เมียอุ่นรัก (Mpreg)

“ฉันถามว่าใคร!” ไอยเรศตวาดอีกครั้ง

คนตัวบางสะดุ้งไหล่ยก รีบละล่ำละลักพูด เสียงสั่นเครือเล็กน้อย “อุ่นครับ คนที่จะมาดูแลคุณไอยเรศ”

เขาเงี่ยหูฟังเสร็จก็เหยียดยิ้มดูแคลน

“ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้” น้ำอุ่นยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับเท้าถูกยึดติดพื้นเพราะความกลัว

“ฉันบอกให้ออกไป” คนตัวเล็กก็ยังไม่ขยับขาไปไหนทั้งนั้น

“คิดว่าฉันพิการแล้วจะไม่ฟังหรือไง” ไอยเรศเหยียบเท้าลงบันไดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ความที่มองไม่เห็นทาง ทำให้เท้าหนักๆ ที่เหยียบย่างลงมานั้นลื่นไถลก้าวพลาดข้ามขั้นบันได

น้ำอุ่นเห็นชายตรงหน้ากำลังจะตกบันไดก็พาตัวเองเข้าไปรับโดยลืมไตร่ตรองให้รอบคอบว่าร่างกายของเขาเล็กกว่าอีกคนตั้งครึ่ง ไปรับคนตัวใหญ่กว่าย่อมเป็นไปได้ยากยิ่ง 

เขารับคนตัวโตไว้ไม่ได้ นั่นทำให้ไอยเรศล้มทับน้ำอุ่นจนลงไปกองบนพื้นด้วยกัน สภาพทั้งสองดูไม่จืด

“โอ๊ย!” น้ำอุ่นร้องออกมาหนึ่งคำ

“ปัดโธ่เว้ย!” เขาดุเสียงดังแล้วถามทันที “เจ็บหรือเปล่า” น้ำอุ่นไหวหน้าไปมาแต่ไม่ได้เปล่งเสียงตอบออกไป

“ทำไมเห็นฉันเป็นไอ้บอดแล้วนึกสงสารเลยแกล้งใบ้เป็นเพื่อนใช่ไหม” น้ำอุ่นลืมเสียสนิทว่าคนตรงหน้ามองไม่เห็น เขายอมรับว่ากลัวคนตรงหน้ามากเสียจนขนอ่อนลุกชันไปทั่วตัวแต่ก็ยังใจสู้ ควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือแล้วตอบออกไป

“ผมไม่เป็นไรครับ”

ไอยเรศพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนได้แล้วก็เดินคลำทางไปกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟา ท่าทางของเขาฮึดฮัดขัดใจอย่างเห็นได้ชัด

น้ำอุ่นค่อยๆ ยกตัวเองขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล ตรวจเช็กร่างกายเบื้องต้นว่าไม่มีส่วนไหนแตกหักจึงพรูลมหายใจออกมาจากปาก ค่อยยังชั่วหน่อยหากหัวร้างข้างแตกขึ้นมาคงไม่ได้ดูแลคนป่วยเป็นแน่

“คิดจะมาดูแลฉัน ดูแลตัวเองยังทำไม่ได้” เขาบ่นเสียงดัง “กล้ามากนะที่เอาตัวเองไปรับฉัน หลังไม่หักก็บุญแค่ไหนแล้ว” คนโดนเอ็ดหน้าม้าน

 น้ำอุ่นกอบกู้น้ำใจตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วรีบอธิบายทันที

“ถ้าผมไม่รับไว้คุณอาจหล่นลงมาหัวแตกก็ได้นี่ครับ”

“เถียง!”

“ผมไม่ได้เถียงสักหน่อย แค่อธิบายให้ฟัง”

“แบบนี้เขาเรียกว่าเถียง” น้ำอุ่นไม่กล้าต่อปากต่อคำ เขารูดซิปปากตัวเองไว้แน่น

“กลับไปซะ ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูแล” ไอยเรศยกมือโบกไล่ให้น้ำอุ่นออกจากบ้าน

ป้าสายใจบอกเขาแล้วว่าไอยเรศอารมณ์ร้าย น้ำอุ่นก็เตรียมใจมาแล้ว ไม่คิดถอยหนีเด็ดขาด

“ผมไม่กลับ”

“เถียงเก่งไม่พอ ยังดื้อด้านเสียด้วย” ไอยเรศเอนกายพิงโซฟา รออีกฝ่ายพูดโต้ตอบ

“ถ้าผมกลับ ผมก็จะไม่ได้เงิน” คนตาบอดเหยียดยิ้มไม่แยแส

“แน่ใจนะว่าทำเพื่อเงิน ไม่ใช่ว่าก็อยากจะมาเสนอตัวแก้เสี้ยนให้ฉัน” ริ้วความโกรธแล่นขึ้นขมับคนตัวเล็ก ความคิดของคนตรงหน้าช่างสัปดนดีแท้

“ผมมีหน้าที่แค่มาดูแลคุณหาข้าวหาน้ำให้กินเท่านั้นแหละ”