[Markbam] Vampire Flowers ดอกไม้แวมไพร์

ลำดับตอนที่ #2 : Texas [150%]

"Taxas"

07:15 น.

   

   ก็อก! ก็อก! ก็อก!

 "น้องแบม. เสร็จรึยังลูก มาร์คมารอแล้วน่ะคับ"

 เสียงเรียกของมารดาทำให้แบมแบมที่กำลังงวนอยู่กับการเติมเมคอัพที่ลำคอระหงของตนอยู่ต้องชะงักไปช่วยขณะ

 

"จะเสร็จแล้วคับม๊า...น้องแบมหาของอยู่ เจอแล้วจะรีบลงไปน่ะค้าบบ"

"ค้าบบ...เดี๋ยวม๊าลงไปรอข้างล่างนะลูก รีบลงไปน่ะเดี๋ยวจะพากันไปโรงเรียนสายเอา"

"คับม๊าาา.."

  พอสิ้นเสียงผู้เป็นแม่ร่างบางก็เร่งเติมเมคอัพต่อ ที่จริงเค้าไม่ได้เป็นคนสำอางถึงขนาดที่จะต้องมานั่งแต่งหน้าเติมเมคอัพแบบนี้หรอก. ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่มารอเค้าอยู่ข้างล่างนั้น จะอะไรหล่ะ ก็เมื่อคืนนึกพิเรนอะไรก็ไม่รุ้ ปีนหน้าต่างมาหาเค้าที่ห้องตอนดึกๆ แค่นั้นยังไม่พอยังมากวนเค้าที่กำลังนอนหลับสบายอยู่อีก กวนเค้าหน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ล่อมาทำรอยบ้าๆนี้ไว้ทั่วคอแบบเนี้ยมันใช่เรื่องรึไงกัน เสียเวลาเค้าต้องมานั่งเติมเมคอัพกลบเกลือนรอยอยู่แบบเนี้ย. ถ้าวันนี้เค้าไปโรงเรียนสายน่ะ แม่จะงอนให้เลยค่อยดู... มาร์คต้วน!

    

  "อ๊ะ แค่นี้หน้าจะไม่เห็นแล้วหล่ะ"

จากนั้นร่างบ้างก็รีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งลงไปข้างล่างทันที

ตึง! ตึง! ตึง!

"น้องแบม! ทำไมวิ่งลงบันไดมาอย่างงั้นหล่ะลูก เดี๋ยวก็ตกลงมาคอหักตายจะทำยังไงเนี้ย"

  เอ่อ...นี้ม๊าเป็นห่วงน้องแบมรึม๊าจะแช่งน้องแบมกันแน่เนี้ยยย...T^T 

"ก็น้องแบมรีบนี้หน่า...กลัวสายอ่ะ" 

"ก็ตื่นสายเองหนิ"

"น้องแบมไม่ได้ตื่นสายซะหน่อย .. •∆•"

"แล้วทำอะไรอยู่หล่ะคับ หื้ม.."

"ก็..,."

"ก็อะไรคับ.."

"กะ ก็น้องแบมบอกม๊าแล้วไงว่าหาของอยู่  เลย ละ ลงมาช้าอ่ะ....งื้อออ..ไม่คุยกะม๊าแล่ว...น้องแบมจะสายแล้ว. น้องแบมไปหล่ะน่ะม๊า "

จุ๊บ!

พูดเสร็จผมก็กระโจนไปจุ๊บแก้มม๊าทีนึงก่อนจะรีบออกจากบ้านโดยที่ไม่ลืมลากร่างสูงออกมาด้วย

"ผมไปก่อนน่ะคับม๊า หวัดดีคับ"

"ค้าบบบ. .ตั้งใจเรียนน่ะลูก"

" หึ หึ "

"ไม่ต้องมาขำเลยน่ะมาร์ค. แบมยังไม่คิดบัญชีเรื่องเมื่อคืนเลยน่ะ" ผมพูดพร้อมหันไปชี้หน้าร่างสูงอย่างคาดโทษ มีอย่างที่ไหนมานอนกับเค้าพอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นแม้แต่เหงา หนำซ้ำยังมาทิ้งรอยไว้ดูต่างหน้าอีกต่างหาก  เฮอะ!

"อะไรอ่ะ...มาร์คไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"

"หรอ!  แล้วไอ้รอยที่คอแบมนี้มันอะไร ห๊ะ!!"

"ไหน. ไม่เห็นมีเลย. แบมตาฝาดป่าว"

มาร์คพูดพร้อมกับเอามือมาแตะที่คอผมแล้วจับหันดูไปมา

"นี้!  ไม่ต้องมาจับเลย มันจะเห็นได้ไงหล่ะ ก็แบมเมคทับหมดแล้วหนิ  ใครจะปล่อยให้คนอื่นเห็นได้ไงกัน"พูดจบผมก็หันหลังกลับแล้วเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ

"ลบไมอ่ะ. มาร์คอุตส่าทำไว้แสดงความเป็นเจ้าของ คนอื่นจะได้รู้ว่าแบมมีเจ้าของแล้ว55"

ยัง ยังไม่เลิก ยังไม่สำนึกอีก ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกน่ะ 

"จำเป็นด้วยรึไง. แค่นี้เค้าก็รู้กันทั้งโรงเรียนแล่ว"จะไม่รู้ได้ไงหล่ะก็มาร์คเล่นขอเค้าเป็นแฟนกลางงานคอนเสิร์ตที่โรงเรียนเลยหน่ะสิ แล้วไอ้งานแบบเนี้ยนักเรียนทั้งโรงเรียนก็ต้องมาดูใช่มั้ยหล่ะ  แล้วพวกเค้าจะไม่รู้ได้ไงกัน คิดถึงตอนนั้นแล้วน่าอายเป็นบ้าเลย 

"ก็มาร์คกลัวคนนอกโรงเรียนไม่รู้นินา. เดี๋ยวมีคนมาจีบแบมอีกอ่ะ แค่ทุกวันนี้มาร์คยังตามกันท่าไว้แทบจะไม่ไว้  นี้ขนาดมาร์คประกาศออกไมค์ขนาดนั้นแล้วน่ะ มันยังไม่วายมายุ่งกะแบมอีกอ่ะ หน้าดานชะมัด"

"เค้าไม่ได้จะมาจีบแบมซะหน่อย. พวกเค้าก็แค่เอาขนมมาให้เฉยๆเอง ดีออก มีคนซื้อขนมให้กิน มาร์คอ่ะหึงไม่เข้าท่า"

"ขนมแค่นั้นอ่ะมาร์คซื้อให้กินก็ได้ ไม่เห็นต้องรอให้พวกนั้นซื้อให้เล่อ ไม่รู้หล่ะ มาร์คหวง! มาร์ครักแบมมากแค่ไหนไม่รู้รึไงคับ"

"งื้อออ...รู้แล้วหน่าาา ไปโรงเรียนได้แล่ว ชักช้า พูดมากอยู่ได้-///-" โอ้ยยยย...ใครใช่ให้มาถามอะไรแบบนี้เนี้ย...ไม่รู้รึไงเค้าก็เขินเป็นน่ะ ผมรีบเดินออกมาก่อนจะได้ยินเสียงกวนๆไล่หลังมาพร้อมกับร่างสูงที่วิ่งตามมาติดๆ

"55. นี้แบมเขินมาร์คหรอเนี้ย หน้าแดงหมดเลยยยย". 

   ..............50 %..……........

   

.............ต่อ,.................

JYP High school

ตอนนี้ผมมาถึงโรงเรียนแล้วครับ พร้อมกับมาร์คนั่น ตอนแรกผมก็หวังว่าผมจะมาถึงก่อน แล้วก็จะรีบขึ้นห้องเรียนหนีไปเลย ก็เลยชิ่งวิ่งออกมาก่อน ก็ตอนนั้นมันอายนี้คับ หมอนั่นก็ล้อผมไม่หยุดแบบนั้น ผมไม่ได้หน้าหนาเหมือนเค้าน่ะที่จะได้ไม่อาย. แต่ผมก็วิ่งออกมาได้ไม่เท่าไรเค้าก็ตามผมทันแล้ว แถมไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อย แล้วดูผมสิเหนื่อยแทบตาย!!  สรุปนี้ผมวิ่งมาเพื่ออออ....(น่าจะรู้ตั้งนานแล้วน่ะ..>>ไรท์) ....สุดท้ายผมก็เลยเดิมมาพร้อมกับเค้าเหมือนเดิม..=_=แถมยัฃเอาแขนมาพาดที่ไหล่ผมอีก. ก็รู้ว่าสูง.. แต่ทำไมต้องมาถ่วงความสูงคนอื่นเค้าแบบนี้ด้วยเนี้ย!!  

     พวกคุณคงสงสัยว่าทำไมผมกับมาร์คถึงเดินมาโรงเรียน แทนทีจะนั่งรถมาเหมือนคนอื่นๆ พอดีว่าบ้านผมอยู่ใกล้โรงเรียนน่ะคับส่วนบ้านมาร์คก็อยู่ติดกับบ้านผมพูดง่ายๆก็คือบ้านผมกับเค้าอยู่ข้างกัน จบ พวกผมก็เลยเดินมาด้วยกัน ระยะทางทันไม่ไกลเท่าไรเดินมาเรื่อยเดี๋ยวก็ถึง...แต่ถ้าวิ่งมาเหมือนเมื่อกี้คงไม่ไหวอ่ะคับ.......พอเดินเข้ามาในโรงเรียนพวกผมสองคนก็ตรงไปยังห้องช็อปเก่าหลังโรงเรียนทันที มันเป็นที่ประจำของพวกผมอ่ะคับ จะว่าพวกผมเป็นเด็กหลังโรงเรียนก็ได้น่ัมันก็ไม่ต่างกันเท่าไร.  แต่พวกผมก็เข้าเรียนตามปกติเหมือนคนอื่นๆนั้นแหละ จะลงมาอยู่ที่นี้ก็เวลาว่างอาจารย์ไม่สอน แล้วก็ก่อนเรียนกับหลังเลิกเรียนเท่านั้นแหละคับ ที่เลือกที่นี้ก็เพราะมันสงบคนไม่พุพ่านแล้วก็ไม่วุ่นวายด้วย ที่นี้มันเหมือนเป็นที่ส่วนบุคคลสำหรับพวกผมเท่านั้นคับ คนที่เข้ามาที่ีนี้ได้ก็จะมีผม มาร์ค เจบี จูเนียร์ แจ็คสัน ยองแจ แล้วก็ยูคยอม หรือที่คนในโรงเรียนเรียกว่าพวก"แท็กซัส" ที่ไม่รวมผมอ่ะน่ะ แตพวกเค้าจะเรียกผมว่า"คนของแท็กซัส"เพราะว่าผมเป็นแฟนมาร์ค เป็นคนของมาร์ค ก็เหมือนเป็นคนของแท็กซัสเหมือนกัน มาร์คบอกผมว่าอย่างนั้นอ่ะน่ะ พวกแท็กซัสจะดูแลผม ปกป้องผม เหมือนที่มาร์คค่อยดูแลและปกป้องผมตลอด แล้วผมก็จะปลอดภัย

    . คงสงสัยกันใช่มั้ยว่าผมกับมาร์คคบกันได้ยังไง ผมจะเล่าแบบย่อให้ฟังน่ะคับ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...ความรักของพวกผมมันก็เริ่มจากคำว่าเพื่อนนี้แหละคับ ที่จริงผมเป็นคนไทย ไม่ใช่คนเกาหลีแต่ที่มาอยู่ที่เกาหลีก็เพราะย้ายตามป๋ากับม๊าที่มาขยายกิจการที่นี้  ตอนนั้นผมเรียนอยู่เกรด10 ม๊าบอกว่ามีเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันแล้วบ้านนั้นเค้าก็มีหลานชายด้วยอายุเท่ากับผม ม๊ายังบอกอีกว่าหมอนั่นอ่ะหล่อมากด้วย นี่ม๊าจะสื่ออะไรรึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ ผมมาถึงที่นี้วันแรกม๊าก็พาผมไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านทันที แล้วผมก็เห็นผู้ชายที่ม๊าพูดถึงนั่นก็คือมาร์คนั้นแหละ ผมเห็นเค้าครั้งแรกบอกตรงๆเลยน่ะครับแม่ง!หล่อโคตรรรร! อย่างกับพี่มาร์ค Got7 ตอนแรกผมก็อายๆน่ะไม่กล้าคุยแต่พอมาร์คชวนคุยเท่านั้นแหละคับผ่านไปไม่ถึง10นาทีไม่รู้ว่าพวกผมไปเอาเรื่องจากไหนมทคุยกัน คุยกันเป็นชั่วโมง พลัดกันเราเรื่องกันไปมา ไม่นานเราก็สนิทกันอาจจะด้วยวัยที่เท่ากันเลยคุยกันรู้เรื่องเลยสนิทกันเร็ว แล้วด้วยความบังเอิญที่ระเบียงห้องผมกับมาร์คอยู่ตรงข้ามกัน ตอนกลางคืนพวกผมก็มักจะออกมาคุยกัน เกือบทุกคืนแล้วนั้นก็ยิงทำให้เราสนิทกันมากขึ้น. เวลาไปเรียนมาร์คก็จะมารอผมเดินไปโรงเรียนด้วยกัน มาร์คคอยดูแล เอาใจใส่ เทกแคร์ผมตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ที่เกี่ยวกับผมเค้ามักจะให้ความสำคัญกับมันเสมอ และนั่นยิ่งทำให้ผมเริ่มหวั่นไหวกับเค้ามากขึ้นเรื่อยและก็มากขึ้นทุกวันตอนนั้นผมรู้ตัวแล้วว่าผมชอบมาร์ค และเหมือนว่ามาร์คจะมีใจให้ผมเหมือนกัน แต่ไม่กล้าบอกเค้า ผมกลัวว่าผมจะคิดไปเอง จนมาถึงงานประจำปีของโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว พวกแท็กซัสได้ขึ้นแสดงบนเวทีนั้นก็รวมถึงมาร์คด้วย พอการแสดงใกล้จะจบอยู่ดีๆมาร์คก็ประกาศขอผมเป็นแฟนกลางงานวันนั้นเลยคับ หลังจากมาร์คพูดจบความรู้สึกแรกคือ อายคับ! ก็หมอนั้นเล่นพูดกลางงานที่มีคนอยู่เกือบทั้งโรงเรียนแบบนั้นน่ะใครจะไม่อายหล่ะ. ผมอายขนาดนั้นคุณว่าผมจะกล้าตอบตกลงหรอคับ. ผมบอกเลยคับว่า กล้า!!  ก็โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้วนี้คับผมก็ต้องรีบคว้าไว้สิ จิงมั้ย55 หลังจากวันนั้นพวกผมก็คบกันจนถึงปัจจุบันนี้แหละ เป็นไงคับเรื่องราวความรักของผม น้ำเน่าดีมั้ยมันเหมือนละครหลังข่าวเลยว่ามั้ย555. ที่ผมกับมาร์คคบกันป๊ากับม๊าผมก็รู้ พวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังเห็นดีเห็นงามด้วยอีกต่างหากโดยเฉพาะม๊าดูจะดีใจมากที่พวกผมคบกัน ส่วนที่บ้านของมาร์ค ก็ไม่ได้ว่าอ่ะตินนี้มาร์คอยู่กับป้าแลัวก็ลุง ส่วนพ่อกับแม่ของเค้ามาร์คบอกว่าพวกท่านอยู่ต่างประเทศ แล้วพวกท่านก็รับรู้เรื่องของเราแล้วด้วย

        

  ผมเคยถามมาร์คน่ะว่าทำไมที่นี้ถึงเป็นที่หวงห้ามเฉพาะพวกแท็กซัสเท่านั้น เค้าก็ตอบแค่ว่าเพราะพวกเค้ามีบ้างอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่นรวมทั้งผมด้วย ส่วนอะไรนั้นผมก็ไม่รู้ พอถามเค้าก็บอกแค่ถึงเวลาเค้าจะเป็นคนบอกผมเอง ผมก็ไม่ได้เข้นถามอะไรต่อ ส่วนที่ผมเข้ามาที่นี้ได้ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าผมเป็นคนของแท็กซัส

ึ     แต่ที่ผมสังเกตสิ่งที่พวกเค้าไม่เหมืิอนคนอื่นหรือแตกต่างจากคนทั่วไปก็คงจะเป็น รูปร่าง น่าตา ที่ดูดีจนเกินไป อ๋อ! แล้วก็ผิวที่ขาวจนดูซีดผิดคนทั่วไป แถม ผมเคยเห็นพวกเค้ากินยาอะไรก็ไม่รู้มันเป็นแคปซูนสีแดงที่มีลักษณะเหมือนยาแก้อักเสบ(?) มาร์คบอกว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นที่สุดที่พวกเค้าต้องกินมันทุกวัน นอกนั่นก็ไม่เห็นมีอะไรที่ดูต่างจากคนทั่วไป มั้งน่ะ มันอาจจะมีอะไรที่ผมยังไม่รู้ก็ได้ แต่เท่าที่อยู่กับพวกนี้มาก็ไม่เห็นมีอะไร นอกจากไอ้นิสัยบ้าๆบอๆ บ้างทีก็เล่นกันเป็นเด็กๆนั้น ตอนนี้ผมชินแล้วครับ อยู่กับพวกนี้บ้างที่อย่าใช้สมองมาก มันจะปวดสมองเปล่าๆครับ ผมเตือนไว้ก่อน 

   

 ร่ายมาซะยาวกลับเข้าสู่ปัจจุบันครับตอนนี้ผมสองคนเดินมาใกล้บริเวรหลังโรงเรียนก็ได้ยินเสียง โวกเวกโวยวาย ซึ่งคงไม่พ้นพวกแท็กซัสอีกเป็นแน่ พร้อมกับเสียงดัง ตึง! ตึง! ผทคิดว่าพวกนั้นน่าจะกำลังเล่นบาสกันอยู่ พอเดินเข้าก็เห็น เจบี ยูคยอม แจ็คสัน แล้วก็ ยองแจ กำลังเล่นบาสกันอยูอย่างดุเดือด

    ปึก!

 แต่อยู่ดีๆลูกบาสก็ลอยพุ่งตรงมาทางพวกผมที่พึ่งเข้ามาอย่างแรง ดีที่มาร์ครับไว้ได้ ไม่อย่างนั้นมันคงลอยมาโดนหัวผมจังๆ ชัว! ฟังจากเสียงแล้วถ้าผมโดนคงล้ททั้งยืนอ่ะครับ อ๋อ! ลืมบอกคับ นอกจากพวกนี้จะบ้าๆบอๆแล้ว ยังบ้าพลังอีกต่างหากเล่นกันแต่ละทีนี้เหมือนกระดูกจะหัก

"เกือบโดนแบมแล้วมั้ยหล่ะ!" มาร์คพูดพร้อมกับโยนลูกบาสไปให้เจบี

"ก็กูไม่เห็นนี้มาร์ค โทดทีน่ะแบมแบม  เพราะมึงแหละไอ้แจ็คแค่นี้ก็รับไม่ได้". เจบีหันมาขอโทดผมก่อนจะหันกลับไปพูดกับแจ็คสันที่ยืนอยู่ข้างๆ

"อ้าว!  ไหงโทดกูอ่ะ.  ก็ดูมึงโยนดิ แม่งโยนโคตรสูง ไม่ดูสังขารช่วงร่างกูเล้ยยยย"

"ก็มึงมัน...."

"เอ่อ...พอเหอะ เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ผมพูดขัดก่อนที่เจบีจะพูดจบถ้าปล่อยให้สองคนนี้เถียงกัน ก็คงอีกนานนน กว่าจะจบ หลังจากนั้นมาร์คก็พาผมมาข้างในที่โซฟาที่มีจูเนียร์นั่งอยู่ก่อนแล้ว 

"หวัดดีเนียร์" ผมทักจูเนียร์ที่กำลังเขียนอะไรก็ไม่รู้ในสมุด

"อ้าว...หวัดดีแบม วันนี้มาสายน่ะ" จูเนียร์พูดแล้วมองผมสลับกับมาร์ค

"อ๋อ...มีเหตุนิดหน่อยน่ะ "ผมยิ้มแห้งๆให้จูเนียร์ก่อนจะนั่งลงแล้วควักเอาโทรศัพท์ออกมาเล่น   หลีกเลี่ยงการสนทนาคับ55

"เอ่อ...มาร์คศุกร์หน้ามีเข้าค่ายอ่ะจะไปมั้ย"

"ที่ไหน"

"แนจังซาน"

.

.

.

.

.

  [Mark's Part]

"แนจังซาน" หลังจากที่จูเนียร์บอกสถานที่เข้าค่าย ผมถึงกับต้องคิดหนัก เพราะแนจังซานไม่ใช่อาณาเขตของพวกผม. แต่เรื่องนี้ก็ไม่น่าหนักใจเท่า แนจังซานอยู่ใกล้กับอาณาเขตของพวก โอดิเรียหรอก เพราะถ้าพวกนั้นรู้ว่าพวกผมจะไปที่นั้นคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

 "แนจังซานหรอ! งืออออ มาร์คแบมอยากไปอ่ะ แบมเคยอ่านเจอในหนังสือ ว่าที่นั้นอ่ะวิวสวยมากๆเลย มาร์คเราไปกันนะ". ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเสียงแบมแบมแทรกขึ้นมาก่อน หลังจากที่ก่อนหน้านี้ก้มหน้าก้มตาเล่นแต่เกมส์ในโทรศัพท์  พอได้ยินเรื่องเที่ยวหน่อยหล่ะ ไวนักน่ะ!

"แต่แบม...."

"น่ะมาร์ค น่าาาา. เราไปกันน่ะ"ผมทำท่าอึกอักอยู่สักพัก ก็ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของเค้านิคับ. ยิ่งซนๆอยู่ด้วยถ้าเกิดเจอของสวยๆงามในป่่าแล้วหลงป่่าจะทำไงหล่ะ ผมกลัวคนตัวเล็กจะไม่ปลอดภัยเอา แต่พอเจอลูกอ้อนรุ่นลิมมิเต็ดเอดิชั่นของแบมแบมเข้าไป ใจผมถึงกับอ่อนยวบ

"กี่วัน เนียร์"

"อะไร?"

"เข้าค่ายหน่ะ กี่วัน!"

"อ๋อ! 2 วัน 1 คืน"

"อืม!"

"หมายถึง??"

"ก็ไปไง!"

"จริงหรอ! มาร์คพูดจริงๆใช่มั้ย". คนตัวเล็กที่นั่งทำท่าลุ้นอยู่นานก็โผลงขึ้นถามผมทันทีเมื่อผมพูดจบ

"มาร์คเคยโกหกแบมรึไง"

"เย้! รักมาร์คที่สุดเลยยย!!"พอพูดจบ ร่างบางก็กระโดดกอดคอผมอย่างดีใจ เฮ้อออ~~ เอาเถอะเพื่อความสุขของเค้าผมให้ได้ทั้งนั้น อะไรจะเกิดก็เกิด ตราบใดที่แบมแบมยังอยู่กับผม ผมไม่มีวันปล่อยให้เค้าเป็นอะไรแน่ๆ......

[Mark's Part end]

...,...........150 %....………..

ไรท์กลับมาแล้วน่าาาา....ช่วงนี้ไรท์กำลังสอบอยู่..เลยละเว้นการอัพไปช่วงนึง...ยังไงช่วงนี้ไรท์จะพยายามอัพให้ต่อเนื่องหล่ะกัน....รักน่ะค้าบบบคนอ่าน...(กราบขอประทานโทดงามๆ)>>ไรท์......

"