เสือร้ายเจ้าเล่ห์

      ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสวยอะไรหรอกนะหน้าตาแสนจะธรรมดาไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่งตัวก็แสนจะเรียบร้อย นิสัยก็ออกจะแปลกๆคือไม่ค่อยชอบอยู่ใกล้ๆใคร แม้แต่เพื่อนก็ตามฉันจะเว้นระยะห่างเสมอ ไม่ได้หยิ่งไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้ว แต่ไม่ใช่อยู่ห่างๆแบบรังเกียจนะคือแค่กลัวการสกินชิพ ไม่ชอบนั่งใกล้จนไหล่ชิดกันมากเกินไป กอดคอกัน หยอกล้อกันจนถึงเนื้อถึงตัว สำหรับเพื่อนผู้หญิงฉันก็ยอมให้กอดคอจับแขนจับมือได้บ้าง เพื่อไม่ให้คุณเธอทั้งหลายมโนว่าฉันรังเกียจ ฉันแคร์ความรู้สึกเพื่อนมากเลยนะ เพื่อนๆถึงรักฉันไง สำหรับเพื่อนผู้ชายฉันจะเว้นระยะห่างเสมอ แต่ทำเเบบเนียนๆนะเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตแต่ก็หายห่วง เพราะเพื่อนฉันส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิง เป็นแบบนี้กระทั้งจบมหาลัย แล้วชีวิตที่แสนสงบก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อเจอกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งในอดีต ตอนฉันเป็นเด็กฉันติดเขามากและยอมให้เขาอุ้ม ทั้งที่ไม่ค่อยชอบให้ใครสกินชิพเท่าไหร่ โดยเฉพาะผู้ชาย  แต่พอเติบโตมาผู้ชายคนนี้กลับไม่น่าคบ ไม่น่าเข้าใกล้เพราะเขามากเล่ห์ เป็นจอมวางแผน และยังร้ายกาจที่สุด!!!!

        ณ ร้านเย็นๆคอฟฟี่

        หลังเลิกงานฉันแวะซื้อกาแฟเย็นก่อนกลับบ้านและเห็นว่าที่นี้บรรยากาศดี เลยขอนั่งพักกินกาแฟเย็นให้เหลือซักครึ่งแก้วก่อน ค่อยกลับบ้าน พอเห็นที่นั่งเหมาะสมก็นั่งลงทันที

          "สวัสดี!น้องหนูสโนกำลังรอใครครับ" 

          ฉันสะดุ้งกับคำเรียกทันที ผู้ชายคนนี้อีกแล้วหรอ ที่จริงเขาไม่ใช่ใครอื่นหรอก เขาเป็นลูกชายของเพื่อนแม่ตอนเด็กๆเราเคยมีสัญญาบางอย่างร่วมกัน แต่นั้นมันตอนเด็ก ฉันไม่ค่อยอยากคุยกับเขานักหรอก เขาดูหล่อเหลาก็จริงแต่หน้าดุ ตาดุ เวลามองฉันสายตาแพรวพราวจาบจ้วง ฉันเลยไม่ชอบ และข่าวของเขาก็มีเเต่เรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่ 

     "เออ..สโนนัดเพื่อนไว้ค่ะเพื่อนคงมาถึงแล้วสโนขอตัวก่อนนะคะ" 

     "เดี๋ยว!จะรีบไปไหน นั่งทานกาแฟเป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ"

      " แต่ว่า..."

      " ไม่มีแต่!.. นั่งลงสิพี่เลี้ยงเอง ทำไมต้องก้มหน้าก้มตา กลัวพี่หรอ หน้าตาพี่ดูใจดีจะตาย"

      " หืม " ฉันเงยหน้ามองเขาทันที นี้เขาเรียกหน้าตาใจดีหรอ ดุออก เขาเหมือนจะอ่านความคิดของฉันทางสายตา

      " หน้าแบบนี้ใจดีที่สุดแล้วครับ " เขายิ้มมุมปากให้ฉันแต่ดูยังไงก็ไม่น่าเข้าใกล้ ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี

        และอีกหลายๆอย่าง ที่ทำให้เราเกิดความบังเอิญเจอกับบ่อยๆจนกลายเป็นความเคยชิน และคุ้นเคยโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วความบังเอิญของเราก็หายไปนานเกือบปี เมื่อเขาต้องไปดูกิจการที่ต่างประเทศและหายขาดจากการติดต่อกับฉันไปเลยฉันจึงได้รู้ว่าตลอดเวลาไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เป็นเขาที่จงใจมาหาฉันบ่อยๆ เมื่อเจอกันอีกครั้งฉันจะไม่มีวันปล่อยเขาไปอีกเด็ดขาด แต่ฉันก็ได้แค่ฝัน เพราะเขากลับมาครั้งนี้เขากำลังจะแต่งงาน