดท้ายนี้เป็นกำลังใจให้เราด้วยเน้อ~

ขอให้สนุกกับการอ่าน อ่านเพื่อความบันเทิงก็พอแล้วจ้า อย่าซีเรียส------

by: phut.N