บุรุษผู้นั้นข้าขอเถิดนะ

ข้า จูหมิงอี ไม่เคยมองเห็นความรักของสามีนับตั้งแต่เข้าพิธีร่วมผูกผม และถึงแม้นจะมีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคน แต่สิ่งเดียวที่ข้ามอบให้เขาก็มีเพียงความเย็นชา กระทั่งวันที่สามีของข้าสิ้นใจลง ข้าจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าอันที่จริงแล้วหัวใจของข้านั้นรักเขามากเพียงใด

ทว่า ทุกสิ่งย่อมเหมือนดั่งสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ ข้ามิอาจแก้ไขอะไรได้ รวมทั้งมิอาจเอื้อนเอ่ยความในใจออกไป

ชีวิตข้าหลังจากนั้นจึงได้แต่จมจ่อมอยู่กับความทุกข์โศกเพียงลำพัง

ข้าได้แต่เฝ้าภาวนาให้ชีวิตของตนถึงวาระสุดท้ายสักที จะได้รีบไปพบกับสามีที่ยมโลก พบเขา...เพื่อที่จะได้เอ่ยคำว่าขอโทษ

ดูเหมือนสวรรค์จะรับฟังคำขอนั้น เมื่อวันหนึ่งข้าลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวล้วนผิดแปลกไป

ประการแรก ข้าย้อนกลับมาในวัยสิบห้าหนาว นั่นคืออีกสองปีจึงจะได้แต่งงานกับสามีของข้า

ประการที่สอง ชาติที่แล้วข้าเป็นถึงบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย ทว่าในชาตินี้บิดาของข้ากลับกลายเป็นเพียงขุนนางขั้นล่างเท่านั้น 

ประการที่สาม สามีที่เคยรักข้าอย่างโง่งม เหตุใดพอมาชาตินี้ เขากลับเอาความรักนั้นไปมอบให้แก่สตรีอื่น ทั้งยังมองข้าราวกับเป็นของแสลงเยี่ยงนั้นอีก!

ข้ายอมมิได้ เจ้าเป็นสามีของข้านะ ดังนั้นเจ้าจะต้องรักข้าและมองข้าแต่เพียงผู้เดียวดั่งเช่นชาติที่แล้วสิ!

ข้า จูหมิงอี ตัดสินใจแล้วว่าจะแย่ง (อดีต) สามีของตนเองกลับคืนมา มิว่าจะต้องใช้วิธีการใดก็ตาม!!