พระรามของขุนเขา

ตอนที่ 1: จุดเริ่มต้นของหนี้

ช้าวันใหม่ที่มหา’ลัย ลมเย็น ๆ พัดเอื่อย นักศึกษาต่างเดินขวักไขว่ บ้างจับกลุ่มคุยกัน บ้างนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ร่มไม้ แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่แถวหน้าตึกคณะตอนนี้ ต่างก็หันไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่ก้าวลงจากรถสปอร์ตคันหรู

ขุนเขา

เดือนมหา’ลัยสุดหล่อ โคตรรวย และโคตรนิ่ง ใบหน้าคมเข้มถูกแว่นกันแดดสีดำบดบังเอาไว้ แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่รัศมีความน่าเกรงขามของมันก็ทำให้คนรอบข้างเงียบลงโดยอัตโนมัติ

ขุนเขาถอนหายใจเบา ๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเอกสารเกี่ยวกับธุรกิจที่บ้านก่อนจะเดินเข้าคาเฟ่ประจำมหา’ลัย หวังจะหาที่เงียบ ๆ นั่งทำงานสักหน่อย

แต่แม่ง… ดันไม่รู้เลยว่ากำลังจะเจอเรื่องซวยเข้าให้เต็ม ๆ

อีกฝั่งของมหา’ลัย
"แย่แล้ว ๆ สายอีกแล้ว!"

เสียงโวยวายของ พระราม ดังขึ้นขณะที่เขากระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ แล้ววิ่งหน้าตั้งเข้าคาเฟ่

พระราม นักศึกษาปีสอง ขี้เล่น อัธยาศัยดี เป็นที่รักของทุกคน แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาโปรยเสน่ห์ใส่ใคร เพราะกำลังสายสำหรับกะเช้าของตัวเอง แถมเดือนนี้ยังต้องประหยัดหนักกว่าเดิม เพราะค่าเทอมยังจ่ายไม่ครบ เงินเก็บก็แทบไม่มี

"ราม! ฝากเสิร์ฟโต๊ะ 4 หน่อย ลูกค้าประจำ"

เสียงเจ้าของร้านเรียก พระรามพยักหน้าหงึก ๆ รีบหยิบถาดที่มีกาแฟร้อนสองแก้ว เดินออกไปโดยไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าคนที่โต๊ะเป็นใคร

     ขุนเขานั่งไขว่ห้างอยู่ที่โต๊ะ 4 มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เลื่อนอ่านเอกสารสำคัญ ท่าทางนิ่งขรึมตามปกติ

พรึ่บ!

"เฮ้ย!"

พระรามสะดุดเข้ากับขาโต๊ะตัวเอง กาแฟร้อนในมือกระฉอกออกจากแก้ว พุ่งตรงไปยังโทรศัพท์ของขุนเขาที่วางอยู่บนโต๊ะ

"โอย ซวยแล้ว!"

พระรามรีบวางถาดลงก่อนจะคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ดอย่างเร่งรีบ "ขอโทษครับพี่! ผมไม่ได้ตั้งใจ!"

ขุนเขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองพระรามช้า ๆ

"นี่มึง…"

เขาก้มลงมองโทรศัพท์ที่ตอนนี้เปียกกาแฟจนหน้าจอขึ้นริ้ว

ขุนเขากดปุ่มเปิดเครื่อง แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"....."

พระรามรู้สึกได้เลยว่าคนตรงหน้าแม่งเริ่มปล่อยรังสีอำมหิตออกมา

"เอ่อ… พี่ลองกดอีกทีไหมครับ เผื่อมันยังใช้ได้อยู่…"

"มึงทำของกูพัง" ขุนเขาพูดเสียงต่ำ ดวงตาคมกริบตวัดมามอง

พระรามกลืนน้ำลายเอื๊อก รีบยิ้มแหย ๆ "คะ… คือ ผมขอโทษจริง ๆ นะครับพี่ เดี๋ยวผมช่วยเช็ดให้—"

"ชดใช้" ขุนเขาพูดเสียงนิ่งสนิท

"หะ… หา?" พระรามกระพริบตาปริบ ๆ "พี่หมายถึง…?"

ขุนเขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกมองพระรามเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง

"โทรศัพท์กูสามหมื่น"

พระรามตาโต "สามหมื่น!? โทรศัพท์หรือทองคำครับเนี่ย!?"

"ของกูพัง มึงต้องรับผิดชอบ" ขุนเขาพูดเสียงเย็น ๆ

พระรามยิ้มเจื่อน "พี่ครับ คือผมไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกนะครับ…"

ขุนเขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ

"ถ้าไม่มีเงิน ก็ต้องใช้แรงงานแทน"

"ห๊ะ!?"

       หลังจากเหตุการณ์กาแฟหก พระรามถูกขุนเขาลากมานั่งที่โต๊ะในสุดของคาเฟ่

"พี่ครับ… นี่มันไม่แฟร์เลยนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ!"

"แต่ของกูพัง" ขุนเขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะเท้าคางมอง "มึงไม่มีเงิน ก็ต้องใช้หนี้ด้วยวิธีอื่น"

"พี่ครับ จะให้ผมทำอะไรเหรอครับ?" พระรามถามเสียงอ่อย

ขุนเขายิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เป็นเบ๊กู ดูแลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอ"

พระรามหน้าเหวอ "เบ๊!? พี่หมายถึง…?"

"ก็ช่วยดูแลเรื่องส่วนตัวกูไง"

"พี่… ถ้าจะให้ผมไปซักผ้า ล้างรถ หรือทำกับข้าว ผมไม่เอานะครับ!"

ขุนเขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ "แล้วใครบอกว่ากูจะให้มึงทำแค่นั้น?"

พระรามสะดุ้งเฮือก รีบโบกมือ "พี่อย่าพูดให้ดูน่ากลัวสิครับ!"

ขุนเขาไม่สนใจ แค่หยิบกุญแจรถขึ้นมาแล้วพูดเสียงเรียบ

"เริ่มงานเลย"

พระรามทำหน้างง "เริ่มงาน? งานอะไรครับ?"

ขุนเขาชี้ไปที่รถสปอร์ตของตัวเองที่จอดอยู่ข้างนอก "มึงล้างรถเป็นไหม?"

"....."

โอ้โห… งานแรกก็หนักเลยนะพี่!

พระรามอยากจะร้องไห้ แต่ก็ทำได้แค่คว้าถังน้ำแล้วเดินออกไปล้างรถให้ขุนเขาอย่างปลงตก

นี่มันวันซวยของเขาจริง ๆ ใช่ไหม!?