คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตลกร้าย {100 %}
43
ตลกร้าย!
ฟึ่บ!
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้รู้ชื่อของคนที่หน้าเหมือนฉัน เหงื่อท่วมตัวไปหมด ฉันยังคงนอนอยู่ที่โซฟา คงเผลอหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยล่ะมั้ง
ตื่นขึ้นมาอีกทีท้องฟ้าก็สว่างแล้ว ฉันลุกขึ้นนั่งพลันสายตาก็ไปปะทะเข้ากับปีศาจที่ยืนกอดอกพิงประตูห้องมองมาที่ฉันอยู่
“เรดด์”
คนตรงหน้าเดินเข้ามานั่งลงข้างฉัน เข้าเอื้อมมือมาเช็ดเม็ดเหงื่อที่หน้าผากออกให้ แววตาของเขาดูว่างเปล่ามากไม่เหมือนกับเมื่อวานตอนที่ร้องเพลงให้ฉันฟังเลย
“...”
เขาไม่ได้พูดอะไร มือหนายังคงลูบหน้าฉันอยู่อย่างนั้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ฉันรู้ว่าเขาเปลี่ยนไป เพราะแววตาที่เขามองฉันมันไม่เหมือนเดิม
ฉันสัมผัสไม่ได้เลย ถึงความรักที่เขาเคยพูดเอาไว้ หรือแม้กระทั่งความห่วงใยที่เขามีต่อฉัน
“...”
“...”
เราสองคนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เรดด์ไม่ยอมสบตากับฉันด้วยซ้ำ ฉันเองก็ได้แต่มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปล่ะ เพราะอะไรกัน เพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น ซีน่าก็สามารถทำให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยเหรอ
ฉันเขยิบตัวออกห่างจากคนตรงหน้าเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้เหมือนเดิม เขาช้อนสายตามองฉันเล็กน้อย ก่อนจะหลบตาลงทันที
เขาไม่ยอมสบตากับฉันจริงๆด้วย ไหนจะการกระทำของเขาที่เฉยชาแบบนี้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ
เพราะถ้าเขาเห็นฉันเขยิบหนีเขาก็จะคว้าเอาไว้ แต่นี่กลับปล่อยให้ฉันถอยออกห่างโดยไม่ได้ยื้ออะไรเอาไว้เลย
ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเพื่อที่จะอาบน้ำ เรดด์ยังคงเดินตามฉันเข้ามา เขาไม่ได้พูดอะไร พอฉันหยุดเดินเขาก็หยุดเดินเหมือนกัน ฉันตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา เพื่อที่จะถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“นายเป็นอะไร”
“...” เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ช้อนตามองฉันเท่านั้น
“นายทำให้ฉันกลัวนะ” ฉันคว้ามือของเขามากุมเอาไว้ “อย่าเป็นแบบนี้สิ”
พรึ่บ!
เรดด์สะบัดมือของตัวเองออกมาจากมือของฉันอย่างแรงทำให้มือฉันไปชนเข้ากับขอบโต๊ะจนมันเป็นรอยถลอกขึ้นมา
ฉันมองเรดด์อย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงได้เย็นชากับฉันนัก เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย
แต่นี่กลับ...
ฉันมองเขาจนภาพมันพร่ามัวไปหมด เพราะน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม มันก็คงไม่แปลกที่เขาจะเปลี่ยน
เขาได้ฉันแล้วนี่นา เรื่องอะไรที่เขาจะมาสนใจฉันล่ะ มันอาจจะจริงอย่างที่เอมม่าบอกฉันก็ได้
‘จำคำพูดของฉันเอาไว้ คนที่เธอควรจะกลัวคือคนที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุด’
คนที่อยู่ใกล้ฉันมากที่สุดตอนนี้คือเรดด์
นั่นก็แสดงว่าเรดด์คือบุคคลที่อันตรายที่สุดสำหรับฉันตอนนี้สินะ ฉันถอยห่างจากเขาทันที
ฉันรู้แล้วว่าเอมม่าต้องการจะสื่ออะไรกับฉัน เธอเพียงแค่อยากให้ฉันระวังตัวเมื่ออยู่กับเรดด์ ถ้าไม่อยากพลาดท่าเสียทีเขาอีก
“เราเลิกกันเถอะ”
เรดด์ที่เงียบอยู่นานก็โพล่งขึ้นมา ด้วยถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจฉันมาก มันเหมือนฉันยืนอยู่ที่หน้าผา
และคนที่ผลักฉันให้ตกลงไปก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ หน้าฉันชาไปทั้งแถบเหมือนเพิ่งถูกตบหน้ามาอย่างนั้นล่ะ
“...”
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา เพราะฉันไม่คิดว่าเรดด์จะมาพูดแบบนี้ มันดูเหมือนจะรวดเร็วไปหมด จนฉันเองก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน
“ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” เรดด์มองฉันด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เหมือนไม่มีเยื่อใยต่อกันเลย ทั้งที่เมื่อวานเขายังบอกรักฉันอ่ะ “ต่างคนต่างอยู่”
“...ฮึก”
“เธออยู่ในส่วนของเธอ ฉันอยู่ในส่วนของฉัน” เรดด์กำหมัดแน่นก่อนจะหันไปชกกำแพงเข้าอย่างแรง
พลั่ก!!!
“แม่งเอ้ย!”
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ฉันรีบถอยห่างจากเขาอีกเท่าตัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
เพราะตั้งแต่กลับมาเขาก็เหมือนไม่ใช่เรดด์เลย เหมือนเป็นอีกคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก
ทุกอย่างเปลี่ยนไปได้รวดเร็วอะไรขนาดนี้ อีกอย่างความฝันของฉันเมื่อกี้มันเหมือนต้องการจะบอกอะไรกับฉันกันแน่
ทำไมมันซับซ้อนอย่างนี้ บางทีภาพที่ฉันเห็นเรดด์กับซีน่าในความฝันมันอาจจะกำลังเฉลยอยู่ตอนนี้ก็ได้
มันคงกำลังจะบอกฉันว่าเรดด์กำลังจะเปลี่ยนไป
“เข้าใจที่ฉันบอกหรือเปล่า?”
เรดด์หันกลับมาตวาดใส่หน้าฉันที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ฉันได้แต่พยักหน้าอย่างว่าง่ายไม่กล้าปฏิเสธหรอก
ในเมื่อเขาพูดขนาดนี้แล้ว ฉันจะขัดอะไรได้ แค่นี้ก็เสียศักดิ์ศรีจะแย่อยู่แล้ว
ผู้ชายคงเป็นแบบนี้เหมือนกันหมดเลยสินะ พอได้แล้วก็พร้อมที่จะเขี่ยทิ้งทันที ในเมื่อไม่ต้องการมากนัก ฉันก็จะทำให้
ความฝันในครั้งนี้มันกลับทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง แม่บอกฉันเองว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันมันไม่ใช่เพราะดวงซวย
แต่มันคือพรหมลิขิต เพราะฉะนั้นฉันก็จะคิดว่านี่ก็คือพรหมลิขิตเหมือนกัน
และที่ฉันเข้มแข็งได้มากขึ้นก็เพราะฉันรู้ว่าพ่อกับแม่ยังยืนอยู่ข้างๆฉันไม่ได้หนีไปไหน และควรจะยืนหยัดได้ด้วยตัวเองได้แล้ว
ไม่ได้มีแค่ฉันที่เจอเรื่องแย่ๆแบบนี้คนเดียวนี่นา คนบนโลกนับไม่ถ้วนที่เจอเรื่องที่ร้ายกว่าฉัน
‘ฉันอยู่ในนี้ของเธอ...ที่ที่เธอไม่เคยนึกถึงมันเลย’
และอาจจะเป็นเพราะคำพูดนี้ด้วยก็ได้มั้งที่ทำให้ฉันเข็มแข็งขึ้นมา บางทีเธอคนนั้นอาจจะหมายถึงหัวใจของฉันที่มันบอบช้ำมามาก
แต่ฉันไม่เคยนึกถึงมันเลยก็ได้ ฉันควรจะนึกถึงตัวเองใช่ไหม เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็ปากน้ำตาตัวออก แล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่นเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ
ฉันไม่อยากเห็นหน้าเรดด์ บอกตามตรงฉันรับไม่ได้กับสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมด
“ไม่เสียใจเลยไง?”
ก่อนที่ฉันจะได้เดินออกไปไหน ปีศาจตนเดิมก็พูดขึ้นมาซะก่อน ทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง เรื่องเสียใจมันก็แน่อยู่แล้ว ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแกร่งนี่
‘เป็นผู้หญิงของฉันต้องเข็มแข็ง’
และเป็นอีกครั้งที่คำพูดของเขาวกกลับเข้ามาทำร้ายฉัน แต่ฉันจะถือซะว่าได้ชดใช้ให้กับเขาไปแล้วกัน คำพูดของเขาบางคำก็ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นมาได้ ฉันควรขอบคุณเขาใช่ไหม
“เรื่องอะไร?”
ฉันกอดอกถามออกไป ทำเป็นเหมือนเข็มแข็งแต่ข้างในนี่สิมันกลับเจ็บปวดไปหมดเมื่อได้เห็นแววตาของเขาที่มองมาที่ฉัน แววตาที่ไม่มีแม้แต่ความห่วงใยจะให้กันเลยสักนิด
“เสียซิงให้ฉันแล้วไม่ใช่ไง?”
คนตรงหน้าแค่นหัวเราะราวกับสะใจเหมือนว่าได้แก้แค้นฉันได้สำเร็จ นั่นยิ่งทำให้ฉันกำมือตัวเองแน่นด้วยความผิดหวัง
ฉันน่าจะหนีไปจากที่นี่ให้พ้นๆไปซะ แต่ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น ในเมื่อเรดด์อยากเล่นสงครามประสาทกับฉัน
งั้นฉันก็จะเล่นกับเขาเหมือนกัน แฟร์ดีไม่มีใครโกงด้วย
“ฉันถือว่าให้ทานหมามัน”
ฉันแค่นยิ้มออกมาบ้าง ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับหน้าถอดสีเลยล่ะ เห็นแล้วก็สะใจเหมือนกันนะ
แต่ลึกๆในก้นบึ้งของหัวใจฉันก็เจ็บยังไงไม่รู้ที่พูดไปแบบนั้น
“มีเรื่องจะพูดกับฉันแค่นี้ใช่ไหม?”
“...” ร่างสูงไม่ตอบ ฉันก็เลยเดินเข้าไปอาบน้ำทันที
พอออกมาที่ห้องนั่งเล่นก็เจอเข้ากับซีน่าที่นั่งไขว่ห้าง มองมาที่ฉันอย่างนึกสมเพช เรดด์เองก็นั่งอยู่ข้างเธอด้วยนั่นล่ะ อีกอย่างนิ้วนางข้างซ้ายของเรดด์ไม่มีแหวนคู่ของเราแล้ว เขาไม่ได้ใส่มันแล้ว
รู้แค่นี้หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้นไปเลยล่ะ อยากจะทรุดนั่งร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันจะให้ซีน่าเห็นความพ่ายแพ้ของฉันไม่ได้เด็ดขาด
ฉันไม่อยากให้เธอมาสมเพชฉัน ฉันเดินเลี่ยงไปที่ห้องหนังสือ แต่เท้าก็หยุดชะงักลงทันทีเมื่อเสียงของอีกฝ่ายเรียกเอาไว้
“ไม่คิดจะทักกันบ้างเหรอจ๊ะเลเน่?”
ซีน่าเดินเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับแววตาที่ชวนหาเรื่องอย่างไม่มีปิดบัง เห็นอย่างนั้นฉันก็แค่ยกมือไหว้ตามมารยาทก่อนจะเดินเข้ามาที่ห้องหนังสือโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าสองคนนั้นทำหน้ายังไง ฉันไม่อยากสนใจอะไรอีกแล้ว
ฉันใช้เวลาหลายชั่วโมงในการอยู่ในห้องสือ อยากจะออกไปหาอะไรกิน แต่ก็กลัวว่าสองคนนั้นจะยังอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เพราะนี่มันก็บ่ายแก่แล้วข้าวยังไม่ตกถึงท้องฉันเลยด้วยซ้ำ
ฉันปิดหนังสือลงก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักโซฟาก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ทำไมเวลามันช่างยาวนานจังเลยนะ
เมื่อไหร่ฉันจะผ่านเรื่องเลวร้ายแบบนี้ไปได้ ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้ ฉันกลัวที่ต้องมาเผชิญกับเรื่องแบบนี้คนเดียว ฉันไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ตัวเองพูดหรอกนะ นั่นมันก็แค่การพูดให้กำลังใจตัวเองเท่านั้น
ฉันยังทำใจเรื่องที่เรดด์บอกเลิกฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วไหนจะต้องมาเจอกับคู่ขาเก่าของเขาอีก
มันเหนื่อยนะ ใครไม่มาเป็นฉันไม่รู้หรอกว่ามันทรมานขนาดไหน ยังไงฉันก็ทำใจไม่ได้ ในเมื่อฉันเสียทุกอย่างไปหมดแล้ว
ไม่เหลืออะไรเลย
คนที่ฉันคิดว่าเขาจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของฉันอย่างเรดด์กลับมาทิ้งกันไปอย่างหน้าตาเฉย ชีวิตนี้ฉันคงไม่กล้าเชื่อใจใครได้อีกแล้ว
ฉันนอนร้องไห้เงียบๆอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าส่งเสียงดังออกไป เพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะได้ยิน เมื่อไหร่เรื่องพวกนี้จะออกไปจากชีวิตของฉันสักที
ฉันยังชดใช้กรรมไม่พออีกหรือไง ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะได้มีความสุขเต็มร้อย เพราะจะมีความสุขทีไร ความทุกข์ก็เข้ามาแทรกทุกทีเลย เหมือนอย่างตอนนี้ไง
“ว่าแล้วต้องร้องไห้”
ฉันลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาตัวเองออกมารวดเร็วเพื่อไม่ให้คนที่เดินเข้ามาเห็น แต่คงคิดว่าไม่ทันแล้วล่ะ เพราะเขาเห็นไปแล้ว
เรดด์เดินเข้ามานั่งข้างฉัน เขาเอนหลังพิงพนักโซฟาก่อนจะหลับตาลงช้าๆเหมือนอย่างที่ฉันทำ
ฉันเมินหน้าหนีทันที ยิ่งเห็นหรือได้ยินเสียงฉันก็ยิ่งเจ็บ
ฉันไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเขาแล้ว เขาเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าต่างคนต่างอยู่แล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม
“เหนื่อยป่ะ?” ร่างสูงถามขึ้นทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่ เขาดูเหนื่อยๆยังไงชอบกล เมื่อกี้คงไปทำเรื่องอย่างว่ากับซีน่ามาล่ะมั้ง
“...”
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะตอบอะไร คำถามของเขามันไม่ชัดเจน อีกอย่างฉันต้องการอยู่คนเดียว
“ถามก็ตอบ”
คราวนี้เขาลืมตาขึ้นมามองฉันที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง ฉันหันกลับไปมองเขาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดเล่นอะไรกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
“เหนื่อย”
ฉันตัดสินใจตอบเขาออกไป ทันทีที่ได้คำตอบคนตรงหน้าก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของฉัน
แต่ฉันก็เลือกที่จะเขยิบตัวออกห่างทันที
“เมื่อไม่รักไม่ต้องมาหวังดี ไม่ต้องมาทำเหมือนเป็นห่วง”
“...”
“ฉันเจ็บ”
ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา ฉันไม่ต้องการให้เรดด์มาสงสาร
แค่นี้มันก็เหมือนจะเจียนตายอยู่แล้ว
เรดด์เหมือนจะเอื้อมมือมาตรงหน้าฉัน แต่ก็ชะงักค้างไว้อย่างนั้นก่อนจะชักกลับไป ฉันได้แต่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
อยากจะถามว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปได้อย่างนี้ แต่ก็กลัวคำตอบของเขาจะทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเดิม
ฉันคงรับไม่ได้หรอกนะถ้าได้ยินเขาบอกว่าไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว
“ขอโทษ”
“ไม่!” ฉันตวาดกลับไปทันที “ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ”
“...”
“ขอโทษแล้วมันไม่ได้ทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้นมาหรอกนะเรดด์”
“...”
“นายบอกเลิกฉัน ทำตัวเย็นชากับฉัน แล้วก็มาขอโทษนะเหรอถ้าฉันทำเหมือนนายบ้าง นายจะรู้สึกยังไง นายมาล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันได้ยังไง”
ฉันร่ายยาวรอบเดียวจบ มันอัดอั้นมานานแล้ว ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ ฉันงงไปหมดแล้วกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน
มันมีเรื่องไหนที่เป็นเรื่องจริงบ้าง???
เรดด์มองฉันมีอยู่วูบหนึ่งที่แววตาของเขาฉายแววเจ็บปวดมาให้ฉันรับรู้ แต่มันก็แค่แปปเดียวเท่านั้น เพราะเขาก็กลับมาทำหน้าเย็นชาสไตล์เขาเหมือนเดิม
ผู้ชายคนนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว เขาไม่ได้รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉันเลย ฉันหันไปมองทางอื่นทันทีที่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มพร้อมกับรีบเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าได้เห็นมัน
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
จะมีใครช่วยฉันได้บ้าง
“นายใจร้ายมากเลยนะเรดด์รู้ตัวหรือเปล่า” ฉันหันไปต่อว่าเขาเมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบอยู่ “นายทำเหมือนฉันไม่ใช่คน นายทำเหมือนฉันเป็นหุ่นยนต์”
“...”
“อยากจะทำอะไรก็ได้โดยไม่นึกถึงจิตใจของฉันบ้างเลย”
“ฉันแม่งไม่มีทางเลือก”
เรดด์สวนกลับมาทันที เขากำมือตัวเองแน่นจนแทบจะจิกเนื้อตัวเองอยู่แล้ว ไหนจะเส้นเลือดที่ขึ้นเป็นริ้วๆที่ต้นคอของเขาอีก บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวโมโหมากแค่ไหน
“คิดว่าฉันอยากทำอย่างนี้เหรอวะ”
“...” คราวนี้กลับกลายเป็นฉันเองที่เงียบ ฟังที่เขาพูดอย่างเดียว
“คิดว่าฉันแม่งมีความสุขมากนักหรือไง?” ดวงตาของเรดด์แดงก่ำ น้ำตาคลออยู่เตรียมจะไหลด้วยซ้ำ
“...”
“แม่งจะตายห่าอยู่แล้ว”
พูดจบร่างสูงก็ลุกเดินหนีออกไปเลย ทิ้งฉันเอาไว้เพียงเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าอยู่อย่างนี้ ฉันไม่ได้เดินออกไปดูเรดด์ที่เดินออกไป แต่กลับนั่งอยู่ที่เดิม เพราะฉันไม่เข้าใจที่เขาพูดมา
เหมือนเขาเจ็บปวดที่บอกเลิกฉันแบบนี้ ถ้าเจ็บปวดแล้วจะทำทำไมล่ะ ทำไมไม่บอกกันมาตรงๆว่ามีเหตุผลอะไร ทำไมต้องเงียบแบบนี้ด้วย ฉันเองก็เจ็บปวดไม่ต่างจากเขาหรอกนะ
หรือบางทีมันอาจจะเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเรื่องระหว่างฉันกับเรดด์มันอาจจะจบแล้วจริงๆก็ได้ ฉันคงต้องลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเราให้หมด
ฉันต้องลืมมันให้ได้
สองอาทิตย์ต่อมา
ฉันออกมานั่งที่ริมสระว่ายน้ำหลังจากเตรียมอาหารเช้าให้ปีศาจเรียบร้อยแล้ว ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเราไม่ได้พูดกันเลยนับตั้งแต่วันที่เรดด์เดินออกมาจากห้องหนังสือวันนั้นแล้ว
เขาพยายามที่จะเลี่ยงไม่เจอกับฉัน ส่วนฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น อีกอย่างฉันย้ายออกมานอนที่ห้องหนังสือแล้วด้วย
เพราะเรดด์เป็นคนบอกให้ฉันย้ายออกมาเอง เขาให้เหตุผลว่าซีน่าจะมาค้างกับเขาบางคืน เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องออกมาอยู่ข้างนอกตามเดิม
ส่วนเรื่องห้องน้ำฉันก็ยังสามารถเข้าไปใช้ได้ตามเดิม แต่ฉันก็เลือกที่จะใช้ในห้องหนังสือมากกว่า
ในเมื่อเขาไม่อยากเจอหน้าฉัน...
ฉันก็จะพยายามเลี่ยงให้
ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ริมสระว่ายน้ำอยู่สักพัก โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาทำให้ต้องละจากหนังสือเพื่อที่จะกดรับสาย
คนที่โทรเข้ามาคือเวลล์ เราไม่ติดต่อกันมานานมากเลยล่ะ ฉันชั่งใจอยู่นิดหน่อยก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล”
[ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม?] เสียงของเวลล์ดูจริงจังมาก ทำให้ฉันต้องตอบตกลงแทบจะทันที บางทีเขาอาจจะมีปัญหาอยู่ก็ได้นะ
“เสียงของนายดูเครียดๆนะเวลล์”
[นิดหน่อยน่ะเดี๋ยวฉันไปรับอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน]
หลังจากวางสายจากเวลล์ฉันก็เดินกลับเข้ามาในห้องหนังสือเพื่อที่จะมาเอากระเป๋าและทำธุระส่วนตัวนิดหน่อย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจอเข้ากับปีศาจตนเดิมนั่งอยู่ที่โซฟาสีแดงเลือดนกที่ที่ฉันใช้นอนตลอดสองทิตย์ที่ผ่านมา
ฉันเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ ออกมาก็เจอเขานั่งอยู่ในท่าเดิม ฉันเลือกที่จะไม่สนใจ เพราะบางทีเขาอาจจะมาอ่านหนังสือก็ได้ เพราะงั้นรีบออกไปดีที่สุดแล้ว
ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะเดินออกมาเลย แต่ก็โดนปีศาจตนเดิมคว้าข้อมือเอาไว้ซะก่อน ทำให้ฉันต้องหันกลับมามองเขาอย่างไม่พอใจนิดหน่อย
“ไปไหน?” น้ำเสียงก็ยังเรียบนิ่งเหมือนเดิม ไม่ผิดเพี้ยนไปจากทุกวัน เวลาที่เขาเอ่ยพูดกับฉันเมื่อจำเป็น
“ข้างนอก”
“ที่ไหน?” อีกครั้งที่คำถามของเขาทำให้ฉันต้องเลิกคิ้วอย่างสงสัย นี่มันเรื่องของฉันไม่ใช่เหรอ แล้วเจ้านายอย่างเขาเกี่ยวอะไรด้วย “เจ้านายจะเป็นห่วงลูกน้องแม่งคงไม่ตายมั้ง”
ฉันสะบัดมือออกมาทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ฉันไม่อยากให้เขามาเป็นห่วงไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม เพราะมันจะทำให้ฉันทำใจไม่ได้
รู้อะไรไหมฉันต้องนอนร้องไห้ทุกครั้งที่ซีน่ามาที่นี่ เพราะเธอเข้าไปนอนกับเรดด์ข้างใน ทั้งที่เมื่อก่อนมันเป็นฉัน ทุกคืนกว่าฉันจะนอนหลับได้ฉันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนที่ไม่มีเขามานอนกอด มันทรมานมาก กว่าจะผ่านพ้นแต่ละคืนไปได้
เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก เพราะเขาคงมัวลิ้มรสสัมผัสที่ซีน่ามอบให้ แต่ฉันนี่สิเจ็บอยู่คนเดียวไม่สามารถบอกใครให้รับรู้ได้
“ฉะ...ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงที่จอมปลอมจากนาย...เอากลับไปซะ” ฉันพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ เมื่อต้องนึกถึงเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดฉันก็อยากจะร้องไห้เพื่อระบายมันออกมา
เรดด์มองหน้าฉันนิ่ง ฉันก็เลยเดินออกมาเลย ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเขาด้วยซ้ำว่าทำสีหน้ายังไง
ฉันรู้ว่ามันอาจจะทำให้คนฟังอย่างเขาต้องเจ็บ แต่คนที่เจ็บกว่าเขาก็คือฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้
เขาไม่เคยรับรู้เลยว่ากว่าฉันจะผ่านพ้นไปแต่ละวันได้มันยากเย็นมากแค่ไหน เขาไม่เคยรู้เลย และนี่ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องร้องไห้
ฉันเดินออกมารอเวลล์ที่ล็อบบี้ เพียงไม่นานเขาก็เดินเข้ามาทักฉันทันที ก่อนจะพาฉันขับรถออกไปเลยโดยไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ ดูก็รู้ว่าเครียดขนาดไหน
เวลล์พาฉันมาที่สวนสาธารณะที่เดิมที่เราเคยมานั่งเล่นที่นี่ด้วยกันเมื่อหลายเดือนก่อน เขากุมมือฉันเอาไว้แน่น ใบหน้าก็ฉายแววดูเป็นกังวลขึ้นมา ทำให้ฉันต้องบีบมือเขากลับไปเบาๆ เพื่อเรียกกำลังใจเขากลับมา ปกติไม่เคยเห็นเวลล์เป็นแบบนี้เลย แปลกมาก
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเวลล์”
สุดท้ายฉันก็ทนความเงียบจากเขาไม่ไหวจำต้องพูดขึ้นมาก่อน อยากจะให้เขาระบายออกมาให้ฉันฟังบ้าง เขาจะได้สบายใจ เพราะฉันไม่เคยเห็นเวลล์ดูเครียดขนาดนี้มาก่อนเลย
“เรื่องของเธอว่ะ”
เรื่องของฉันเหรอ? ฉันไปทำอะไรให้เขา ทำไมถึงได้เครียดขนาดนี้ อีกอย่างเวลล์ไปรู้เรื่องอะไรของฉันมา
น่าแปลกนะเพราะเราสองคนไม่ได้เจอกันนานมากเลย เขาไปรู้เรื่องของฉันมาจากไหนกัน เริ่มแปลกมากขึ้นทุกวันแล้วนะคนที่อยู่รอบตัวฉัน
แปลกไปกันหมด?
“เรื่องอะไร?” ฉันถามกลับไป เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเรื่องไหนกันแน่ที่ทำให้เขาเครียดได้มากขนาดนี้
เวลล์มองหน้าฉันนิ่งก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปสวมกอดทันที ทำเอาฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก เวลล์กอดฉันแน่นมากเหมือนเขากลัวฉันจะหายไปจากเขาตลอดกาลอย่างนั้นล่ะ ฉันกอดตอบเขากลับไปเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี
ถ้าคนตรงหน้าฉันตอนนี้เป็นเรดด์ก็คงจะดีสินะ ถ้าเขาเข้ามาสวมกอดฉันเหมือนที่เวลล์ทำ มันคงทำให้ฉันได้นอนหลับสนิทได้สักคืน
แต่ฉันรู้ว่าไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ในเมื่อเขามีคนให้นอนกอดแทนฉันแล้ว ซีน่าเธอมานอนกับเรดด์แทบทุกคืน ดูสิว่าฉันต้องมานอนทรมานใจแค่ไหน
เราสองคนผละออกจากกัน แต่เวลล์ก็ยังคงมองสบตากับฉันอยู่ในระยะใกล้ ทำให้ฉันสามารถมองเห็นเงาที่สะท้อนอยู่นัยน์ตาของเขาได้อย่างชัดเจน เวลล์ลูบแก้มฉันเบาๆเหมือนเขาต้องการจะทะนุถนอมฉันอย่างดี
“เรื่องที่เธอได้กับไอ้เรดด์”
-100 %-
-อ้าวเฮ้ย!-
เวลล์ไปรู้อะไรมาทำไมมาถามตรงๆแบบนี้ล่ะ
แล้วรู้ได้ยังไง เพราะเรื่องนี้นอกจากเอมม่าและสองคนที่อยู่บนเตียงแล้ว
ก็ไม่มีใครรู้เลย มาทำให้ค้างกันต่อไป เพราะรีดจะได้เจิมให้เค้าเร็วๆในตอนต่อไป
หว่านพืชหวังผลก็เค้านี่แหละเธอ 5555555555555
นี่จะให้เลเน่ไปอยู่กับเวลล์เลยเหรอ เวลล์มีวิวาห์อยู่แล้วนะจ๊ะพวกเธอ 55555555
เม้นท์เป็นกำลังให้กันหน่อยน้าาาาาา
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อให้เยย
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น