องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า

องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้หัวใจข้า

"แม้ว่าองค์ชายจะได้กายหม่อมฉัน แต่ท่านไม่มีทางได้หัวใจ"

"ทั้ง ๆ ที่เจ้าเป็นพระชายาของข้าแต่เจ้ายังหวนคิดถึงบุรุษอื่นเช่นนั้นหรือ?หึ ข้าจะทำให้เจ้าลืมมันเอง"

 "ต่อให้ท่านฆ่าหม่อมฉันให้ตายอย่างไรก็ไม่มีทางลืม"

ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537      

 นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นไม่ได้อ้างอิงตามประวัติศาสตร์โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

หากติดขัดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

บทนำ

           เพราะการถูกเปรียบเทียบของฮ่องเต้ผู้ที่เป็นบิดาตำหนิต่อว่าเพราะการกระทำของตัวของเขาเอง ทำให้เขาโกรธแค้นเซ่อเจาหยางผู้ที่เคยเป็นสหาย ที่มักจะโดดเด่นเกินกว่าตนจนเขาวางแผนอยากแย่งทุกอย่างที่สหายเก่ามีมาครอบครองและตำแหน่งองค์รัชทายาทที่ฮ่องเต้ต้องการให้เขารับตำแหน่งแม้ตอนแรกเขาจะไม่คิดอยากได้มันแต่เมื่อไปรับรู้อะไรบางอย่างเขาจึงตั้งมั่นจะปกป้องบัลลังก์และไม่ให้ผู้ใดที่ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์มาแย่งไป เขาจึงวางแผนแย่งชิงทุกอย่างมาก่อนที่อีกฝ่ายจะลงมือ แต่ทว่าความโชคร้ายที่ไม่ได้ก่อจึงบังเกิดกับหวังลั่วเออร์ บุตรสาวของใต้เท้าหวังอี้เฉินที่เป็นคนรักของสหายเก่าที่ครองรักกันมาหลายปี และมีการหารือกันว่าหากเขากลับมาจากสนามรบครั้งนี้เขาจะให้ท่านพ่อมาสู่ขอและแต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยิน แต่ทว่ากลับเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเมื่อคนที่นางแต่งด้วยมิใช่เซ่อเจาหยางบุรุษที่นางรักแต่กลับเป็นองค์ชายผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเหี้ยมโหดและเสเพล นางทั้งโกรธทั้งเกลียดที่ไม่สามารถขัดคำสั่งพระราชโองการของฝ่าบาทได้ นางเสียใจแต่ต้องเข้าพิธีมงคลกับองค์ชายแต่ทว่านางตั้งมั่นไม่มีทางที่นางจะมอบหัวใจให้กับเขาเพราะหัวใจของนางมีเพียงแต่เซ่อเจาหยางเพียงผู้เดียว